"SOLARIS"-Lem Stanisław

Czerń kosmosu otworzyła się przede mną, gwiazdy zbliżyły się,
a statkiem zachybotało, kiedy wylądowałam na Stacji. "Solaris" Lema zainteresowało mnie i obudziło refleksje na temat naszej cywilizacji. Tajemnice dopraszały się, aby dokończyć lekturę książki i w końcu je odkryć. Jednak największe wrażenie zrobiła na mnie planeta, której niebo niczym zorza mieniło się kolorami. Czerwona poświata wpadająca do samotnej Stacji budziła we mnie niepokój, a pojawiające się wciąż zagadki i teorie, sprawiały, że nie chciałam wracać na Ziemię.
Bardzo podobał mi się język, za pomocą którego pisarz w niezwykle obrazowy i synestezyjny sposób opowiedział historię Krisa, głównego bohatera utworu. Z zapartym tchem śledziłam losy badaczy niezwykłej planety Solaris, gubiąc się momentami po drodze, gdy przemierzałam-stylizowane na naukowe- opisy powstawania planety. Bohaterowie "Solaris" nie byli przewidywalni, nieraz zaskakiwali mnie swoim postępowaniem. Czytając powieść, czekałam, aż coś wielkiego się wydarzy- autor z powodzeniem wykreował narastające napięcie akcji oraz nastrój niepokoju. Zakończenie powieści nie zagwarantowało mi wszystkich odpowiedzi, które chciałam uzyskać, ale właśnie to wydaje mi się zamierzeniem Lema. Nie miałam dotychczas okazji przeczytać wiele powieści science fiction, ale chwilowa utrata grawitacji i możliwość przemierzenia Drogi Mlecznej razem z Krisem były przyjemnym oderwaniem się od rzeczywistości.

"SOLARIS"-Lem Stanisław

Czerń kosmosu otworzyła się przede mną, gwiazdy zbliżyły się,
a statkiem zachybotało, kiedy wylądowałam na Stacji. "Solaris" Lema zainteresowało mnie i obudziło refleksje na temat naszej cywilizacji. Tajemnice dopraszały się, aby dokończyć lekturę książki i w końcu je odkryć. Jednak największe wrażenie zrobiła na mnie planeta, której niebo niczym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

KATAR – Stanisław Lem

„Zobaczyć Neapol i umrzeć…” – wygląda na to, że Johann Wolfgang von Goethe miał rację: w Neapolu w szczególny sposób giną mężczyźni w średnim wieku. Amerykanie, ale nie tylko; ostatecznie ofiar jest kilkanaście.
W związku z podobieństwami tych przypadków (wiek, stan zdrowia, wizyty w zakładzie balneologicznym Vittorinich i inne) nasuwa się podejrzenie, że sprawcą wydarzeń może być seryjny morderca, posługujący się tajemniczą trucizną, powodującą szaleństwo i ostatecznie prowadzącą do samobójstwa, brakuje jednak jakiegokolwiek pomysłu na motyw działania kogoś takiego, nie udaje się też znaleźć żadnych powiązań między ofiarami.

Do rozwikłania zagadki wynajęty zostaje były kosmonauta – trochę jako detektyw, ale trochę też „na wabia”. Chodzi o jego podobieństwo do zmarłych (też cierpi na astmę), ale przede wszystkim na specjalne przygotowanie do działania w stresie, stabilną psychikę oraz zdolność logicznego myślenia pomimo zagrożenia.

Tak, „Katar” to książka detektywistyczna. Z science fiction łączy ją profesja bohatera oraz istotne dla fabuły elementy teorii chaosu i rachunku prawdopodobieństwa. Szkoda, że w dorobku Lema jedyna taka, bo cykl z kosmonautą-detektywem w roli głównej mógłby okazać się zajmujący.

Zapewne każdy miłośnik książek przechowuje w pamięci kilka przynajmniej pozycji wyjątkowych, szczególnych. Mogą to być arcydzieła literatury światowej, ale nie muszą. W moim osobistym „pakiecie sentymentalnym” znalazło się miejsce dla „Zabić drozda”, dla „Życia przed sobą”, dla Hucka Finna, Winnetou, Sherlocka Holmesa i dla „Kataru” Lema. Może właśnie fascynacja Holmesem zrodziła sympatię dla bohatera „Kataru” – w obu przypadkach ważny jest zdrowy rozsądek, dedukcja, logiczne myślenie, trzeźwy osąd, zdolność kojarzenia faktów oraz wyciągania wniosków z wnikliwej obserwacji rzeczywistości.

Chyba nie tylko ja tak wysoko cenię sobie, wydany w 1976 roku, „Katar”, bo już trzy lata później Lem otrzymał za tę właśnie powieść Grand Prix de Littérature Policière, prestiżową nagrodę utworzoną w 1948 roku przez krytyka i pisarza Maurice'a Bernarda Endrèbe, którą nagradzani są autorzy najlepszych powieści detektywistycznych (policyjnych).

Dziś wspominam z rozbawieniem, że po „Katar” sięgałem święcie przekonany, że jest to kolejna powieść fantastyczna Stanisława Lema, zastanawiałem się tylko, co ma do tego Katar – państwo na Półwyspie Arabskim nad Zatoką Perską; nieżyt nosa nie przyszedł mi na myśl nawet przez ułamek sekundy.

Wart bacznej uwagi jest też warsztat Stanisława Lema. Bardzo długie akapity, zdania wielokrotnie podrzędnie złożone… Po prostu piękna polszczyzna, którą niewielu już potrafi się posługiwać (być może Głowacki); czytanie takiej prozy jest przyjemnością bez względu na temat. I, choć może się to wydawać zaskakujące, poruszane w książce zagadnienia są aktualne dzisiaj tak samo jak czterdzieści lat temu… albo i bardziej.

KATAR – Stanisław Lem

„Zobaczyć Neapol i umrzeć…” – wygląda na to, że Johann Wolfgang von Goethe miał rację: w Neapolu w szczególny sposób giną mężczyźni w średnim wieku. Amerykanie, ale nie tylko; ostatecznie ofiar jest kilkanaście.
W związku z podobieństwami tych przypadków (wiek, stan zdrowia, wizyty w zakładzie balneologicznym Vittorinich i inne) nasuwa się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

ŚLEDZTWO

Pojawiali się w historii literatury pisarze, którzy wyprzedzali własną epokę - taki np. Verne antycypujący w swych powieściach odkrycia technologiczne. Byli jednak i tacy, którzy bezwiednie być może, ale jednak, stworzyli dzieło wyprzedzające oficjalne narodziny danego gatunku literackiego.

Takim przykładem jest "Śledztwo" Stanisława Lema. Lem tym opowiadaniem wyprzedził o dobrą dekadę, a może dwie, pierwsze zajawki gatunku thrillera w światowej literaturze, a w rodzimej z pewnością o jeszcze dłużej.

Bo "Śledztwo" to tak na prawdę wybitny, wyśmienity i elektryzujący thriller o zagadce zwłok przemieszczających się lub znikających w kostnicach i prosektoriach. A to wszystko owiane klaustrofobiczną otoczką angielskiej mgły i dwuznacznymi, rodem z Gotham City postaciami. I niby wszystko jest tam sztampowe, jak to w klasycznych kryminałach. Spokojne angielskie miasteczko, z nietypowym tylko chwilowo problemem, typowy gliniarz i jego jeszcze bardziej typowy szef, jakby wprost wyjęci z popularnych podówczas zachodnich kryminałów "z kluczykiem".
Ale to tylko pozory. Lem poszedł dalej, stworzył niebywale plastyczny obraz, z którego ładunek napięcia i nieprzyjemnego zimna wylewa się z każdą przeczytaną stroną, gwarantując niezatarte przeżycia.

Pozostawiając na boku kwestie teorii przypadkowości, wokół której Autor osnuł fabułę, chciałbym za to jedną scenę odtworzyć z pamięci.

Inspektor wchodzi do domu pogrzebowego. Na katafalku spoczywa otwarta trumna. Zwłoki przygotowane do pochówku leżą kilka metrów dalej, w nienaturalnej pozie, twarzą do dołu. Pierwsze co rzuca się w oczy, to ślady czołgania i paznokci na podłodze, jakby ktoś lub coś podciągało rękami bezładny tułów. I drzazgi za paznokciami trupa ...

Tak właśnie narodził się pierwszy polski thriller.

Nie tylko polecam, wręcz namawiam!

ŚLEDZTWO

Pojawiali się w historii literatury pisarze, którzy wyprzedzali własną epokę - taki np. Verne antycypujący w swych powieściach odkrycia technologiczne. Byli jednak i tacy, którzy bezwiednie być może, ale jednak, stworzyli dzieło wyprzedzające oficjalne narodziny danego gatunku literackiego.

Takim przykładem jest "Śledztwo" Stanisława Lema. Lem tym opowiadaniem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

POWRÓT Z GWIAZD

FANTASTYCZNA! - to rzecz jasna oczywista oczywistość.. WSPANIAŁA! - Lem z lat 60 to już klasa sama dla siebie! Absolutny miód!

CUDOWNA! - w opisach Terminalu kosmicznego/ulderowego/rastowego i wizji utopijnego społeczeństwa przyszłości można się zwyczajnie zakochać - choć zapewne nie bez zastrzeżeń! Co za wizja, co za opisy!

ROMANTYCZNA? - genialny i niezwykły jak na Lema opis nagłego zauroczenia się głównego bohatera eteryczną Eri. Skrajne emocje targają zarówno Halem jak i czytelnikiem obcującym z tą szaloną historią!

WYBITNA! - ponad wszelką wątpliwość! Pomysł na betryzację społeczeństwa więcej niźli interesujący! Wyobcowanie astronautów na Ziemi przyszłości - porażające! I znów odczuwamy to razem z bohaterem!

"Powrót z Gwiazd" Stanisława Lema to zdecydowanie jedna z jego sztandarowych dzieł - KANON TOTALNY światowej literatury SF. Wspaniale, plastycznie napisana. Czyta się to niemal jednym tchem, a na dodatek bez "Lemowych" trudności. Początkujący muszą i będą zachwyceni!

Sam autor specjalnie jej nie cenił - a ja od lat kicham na to i niezmiennie ją uwielbiam! A ona mnie wciąż bez litości zachwyca!

Obiektywnie to: 9/10. Subiektywnie: ABSURDALNY MAX!

POWRÓT Z GWIAZD

FANTASTYCZNA! - to rzecz jasna oczywista oczywistość.. WSPANIAŁA! - Lem z lat 60 to już klasa sama dla siebie! Absolutny miód!

CUDOWNA! - w opisach Terminalu kosmicznego/ulderowego/rastowego i wizji utopijnego społeczeństwa przyszłości można się zwyczajnie zakochać - choć zapewne nie bez zastrzeżeń! Co za wizja, co za opisy!

ROMANTYCZNA? - genialny i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

PAMIĘTNIK ZNALEZIONY W WANNIE

Jaka jest Misja? Co zawiera Instrukcja? Czym jest Gmach?

Bezimienny bohater, tej znakomitej lecz nielekkiej w czytelniczym odbiorze powieści, na próżno będzie dociekać odpowiedzi na te fundamentalne dla niego pytania. Gdyż: "odpowiedzi nie będzie" - jak czytamy gdzieś na kartach tej prześmiewczej, groteskowej ale i filozoficzno-egzystencjalnej książki, dodatkowo solidnie skąpanej w oparach szpiegowskiego arcyabsurdu.

Powieść to chwilami irytująca, niezrozumiała i zaskakująca. Głównie poprzez wielość możliwych jej interpretacji. Kolejny Lemowy Majstersztyk!

Pochłania się ją jednak szybko! Być może tylko w nadziei na rychłe odkrycie ostatecznej prawdy otaczającej bohatera rzeczywistości? Chaotycznej, nielogicznej, wrogiej, niezrozumiałej.

Tam gdzie wszystko może znaczyć równie wszystko, a nawet - lub co gorsza - nic, Lem nakazuje swej postaci egzystować i dociekać sensu. Prawdziwie to poznawczy labirynt i beznadziejna zagadka.

Oryginalna i świetna to pozycja, szachująca inne głównie możliwością wieloodbioru. Gdyż o czym tak naprawdę jest "Pamiętnik Znaleziony w Wannie" tego nie wie chyba nikt..

Rzecz jasna obowiązkiem każdego SFana jest zapoznanie się z ową problematyką osobiście! Nawet kosztem odkrycia w sobie podstawionego przez Antygmach trypleta! A już nie daj Boże kwintupleta.. KLASYK!

PAMIĘTNIK ZNALEZIONY W WANNIE

Jaka jest Misja? Co zawiera Instrukcja? Czym jest Gmach?

Bezimienny bohater, tej znakomitej lecz nielekkiej w czytelniczym odbiorze powieści, na próżno będzie dociekać odpowiedzi na te fundamentalne dla niego pytania. Gdyż: "odpowiedzi nie będzie" - jak czytamy gdzieś na kartach tej prześmiewczej, groteskowej ale i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

POKÓJ NA ZIEMI

Rewelacyjna to pozycja. Ba! Rewelacyjna z hakiem!

Kolejne, wyśmienicie napisane przygody Ijona Tichego, w mojej ulubionej a ostatecznej dla tego bohatera wersji. "Pokój na Ziemi" to powieść niezmiernie interesująca, zajmująca i pasjonująca, ważna i poważnych rzeczy się tycząca, oraz jak to u Tichego bywa - chwilami przezabawna!

Genialnie poruszona po raz kolejny (patrz: "Niezwyciężony"), choć bardziej dogłębnie i dojrzale oraz takoż też pysznie: tematyka sztucznej ewolucji broni, która to w ramach przeniesienia ziemskiego wyścigu zbrojeń na Księżyc, wymyka się jakby spod ludzkiej - Lunar Agency - kontroli. A gdy wszystko zawodzi - do akcji wkracza Ijon!

Czytelnik rozkoszować się tu będzie znów perfekcyjnie i mistrzowsko dobranym dekoktem słów, doprowadzającym co czas jakiś do absolutnie niekontrolowanych eksplozji opętańczego chichotu, znajdzie tutaj również cudownie wymieszane elementy HARD SF z nutką lekką groteski, będą też różnego rodzaju smaczne dygresje, wątki sensacyjne oraz tajemnica do rozwikłania!

Problematyką główną w "Pokoju na Ziemi" niewątpliwie jest w wielce ciekawy i interesujący a nawet przekonujący sposób podana teoria przewidująca rozwój światowej polityki dotyczącej zbrojeń, wraz z przewidywanym przez Autora kierunkiem rozwoju systemów bojowych, czy samej broni właśnie. Świetnie opisana i napisana dodajmy! Duch wyśmienitego "Niezwyciężonego" wyczuwalny będzie tutaj mocno!

Równie poważną i frapującą, choć wiążącą się z masą niezwykle zabawnych sytuacji, jest tematyka i konsekwencje przecięcia obu półkul mózgowych naszego bohatera, czyli kallotomii. Za co odpowiada lewa a za co prawa część mózgu? I czy Ijonowi uda się dojść do konsensusu ze swoimi wrogo do siebie nastawionymi kończynami?

Nie ma co się tutaj dłużej rozpisywać, to po prostu trzeba przeżyć samemu! Bo to zwyczajnie KANON ŚWIATOWEJ SF jest! A ode mnie: 8-z-hakiem/10!

POKÓJ NA ZIEMI

Rewelacyjna to pozycja. Ba! Rewelacyjna z hakiem!

Kolejne, wyśmienicie napisane przygody Ijona Tichego, w mojej ulubionej a ostatecznej dla tego bohatera wersji. "Pokój na Ziemi" to powieść niezmiernie interesująca, zajmująca i pasjonująca, ważna i poważnych rzeczy się tycząca, oraz jak to u Tichego bywa - chwilami przezabawna!

Genialnie poruszona po raz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

GŁOS PANA

Arcydzieło gatunku!

Gdy 20 lat temu zdarzyło mi się po raz pierwszy wziąć do ręki "Głos Pana" i z lekturą tą spędzać dość mozolnie wakacyjny czas, wiedziałem już wtedy, że obcuję z jedną z najlepszych powieści Lema. A czytana dziś nie straciła ona w mej opinii ni uznaniu absolutnie niczego i odebrałem ją niemal identycznie!

Bogatszy o swe indywidualne doświadczenia życiowe czy czytelnicze, być może nieco łatwiej było mi przejść przez tę prawdziwie fascynującą opowieść!

Trudności bowiem "Głos Pana" serwuje czytelnikowi chwilami niemałymi dość spore! Już sam początek do lekkich nie należy, warto bardzo jednak przedzierać się przez te trudniejsze w książce momenta - z pozoru multidygresyjne - aby móc w pełni doświadczyć sedna fabularnej problematyki powieści, tj. próby rozszyfrowania "listu z kosmosu" - odebranego sygnału typu neutrinowego, który staje się potężną pożywką i łamigłówką dla sporej grupy głów naukowców zaangażowanych w tytułowy, ściśle tajny projekt "Master's Voice".

Kto go wysłał, co tak naprawdę wysłał i dlaczego to zrobił - na tych problemach skupią swe umysły bohaterowie projektu MAVO, opisanego tutaj przez jednego z nich - prof. matematyki Piotra E. Hogartha.

W prawdziwie mistrzowski sposób Lem rozprawia się z tym hipotetycznym tematem! Obraca go we wszystkie strony, a także i na nice! Atakuje go precyzyjnie ale i z rozmachem, dogłębnie i wyczerpująco, a na dodatek literacko: pasjonująco i przepysznie! Bez wątpienia jednak jest to Lem dla zaawansowanych. Gdyż bardziej jest to orgia różnorakich przemyśleń, teorii, filozofii i spekulacji, niźli zwykła fabularna, sensacyjna opowieść.

Poziom maestrii Autora jest tu jednak tak wysoki, że wszelkie czytelnicze niedogodności nie przeszkadzają mi ocenić tę pozycję inaczej niż na totalnego MAXA! To prawdziwy Mount Everest SCIENCE Fiction! 10/10!

GŁOS PANA

Arcydzieło gatunku!

Gdy 20 lat temu zdarzyło mi się po raz pierwszy wziąć do ręki "Głos Pana" i z lekturą tą spędzać dość mozolnie wakacyjny czas, wiedziałem już wtedy, że obcuję z jedną z najlepszych powieści Lema. A czytana dziś nie straciła ona w mej opinii ni uznaniu absolutnie niczego i odebrałem ją niemal identycznie!

Bogatszy o swe indywidualne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

FIASKO

Mistrzostwo absolutne w dziedzinie HARD SF. Chwilami VERY HARD.

Ostatnia taka powieść Lema i finalna kwintesencja jego poglądów na temat Kontaktu. Ta książka to prawdziwy ogrom filozoficzno-technologicznych spekulacji w tymże właśnie temacie. Rozważań prowadzonych i wyłożonych w świetnie przemyślanej, atrakcyjnej fabule i klimacie stuprocentowej, "genuine" Science-Fiction.

A doświadczać tego wszystkiego możemy na bardzo wysokich pułapach gatunku. Na wysokościach chwilami aż nadto wręcz górujących nad samą fabułą powieści. Gęsto używane dość ciężkie naukowe i pseudonaukowe słownictwo wymaga chwilami samozaparcia i odporności na takiego rodzaju literackie przygody. Dla miłośników prozy Lema jest to niby zjawisko nierzadkie a zupełnie powszednie, dla pozostałych jednak może być ciężej strawne i utrudniające radość obcowania z tym dziełem.

We "Fiasku" problematyka główna po raz kolejny i w najbardziej chyba dobitny sposób przekonuje nas o głębokiej niewierze Autora w sukces Porozumienia Braci w Rozumie. Kontakt i jego próby doprowadzone tutaj do skrajnej ostateczności, niemal absurdu - poznanie i zrozumienie nawet za cenę unicestwienia - przynoszą totalną klapę. Tytułowe i ponure fiasko.

Autentycznie wszak Obcego zrozumieć i poznać się najwidoczniej nie da. Tymbardziej, gdy dość niespodzianie jedna ze stron tego zwyczajnie nijak i ni cholery nie chce! Pozostają tylko wielopiętrowe spekulacje.

W wyśmienitym "Niezwyciężonym" ludzcy bohaterowie po wymianie potężnych ciosów i razów ostatecznie ustępują i wycofują się z planety zamieszkałej przez inteligencję o sztucznej naturze, gdyż nie sposób się z nią porozumieć.

We "Fiasku" natomiast człowiek nie chce/nie może/nie potrafi dać za wygraną i już wbrew logice, gwałcąc zasady zdrowego rozsądku i moralności - które symbolizuje tutaj jakby ojciec Arago - niesie zagładę i genocyd cywilizacji Kwinty.

W sukcesie Misji nie pomoże ani potęga technologiczno-militarna ziemian, ani superkomputer GOD. Tym razem to Człowiek - wraz ze swym Rozumem i Nauką - okaże się ułomny i poprzez różnego rodzaju uwarunkowania niezdolny po raz kolejny i ostateczny u Lema do Kontaktu.

Powieść to i filozoficzna przygoda wybitna bez dwóch zdań. A nawet godna miana Arcydzieła gatunku SF! Dla mnie jednak lektura "Fiaska" lekkonośną w swej formie całkiem nie była i przez to - trochę z bólem, ale jednak - swą ocenę muszę jej obniżyć.. 9,5/10.

FIASKO

Mistrzostwo absolutne w dziedzinie HARD SF. Chwilami VERY HARD.

Ostatnia taka powieść Lema i finalna kwintesencja jego poglądów na temat Kontaktu. Ta książka to prawdziwy ogrom filozoficzno-technologicznych spekulacji w tymże właśnie temacie. Rozważań prowadzonych i wyłożonych w świetnie przemyślanej, atrakcyjnej fabule i klimacie stuprocentowej, "genuine"...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

NIEZWYCIĘŻONY

Absolutnie kanoniczna i prawdziwie fantastyczno-naukowa! Wybitna, jeśli nie jedna z najwybitniejszych pozycji hard SF w historii. Znakomicie, precyzyjnie i jednocześnie przystępnie napisana i opowiedziana historia ludzkiego kontaktu z obcą formą martwej cywilizacji, czy też techno-ewolucji.

Mamy tutaj wspaniałe opisy ziemskiego, potężnego arsenału, rzuconego w bój z "chmuromózgiem", jak i bardzo ciekawy pomysł na "ewolucję" cybernetycznych maszyn czy też inteligentnej broni. Powieść urzeka swoim tłem, czyli: akcją i fantastyczną fabułą, ale przede wszystkim dnem drugim, czyli: formą, konsekwencjami oraz finałem kontaktu człowieka z nieznanym, obcym, niezrozumiałym.

"Niezwyciężony" Lema to prawdziwe Delikatesy dla każdego mniej lub bardziej zaawansowanego czytelniczo maniaka SF. Jednych porwie i zachwyci warstwa pierwsza powieści: przygodowo-sensacyjno-militarna, drudzy docenią i ze smakiem skonsumują i poziomy głębsze - jak to u Lema: przepełnione troską o człowieka, wiarę w ludzki rozum, jego kreatywność i nieobliczalność, a jednocześnie chroniczny u autora brak nadziei na porozumienie i prawdziwy kontakt obcych sobie intelektów.

Książka napisana w latach 60-tych niemal w ogóle się nie zestarzała, nie trąci myszką ani innymi gryzoniami. Czyta się ją nadal wyśmienicie i nadaje się idealnie na początek znajomości z naszym Wielkim Klasykiem tego rodzaju literatury. Nie sposób nie polecać - KANON SF!

NIEZWYCIĘŻONY

Absolutnie kanoniczna i prawdziwie fantastyczno-naukowa! Wybitna, jeśli nie jedna z najwybitniejszych pozycji hard SF w historii. Znakomicie, precyzyjnie i jednocześnie przystępnie napisana i opowiedziana historia ludzkiego kontaktu z obcą formą martwej cywilizacji, czy też techno-ewolucji.

Mamy tutaj wspaniałe opisy ziemskiego, potężnego arsenału,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Solaris

Najbardziej osławiona powieść Stanisława Lema „Solaris” jest dla mnie trudna w ocenie. Nie jestem w stanie jednoznacznie odpowiedzieć, czy powieść ta podoba mi się czy nie. Na tak zadane pytanie musiałbym odpowiedzieć i tak i nie.
Zdecydowanie jest to klasyka gatunku, którą warto poznać, tym bardziej, że jest to bodajże jedna z dwóch powieści polskiego autorstwa uznana za światowy bestseler.
W powieści tej zawarty jest głęboki ładunek emocjonalny oraz psychologiczny i tym mnie zachwyciła. Swoiste studium umysłów poddanych ostatecznej konfrontacji z własnymi pragnieniami oraz wspomnieniami czyni tą powieść osobliwą i specyficzną ale też intrygującą, jednak z przydługawymi, niekiedy wręcz nudzący opisami Solarisa, które w mojej ocenie są zbędne i czasami zniechęcające do dalszego czytania, odrywające od meritum jakim jest główne przesłanie autora tej wspaniałej powieści. A jakie ono właściwie jest? Dla każdego pewnie będzie inne. Ja dobrnąwszy do końca powieści zostałem z kilkoma ważnymi dla mnie pytaniami: Czy powinniśmy za wszelką cenę poszukiwać cywilizacji, której istoty najprawdopodobniej i tak nie zrozumiemy ze względu na ułomność natury ludzkiej przejawiającej się w „ziemskim zaszufladkowaniu”? Czy nasza moralność może nie mieć zastosowanie poza naszą planetą i społeczeństwem, które tą moralność stworzyły i czy możemy ja porzucić wraz z „oderwaniem się” od naszej planety i stosować zupełnie nieznane nam wzorce zachowań dostosowując się tym samym do nowych realiów? Czy Solaris urzeczywistniając pragnienia bohaterów zawarte w ich wspomnieniach, w swoim zamyśle chciał im uzmysłowić ludzką naturę, w którą wpisana jest pamięć dobrych (miłość, szczęśliwe chwile) ale i też złych wspomnień (wyrzutach sumienia, żal)? I co dla mnie najważniejsze, dlaczego Bóg jest istotą ułomną?
Te pytania pozostaną dla mnie zawsze otwarte i aktualne tak jak aktualną zawsze pozostanie powieść Solaris, ze względu na fakt, iż jest powieścią ponadczasową.

Solaris

Najbardziej osławiona powieść Stanisława Lema „Solaris” jest dla mnie trudna w ocenie. Nie jestem w stanie jednoznacznie odpowiedzieć, czy powieść ta podoba mi się czy nie. Na tak zadane pytanie musiałbym odpowiedzieć i tak i nie.
Zdecydowanie jest to klasyka gatunku, którą warto poznać, tym bardziej, że jest to bodajże jedna z dwóch powieści polskiego autorstwa...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej