Pewnie zapomnieli :(

Pewnie zapomnieli :(

Z niecierpliwością czekamy na ogłoszenie wyników! :)

Z niecierpliwością czekamy na ogłoszenie wyników! :)

Konkurs zakończony! Laureatów ogłosimy w czwartek.

Konkurs zakończony! Laureatów ogłosimy w czwartek.

"Ania z Zielonego Wzgórza" w ujemnym punkcie:

* Ania nieinteligentna
* nieodważna
* nie podejmująca ryzyka
* tracąca nadzieję na lepsze jutro
* nieobecna myślami

Widzę ją z punktu widzenia negatywnego, ale wiem,że Ania pomimo,że popełniała błędy to z obawy,że taki ją spotkał. Czuła się odrzucana i niekochana.

"Ania z Zielonego Wzgórza" w ujemnym punkcie:

* Ania nieinteligentna
* nieodważna
* nie podejmująca ryzyka
* tracąca nadzieję na lepsze jutro
* nieobecna myślami

Widzę ją z punktu widzenia negatywnego, ale wiem,że Ania pomimo,że popełniała błędy to z obawy,że taki ją spotkał. Czuła się odrzucana i niekochana.

Opowiem wam historię Boba Stone.
Bob był starszym panem, jednym z tych, którzy codziennie rano w szlafroku wychodzili przed dom po ranną gazetę i mleko. Gdy się pomyślało o Stonie, od razu kojarzył się z nim zapach papierosów. Następną rzeczą jaka cechowała 70-latka to tajemniczość i skrytość. Tak, był bardzo zamknięty w sobie.
Pamiętam go jako cichego dziadka, który trzymał mnie za rękę kiedy przechodziliśmy przez jezdnie. Miał stare, pomarszczone i zniszczone dłonie. Mało kiedy coś mówił. W dzieciństwie, gdy mijaliśmy razem sklep i mój wzrok od razu powędrował na wystawę czekoladek dziadek bez słowa wchodził do niego. Zawsze mnie to dziwiło. Był doskonałym obserwatorem. Po 5 minutach wychodziłam zadowolona z kilkoma czekoladkami kokosowymi w dłoniach. Dziękuje- szeptałam. A on tylko kiwał głową i uśmiechał się, jakby odpowiadanie sprawiało mu ból.
Rodzice uważali go za ponuraka. Dzikus- tak czasami mówili między sobą, gdy myśleli, że nie słyszę. Wydawało mi się, iż nie chcą zrozumieć jego natury. Podczas bywania w ich towarzystwie dziadek robił się taki szary. Tracił swojego barwne odcienie. Garbił się. Niszczyli go. Między rodzicami a Bobem słowa niewypowiedziane kłębiły się, tworząc zimną, mroczną atmosferę.
Dla sąsiadów, ludzi mijanych na chodniku był obojętnym gościem.
"To ten co nigdy ci dzień dobry nie odpowie" usłyszałam dawno temu w spożywczym.
Ja wiem, iż miał on swój świat. Świat książek. Tylko przy nich czuł się kochany. Uwielbiał zatracać się w czasie razem z bohaterami powieści. Czasem gdy spoglądałam na Boba, myślami bywał zupełnie gdzieś indziej. Kochałam go za to.
Tylko ja i babcia wiedziałyśmy o czynnikach jego zachowań. Reszta świata uznawał go za niemowę, uważającego się za lepszego od innych.
Na łożu śmierci, kiedy był już w opłakanym stanie, usłyszałam więcej niż chciałam przez całe życie.
- Rozumiesz mnie jak Muriel, tak samo jak moja słodka Muriel - zamrugał, próbując pozbawić się łez- pozdrowię ją od ciebie.
Pisząc tą pracę, chce oddać mu hołd. Ponieważ posiadał on wspaniałego ducha wali. Swoją postawą wyrażał więcej niż inni.
Kocham go.

Opowiem wam historię Boba Stone.
Bob był starszym panem, jednym z tych, którzy codziennie rano w szlafroku wychodzili przed dom po ranną gazetę i mleko. Gdy się pomyślało o Stonie, od razu kojarzył się z nim zapach papierosów. Następną rzeczą jaka cechowała 70-latka to tajemniczość i skrytość. Tak, był bardzo zamknięty w sobie.
Pamiętam go jako cichego dziadka, który...

Podwładny:
Kierowniczka to najzimniejsza suka jaką znam. Ciągle jest niezadowolona. Ona chyba w ogóle nie ma życia i dlatego nigdy się nie spóźnia. Robocop nie kobieta.
*
Mąż koleżanki:
M. jest świetna, to chyba moja ulubiona koleżanka żony. Na obiad zaprosiła nas dopiero w dwa tygodnie po ślubie. „Może się podciągniesz u M. z gotowania?” – zażartowałem. Koteczka prychnęła. „Po co, reklamacji po odejściu od ołtarza nie uwzględnia się” – odpowiedziała M., załagodzła sytuację. Jak dziewczyna z takim poczuciem humoru i zdolnościami kulinarnymi może być sama?
*
Siostra:
Moja starsza siostra zawsze musi mieć rację. Co najgorsze zwykle ją ma. Miała rację co do Dziubaska, łachudra z niego, nadal nie oddał zadatku za ślub. I zniknął. I ma nową. To takie straaaszne.
*
Znajomy:
Och, M. jest okej. Nigdy nie przychodzi na melanż z pustymi rękami. Więc niech się powymądrza, byle było co polewać. Chociaż jej sposób na brak kaca się sprawdził, wiec zwykle warto jej posłuchać. A jak się napije to można z nią nawet szaleć po placu zabaw, więc całkiem dobra z niej kompanka. Tylko dlaczego tak głośno śmieje się na horrorach?
*
Ojciec:
Chyba tylko wyłącznie moja starsza córka potrafi mi się postawić. Własne zdanie ma odkąd nauczyła się mówić. I za każdym razem, gdy stawia na swoim, jestem z niej coraz bardziej dumny. Nawet jeśli nie ma racji, bierze wszystko na klatę, zupełnie jak ja.
*
Przyjaciółka:
Moja najlepsza przyjaciółka? Dziewczyna na którą zawsze mogę liczyć. Moi rodzice chyba ją wolą ode mnie. Trudno. Jak będą ją kochać za bardzo, to napiszę do Richarda Armitage’a, niechby się pobrali, wtedy M. się do niego wyprowadzi, a ja będę tęsknić. Po góra dwóch tygodniach z nimi zamieszkam… O, niezła myśl. W sumie przydałaby się nam obu zmiana klimatu, więc „Dear Rychu…”.

Podwładny:
Kierowniczka to najzimniejsza suka jaką znam. Ciągle jest niezadowolona. Ona chyba w ogóle nie ma życia i dlatego nigdy się nie spóźnia. Robocop nie kobieta.
*
Mąż koleżanki:
M. jest świetna, to chyba moja ulubiona koleżanka żony. Na obiad zaprosiła nas dopiero w dwa tygodnie po ślubie. „Może się podciągniesz u M. z gotowania?” – zażartowałem. Koteczka prychnęła....

Magda przekroczyła próg kawiarni, gdzie umówiła się z dawną szkolną koleżanką, która miała do niej jakąś sprawę.

Boże, Magda wiecznie chodzi w tej samej sukience-pomyślała Krysia na widok koleżanki - Miesiąc temu wyglądała identycznie. Cóż, sukienka nie wygląda na tanią. Pewnie wydała na nią fortunę i teraz nie ma kasy na nowe ciuchy. Nie dziwię się, że nie udało jej się dotąd wyjść za mąż. Gdyby ubrała się modniej, elegancko, zaraz upolowałaby jakiegoś faceta. Czy ona się w ogóle dzisiaj czesała? Wygląda jakby dopiero wstała z łóżka, włosy w ogóle nie ułożone. A może rzeczywiście spała do tej pory? Bez męża, dzieci to może sobie pozwolić na leniuchowanie.

Kelner spojrzał na wchodzącą do kawiarni kobietę. Niby zwykła, niezbyt rzucająca się w oczy, ale coś w niej nie pozwalało tak szybko oderwać od niej wzroku. Skromna, prosta sukienka dodaje je wdzięku-pomyślał.-Chyba jest trochę nieśmiała, a może zamyślona? I te włosy rozrzucone w artystycznym nieładzie zdają się odzwierciedlać chaos w jej wnętrzu, rozterki, niepewność-tak przypuszczam. Gdyby tylko zechciała na mnie spojrzeć. Zresztą ona i tak nie będzie zawracała sobie głowy jakimś kelnerem, bo taka kobieta na pewno nie może opędzić się od adoratorów.

Zakupy sąsiadce zrobiłam, w hospicjum u Ani byłam, korepetycje odbyłam-wchodząc do lokalu Magda odhaczała w myślach listę spraw do załatwienia w dniu dzisiejszym.-Jeszcze tylko wyprowadzić psa siostry, upiec tort dla mamy na urodziny i sporządzić sprawozdanie dla szefa. Znowu nie położę się spać przed północą. Mama ma rację, nie powinnam brać tyle obowiązków na siebie. Uszczęśliwiam świat, zapominając o sobie. Kiedy ja ostatni raz byłam na zakupach, u fryzjera, w kinie, umówiłam się z facetem, zrobiłam coś tylko dla siebie?

Magda przekroczyła próg kawiarni, gdzie umówiła się z dawną szkolną koleżanką, która miała do niej jakąś sprawę.

Boże, Magda wiecznie chodzi w tej samej sukience-pomyślała Krysia na widok koleżanki - Miesiąc temu wyglądała identycznie. Cóż, sukienka nie wygląda na tanią. Pewnie wydała na nią fortunę i teraz nie ma kasy na nowe ciuchy. Nie dziwię się, że nie udało jej się...

Rodzice
Adaś to taki dobry chłopak i taki zdolny. Studia skończył i pracę ma. Dzieci uczy, języka polskiego, naszego ojczystego, żeby dobrze mówiły i pisały, tak jak on, jak literat.

Sąsiadka
To chyba jakiś zboczeniec. Ciągle się na mnie gapi, jakby coś mu tam po głowie chodziło. Ja wiem, że mogę się podobać, no i w ogóle nie wstydzę się swojego ciała i tak dalej... no ale on sobie zdecydowanie za wiele wyobraża. Że niby ja i on? A kim on w ogóle jest? Wygląda jak urzędnik, pociągający to on nie jest.

Była żona
Z Adamem to na początku było świetnie, tak mi imponował, gdy był na studiach, myślałam, że dobrze wybieram. No ale potem się zaczęło. Zamiast poszukać jakiejś lepszej pracy (w końcu po filologii polskiej to przecież można i na dziennikarza, i do wydawnictwa, czy coś), to mu się zachciało nieść ten kaganek oświaty, a potem zdziwiony, że go nie doceniają, że za mało zarabia. No i jeszcze zaczęły się te jego pretensje o obowiązki małżeńskie, ciągle mu było mało i jeszcze na mnie zrzucał winę. A potem to już na wszystkie kobiety i na cały świat się obraził, także musiałam odejść. Ciekawa jestem, co też za głupoty wbija do głowy naszemu synowi, jak się z nim widuje, no ale nie mogę zabronić dziecku odwiedzać ojca, zresztą nasz syn jest już na tyle duży, że nie słucha się starszych, w przypadku mojego byłego męża to chyba dobrze.

Adaś
Cztery lata ogólniaka, pięć lat studiów, dwadzieścia prawie lat pracy, dostają wypłatę. Wypłatę! To jałmużna chyba! K***, ja p ***! Żyć się odechciewa.

Syn
Ojciec, jak u niego jestem, to tylko zrzędzi, żebym się języków uczył, ale nie tego, co on uczy w szkole, tylko obcych. English na ten przykład. Tylko by ciągle mnie przepytywał z tego „to be” czy „nie to be”. Nie wiem, co go ugryzło, chyba nie jest z siebie zadowolony i chyba ma powody, w końcu ten rozwód z matką skądś się wziął. W pracy mu nie wychodzi, z kobietami mu nie wychodzi, żal mi go trochę.

Kobieta w pociągu
Co za gbur, co za cham! Prawdziwych mężczyzn to już ze świecą szukać. Proszę go grzecznie o pomoc przy wstawieniu ciężkiej walizki na górną półkę, a on na mnie z pyskiem, że równouprawnienie i takie tam, i że sama teraz mam to targać, skoro się babom zachciało równości. No co za bezczelny typ. Żeby tak odwracać kota ogonem, tak opatrzenie tłumaczyć wielkie idee feministyczne. A zresztą, skąd on wie, że ja je popieram, czy mam to gdzieś wypisane na czole? Po prostu jakiś skończony facet chciał się na kimś wyżyć i znalazł mnie. Nieprzyjemny typ i tyle.

Rodzice
Adaś to taki dobry chłopak i taki zdolny. Studia skończył i pracę ma. Dzieci uczy, języka polskiego, naszego ojczystego, żeby dobrze mówiły i pisały, tak jak on, jak literat.

Sąsiadka
To chyba jakiś zboczeniec. Ciągle się na mnie gapi, jakby coś mu tam po głowie chodziło. Ja wiem, że mogę się podobać, no i w ogóle nie wstydzę się swojego ciała i tak dalej... no...

Generał Młody siedział w betonowym schonie. Słyszał przeciągłe serie karabinów, każdy wystrzał potężnych czołgowych dział przyprawiał go o szybsze bicie serca, o kolejną kropelkę potu na wysokim czole. Przed sobą miał rozłożone mapy i z marsową miną kalkulował szanse na...przeżycie. "Boże"-pomyślał-"ja chcę tylko przeżyć, jestem za młody na śmierć, moje wojsko to też ludzie a ja mogę im zaproponować jedynie walkę i śmierć". Chciało mu się wyć, wróg miał ogromną przewagę, eksplozje stawały się głośniejsze, lecz on zachował kamienną twarz. Obliczał, myślał, kalkulowal.Wiedział, że musi być silny i opanowany jeżeli chce przeżyć.

Porucznik Starszy patrzył na Generała Młodego z podziwem. "Taki Młody został generałem". Widział jak jego dowódca ociera pot z czoła, jak spokojnie wodzi palcem po mapie mimo iż za betonowymi ścianami schronu trwała istna symfonia wystrzałów, wybuchów i krzyków. "Zimny skurczybyk"-pomyślał o Generale Młodym-"takich dowódców nam trzeba a nie przygłupawych mazgajów co robią w gacie po byle petardzie". Po chwili Porucznik Starszy podszedł do Generała Młodego i zapytał "Jakie rozkazy?".

Kapral Mały dosłownie wpadł do bunrka do którego wrzuciła go fala uderzeniowa wybuchającego pocisku. Był cały umorusany w błocie, z raną postrzałową ramienia. Zmęczony ciągłą walką, spojrzał zmęczonym wzrokiem na Generała Młodego. "Zobaczcie go!"-pomyślał-"my tam mamy prawdziwą rozpierduchę, ludzie padają jak muchy a ten sobie spokojnie stoi i czyta mapy"-wstając powoli splunął na podłogę-"wróg zrobi z nas zaraz nawóz do gleby a ten tylko stoi nad tymi mapami i rozmyśla, a tu trzeba działać". Wziął głęboki wdech po czym z trudem krzyknął z całych pozostałych mu sił, prosto w stronę Generała Młodego "Panie generale! Proszę o jakieś rozkazy bo nas tam wszystkich rozwalą!"

Kapelan Koloratka przyglądał się Generałowi Młodemu ze smutkiem. "Postarzał się o 10 lat przez tą wojnę"-pomyślał. "Tyle decyzji do podjęcia tyle odpowiedzialności za życie. Boże, dodaj mu sił".

Generał Młody siedział w betonowym schonie. Słyszał przeciągłe serie karabinów, każdy wystrzał potężnych czołgowych dział przyprawiał go o szybsze bicie serca, o kolejną kropelkę potu na wysokim czole. Przed sobą miał rozłożone mapy i z marsową miną kalkulował szanse na...przeżycie. "Boże"-pomyślał-"ja chcę tylko przeżyć, jestem za młody na śmierć, moje wojsko to też ludzie...

Przytoczona historia ponoć wydarzyła się naprawdę w okolicach mojego miasta. Opowiadał ją nauczyciel WOSu, chcący zaprezentować subiektywność zeznań składanych przez świadków wykroczeń drogowych. W latach '90 na pewnej ulicy potrącony został człowiek. Znalazło się kilku światków wypadku: wszyscy zgodnie twierdzili, że sprawcą był kierowca Fiata 126p, którego numerów oczywiście nie zapamiętali – wszystko to działo się tak nagle, szybko i niespodziewanie. Zapamiętali jednak kolor auta. Niestety tutaj świadkowie niezupełnie się ze sobą zgadzali – nie pamiętam dokładnie o jakie kolory chodziło, mogę się tylko domyślać, więc będę improwizował. Jedni twierdzili, że maluch był koloru beżowego, inni że blado-czerwonego, a jeszcze inni rozpoznali w nim kolor błękitny. Funkcjonariusze zgłupieli, taka rozbieżność zeznań była dla nich abstrakcją: przecież nie chodzi o rysopis kierowcy, ani nawet o numery rejestracyjne, ale o kolor! Nie pamiętam w jaki sposób odnaleziono sprawcę wypadku, pamiętam zaś to jakiego koloru samochodem nieszczęśnik jeździł. Kojarzycie takie wielokolorowe Fiaty, gdzie drzwi, maska oraz reszta karoserii mają różne kolory? Właśnie o to chodziło! W ten sposób przedstawiony nam został mechanizm wg. którego człowiek w stresującej sytuacji i niespodziewanej sytuacji traci zdolność racjonalnej oceny, często budując swój osąd na podstawie elementu, który najbardziej zapadł mu w pamięć. Cóż, człowiek to dziwna istota :)

Przytoczona historia ponoć wydarzyła się naprawdę w okolicach mojego miasta. Opowiadał ją nauczyciel WOSu, chcący zaprezentować subiektywność zeznań składanych przez świadków wykroczeń drogowych. W latach '90 na pewnej ulicy potrącony został człowiek. Znalazło się kilku światków wypadku: wszyscy zgodnie twierdzili, że sprawcą był kierowca Fiata 126p, którego numerów...