Kazimierz Wachowski (ur. 1873 w Warszawie, zm. 1943) − historyk polski, nauczyciel gimnazjalny, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Studiował na uniwersytecie berlińskim, na którym zetknął się z Aleksandrem Brücknerem. Po zakończeniu studiów opublikował w 1903 tom I książki Słowiańszczyzna zachodnia — studya historyczne (drugi tom studiów nigdy nie powstał). W latach 1905–1919 był zatrudniony jako nauczyciel w gimnazjum. Następnie, krótko, w latach 1919–1921 był dyrektorem nauk polonistycznych na kursach dla oficerów, a następnie ponownie wrócił na posadę nauczyciela gimnazjalnego, którym był aż do śmierci.

Od 19 stycznia 1908 członek Wydziału Nauk Antropologicznych, Społecznych, Historii i Filozofii Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, uczestnik prac tamtejszej komisji historycznej. Zajmował się głównie warszawskimi archiwami cechowymi, które to prace podsumował dwoma odczytami: w 1910 — O archiwum krawców w Warszawie a w 1911 — O dziejach cechu krawców w Warszawie. W znacznie mniej czynnym stopniu uczestniczył w pracach nad Kodeksem miasta Warszawy, do której to działalności również został wytypowany. Tuż przed wybuchem I wojny światowej, w 1914, opublikował jeszcze dwie prace dotyczące stosunków polsko-skandynawskich: Jomsborg — Normannowie wobec Polski w wieku X i Olaf Tryggwason na Pomorzu — Normannowie wobec Polski w wieku X.

Zamierzał opracować również teksty źródłowe do dziejów Słowiańszczyzny od Herodota, której to pracy nigdy jednak nie ukończył, a zebrane materiały uległy zniszczeniu w czasie działań wojennych II wojny światowej.