Moje kultowe zdjęcie nie pochodzi z dzieciństwa. Zostało zrobione z ukrycia kilka lat temu przez mojego tatę, gdy spędzaliśmy wspólne wakacje we Włoszech. W zamieszkiwanym przez nas hotelu obowiązywały dość surowe zasady, jedna z nich dotyczyła obowiązku pływania w czepku na basenie. Muszę przyznać że wczasowicze nie wyglądali w nich korzystnie, a ja nie byłam wyjątkiem. Pewnego upalnego dnia wyszłam z basenu i nie przejmując się wyglądem, położyłam się na leżaku i sięgnęłam po książkę. Nie zdjęłam czepku, aby włosy nie leciały mi na twarz. Tak było po prostu wygodniej. Nikt mnie nie znał, a więc nie przywiązywałam uwagi do tego jak komicznie wyglądam w materiałowym czepku. Nieświadoma czającego się w oddali obiektywu skupiłam całą uwagę na książce. Po przyjeździe do domu rozpoczęliśmy rodzinne oglądanie pamiątkowych fotografii. Czekała mnie wielka niespodzianka, gdy zobaczyłam siebie na leżaczku w czepku z niezwykle zaciętym wyrazem twarzy. Moi rodzice mieli ubaw po pachy, zdjęcie szybko trafiło do albumu. Osobiście go nienawidzę, jednak moim bliskim daje ono wiele śmiechu, co rekompensuje mi to kompromitujące zdjęcie.

Moje kultowe zdjęcie nie pochodzi z dzieciństwa. Zostało zrobione z ukrycia kilka lat temu przez mojego tatę, gdy spędzaliśmy wspólne wakacje we Włoszech. W zamieszkiwanym przez nas hotelu obowiązywały dość surowe zasady, jedna z nich dotyczyła obowiązku pływania w czepku na basenie. Muszę przyznać że wczasowicze nie wyglądali w nich korzystnie, a ja nie byłam wyjątkiem....

Podczas świątecznych porządków trafiłam na stary, rodzinny album ze zdjęciami. Oglądając go drżałam na całym ciele niczym wibrujący smartfon. A wszystko przez miotające się po duszy emocje, których nie sposób stłumić, powstrzymać. Strona po stronie przeglądałam czarno – białe fotografie, na których młoda mama i młody tata z wyrysowanym skretyniałym uśmiechem szczerzą się do obiektywu. Na rękach trzymają bety całe w koronkach, falbanach i kokardach. A gdzieś tam pomiędzy mała, różowa główeczka nieboraka, którego nikt nie chciał na tym świecie. Smutnymi oczyma patrzyłam na swoje czarno – białe odbicie, słysząc własny niemowlęcy krzyk, na który nikt nie zwracał uwagi, bo przecież robi się zdjęcie. Co za fałsz! Co za hipokryzja! Mistyfikacja! Fałszywa mama z czerwoną szminką na ustach, która odbicie w lustrze traktowała z większym namaszczeniem niż serce jej dziecka. Fałszywy tata, który zamiast bujać niemowlę, bujał siebie od prawej do lewej w alkoholowym amoku. Fałszywe zdjęcie szczęśliwej rodziny, w której nikt nie umiał kochać...

Podczas świątecznych porządków trafiłam na stary, rodzinny album ze zdjęciami. Oglądając go drżałam na całym ciele niczym wibrujący smartfon. A wszystko przez miotające się po duszy emocje, których nie sposób stłumić, powstrzymać. Strona po stronie przeglądałam czarno – białe fotografie, na których młoda mama i młody tata z wyrysowanym skretyniałym uśmiechem szczerzą się do...

Bardzo lubię oglądać albumy z rodzinnymi zdjęciami. Sceny na nich uwiecznione przypominają mi dzieciństwo. Już od trzeciego roku życia chodziłam do przedszkola. Najczęściej odprowadzała mnie tam moja starsza siostra. Pewnego dnia odwiedził nas fotograf. W latach osiemdziesiątych, bo o nich piszę, było to wydarzenie niezwykłe. Przypomnę młodszym czytelnikom,że były to czasy bez aparatów cyfrowych. Wracając do owego fotografa, to przywiózł on ze sobą wielki aparat, taki jak nieraz widzimy na filmach oraz dekoracje. Dekoracjami, a jednocześnie tłem do zdjęć były wielkie plakaty ze smerfami. Wszystkie dzieciaki podekscytowane pozowały do zdjęć. Wreszcie przyszła kolej na mnie i na moją siostrę. Na zdjęciu, które wówczas powstało widać miłość, piękną siostrzaną miłość. Dla mnie to jest właśnie kultowe.

Bardzo lubię oglądać albumy z rodzinnymi zdjęciami. Sceny na nich uwiecznione przypominają mi dzieciństwo. Już od trzeciego roku życia chodziłam do przedszkola. Najczęściej odprowadzała mnie tam moja starsza siostra. Pewnego dnia odwiedził nas fotograf. W latach osiemdziesiątych, bo o nich piszę, było to wydarzenie niezwykłe. Przypomnę młodszym czytelnikom,że były to czasy...

Jestem najmłodszym dzieckiem w domu. Jako dziecko myślałam, że to ma same plusy, wszak świat kręci się wokół epicentrum mojej pyzatej buzi. Z biegiem czasu zobaczyłam, że duża różnica wieku nie jest takim błogosławieństwem, bo nie mam się z kim bawić i ok. 5 roku życia zaczęłam dostrzegać, że moje rodzeństwo zajmuje się mną za "pewne" wynegocjowane z rodzicami gratisy. Tak, światem rządzi pieniądz... Mieszkaliśmy na wsi i moim jedynym towarzyszem zabaw stał się Staś, gęś z gospodarstwa. Chodził za mną wszędzie, nawet raz przemycony został do łóżka, ale wszystko wokół zasrał i wrócił w niesławie do "swoich". Ale ja czułam, że był "mój", a ja jego i świetnie nam było razem na podwórzu. Staś zmarł ze starości, tak przynajmniej mówili mi rodzice podczas obiadu, który składał się z rosołu i potrawki. Zostało mi w starym albumie czarno-białe zdjęcie Staśka, jak próbuję go wciągnąć do domku na drzewie - to była gęś! Czasem tak się zastanawiam, że to była najlepsza przyjaźń mojego dzieciństwa, niema acz lojalna.

Jestem najmłodszym dzieckiem w domu. Jako dziecko myślałam, że to ma same plusy, wszak świat kręci się wokół epicentrum mojej pyzatej buzi. Z biegiem czasu zobaczyłam, że duża różnica wieku nie jest takim błogosławieństwem, bo nie mam się z kim bawić i ok. 5 roku życia zaczęłam dostrzegać, że moje rodzeństwo zajmuje się mną za "pewne" wynegocjowane z rodzicami gratisy. Tak,...

Takim kultowym zdjęciem w moim albumie jest to z czasów PRL-u kiedy u nas na półkach królował tylko ocet. Z dziećmi wybraliśmy się na "wycieczkę" handlową do znajomych mieszkających w Cotbus - byłe NRD i tam w sklepie zobaczyć można było przeróżne frykasy. Nasi chłopcy prosili aby sfotografować ich między wiszącymi kiełbasami i szynkami. Nasz znajomy poprosił sprzedawcę i uwieczniliśmy smyków na tle tych kiełbas. Zawsze gdy przeglądamy album to śmiejemy się z tego reliktu czasów PRL-u.

Takim kultowym zdjęciem w moim albumie jest to z czasów PRL-u kiedy u nas na półkach królował tylko ocet. Z dziećmi wybraliśmy się na "wycieczkę" handlową do znajomych mieszkających w Cotbus - byłe NRD i tam w sklepie zobaczyć można było przeróżne frykasy. Nasi chłopcy prosili aby sfotografować ich między wiszącymi kiełbasami i szynkami. Nasz znajomy poprosił sprzedawcę i...

Kultowe zdjęcia... Małe czarno - białe fotografie z ząbkami dookoła, jest ich trochę w moim albumie. Ostatnio niektóre z nich powiększyłam w nadziei na uchwycenie jakichś szczegółów.

Na pierwszym planie fragment stołu, na nim talerz z ryżem? Za stołem siedzi mężczyzna po czterdziestce w marynarce, jasnej koszuli, słabo widoczny krawat, na jego kolanach dziewczynka,lat może 5 w sukience z jasnym kołnierzykiem, pewnie zrobionym na szydełku, na głowie chusteczka.
Z tyłu kobieta o ładnej wyrazistej twarzy, ciemnych włosach, w sukience z krótkim rękawem i rozcięciem pod szyją, obok niej chłopiec, może trzynastoletni, widać jego uśmiechniętą buzię.

Z prawej strony jasna plama, chyba okno z zasłonką, obok może makatka ze stosownym kuchennym napisem, choć nie da się go absolutnie odczytać.
Jako tło kredens, piękny, dębowy, z lusterkami, który zaginął w "burzy dziejów". Szkoda, bardzo dobrze go pamiętam, miał różne ciekawe zakamarki, ale mama wolała ten praktyczny produkowany masowo w PRL-u, łatwy do utrzymania w czystości.

Nie ma kredensu,rozebrano dom, w którym zostało zrobione to zdjęcie. Nie ma moich rodziców. Mała dziewczynka dorosła i wciąż żałuje, że nie zadawała więcej pytań o świat pokazany na czarno - białych fotografiach, którymi teraz interesują się jej dzieci.

Kultowe zdjęcia... Małe czarno - białe fotografie z ząbkami dookoła, jest ich trochę w moim albumie. Ostatnio niektóre z nich powiększyłam w nadziei na uchwycenie jakichś szczegółów.

Na pierwszym planie fragment stołu, na nim talerz z ryżem? Za stołem siedzi mężczyzna po czterdziestce w marynarce, jasnej koszuli, słabo widoczny krawat, na jego kolanach dziewczynka,lat może...

Jako, że moi rodzice kochali każdą chwilę uwieczniać w fotograficznej cyberprzestrzeni zdjęć mam mnóstwo. Zaczynając od tego jak byłam noworodkiem mam wrażenie że aparat był wszędzie. Jedno zdjęcie jednak nigdy nie wypadnie mi z pamięci. Ubrana w za duże eleganckie rzeczy mojej mamy, czternastocentymetrowe szpilki i kapelusz babci, który przysłaniał mi pół twarzy. Pomalowałam się czerwoną szminką dosłownie wszędzie, nawet zęby były ładnie zaakcentowane. Na znak słowa uśmiech wykrzywiłam twarz w takim uśmiechu, że nie zabrakło na fotografii widoku braku jedynki w zębach. Gdy sięgam po to zdjęcie zawsze chce mi się serdecznie roześmiać. Zdjęcie jest jednak na tyle kompromitujące, że trzymam Je gdzieś głęboko w albumie.

Jako, że moi rodzice kochali każdą chwilę uwieczniać w fotograficznej cyberprzestrzeni zdjęć mam mnóstwo. Zaczynając od tego jak byłam noworodkiem mam wrażenie że aparat był wszędzie. Jedno zdjęcie jednak nigdy nie wypadnie mi z pamięci. Ubrana w za duże eleganckie rzeczy mojej mamy, czternastocentymetrowe szpilki i kapelusz babci, który przysłaniał mi pół twarzy....

Najbardziej charakterystycznymi zdjęciami w naszych albumach są te, na których próbowano sfotografować kochanego Dziadka Jurka. Dziadek był niesamowity, ale nie znosił, kiedy robiono mu zdjęcia. Zawsze próbował się ukryć za wnukami (np. siedział na ławce pod czereśnią, na kolanach trzymał mnie i mojego brata i schował twarz za naszymi jasnowłosymi głowami), odwrócić się plecami do fotografa lub w ostateczności pochylić głowę. Do moich ulubionych zdjęć należy takie, na którym mając może trzy latka wracam z Dziadkiem ze spaceru. Jedną ręką Dziadek popycha wózek, a drugą trzyma małą Kasię. Pochylając (a jakże!) głowę, spogląda jednak na mnie, a ja, mały szkrab w wełnianej czapce i białej kurteczce też odwracam się bokiem do fotografa i patrzę uważnie na kochanego "Dziadzisia". Myślę, że już wtedy tworzyła się między nami wyjątkowa więź, właściwie prawie widzę na tym zdjęciu szczególną nić porozumienia w naszych spojrzeniach. I może właśnie ta łącząca nas nić sprawiła, że kilkanaście lat później Dziadek zdecydował się popatrzeć w obiektyw i pozwolił na zrobienie zdjęcia sobie i mnie (założyłam mu czapkę Mikołaja, która pasowała do białej brody Dziadka i jego czerwonego swetra; ja miałam na sobie zieloną bluzkę, więc stworzyliśmy uroczy duet:D)). Oba zdjęcia wiszą w antyramie nad moim biurkiem i pomagają pamiętać o prawdziwej przyjaźni między Dziadkiem i wnuczką.

Najbardziej charakterystycznymi zdjęciami w naszych albumach są te, na których próbowano sfotografować kochanego Dziadka Jurka. Dziadek był niesamowity, ale nie znosił, kiedy robiono mu zdjęcia. Zawsze próbował się ukryć za wnukami (np. siedział na ławce pod czereśnią, na kolanach trzymał mnie i mojego brata i schował twarz za naszymi jasnowłosymi głowami), odwrócić się...

W moim albumie szczególne są zdjęcia z koncertów i festiwali muzycznych. A są to fotografie wyjątkowe, ponieważ są na tych zdjęciach artyści. To dla mnie bardzo cenna pamiątka, która przypomina mi jak wspaniałe to były chwile.Jako amatorski radiowiec mam możliwość być nieco bliżej artystów. To fantastyczne uczucie móc poznać swoich idoli. Mam nadzieję, że ten rok przyniesie mnóstwo wspaniałych koncertów i masę nowych wspomnień w postaci zdjęć :)

W moim albumie szczególne są zdjęcia z koncertów i festiwali muzycznych. A są to fotografie wyjątkowe, ponieważ są na tych zdjęciach artyści. To dla mnie bardzo cenna pamiątka, która przypomina mi jak wspaniałe to były chwile.Jako amatorski radiowiec mam możliwość być nieco bliżej artystów. To fantastyczne uczucie móc poznać swoich idoli. Mam nadzieję, że ten rok przyniesie...