Bitwa pod Połtawą, stoczona 8 lipca 1709 roku, stanowiła przełom w wielkiej wojnie północnej. 26-tysięczna armia szwedzka Karola XII, wspierana przez kilka tysięcy Kozaków Iwana Mazepy i Zaporożców, została rozbita przez niemal dwukrotnie bardziej liczne oddziały Piotra Wielkiego. Szwedzi i ich sojusznicy ponieśli dotkliwe straty. Karol XII był całkowicie pewny sukcesu. Zlekceważył podstawowe środki ostrożności i nie przeprowadził przed walką rozpoznania. Nie znał siły i trwałości umocnień, które zamierzał sforsować. Tymczasem Rosjanie szybko zauważyli ruchy wojsk szwedzkich. Piotr I postawił cały obóz w stan gotowości. Kawalerię usytuowano za redutami bronionymi przez piechotę. Gdy okazało się, że Szwedzi zamierzają zaatakować je z marszu, Mienszykow rzucił konnicę przed reduty, by osłabiła siłę szturmu. Zamiar ten powiódł się całkowicie, mimo włączenia się do walki jazdy szwedzkiej. Jedynym sukcesem Szwedów było opanowanie dwóch niedokończonych redut.