Tao Te Ching (lub Dao De Jing) znany również jako „Laozi wuqian wen”, czyli „Księga 5000 znaków Laozi” jest starożytnym chińskim traktatem filozoficznym, będącym podstawą kanonu filozofii określanej mianem taoizmu. Napisany w VI wieku p. n. e. – czyli ponad 2500 lat temu – jest jednym z najważniejszych (o ile nie najważniejszym) tekstów w długiej historii Chin. Autorstwo „Księgi Drogi i Cnoty” przypisuje się mędrcowi Laozi (imię to oznacza: „Stary Mistrz”), archiwiście biblioteki państwowej z czasów Dynastii Zhou.
Pierwsze wzmianki o Laozi możemy znaleźć w „Zapiskach Historyka” z II wieku p. n. e., których autorem był Sima Qian (Sy-ma Ts'ien). Według niego Laozi urodził się 14 lipca 604 r. p. n. e. we wsi Kio-Jin (gmina Lai, okręg Kukien, ówczesne państwo Zhou), a nazywał się Li Er (pośmiertnie Li Dan). Przydomek Laozi został mu nadany przez następne pokolenia ze względu na fakt, iż był on pierwszym ze wszystkich wielkich chińskich mędrców.