Space opera „Ludzie jak Bogowie" ma opinię najlepszej z napisanych w Związku Sowieckim. Na taką opinię zapracowała pewnie dlatego, że jest mało skażona ideologizowaniem w porównaniu do innych np. jak powszechnie za taką uznana najgłośniejsza „Mgławica Andromedy" Jefremowa (tu bym polemizował, bo czytając te książki w odwrotnej kolejności niż tu opisuję, moje odczucie było także dokładnie odwrotne).

Historia wyprawy do gromady Perseusza, spotkania z Galaktami i starcia z Niszczycielami zniewalającymi ludy Galaktyki, to znakomita fantastyka eksploracyjna. Miejscami nieco naiwna w relacjach bohaterów według dzisiejszych (2023) standardów, mało skomputeryzowana (jakkolwiek są w tej opowieści „mózgi elektronowe"). Mimo upływu czasu jest też w dalszym ciągu ciekawa napędem pożerającym przestrzeń tudzież grawitacją, jako tarczą obronną (zniekształcanie metryki czasoprzestrzennej) i bronią (miotacze grawitacyjne). Bliskim pomysłem do „Wspomnij Phlebiasa" Banksa są biologiczne mózgi w roli nadzorców stacji metryki. Książka ciekawa, warta przeczytania mimo swojej sowieckiej proweniencji. Dobre tempo, łagodna narracja mimo złowrogości galaktycznego zagrożenia. Wciąga. Warto.

Książa zawiera treść dwóch pierwszych części trylogii:
1. Galaktyczny zwiad
2. W Perseuszu