To bardzo ciężka książka w odbiorze dla czytelnika pomimo ogromnej pracy tłumacza i redakcji. Po prostu styl autora, kompozycja całej pracy i złe rozłożenie akcentów pozostawia wiele do życzenia. Nie jest to lekka lektura niestety. Za wysiłek autora w jej napisanie powinno być 7, ale za słabą czytelność tej książki wynikającą ze stylu 4

To bardzo ciężka książka w odbiorze dla czytelnika pomimo ogromnej pracy tłumacza i redakcji. Po prostu styl autora, kompozycja całej pracy i złe rozłożenie akcentów pozostawia wiele do życzenia. Nie jest to lekka lektura niestety. Za wysiłek autora w jej napisanie powinno być 7, ale za słabą czytelność tej książki wynikającą ze stylu 4

Połowa książki to opis poboru, ze szczególnym naciskiem na braki, niedostatki i patologie. Jedna czwarta to umundurowanie, przy czym znów więcej jest o tym czego komu i gdzie brakowało niż jak to powinno wyglądać. Reszta książki pozostaje na broń, artylerię, sprzęt, transport, tabory itp. Takie proporcje są zdecydowanie nie po mojej myśli.
Kolejny minus to uporządkowanie treści, a raczej jej brak. Nie ma narzuconego odgórnie ładu, czytelności, usystematyzowania. Brakuje mi też ilustracji, tabelek, zestawień.
Na plus zapisuję fakt, że ta książka, jak żadna inna, oddaje chaos logistyczny, braki sprzętu i wyposażenia. Ten obraz jest szczególnie dobitny i w głowie czytelnika natychmiast rodzi się pytanie - jak to możliwe, że w tej sytuacji armia francuska odnosiła tak spektakularne sukcesy.
Podsumowując - jestem książką trochę zawiedziony.

Połowa książki to opis poboru, ze szczególnym naciskiem na braki, niedostatki i patologie. Jedna czwarta to umundurowanie, przy czym znów więcej jest o tym czego komu i gdzie brakowało niż jak to powinno wyglądać. Reszta książki pozostaje na broń, artylerię, sprzęt, transport, tabory itp. Takie proporcje są zdecydowanie nie po mojej myśli.
Kolejny minus to uporządkowanie...

Pierwsza część "Żołnierza Imperialnego" dotyczy poboru i wyposażenia głównie w latach 1800-1814. Rozdział dotyczący poboru, rok po roku przedstawia nam sytuację dotyczącą wciągania kolejnych roczników do armii oraz problemów związanych z konskrypcją i innymi sprawami. Dostajemy tutaj całościowy obraz jak wyglądał pobór oraz jakie zmiany występowały w poszczególnych latach. Bardzo ciekawie została oddana cała machina urzędnicza oraz w ogóle problematyka dezerterów i uchylających się od poboru.
Drugi rozdział jest już poświęcony wyposażeniu i jego formuła pod względem technicznym się nie zmienia. Morvan praktycznie rok po roku opisuje umundurowanie, uzbrojenie, oporządzenie, środki transportu, konie, kwatery i orły, sygnalizując zachodzące w różnych latach zmiany. Tutaj również otrzymujemy wizerunek tego jak Cesarstwo radziło sobie z wyposażeniem i jego brakami oraz jak próbowano łatać dziury w uzbrojeniu czy umundurowaniu.
Autor bardzo często odnosi się do innych krajów europejskich tamtego okresu, szukając porównań między nimi i a Francją. Jeśli chodzi o styl to mały minus, bo autor był negatywnie nastawiony do Napoleona(Morvan wydał swoje dzieło w 1904 roku),czego zresztą nie potrafił ukryć w swojej książce, więc trochę to irytuje podczas lektury. Na minus również trzeba zaznaczyć, że Morvan dość luźno traktował niektóre źródła, więc wybierał takie pamiętniki, listy czy wspomnienia, które mu pasowały.

Pierwsza część "Żołnierza Imperialnego" dotyczy poboru i wyposażenia głównie w latach 1800-1814. Rozdział dotyczący poboru, rok po roku przedstawia nam sytuację dotyczącą wciągania kolejnych roczników do armii oraz problemów związanych z konskrypcją i innymi sprawami. Dostajemy tutaj całościowy obraz jak wyglądał pobór oraz jakie zmiany występowały w poszczególnych latach....