Dnieje - powiedziałaś odwracając twarz ku oknu. Powiedziałaś - dnieje - chociaż okno ciągle było ciemnogranatowe, a wszystkie sprzęty w pokoju niewidoczne w mroku. Tylko nasze twarze jaśniały jak dwie tarcze zawieszone pośród czerni. Twoja twarz, w której rysy się zatarły, nawet oczy - zauważane zawsze w czasie twojej piękności i twojej brzydoty. Byłaś teraz podobna do mnie, miałyśmy tę samą twarz...

Trzy dni pełne wspomnień i rozmów z tą drugą - już nieobecną...