Ibsen nazwał swego "Peer Gynta" poematem dramatycznym (jest utworem dramatycznym pisanym wierszem). Splatanie się baśni z rzeczywistością w tworzywie, zatarcie granicy między jawą a przywidzeniem, różnorodność postaci dramatu od "zwykłych" ludzi do trollów i ożywionych zjawisk przyrody czy ożywionych przedmiotów, zmienność scenerii, swobodne traktowanie przestrzeni i czasu, znaczna ilość partii lirycznych i epickich, mnogość monologów głównego bohatera, wierszowana forma - to właściwości wiążące ten dramat z dziełami dramatycznymi okresu preromantyzmu, romantyzmu czy neoromantyzmu.