Hej, ziomal, joł! Hop, hopsasa, dryg, dryg... Bo wiesz, ten tego... Siup, siup... Hyc, hyc. Przybij piątala, madafaka.
Tak to mniej więcej wygląda. Książka na pewno zawiera garść rzeczowych informacji, ale trudno je wyłowić z lepkiego sosu światopoglądowo-egotyczno-neurotyczno-pochlebczego. Autorka, w jakimś rozedrganym transie, mizdrzy się do nastoletnich czytelniczek, siląc się na dowcip w niekoniecznie do-w-cip-nych miejscach (ja też tak potrafię, a co!) i pstrząc tekst angielskimi wstawkami.
Nie wątpię, że znakomita część współczesnej młodzieży - tak właśnie zangielszczonej i rozedrganej - łyknie to różowe cudo bez zastrzeżeń. Na pewno też nie zauważy spisku tłumaczki, redaktorki i dwóch korektorek przeciwko bezsensownemu istnieniu rz i ż (polecam szczególnie stronę 61 i 90).
Swojemu dziecku, wystarczająco już zangielszczonemu i rozedrganemu, tego dzieła jednak nie zaserwuję. Poszukam raczej legendarnych opracowań o płaczącym kwiecie kobiecości. A jeśli i one mnie nie zadowolą (bardzo prawdopodobne), poprzestanę na szczerych rozmowach.
Nawiasem mówiąc, nie wiem, jakim cudem potrzeba napisania tej książki zrodziła się w Szwecji. Tak, tej bezpruderyjnej Szwecji od dwóch wielkich ksiąg.

Hej, ziomal, joł! Hop, hopsasa, dryg, dryg... Bo wiesz, ten tego... Siup, siup... Hyc, hyc. Przybij piątala, madafaka.
Tak to mniej więcej wygląda. Książka na pewno zawiera garść rzeczowych informacji, ale trudno je wyłowić z lepkiego sosu światopoglądowo-egotyczno-neurotyczno-pochlebczego. Autorka, w jakimś rozedrganym transie, mizdrzy się do nastoletnich czytelniczek,...