Pierwsze wydanie "Słowiańszczyzny Zachodniej" ukazało się w 1903 r., a po niemal pół wieku doczekało się wznowienia nakładem Instytutu Zachodniego. Obecne wydanie trzecie ukazuje się prawie dokładnie w setną rocznicę pierwszego. Posłowiem opatrzył je, podobnie jak wydanie drugie, Gerard Labuda - jeden z tych uczonych, którzy kontynuują dzieło Kazimierza Wachowskiego. W polskiej literaturze historycznej, wciąż jeszcze dość ubogiej w opracowania syntetyczne na temat Słowiańszczyzny Zachodniej, praca Wachowskiego zajmuje pozycję zupełnie szczególną. Aleksander Bruckner, polski slawista i polihistor z Berlina, uczony wyjątkowo krytyczny, ale i o niebywałej wprost wiedzy, dziełem Wachowskiego był najzwyczajniej zachwycony, uznając je za pierwszą prawdziwie naukową rozprawę polskiego historyka o Słowiańszczyźnie Zachodniej w średniowieczu. W każdym razie powinna się ona znaleźć w bibliotece podręcznej każdego mediewisty, slawisty, archeologa średniowiecza, badacza stosunków polsko-niemieckich.