Najbardziej cenię w starych książkach, zwłaszcza niemieckich z przełomu 19. i 20. wieku, papier - jest gładszy, ma inny zapach, dobre wrażenie robi też elegancja i solidność szytej oprawy, ale również interesujący (często!) design książki. Najciekawsze pod względem edytorskim książki ukazywały się, moim zdaniem, w latach 20-ych, a także na przełomie lat 50-ych i 60-ych. Czcionka też ma znaczenie - ja akurat bardzo lubię gotycką.
Książka, która się rozkleja, jest dla mnie jak chińskie buty: świadczy o niechlujności wydania. Byle jaki papier mówi, że albo ukazała się w czasach kryzysu, albo była wysokonakładowym dziełkiem dla mniej wybrednej publiczności. Książka zniszczona, poplamiona wystawia jak najgorsze świadectwo jej poprzedniemu posiadaczowi...Nie lubię mieć w rękach takiej zużytej książki... Także biblioteczne plastikowe, byle jakie oprawy i wzmocnienia działają na mnie odpychająco... Ale lubię książki naprawiać, przywracać im pierwotny wygląd. Mógłbym być chyba introligatorem :)

Najbardziej cenię w starych książkach, zwłaszcza niemieckich z przełomu 19. i 20. wieku, papier - jest gładszy, ma inny zapach, dobre wrażenie robi też elegancja i solidność szytej oprawy, ale również interesujący (często!) design książki. Najciekawsze pod względem edytorskim książki ukazywały się, moim zdaniem, w latach 20-ych, a także na przełomie lat 50-ych i 60-ych....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lubie takie właśnie stare książki, chociaż zdarza się że brakuje strony czy książka się rozkleja, stare wydania które najczęściej czytam mają swój urok, historię, w bibliotece z której wypożyczam większość jest takich właśnie książek, ten papier który ma już te kilkadziesiąt lat, właśnie ta czcionka o której piszesz, właśnie takie książki najbardziej kocham.

Lubie takie właśnie stare książki, chociaż zdarza się że brakuje strony czy książka się rozkleja, stare wydania które najczęściej czytam mają swój urok, historię, w bibliotece z której wypożyczam większość jest takich właśnie książek, ten papier który ma już te kilkadziesiąt lat, właśnie ta czcionka o której piszesz, właśnie takie książki najbardziej kocham.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dodałbym tylko osobiste przypuszczenie - specyficzny zapach papieru pochodzi zapewne z procesu rozkładu tego materiału, którego okres zależy od kilku czynników, m.in. substancji składowych, lub temperatury ;)

Dodałbym tylko osobiste przypuszczenie - specyficzny zapach papieru pochodzi zapewne z procesu rozkładu tego materiału, którego okres zależy od kilku czynników, m.in. substancji składowych, lub temperatury ;)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Nie wiem, co dodawano do dawno temu drukowanych książek, ale zachowują one swój specyficzny zapach. Albo po prostu to moja silna autosugestia, bo np. książki, które kiedyś moja babcia przechowywała na strychu do dziś pachną mi ...tym strychem, czyli taką mieszanką suszonej fasoli, grzybów i wędzonki. Z kolei w książkach, które mam od dzieciństwa, wciąż wyczuwam zapach cukierków i rodzynek, którymi opychałam się w dzieciństwie podczas czytania.
Możecie mnie uznać za wariatkę, ale gdy niedawno podczas porządków w domowej bibliotece sięgnęłam po egzemplarz "Dawida Copperfielda" poczułam zapach kokosanek - moich ukochanych ciastek z dzieciństwa (i od razu zarzekam się, że między stronami nie było żadnych okruchów, bo szacunek do książek od malucha mam niemal nabożny:)).

Nie wiem, co dodawano do dawno temu drukowanych książek, ale zachowują one swój specyficzny zapach. Albo po prostu to moja silna autosugestia, bo np. książki, które kiedyś moja babcia przechowywała na strychu do dziś pachną mi ...tym strychem, czyli taką mieszanką suszonej fasoli, grzybów i wędzonki. Z kolei w książkach, które mam od dzieciństwa, wciąż wyczuwam zapach...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie wiem czy taka informacja będzie trafna i użyteczna, ale wspomnę tylko krótko. Starodruki, które występują w zbiorach archiwalnych i bibliotecznych, drukowane były zazwyczaj na papierze pergaminowym, stosowanym również, jako materiał opakowaniowy. Wskutek procesu preparacji tego tworzywa wzrastała jego gramatura i zwartość. Pomimo mniejszej podatności na rozdarcia łatwiej pękał na zgięciach.
Istnieją liczne kategorie papieru, dlatego podam tylko link z Wikipedii:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Papier#Podzia.C5.82_papieru_jako_no.C5.9Bnika_informacji

Nie wiem czy taka informacja będzie trafna i użyteczna, ale wspomnę tylko krótko. Starodruki, które występują w zbiorach archiwalnych i bibliotecznych, drukowane były zazwyczaj na papierze pergaminowym, stosowanym również, jako materiał opakowaniowy. Wskutek procesu preparacji tego tworzywa wzrastała jego gramatura i zwartość. Pomimo mniejszej podatności na rozdarcia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest jeszcze jego struktura - nie wiem, ile w tym prawdy, ale być może w czasach przedwojennych i wcześniejszych robiono go jeszcze z domieszką szmat... Czy ktoś może to potwierdzić?

Jest jeszcze jego struktura - nie wiem, ile w tym prawdy, ale być może w czasach przedwojennych i wcześniejszych robiono go jeszcze z domieszką szmat... Czy ktoś może to potwierdzić?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Po czwarte... zapach papieru... olfaktoryczne doznania...

Po czwarte... zapach papieru... olfaktoryczne doznania...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Czytam od wczoraj "Noc i dzień" V. Woolf i trafiłam tam na cytat, który pasuje mi bardzo do tej dyskusji i do moich czytelniczych refleksji:

"Są takie książki, które ż y j ą - powiedziała z zadumą. Towarzyszą nam w młodości, potem się z nami starzeją."

Mam kilka takich książek, które żyją wraz ze mną i może nie tyle się starzeją, co dojrzewają jak wino (to np. proza sióstr Bronte, Dickensa, Hugo).
Młodzieńcza lektura "Dziwnych losów Jane Eyre" czy "Wichrowych wzgórz", "Dawida Copperfielda" i "Nędzników" była nieco naiwna, egzaltowana, no po prostu - młodzieńcza. Gdy wróciłam do tych powieści po latach, dojrzałam w nich wiele wcześniej niezauważonych aspektów.

Czytam od wczoraj "Noc i dzień" V. Woolf i trafiłam tam na cytat, który pasuje mi bardzo do tej dyskusji i do moich czytelniczych refleksji:

"Są takie książki, które ż y j ą - powiedziała z zadumą. Towarzyszą nam w młodości, potem się z nami starzeją."

Mam kilka takich książek, które żyją wraz ze mną i może nie tyle się starzeją, co dojrzewają jak wino (to np. proza...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oprócz filmowych okładek, które wynikają na ogół z zabiegów marketingowych, ponieważ treści opatrzonych nimi książek, czy bohaterowie tych powieści budzą asocjacje z popularnymi, nawet adorowanymi celebrytami, lub chwilowymi trendami kulturowymi, dochodzą jeszcze krókie, płytkie, rutynowe, pozornie wyegzaltowane zajawki umieszczane na tych publikacjach w stylu "Wciągające", "Cudo" itp., pisane niejednokrotnie przez mało znane postacie kultury masowej, etatowych gryzipiórków z czasopism i gazet zabarwionych określonymi programami ideologicznymi, czy inne samozwańcze autorytety. Okładki przednia i tylna, wpierw przyciągające uwagę potencjalnych odbiorców, stanowią tylko powierzchnię reklamową, niczym tablica ogłoszeń, która zastępuje osobistą inicjatywę do rzetelnej weryfikacji wartości sprzedawanej pozycji, czy zachęca do kupna "kota w worku". Znacznie lepszych podstaw do dobrej oceny treści danej książki dostarcza choćby lektura kilku fragmentów przed zakupem, czasem też informacji o autorze.
W książkach starszych wszelkie informacje o zawartości podawane są zdawkowo, dlatego czytelnik nie dysponuje żadnymi, arbitralnymi opiniami, niekiedy opłacanych ekspertów i marketingowców, przy samodzielnej walidacji dzieła. W rezultacie żaden "fachowiec" nie odkrywa wielkiej, albo słabej literatury za indywidualnego odbiorcę.

Oprócz filmowych okładek, które wynikają na ogół z zabiegów marketingowych, ponieważ treści opatrzonych nimi książek, czy bohaterowie tych powieści budzą asocjacje z popularnymi, nawet adorowanymi celebrytami, lub chwilowymi trendami kulturowymi, dochodzą jeszcze krókie, płytkie, rutynowe, pozornie wyegzaltowane zajawki umieszczane na tych publikacjach w stylu "Wciągające",...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pytanie pozostaje: czy już nie uwolnimy się od tych filmowych okładek? Przykład z Anną Kareniną dobitny: Czytając na długo przed filmem wyobrażałem sobie Annę nieco inaczej niż Keira Knightley, natomiast, ten, kto jako pierwzy widział (nawet bez filmu) okładkę jest już bez swoich wytworów wyobraźni...

Nie wiedzieć czemu nawet do książek wydawanych na długo po filmach bywają dołączane fotosy ze srebrnego ekranu. Pamiętam, że czytałem "Powrót króla" w jednolitej obwolucie z rysuneczkiem czarno-białym. Dalibóg inaczej wyobrażałem sobie Aragorna, Mumakile, oko Saurona... Dziś chcialbym powrócić do tych wyobrażeń, ale nie mogę. Teraz już zawsze Strażnik to Mortensen, Frodo - Wood itd. Jak się z tego uwolnić?

Pytanie pozostaje: czy już nie uwolnimy się od tych filmowych okładek? Przykład z Anną Kareniną dobitny: Czytając na długo przed filmem wyobrażałem sobie Annę nieco inaczej niż Keira Knightley, natomiast, ten, kto jako pierwzy widział (nawet bez filmu) okładkę jest już bez swoich wytworów wyobraźni...

Nie wiedzieć czemu nawet do książek wydawanych na długo po filmach...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej