Publiczność - żenada. Głównie krakowskie studenteczki - nieloty, z których żadna nie była w stanie zadać najprostszego pytania. Domyślam się dlaczego tak było: strach przed obciachem. Jak ja będę wyglądała, co o mnie pomyślą, może wyśmieją, czy jemu pytanie sie spodoba, etc. A przecież pytań można było zadać dziesiątki. Niedawno był ten słynny spór o zarobki pisarza (Malanowska vs. Żulczyk), zatem pytanie gotowe: panie Ignacy, czy z pisania da się wyżyć? Wspomniał, że książkę zaczął pisać 7 lat temu. A więc kolejne pytanie: daczego tak długo? Książeczka przecież niewielka. Mieszkał na innych kontynentach. Jaka motywacja? Dlaczego nie Europa, tylko Amerka Pd. i Afryka? A te dziewczątka nic, tylko szepty i uśmieszki.

Publiczność - żenada. Głównie krakowskie studenteczki - nieloty, z których żadna nie była w stanie zadać najprostszego pytania. Domyślam się dlaczego tak było: strach przed obciachem. Jak ja będę wyglądała, co o mnie pomyślą, może wyśmieją, czy jemu pytanie sie spodoba, etc. A przecież pytań można było zadać dziesiątki. Niedawno był ten słynny spór o zarobki pisarza...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Autor postu najwyraźniej preferuje narracje utrzymane w duchu legendy "O Wandzie, co Niemca nie chciała". Inne rozwiązania fabularne oznaczają dla niego proniemiecki serwilizm. Cóż, z pewnością podobnie pomyśleliby o "Sońce" cenzorzy w czasach PRL-u i na pewno by na druk nie zezwolili. A dziś Ignacy Karpowicz cynicznie wykorzystuje brak cenzury i pisze co chce. Rzeczywiście skandal.

Autor postu najwyraźniej preferuje narracje utrzymane w duchu legendy "O Wandzie, co Niemca nie chciała". Inne rozwiązania fabularne oznaczają dla niego proniemiecki serwilizm. Cóż, z pewnością podobnie pomyśleliby o "Sońce" cenzorzy w czasach PRL-u i na pewno by na druk nie zezwolili. A dziś Ignacy Karpowicz cynicznie wykorzystuje brak cenzury i pisze co chce. Rzeczywiście...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jako dobrze zaznajomiony z historią, dobrze wiem, że niejedna Wanda chciała Niemca i opisanie tego byłoby ciekawe, choćby jako egzemplifikacja syndromu sztokholmskiego. Ale robienie z esesmana rycerza na białym koniu, który chce wybawić biedną księżniczkę z opresyjnego, patriarchalnego jarzma, jest po prostu kuriozalnym rozwiązaniem fabularnym. Akceptowalnym w świecie, gdzie drzwi mają klamki, tylko jako jakaś groteska a nie utwór serio. Zaś za czasów PRL autor, wywodzący się przecież z komunizującego środowiska „Krytyki Politycznej”, najpewniej zaczynałby karierę od opiewania wielkości Stalina, bo to dawało podówczas najlepsze apanaże i tak robili wszyscy komunizujący autorzy (i nie tylko oni). Teraz najlepiej można zarobić chwaląc szlachetnych Niemców i depcząc okrutnych tubylców, którzy ze swej natury są gwałcicielami córek i sióstr swoich. I autor odpowiada na to zamówienie. Nie on pierwszy i nie ostatni. Pisarze w czasach braku cenzury kierują się innymi wymogami. Choćby taki Verne, który chciał, żeby kapitan Nemo był Polakiem, ale wtedy by nie wydał książki w Rosji. Dlatego potulnie, pod wpływem "rozsądnych ludzi" zaopatrzonych w odpowiednio grube portfele, zmienił mu narodowość. Kto z nas ma rację w tym sporze, panie Bogdanie, pokaże przyszły rok i to, czy pan Karpowicz dostanie Nike. Ja stawiam dolary przeciwko orzechom, że dostanie. Bo to była, moim zdaniem jedna z jego głównych motywacji do napisania tej książki, co szczególnie zabawne jest w świetle jego ostatniego sporu publicznego z panią Kalicińską o to, jakie książki zasługują na nagrody literackie, a jakie nie.
Stawiam zresztą każdą kwotę, że już niemieccy tłumacze rozgrzewają swoje laptopy, żeby przetłumaczyć "Sońkę". Bo nie mam cienia wątpliwości, że to będzie najlepiej sprzedającą się i najczęściej wydawaną polską książką w Niemczech od czasów "Początku" Szczypiorskiego. O co postarają się ludzie z grubymi portfelami, zarządzający niemiecką kulturą, którzy wydadzą na jej promocję ciężkie pieniądze.

Jako dobrze zaznajomiony z historią, dobrze wiem, że niejedna Wanda chciała Niemca i opisanie tego byłoby ciekawe, choćby jako egzemplifikacja syndromu sztokholmskiego. Ale robienie z esesmana rycerza na białym koniu, który chce wybawić biedną księżniczkę z opresyjnego, patriarchalnego jarzma, jest po prostu kuriozalnym rozwiązaniem fabularnym. Akceptowalnym w świecie,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej