Książka jest próbą szczegółowej interpretacji jednego z ważnych aspektów poematu wielkiego florentczyka, który jak dotąd nie był przedmiotem wnikliwszych badań. Dzieło to, mimo struktury narracyjnej, wymyka się wszelkim próbom przyporządkowań genologicznych ze względu na tematykę, bogactwo znaczeń i relacji komunikacyjnych oraz struktur stylistyczno-językowych. Tytuł nadany przez Dantego Comedia (określenie Duńna pochodzi od Boccaccia) i mający swoje uzasadnienie w świetle średniowiecznych poetyk, nie wyklucza obecności w nim elementów tragicznych. Istotnie Boska Komedia zawiera szereg epizodów, zogniskowanych wokół awielkich potępionych z Pieklą, które tworzą swoiste mikrostruktury tragiczne ze względu na sposób ukształtowania owych postaci, aodgrywających swoje dramaty przed Dantem--pielgrzymem. Analogie pomiędzy nimi a bohaterami greckich tragedii dochodzą do głosu na poziomie świata wartości, rodzajów konfliktów, koncepcji winy i pewnychktórych są protagonistami, jak również ich nacechowania stylistyczne-językowego. Jednak dyskurs Dantego-autora, wywierający istotny wpływ zarówno na ową rzeczywistość, jak i na sposób, w jaki dochodzi ona do głosu w wypowiedziach poszczególnych postaci, dokonuje stopniowego demontażu tego, co tragiczne, znajdując dlań rozwiązanie w makrostrukturze akomicznej dzieła.