Gdy człowiek zostaje skrzywdzony, to łatwiej przychodzi mu zemsta niż wybaczenie wyrządzonej mu szkody. Zemsta daje pewną satysfakcję, że odpłaciło się swojemu wrogowi i cierpi on tak samo jak my. Odczuwa się przekonanie, że odpłacenie krzywd oznacza sprawiedliwość. Gorzej, gdy później dopadają nas wyrzuty sumienia. Zdajemy sobie sprawę, że przestrzegani zasady "oko za oko, ząb za ząb" nic nie daje. Bo gdy o tym pomyśleć, można zauważyć, że gdyby chcieć mścić się za wszystkie wyrządzone nam szkody - i te poważne i te bardziej błahe - to świat nie miał by sensu. Każde maleńkie przewinienie względem innych osób zaraz ukarane byłoby odpłaceniem krzywdy.
Przebaczyć jest o wiele trudniej. Gdy tłumimy w sobie złość i nienawiść do drugiej osoby, to nawet nie możemy sobie wyobrazić by pomyśleć o niej bez irytacji i niechęci. A co dopiero zapomnieć o jej przewinieniu i pogodzić się z nią. W wielu sytuacjach wydaje się to niemożliwe. Jednak bardzo często rozwiązaniem jest czas. Trzeba poczekać aż opadną emocje, aż wszystko przemyślmy i ochłoniemy. Trzeba zastanowić się czy naprawdę nie moglibyśmy dać tej osobie drugiej szansy.
Według mnie większą ulgę daje przebaczenie. Leczy serce z niechęci do drugiej osoby i pomaga zapomnieć o wyrządzonej krzywdzie. Zemsta natomiast prowadzi do chwilowej satysfakcji, która jednak kończy się wyrzutami sumienia. Lepiej wybaczyć wyrządzone krzywdy - osiąga się spokój ducha.

Gdy człowiek zostaje skrzywdzony, to łatwiej przychodzi mu zemsta niż wybaczenie wyrządzonej mu szkody. Zemsta daje pewną satysfakcję, że odpłaciło się swojemu wrogowi i cierpi on tak samo jak my. Odczuwa się przekonanie, że odpłacenie krzywd oznacza sprawiedliwość. Gorzej, gdy później dopadają nas wyrzuty sumienia. Zdajemy sobie sprawę, że przestrzegani zasady "oko...

„Chcesz być szczęśliwy przez chwilę? Zemścij się. Chcesz być szczęśliwy na zawsze? Przebacz.” Henri Lacordaire

„Chcesz być szczęśliwy przez chwilę? Zemścij się. Chcesz być szczęśliwy na zawsze? Przebacz.” Henri Lacordaire

Ja jestem zdania, że nigdy nie da sie w 100% wybaczyć. Ta uraza, wyrządzona krzywda, ból czy inne uczucia mogą zostać zakryte pod maską wybaczenia, ale to wszystko ak naprawdę zostaje głęboko w pamięci i w sercu. Zemsta z kolei, fakt może pomóc, dać ulgę, ale trzeba pamiętać żeby przy okazji nie krzywdzić tych którzy nam nic złego nie zrobili. To wszystko zależy od człowieka jako osobnej jednostki. Każdy przez wszystko przechodzi na swój własny sposób, każdym targaja inne emocje, uczucia. Niektórzy wybaczac najzwyczajniej w świecie nie potrafią, inni są w stanie przebaczyć i żyć dalej. Jedni na samą o myśl o zemście zacierają ręce, bo uważają ze jeśli ktoś ich skrzywdził to oni mają do tego takie samo prawo inni, lub mogą nawet oddać cały ból z nawiązką. Są też tacy którzy myślą że zemsta tak naprawdę do niczego dobrego nie prowadzi i myśląc o skrzywdzeniu kogoś aż włos jeży im sie na głowie. Należy pamiętać, że zemsta potrafi zaślepić i zatrzeć wszelkie wartości, możemy też słownie przebaczyć, ale tak naprawdę sie z tym przebaczeniem męczyć, i go żałować. Czasem według mnie zamiast wybierać między zemsta lub przebaczeniem należy poprostu odejść.

Ja jestem zdania, że nigdy nie da sie w 100% wybaczyć. Ta uraza, wyrządzona krzywda, ból czy inne uczucia mogą zostać zakryte pod maską wybaczenia, ale to wszystko ak naprawdę zostaje głęboko w pamięci i w sercu. Zemsta z kolei, fakt może pomóc, dać ulgę, ale trzeba pamiętać żeby przy okazji nie krzywdzić tych którzy nam nic złego nie zrobili. To wszystko zależy od...

Moim zdaniem lepiej wybaczyć. Zemsta owszem przyniesie ulgę ale tylko tymczasową. Po dłuższym czasie kiedy ochłoniemy z emocji zdamy sobie sprawę, że nie byliśmy lepsi od tych, którzy wyrządzili nam krzywdę. Staliśmy się tacy sami jak oni.
Przez zemstę zapominamy o swoim człowieczeństwie,kierują nami zwierzęce instynkty. Świadczy to o tym jak bardzo słabi psychicznie jesteśmy.
Po wpływem emocji nie myślimy racjonalnie, ale kiedy dotrze do nas co zrobiliśmy w akcie zemsty żałujemy tego.
Zemsta jest łatwiejsza, ale nie stajemy się lepsi niż ci, którzy nas skrzywdzili- stajemy na równi z nimi.
Przebaczenie przychodzi bardzo trudno, ale świadczy o tym jak silni jesteśmy psychicznie. Wybaczając możemy czuć się "wyżsi" niż ci, którzy nas skrzywdzili. Do wybaczenia potrzeba bardzo dużo samokontroli i siły wewnętrznej.

Moim zdaniem lepiej wybaczyć. Zemsta owszem przyniesie ulgę ale tylko tymczasową. Po dłuższym czasie kiedy ochłoniemy z emocji zdamy sobie sprawę, że nie byliśmy lepsi od tych, którzy wyrządzili nam krzywdę. Staliśmy się tacy sami jak oni.
Przez zemstę zapominamy o swoim człowieczeństwie,kierują nami zwierzęce instynkty. Świadczy to o tym jak bardzo słabi psychicznie...

Moja babcia przeżyła 98 lat. Ciągle powtarzała mi, że życie nauczyło ją przebaczać, a nie miała w życiu łatwo. Teraz ja, mając dwadzieścia kilka lat wcielam jej rady w życie. Zawsze słyszałam, że rozpamiętując, planując zemstę krzywdzę przede wszystkim siebie i swoje zdrowie. Przebaczając daję sobie spokój, nie spalam się nie mając na coś wpływu, należy wyciągać wnioski. Poznałam dziewczynę, która wydawała się naprawdę fajna. Niestety okazało się, że jest fałszywa i zaczęła opowiadać o mnie niestworzone rzeczy. Na szczęście nikt jej nie uwierzył. Przez pewien czas sam jej widok denerwował mnie, myślałam tylko o niej i o tym jak bardzo mnie zraniła i chciałam jej "dokopać". Aż pewnego dnia zobaczyłam siebie: normalną dziewczynę, która ma znajomych i oni nie uwierzyli w te kłamstwa( choć znali nas tyle samo czasu) i w pewnym stopniu odwrócili się od niej. I w tym momencie zrobiło mi się jej szkoda. Zobaczyłam, że jest sama i zapewne nieszczęśliwa, skoro wymyślała bajki, najprawdopodobniej z powodu zazdrości. Wtedy jej przebaczyłam. I odzyskałam spokój,a wszystkie złe myśli odpłynęły. Babcia miała rację, przebaczając pomagamy przede wszystkim sobie. Dlatego na pytanie zemsta czy przebaczenie odpowiem przebaczenie.

Moja babcia przeżyła 98 lat. Ciągle powtarzała mi, że życie nauczyło ją przebaczać, a nie miała w życiu łatwo. Teraz ja, mając dwadzieścia kilka lat wcielam jej rady w życie. Zawsze słyszałam, że rozpamiętując, planując zemstę krzywdzę przede wszystkim siebie i swoje zdrowie. Przebaczając daję sobie spokój, nie spalam się nie mając na coś wpływu, należy wyciągać wnioski....

Są sytuacje, w których jedyne co można zrobić to zemsta. Są też takie, gdzie jedyną słuszną sytuacją będzie przebaczenie. Czy wybaczysz mordercy, który z premedytacją zabił kogoś z Twoich bliskich? Nie. Czy matka zemści się na swoim dziecku, które pobiło jej ukochany wazon? Nie. Są różne sytuacje, różne przewinienia. Raz ból ukoić może tylko zemsta, a raz tylko przebaczenie. Nie ma tu złotego środka.

Są sytuacje, w których jedyne co można zrobić to zemsta. Są też takie, gdzie jedyną słuszną sytuacją będzie przebaczenie. Czy wybaczysz mordercy, który z premedytacją zabił kogoś z Twoich bliskich? Nie. Czy matka zemści się na swoim dziecku, które pobiło jej ukochany wazon? Nie. Są różne sytuacje, różne przewinienia. Raz ból ukoić może tylko zemsta, a raz tylko...

Wszyscy wiemy o tym, że zemsta miewa słodki smak. Planowanie jej w najdrobniejszych szczegółach sprawia nieraz jeszcze więcej przyjemności niż przejście do czynów. Czasem samo to wystarcza, aby pozbyć się gniewu i zapomnieć o chowanych urazach.
Nie ma na świecie dwóch identycznych osób. Niektórzy są pamiętliwi i potrafią okazać niebywałą cierpliwość w dążeniu do odegrania się za doznane upokorzenie. Nie potrafią zapomnieć o urazach i odetchnąć spokojnie mogą dopiero, gdy sprawiedliwości stanie się za dość.
Nie brakuje też ludzi obdarzonych empatią i dobrocią, sprawiającą, że wybaczenie przychodzi im z łatwością. Nie zawracają sobie głowy planowaniem jakiejś tam zemsty. Wolą ten czas przeznaczyć na wyjaśnienie konfliktu i oczyszczenie atmosfery.
Patrząc na problem obiektywnie, można by powiedzieć, że to czy zemsta sprawia przyjemność, zależy od charakteru danej osoby. Jednak z mojego, całkiem subiektywnego punktu widzenia, nic nie poprawia nastroju tak, jak odegranie się za doznaną krzywdę. Pytanie jednak, czy potrafimy żyć z konsekwencjami. Jeżeli w ramach zemsty wyrządzimy komuś jeszcze większą krzywdę, niż ta, której doznaliśmy sami, ten krąg nigdy się nie przerwie.
Mimo, że osobiście uważam, że za każdy zły uczynek trzeba zapłacić i każdej skrzywdzonej osobie należy się zadośćuczynienie, to warto się też zastanowić, kiedy należy odpuścić i zapomnieć. I to pytanie każdy powinien rozważyć sam w swoim sumieniu.

Wszyscy wiemy o tym, że zemsta miewa słodki smak. Planowanie jej w najdrobniejszych szczegółach sprawia nieraz jeszcze więcej przyjemności niż przejście do czynów. Czasem samo to wystarcza, aby pozbyć się gniewu i zapomnieć o chowanych urazach.
Nie ma na świecie dwóch identycznych osób. Niektórzy są pamiętliwi i potrafią okazać niebywałą cierpliwość w dążeniu do odegrania...

Jest dziewczyna, mająca wspaniałego chłopaka, który zapewnia że jest jedyną, że ją kocha i chce spędzić z nią resztę życia. Ale zapomniał wspomnieć o żonie z dodatkiem dzieci. Czy dziewczyna, dowiadując się o tym, myśli o zemście. ?
 
Jest chłopak który jest uważany za rozrabiakę, i mają rację, często nocował w pudle, pił, czasem nawet wciągał. Pewnego dnia dochodzi do strasznej rzeczy i kto idzie na pierwszy ogień policji ? On. Czy jest winny ? Nie. Osądzany już jako dorosły trafia do więzienia już na dobre kilka lat. Czy chłopak wychodząc za krat, myśli o zemście. ?
 
Jest pewna młoda osoba uczęszczająca do pewnego gimnazjum. Nie lubiana, brak przyjaciół, upokarzana wiele razy, aż do pamiętnego poniedziałku gdy pewna laska z ekipą z 4bt postanowiła umilić sobie pierwszy dzień wiosny, zabawiając się w Policję AntyWyrzutkową, co skończyło się nie przyjemnie. Czy młoda osoba ledwo z tego wychodząc myślała o zemście. ?
 
Jest weteran wojenny, targany koszmarami, które cały czas przypominały mu przeżyte piekło. Przypominały mu miesiące palącego, niekończącego się bólu, który przeżywał w szpitalu i poza nim, przypominały mu makabryczne momenty, gdy zabijano jego współbraci. Czy weteran myśli o zemście. ?
 
Jest pewna osoba w banku, taki szary, neutralny człowiek, który chciał tyko wypłacić swoje pieniądze. W tym samym czasie, gdy szary człowiek bieżę do ręki banknoty, do budynku wchodzi trupa kilku gości, chcąc obrabować bank. Nie zawsze napady kończą się bez ofiar, tym razem zawinił całkiem neutralny człowiek, mający przed sobą całkiem normalne życie, które w tej chwili zakończył. Nie zawsze akcja policji jest brawurowa i winni trafiają za kratki, nie, nie tym razem. Czy bliskie osoby szarego człowieka targane na przemian gniewem i rozpaczą za stratą myślą o zemście. ?
 
Wniosek polega na tym że to zależy od człowieka, od geny przekazanego, od tego jak rozumuje, jak i od tego jak wiele wycierpią. Każdy człowiek jest inny. Niektórzy są bardziej wytrzymali na zranienie, wyrządzoną im krzywdę i przebaczą, bardziej się kontrolują. Zaś inni nie zadowoliliby się przebaczeniem, nie przyniosło to by im ulgi, są bardziej porywczy, po prostu działają, wyłączają w swojej głowie znacznik który mówi nam pomyśl zanim coś zrobisz. Jestem pewna że jakbym miała sposobność, czas, i obeszło by mnie to bezkarnie, nie odczułabym tego co zrobiłam bliźniemu, zemściłabym się. Może nawet przyniosło by mi to ulgę, radość, bo z tego co wiem, nie zawsze zemsta takie właśnie daje nam odczucia.

Jest dziewczyna, mająca wspaniałego chłopaka, który zapewnia że jest jedyną, że ją kocha i chce spędzić z nią resztę życia. Ale zapomniał wspomnieć o żonie z dodatkiem dzieci. Czy dziewczyna, dowiadując się o tym, myśli o zemście. ?
 
Jest chłopak który jest uważany za rozrabiakę, i mają rację, często nocował w pudle, pił, czasem nawet wciągał. Pewnego dnia dochodzi do...

„Zemsta, zemsta, zemsta na wroga. Z Bogiem i choćby mimo Boga!” – takie słowa padają z ust mickiewiczowskiego Konrada, jednego z największych mścicieli, jakich znała literatura. Słowa te, lubo zaprzątają głowę na myśl o delikwencie, który wyrządził nam krzywdę. Rzeczonego gagatka najchętniej wtrąciłoby się do Malebolge(ósmego kręgu z Piekła Dantego, gdzie winowajcy odbywają najsroższe i najokrutniejsze z kar). Ręce, nogi, głowa - całe ciało skręca się i wyrywa, by dać upust stłamszonym emocjom. Sytuacja wymaga najwyższego zastanowienia. Czy warto piłować wióry? – chować urazę, marnować energię, podsycać długo skrywaną nienawiść? Nie bez przyczyny przytoczyłam wprzódy cytat z Dziadów. Trzeba to przyznać. Motyw zemsty w literaturze jest niesłychanie ekscytujący (kto nie lubi, ręka do góry). Miejmy jednak na względzie to, jak okupiony był owy wysiłek. Konrad, Kordian, Irydion, Giaur - to raptem kilku, których zemsta doprowadziła na skraj rozpaczy. Wybitni twórcy wiedzieli to już dużo wcześniej. Zemsta nie jest taka słodka, jak ją malują.

„Zemsta, zemsta, zemsta na wroga. Z Bogiem i choćby mimo Boga!” – takie słowa padają z ust mickiewiczowskiego Konrada, jednego z największych mścicieli, jakich znała literatura. Słowa te, lubo zaprzątają głowę na myśl o delikwencie, który wyrządził nam krzywdę. Rzeczonego gagatka najchętniej wtrąciłoby się do Malebolge(ósmego kręgu z Piekła Dantego, gdzie winowajcy odbywają...

Z wybaczaniem nie jest łatwa sprawa. Łatwiej szukać w ludziach złych stron i tkwić w poczuciu ogromnej krzywdy niż odciąć się od sytuacji i pójść dalej. Wybaczanie wymaga wysiłku. Nie jest drogą na skróty, a ogromną pracą nad sobą. Ilu znacie ludzi, którzy otwarcie powiedzieli: wybaczyłem/wybaczyłam? Wśród moich znajomych – niewiele jest takich osób. Zastanawiam się, czy to nie wynika trochę z podejścia społeczeństwa. Z jednej strony traktujemy wybaczanie, jako coś wielkiego, a z drugiej ciężko nam zrozumieć, że można taki krok podjąć. Wybaczanie to ciągła walka między „chcę ruszyć dalej”, a pojawiającym się „ale”. Moim zdaniem taka decyzja przynosi ulgę. Pomaga zachować szacunek do samego siebie, ponieważ nie została przekroczona cienka granica „oko za oko, ząb, za ząb”.
Wybaczenie jest dla mnie trudną decyzją, którą warto podjąć przede wszystkim dla siebie. To jak sukces nad którym trzeba było ciężko pracować, aż w końcu udało się wygrać. Moim zdaniem, daje on większą satysfakcję i świadomość, że to co złe zostało w przeszłości, a my możemy ruszyć do przodu.

Z wybaczaniem nie jest łatwa sprawa. Łatwiej szukać w ludziach złych stron i tkwić w poczuciu ogromnej krzywdy niż odciąć się od sytuacji i pójść dalej. Wybaczanie wymaga wysiłku. Nie jest drogą na skróty, a ogromną pracą nad sobą. Ilu znacie ludzi, którzy otwarcie powiedzieli: wybaczyłem/wybaczyłam? Wśród moich znajomych – niewiele jest takich osób. Zastanawiam się, czy to...