-Tak, proszę pana. Może pan na mnie liczyć zrobię wszystko co w mojej mocy.-powiedziałem.
-Wiem, wiem. Tylko szkoda, że już odchodzisz. Jesteś młody, masz pieniądze, dreszczyk adrenaliny …-odpowiedział szef.
-Oczywiście, ale chcę spróbować nowego, zwyczajnego życia. Do widzenia.
Poszedłem do hotelu, zapakować manatki i przygotować się do ostatniego zadania. Wyjąłem broń, ułożyłem równiutko na podłodze i zacząłem ją czyścić. Byłem ciekaw, czy podołam takiej misji. Miałem jutro zabić niejaką Rozalię w kawiarni ,,Kukułka” przy ulicy Ziemiańskiej 15 o godzinie 13:00, która miała siedzieć przy stoliku numer 2. Czułem się zobojętniały, krew szumiała mi w uszach, przez chwilę myślałem, że wpadnę w furię. Musiałem się pożywić. Zamówiłem, więc to co najbardziej jako wampir przyswajałem: niewysmażony stek i czerwone wino. Do wina dodawałem zawsze trochę krwi, którą trzymałem w hotelowej lodóweczce. Po posiłku poszedłem spać.
Następny dzień. Wepchnąłem broń za pas i bez skrupułów wsiadłem do samochodu. Jechałem szybko, mój doskonały wzrok wypatrywał ,,Kukułki”. Znajdowała się w centrum miasta, przywoływała zapachem pieczonej szarlotki dwie przecznice wcześniej. Przy samym oknie siedziała piękna dziewczyna w okularach. Czytała książkę . Zaparkowałem naprzeciwko tego okna i zerknąłem co czyta. Tytuł brzmiał: ,,Jak przeżyć ‘’. Uśmiechnąłem się, a na sercu zrobiło mi się ciepło. Dziwne prawda. Przecież stronię od ludzi, ze względu na ich podły charakter.
Wszedłem do środka budynku. Automatycznie wyczułem innego wampira. Co on tu może robić? Nieważne, teraz liczy się misja. W tym momencie podszedłem do stolika numer 2 i….Ona jest wampirem to jakaś pomyłka. Nie zabiję jej. Jest jednym z nas i pewnie pracuje dla rządu ludzi. Co jest grane?
-Jesteś. Mam na imię Rozalia, a ty miałeś mnie zabić. Chyba, że ruszyło cię sumienie i zmądrzałeś.-powiedziała z nutą sarkazmu i wykrzywiła kącik ust.
-Eee… Skąd wiesz?
- Ja wiem wszystko, a ty powinieneś uciekać. Najpierw zabiją ciebie, a potem mnie. Nie ochroni cię żaden amulet rodzinny.
W tej chwili dostałem SMS-a. Brzmiał on: ,,Nie wykonałeś zadania, licz się z konsekwencjami”.
-Ale skąd wiedzieli, że…-nie dokończył.
-Masz 5 minut uciekaj.- ostrzegła. Pod kawiarnię zaczęły podjeżdżać opancerzone, czarne jeepy. Co robić, co robić?
-O nie, najpierw mi wszystko wyjaśnisz, dlatego pojedziesz ze mną. Wyszliśmy tylnym wyjściem i pojechaliśmy wkurzeni na siebie do parku oddalonego o 25 kilometrów. Ciepło z mojego serca nie uchodziło szybko, kiedy tak gnaliśmy cieszyłem się, że nieznajoma jest obok mnie. Skąd mnie znała? Ja o niej nie wiem nic.Muszę dotknąć tylko jej amuletu, a dowiem się wszystkiego.

-Tak, proszę pana. Może pan na mnie liczyć zrobię wszystko co w mojej mocy.-powiedziałem.
-Wiem, wiem. Tylko szkoda, że już odchodzisz. Jesteś młody, masz pieniądze, dreszczyk adrenaliny …-odpowiedział szef.
-Oczywiście, ale chcę spróbować nowego, zwyczajnego życia. Do widzenia.
Poszedłem do hotelu, zapakować manatki i przygotować się do ostatniego zadania. Wyjąłem broń,...

- Stary wyjdziesz w końcu z tej nory. Marycha na ciebie czeka. Wpadaj do Grześka jest impreza!- Antek darł się przez telefon.
-Antek mam robotę.
- Ty i ta twoja kuFa robota! Piep**ysz, nic innego nie robisz! To się pie*rz!

Rozłączył się. Nie miałem ochoty nigdzie się ruszać. Nie pamiętam kiedy wychodziłem. Praca na kompie mi to umożliwiała, a i wolny czas na nim spędzałem więc pomyślałem: żyć nie umierać.

Prawda jest taka, że robotę już dawno skończyłem. Mój wampir mnie wzywał. Bo to wygląda tak, że ludzie nie potrafią się obyć bez jakichś pierdół typu radio, telewizor, a obecnie Internet. To wzywa, uzależnia i wysysa energię jak nasz stokerowski kolega. No i uwielbiam się masturbować. Dostęp do porno jest łatwiejszy niż do panny, która strzela fochy, i która prędzej czy później cię zostawi bo poświęcasz jej za mało czasu, bo koleżanka twierdzi, że jesteś chu**m, etc. Kobiety nie potrafią docenić tego co mają. Zawsze chcą więcej i się później dziwią, że koniec końców, zostają same z dziesiątką kotów na chacie. Więc „piep**ę” Marychę, ale wirtualnie.

Mój wampir jest darmowy. Odpalam jakieś porntuby i wkraczam do akcji. Jestem blady i mam podkrążone oczy. Sam wyglądam jak wampir, ale mi się to po prostu podoba i czekam na ten moment gdy wyssie ze mnie wszystkie soki!

Tyle, że mój wampir chciał więcej. Tego dnia zaparzyłem kawę, nakarmiłem kota i odpaliłem kompa w celu oczywistej relaksacji. Zapodaję lepszą pierwszą stronkę. Większej filozofii tu nie ma. Na dworze się ściemnia, a ja działam na zwiększonych obrotach. Nagle zaczyna mi się dziwnie w głowie kręcić, czuje że coś jest nie tak. Mgła przed oczami, a ja jakby tracę kontakt w rzeczywistością i wcale nie jest przyjemnie. Widzę jak coś wychodzi z monitora, jak zbliża się do mnie. Coś mnie paraliżuje. Zastygłem z fiu*em na wierzchu i nie mogę nic zrobić! A to coś się zbliża, jest czarne jak noc i ma żółte oczy jak Felek. Tyle że to nie mój kot! Ja pie***le to się przyssało! Przyssało mi się do ptaka i gryzie! Kufa!

- Stary wyjdziesz w końcu z tej nory. Marycha na ciebie czeka. Wpadaj do Grześka jest impreza!- Antek darł się przez telefon.
-Antek mam robotę.
- Ty i ta twoja kuFa robota! Piep**ysz, nic innego nie robisz! To się pie*rz!

Rozłączył się. Nie miałem ochoty nigdzie się ruszać. Nie pamiętam kiedy wychodziłem. Praca na kompie mi to umożliwiała, a i wolny czas na nim spędzałem...

Wchodzę do swojej ulubionej księgarni. Zapach nowych książek od razu poprawia mi humor. Już nie mogę doczekać się, kiedy dorwę jakąś w swe ręce. Podchodzę do jednego z regałów i… Wychodzę. Siadam na ławce. Mam już dość. Wszędzie, normalnie gdzie bym nie poszła napotykam to słowo. Dlaczego ludzie są tak głupi? Dlaczego interesują się czymś, o czym nic nie wiedzą?
Ktoś siada obok mnie. Odwracam wzrok i… Widzę tą samą okładkę. Dziewczyna, blada. Czerwona maź spływa z jej ust. Uśmiecham się krzywo do posiadaczki książki, która oczywiście nie zauważa mojego istnienia. Jest tak bardzo pochłonięta tym marnym paranormalnym romansem, że nie dostrzega normalnego świata. Zafascynowana wampirami czyta o tym, jakie są piękne, jakie długowieczne, o tym, że piją krew. Piją krew… kto to w ogóle wymyślił?
- Przepraszam – szepczę łapiąc przy tym okładek książki.
Blondynka od razu odrywa wzrok od strony. Patrzy na mnie a ja z kolej obserwuje emocje malujące się na pulchnej twarzy. Ma zdecydowanie za dużo kilogramów.
- Przykro mi to mówić, ale wampiry nie piją krwi…
Podnosi wzrok i rozchyla usta pokryte grubą warstwą czerwonej szminki.
Patrzy na mnie przestraszona, kiedy wyciągam z jej dłoni książkę.
Staje na ławce. Coraz więcej ludzi zwraca na mnie uwagę. Oto moja chwila prawdy.
- Jestem wampirem i kocham słońce…
To osobliwe wyznanie sprawiło, że moja widownia się powiększyła.
- Jestem wampirem i jestem nieśmiertelna, co oznacza, iż żaden kołek, ogień czy ścięcie głowy nie sprawi, że zniknę tak jak to bywa w większości tych waszych marnych powieści.
Teraz nie tylko obserwują mnie oczy, ale i wiele obiektywów.
- Jestem wampirem. Tu i teraz sprawię, że wizerunek strasznego pijącego krew potwora zniknie! W XXI wieku wampir stanie się orężem ludzkości! Bronią w walce z otyłością,…Ponieważ jestem wampirem i wsysam z was tłuszcz…

Wchodzę do swojej ulubionej księgarni. Zapach nowych książek od razu poprawia mi humor. Już nie mogę doczekać się, kiedy dorwę jakąś w swe ręce. Podchodzę do jednego z regałów i… Wychodzę. Siadam na ławce. Mam już dość. Wszędzie, normalnie gdzie bym nie poszła napotykam to słowo. Dlaczego ludzie są tak głupi? Dlaczego interesują się czymś, o czym nic nie wiedzą?
Ktoś...

Ciężko szukać miłości będąc wampirem. Przecież ja nawet nigdy nie chciałem nim być. Wszystko przez wujka Edwarda. A ja chciałem być poetą. Jestem typem romantyka. I poznałem swoją miłość. Problem tkwi w tym, że mogę wychodzić na zewnątrz jedynie nocą. To nie sprzyja umawianiu się z kobietą na randki. Dlatego na razie widujemy się jedynie w klubach nocnych. I tutaj pojawia się kolejny problem… nie umiem tańczyć. Same kłody pod nogi. I te migające światełka w klubie. Jeszcze trochę, a Anita zauważy moją trupio bladą cerę. A wiecie co jest najśmieszniejsze? Chce mnie przedstawić swoim rodzicom. Mamo, tato- to jest Drago, mój chłopak. Nie martwcie się, musicie jedynie zaciągnąć wszystkie żaluzje w oknach, by go zobaczyć, ma lekki światłowstręt. Tak, to mogłoby być wspaniałe doświadczenie. Ech… Ciężkie jest życie wampira w XXI wieku.

Ciężko szukać miłości będąc wampirem. Przecież ja nawet nigdy nie chciałem nim być. Wszystko przez wujka Edwarda. A ja chciałem być poetą. Jestem typem romantyka. I poznałem swoją miłość. Problem tkwi w tym, że mogę wychodzić na zewnątrz jedynie nocą. To nie sprzyja umawianiu się z kobietą na randki. Dlatego na razie widujemy się jedynie w klubach nocnych. I tutaj pojawia...

Maxio to wampir dwudziestego pierwszego wieku. Uroczy, z grzyweczką idealnie opadającą na ciut zaczerwienione oczy. Maksio chciał nosić soczewki, ale to nie możliwe: od razu się przepalają. Dzięki bardzo mocnym filtrom UV Maksio może chodzić w świetle dnia, z czego skwapliwie korzysta. Codziennie rano wkłada dość obcisłe( niczym rajtuzy) rureczki, swagowy sweterek i leci na zajęcia. Liceum a potem studia i tak zawsze. Współczesny wampir to człowiek bardzo modny. Jego jedyna wada to fakt, że mdleje na widok krwi. Ale od czego mamy McDonald?

Maxio to wampir dwudziestego pierwszego wieku. Uroczy, z grzyweczką idealnie opadającą na ciut zaczerwienione oczy. Maksio chciał nosić soczewki, ale to nie możliwe: od razu się przepalają. Dzięki bardzo mocnym filtrom UV Maksio może chodzić w świetle dnia, z czego skwapliwie korzysta. Codziennie rano wkłada dość obcisłe( niczym rajtuzy) rureczki, swagowy sweterek i leci na...

Piękna, błyszcząca, czerwona suknia spowijała jej gibkie, blade ciało.
Schodząc po kamiennych schodach czuła spojrzenia kierowane ku niej. Diabelnie seksowna? To sobie myślą? Kusicielka, która wyprawia imprezę charytatywną? Zapewne. Imponujące spojrzenia mężczyzn, zazdrosne pomrukiwania kobiet, to właśnie docierało do jej zmysłów, ale i nie tylko. Czuła krew, krew która pulsowała w każdym organizmie.Słyszała jej nurt, to jak uderza o każdą komórkę, jak przelewa się w żyłach. Jej oczy stały się czarne, a kły chciały wydostać się na zewnątrz. Stłumiła w sobie ten instynkt i zaczęła witać się z gośćmi. Nigdy nie dotykała ich rąk, nie mogli poczuć jej chłodu, nie mogli wiedzieć, że jej serce już dawno nie bije. Uśmiechała się zalotnie wypatrując ofiary, siedząc na barowym stołku dostrzegła wysokiego mężczyznę, który zerkał w jej stronę. Wiedziała, że to będzie udane polowanie. Już chciała zeskoczyć z barowego stołka, gdy jej ramię pochwyciła jakaś ręka. -Prosiłem Cię, byś tego nie robiła Marii, nie jesteśmy potworami też mamy uczucia. - Głoś Bruna był twardy i szorstki. Dobrze wiedziałam, że nie pochwala tego co leżało w naszej naturze i za wszelką cenę próbował uczyć Nas wszystkich manier, dyscypliny i przede wszystkim silnej woli. Spojrzałam tylko na niego, nic nie mówiąc i poszłam brylować na sali wśród snobistycznych, nadętych bogaczy, słysząc każdą ich myśl, wiedząc o każdym ich ruchu i ukrywać to, że jednym ruchem mogłabym pozbawić ich serca.

Piękna, błyszcząca, czerwona suknia spowijała jej gibkie, blade ciało.
Schodząc po kamiennych schodach czuła spojrzenia kierowane ku niej. Diabelnie seksowna? To sobie myślą? Kusicielka, która wyprawia imprezę charytatywną? Zapewne. Imponujące spojrzenia mężczyzn, zazdrosne pomrukiwania kobiet, to właśnie docierało do jej zmysłów, ale i nie tylko. Czuła krew, krew która...

Ta noc była dla wampirzycy koszmarna. Nie dość, że drzwiczki trumny się nie zamykały, w efekcie czego chłodny wiatr smagał jej nagie łydki, to zapas świeżej krwi był na wyczerpaniu. Niestety, nie miała innego wyjścia, jak pójść do sklepu na zakupy. Założyła czerwone szpilki, podkreślające idealnie kolor jej oczu i czarny kostiumik, na który narzuciła krwistoczerwoną pelerynkę w ulubionym kolorze. Zaoszczędziłaby na czasie, gdyby od razu przemieniła się w nietoperza. Pech chciał, że w środy nie dawali rabatu na krew powyżej 5 litrów dla klientów w nietoperzej formie, a wampirzyca liczyła się z każdą kroplą własnej krwi, bowiem tym właśnie teraz płaciła wampirza elita. Na ulicy nie spotkała nikogo znajomego - same nowe, wampirze twarzyczki, z zapadniętymi oczami i wywalonymi jęzorami, których trawiło pragnienie. Normalny widok o tej porze. Po kilku minutach była już na miejscu. Brzęczenie dzwonka u góry obwieszczał nowego, nie - człowieka, klienta.
- Dsien doblry - przywitał ją sprzedawca - wampir, borykając się z wysuwanymi kłami. Skinęła głową, biorąc koszyk do ręki i w skupieniu oglądając sklepowe półki wypełnione świeżutką krwią w butelkach.
Drzwi ponownie się otworzyły i gwar rozmów wypełnił pomieszczenie.
- No, była przypiłować sobie kły.
- U kogo?
- Vamp - dentysty. Biedaczka ledwie co przeżyła.
- Co ty mówisz...
Wampirzyca, z uchem przytkniętym do półki, podsłuchiwała, o czym rozmawiają jej dwie koleżanki. Westchnęła, słuch nie był już ten sam, co tysiąc lat temu.
Nagle poczuła zapach, któremu nie mogła się oprzeć. Rzuciła koszyk z krwią i jak szalona wybiegła ze sklepu. Zatrzymała się dopiero przed swoją zdobyczą. To było to. Tego potrzebowała. Świeżego jedzonka. Zaśmiała się dziko, zatapiając kły.
Łysy wampir stanął przed nią.
- A może butelka krwi do tego krwistego steka?

Ta noc była dla wampirzycy koszmarna. Nie dość, że drzwiczki trumny się nie zamykały, w efekcie czego chłodny wiatr smagał jej nagie łydki, to zapas świeżej krwi był na wyczerpaniu. Niestety, nie miała innego wyjścia, jak pójść do sklepu na zakupy. Założyła czerwone szpilki, podkreślające idealnie kolor jej oczu i czarny kostiumik, na który narzuciła krwistoczerwoną...

Wieczór pachniał latem. Michał szedł zamyślony starym popękanym chodnikiem pamiętającym czasy Gierka. Na poboczach kwitł jaśmin, swoim mdlącym zapachem drażnił jego nozdrza. Mieścina wyglądała na jakby wymarłą nie licząc kilku neonowych szyldów w pobliskich sklepach. Krzykliwe hasła zachęcały do kupna nowej lub używanej trumny, ceny hurtowe. Następny specjalizował się w dostarczaniu wszelkiego rodzaju krwi i ich substytutów. Wszystko na wyciągnięcie ręki. To stroje z różnych epok to kremy z wysokim filtrem uv do chodzenia w dzień. Ucywilizował się jak reszta wampirów- ta smętna myśl prześladowała go każdej nocy. Nie było już ukrywania się, nie było tajnych gniazd. Ludzie o nich wiedzieli i zamiast wszcząć z nimi wojnę to ucywilizowali ich. Tak jak koty i psy stały się kolejnymi domowymi pupilkami. Tkwili w swoich miejscach zmieniając swoich panów. Nic już nie zostało z dumnego rodu Nocnych łowców, tylko kilku tempaków uzależnionych od wzbogacanej sztucznej krwi. Pierwszy raz od wieków Michał gorzko zapłakał. Jego Bracia dla kilku kropel krwi z podwójną dawką adrenaliny sprzedawali samych siebie do krwawych walk czy domów słynących z zaspokajania obrzydliwych zachcianek. A to wszystko zgodne z literą prawa. Michał był ostatnim który nie uległ sztucznej krwi oraz poszukiwaniu sponsora. Żywił się krwią zwierząt ale ta była paskudna. Nie chce tak więcej- pomyślał i poszedł na cmentarz gdzie zaczekał na swój ostatni świt. Jako ostatnia podróż Nocnego wojownika.

Wieczór pachniał latem. Michał szedł zamyślony starym popękanym chodnikiem pamiętającym czasy Gierka. Na poboczach kwitł jaśmin, swoim mdlącym zapachem drażnił jego nozdrza. Mieścina wyglądała na jakby wymarłą nie licząc kilku neonowych szyldów w pobliskich sklepach. Krzykliwe hasła zachęcały do kupna nowej lub używanej trumny, ceny hurtowe. Następny specjalizował się w...

10 lat w ministerstwie do stworzeń niezwyczajnych na stanowisku likwidator,a mi dają wampira jako wspólnika. Dobrze, że chociaż tych szkaradów nie mam na koncie,bo jak padnie pytanie, a padnie, ilu jego pobratymców zlikwidowałam, podejrzewam, ze głos uwiązłby mi w gardle.Czekałam w starej stodole na wspólnika i zadanie.
-Dobry wieczór miłej Pani -glos brzmiał miło
- Witam,tak niepostrzeżenie się pan pojawił,czyżby wleciał pan przez jakaś szparę w dachu -moja niechęć od razu dała się we znaki.
- Eh, nawet pani wierzy w bajki, to przykre i cóż,nieco żałosne. -zripostował blady brunet o zielonych oczach. -Nazywam się Grzegorz.
Mój rozmówca na oko miał ok.50 lat, ale to był wampir, więc wygląd mógł być mylny.
-Jestem Natalia. A jeszcze ok. 10lat temu w ogóle pana istnienie było dla mnie bajką...a może raczej nierealnym koszmarem.
-Ale miałaś Natalio dekadę, żeby się dowiedzieć, iż wbrew wszystkim bujdą, nie zamieniamy się w nietoperze,po prostu umiemy ukryć się w mroku. A że nikt nas nie zauważył, a jedynie spłoszył nietoperze, nawiasem mówiąc również kryjące się w mroku, to już nie moja wina. I to nie my opowiadaliśmy, że bywamy nietoperzami.
-Tak, ale i nie zaprzeczaliście - nie spodziewałam się, że już podczas pierwszej rozmowy zdradzi taką tajemnicę. -A czosnek, woda świecona i światło słoneczne? - raz kozie śmierć.
- Dociekliwa istotka... czosnku nie lubił nasz zacny Drakula, bo miał na niego uczulenie. Woda świecona to mit. Co do słońca -mamy wrażliwą skórę i dostajemy od niego wysypki, ale odpowiednio ubrani możemy iść nawet na plażę.
-To może jeszcze się dowiem, że nie pijecie krwi a kołek wbity w serce was nie zabija?-nie wiedziałam czy mówi prawdę.
-Krew pijemy, ale niekoniecznie rzucamy się ludziom do szyj... a co do kołka, Ciebie by to nie zabiło? Poza tym, kula z pistoletu też by sprawę załatwiła. -mój wampir był już chyba nieco poirytowany.
Miałam jeszcze setki pytań, ale w tym momencie pojawił się szalony elf zamieniający ludzi w drzewa, więc robota wzywała.

10 lat w ministerstwie do stworzeń niezwyczajnych na stanowisku likwidator,a mi dają wampira jako wspólnika. Dobrze, że chociaż tych szkaradów nie mam na koncie,bo jak padnie pytanie, a padnie, ilu jego pobratymców zlikwidowałam, podejrzewam, ze głos uwiązłby mi w gardle.Czekałam w starej stodole na wspólnika i zadanie.
-Dobry wieczór miłej Pani -glos brzmiał miło
-...

Współczesny wampir… można by powiedzieć, że to wręcz malutki wampirek. Załóżmy, że wampirki miałyby 60 cm. Byłyby one modnymi (drogimi) maskotkami w wielu domach. Niestety dzięki temu nie wywoływałyby już u nikogo poczucia strachu. Ludzie decydowaliby się na ich zakup z różnych powodów. Wybór zależałby od ich umiejętności (każdy wampirek posiadałby rozwiniętą w bardzo dużym stopniu jakąś konkretną umiejętność). Wampirki mogłyby więc np. służyć radą przy rozwiązywaniu wielu problemów, pomagać najmłodszym w odrabianiu lekcji (dzięki dużo większej wydajności umysłu niż umysł człowieka), mogłyby także pomagać swoim domownikom w wielu pracach (dzięki ich nadludzkiej szybkości i sile wszystkie prace zostałyby wykonane bez najmniejszych problemów). Wampirki ułatwiłyby ludziom życie. Niektóre z wampirków (jeżeli posiadałyby zdolność do przewidywania przyszłości) mogłyby pracować we wróżbiarstwie a jeżeli umiałyby np. lewitować mogłyby występować w programach rozrywkowych.
Wygląd wampirka również byłby kwestią wyboru. Ma wyglądać jak robot? Jest to możliwe! Ma wyglądać jak słodki pluszowy miś, królik czy małpka (w wielu kolorach)? Da się wykonać! A jeżeli ktoś zechce aby jego pupil wyglądał jak wampir ze strasznych filmów czy historii – z kłami, świecącą skórą itd. (tylko że w wersji mini)? Też takiego wamirka będzie można dostać! Bez względu, która opcja będzie wybrana wampirki będą pięknymi osobnikami. Wspólną dla wszystkich wampirów cechą fizyczną będzie kolczyk w uchu z literami „WAMP”, bo kolczyki są w modzie. Oczywiście każdy właściciel może ubierać swojego pupila wg własnego gustu.
Kolejną kwestią jest to czym będą się żywić wampirki. Otóż wiadomo, że będą one potrzebowały krwi. Jest tylko jedno wymaganie. Każdego dnia muszą zjeść smacznie przyrządzony krwisty stek. Wampirki przepadają także za słodyczami.
Trzeba pamiętać, że o wampirka trzeba będzie dbać!

Współczesny wampir… można by powiedzieć, że to wręcz malutki wampirek. Załóżmy, że wampirki miałyby 60 cm. Byłyby one modnymi (drogimi) maskotkami w wielu domach. Niestety dzięki temu nie wywoływałyby już u nikogo poczucia strachu. Ludzie decydowaliby się na ich zakup z różnych powodów. Wybór zależałby od ich umiejętności (każdy wampirek posiadałby rozwiniętą w bardzo dużym...