Niedoceniony? Przez fachowców, zwłaszcza ludzi teatru i grafików jest bardzo ceniony, podobnie jak przez bibliofilów, a zwłaszcza rodziców, którzy kupują bajki dla dzieci ze wzgl. na niepowtarzalne ilustracje. Nagród ma bardzo wiele, owszem sporo zagranicznych, ale najczęściej nagradzany był jednak w kraju, i to już od 1967 roku.

Niedoceniony? Przez fachowców, zwłaszcza ludzi teatru i grafików jest bardzo ceniony, podobnie jak przez bibliofilów, a zwłaszcza rodziców, którzy kupują bajki dla dzieci ze wzgl. na niepowtarzalne ilustracje. Nagród ma bardzo wiele, owszem sporo zagranicznych, ale najczęściej nagradzany był jednak w kraju, i to już od 1967 roku.

@tsantsara - chodziło mi o tzw. powszechne docenienie, bo wiadomo, że w kręgach artystycznych, kolekcjonerskich i bibliofilskich Wilkoń jest ikoną.
Gdyby jednak zrobić uliczną sondę, pytając o to, kim on jest, efekty na pewno byłyby zatrważające (niedawno czytałam wyniki takich badań na temat Szancera i kojarzyli go tylko dorośli miłośnicy książek, którzy pamiętali jego ilustracje z dzieciństwa; około 80 % ankietowanych nie miała pojęcia kim był, wielu obstawiało, że to jakiś mniej znany polityk- nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać).

@tsantsara - chodziło mi o tzw. powszechne docenienie, bo wiadomo, że w kręgach artystycznych, kolekcjonerskich i bibliofilskich Wilkoń jest ikoną.
Gdyby jednak zrobić uliczną sondę, pytając o to, kim on jest, efekty na pewno byłyby zatrważające (niedawno czytałam wyniki takich badań na temat Szancera i kojarzyli go tylko dorośli miłośnicy książek, którzy pamiętali jego...

Co do Szancera, to się nie dziwię - ja się załapałem na jakieś już endemiczne wydania, bo od lat 70ych to się go już za wiele w księgarniach nie widziało... Ale Wilkonia wystarczy zobaczyć raz i się go zapamiętuje na zawsze:) Dodatkowo mi się jakoś jego ilustracja spaja z teatrem lalek Jana Wilkowskiego (pewnie przez podobieństwo nazwisk;), który prowadził festiwal teatru lalkowego w TVP - a były tam zupełnie fantastyczne przedstawienia! - i wiele z tych lalek kojarzę jak ludową rzeźbę (do czego nawiązuje też Wilkoń). Żałuję, że tych spektakli lalkowych się nie wznawia, że dzieci tego dziś nie mogą oglądać (choć może by już nie chciały? przestarzała forma?). Świetnie pamiętam je do dziś. I one kształtowały wrażliwość na sztukę ludową, na jej formę, mam wrażenie.
A co do "powszechnej" popularności artystów współczesnych to powiedzmy sobie szczerze: kogóż ludzie kojarzą oprócz Kossaka i Matejki? Nie wymagajmy zbyt wiele. Artyści de facto są dla kolekcjonerów, ludzi sztuki i bibliofilów...

Co do Szancera, to się nie dziwię - ja się załapałem na jakieś już endemiczne wydania, bo od lat 70ych to się go już za wiele w księgarniach nie widziało... Ale Wilkonia wystarczy zobaczyć raz i się go zapamiętuje na zawsze:) Dodatkowo mi się jakoś jego ilustracja spaja z teatrem lalek Jana Wilkowskiego (pewnie przez podobieństwo nazwisk;), który prowadził festiwal teatru...