Profesor Pnin wybiera się na swój odczyt niewłaściwym pociągiem, z przestarzałym rozkładem jazdy, z niewłaściwym referatem w kieszeni. Umknąwszy z leninizującego się domu kaźni, zafascynowany, lecz udręczony zdobyczami technik Nowego Świata, boryka się z meandrami życia akademickiego Ameryki, błądzi po jej leśnych dróżkach, żeby trafić na miód z pasieki emigrantów rosyjskich. Wciąż czmycha przed swoimi sobowtórami, umiera raz i drugi w parkowych dekoracjach, ożywia twarze bliskich zmarłych, by przypieczętować swój los mieszkańca obu światów, tego i tamtego.