Moje dzieciństwo to był czas a dworze,
Opowiem Wam troszkę o tym może...
Na placu zabaw z moją ekipą się bawiłam,
A i z koleżankami zabawkami się chwaliłam!
Ulubione miejsce moi mili?
Już Wam mówię w tej chwili!
Plac zabaw- tam często przebywałam
I często na placu się śmiałam.
Szalone pomysły się wymyślało,
A i się biegało i skakało,
Piaskownica była domem,piekarnią,cukiernią
Zostawała naszą miejscówą wierną!
Drabiki to ciuchcia,
Huśtawki jak samoloty,
W nich były jak najwyższe loty!
I takie pamiętam miejsce z dzieciństwa,
Może znajdziecie w tym podobieństwa,
Do Waszych przeżyć i chwil młodzieńczych,
I te momenty, które przypisuję do tych wdzięcznych!
Nie ważne były upadki i inne zranienia,
Bo siniakom i strupkom nie dawałam czasu do wygojenia! :)

Moje dzieciństwo to był czas a dworze,
Opowiem Wam troszkę o tym może...
Na placu zabaw z moją ekipą się bawiłam,
A i z koleżankami zabawkami się chwaliłam!
Ulubione miejsce moi mili?
Już Wam mówię w tej chwili!
Plac zabaw- tam często przebywałam
I często na placu się śmiałam.
Szalone pomysły się wymyślało,
A i się biegało i skakało,
Piaskownica była...

Gdy po latach wróciłam w rodzinne strony, poszłam z mężem na spacer, odwiedzając wszystkie miejsce, tak ważne dla mnie w dzieciństwie. Zaprowadziłam go and staw, gdzie pod okiem starszego brat i koleżanki uczyłam się pływać. Pokazałam mu wykrot przy polnej drodze, który zwaliśmy Lisią Jamą. Na szczęście mimo wielu zmian w okolicy, nikt nie wyciął drzew, na których bawiłam się najczęściej, starej, pogiętej sosny i krzaczastego grabu. Poszliśmy skosztować dzikich czereśni i usiedliśmy na belach zrolowanej słomy, by zjeść przekąski, które wzięliśmy ze sobą. Poczułam się jak dawniej, zupełnie jak beztroskie dziecko, które martwi się jedynie tym, kiedy mama zawoła na obiad. Mąż na wszystko patrzył dość sceptycznie, jak prawdziwy mieszczuch nie był w stanie zrozumieć, że nad tym stawem, w Lisiej Jamie, czy na drzewach potrafiłam latem spędzić całe dnie.

Gdy po latach wróciłam w rodzinne strony, poszłam z mężem na spacer, odwiedzając wszystkie miejsce, tak ważne dla mnie w dzieciństwie. Zaprowadziłam go and staw, gdzie pod okiem starszego brat i koleżanki uczyłam się pływać. Pokazałam mu wykrot przy polnej drodze, który zwaliśmy Lisią Jamą. Na szczęście mimo wielu zmian w okolicy, nikt nie wyciął drzew, na których bawiłam...

„Ten świat ma tak wiele dla nas, jeśli tylko mamy oczy, które to widzą, serce, które to kocha i dłonie, które to dla nas zbierają”- ten inspirujący cytat L. M. Montgomery zawsze był dla mnie życiowym mottem. Dzięki niemu nauczyłam się dostrzegać piękno w rzeczach niepozornych, skrytych w zakamarkach szarej codzienności i czerpać z nich pogodę ducha. Z tego powodu szczególne znaczenie ma dla mnie alejka w parku znajdującym się w sąsiedztwie mojego domu, która jest moją ulicą pogodną. Dla wielu osób jest to jedna z wielu ścieżek, ale dla mnie jest to moja własna… „Aleja Zakochanych”…
Gdy miałam przyjść na świat, córka przyjaciół moich rodziców, będąc dziesięcioletnią dziewczynką o niezwykłym imieniu Ania, kategorycznie powiedziała do mojej mamy i mojego taty, że jeżeli nadadzą mi imię Ania, to ona będzie się mną opiekować, a jeżeli nie, to na jej pomoc nie mają liczyć ;) Siła perswazji małej Ani wygrała, ponieważ właśnie takie imię otrzymałam. Ania wybrała mi nie tylko imię, ale również stała się najlepszą przyjaciółką. To dzięki nie poznałam niezwykły świat wyobraźni Ani z Zielonego Wzgórza. Obie Anie sprawiły, że każdą z chwil wyciskam jak cytrynę, aby nawet marzenia nie mogły równać się rzeczywistości. Aleja Zakochanych nadal przypomina o spacerach z dzieciństwa, gdy razem z Anią nadawałyśmy miejscom nas otaczającym nazwy z literackiego świata naszej imienniczki. Na tej ścieżce każdy postawiony krok przenosi nas we wspomnienia i na nasze własne Zielone Wzgórze 

„Ten świat ma tak wiele dla nas, jeśli tylko mamy oczy, które to widzą, serce, które to kocha i dłonie, które to dla nas zbierają”- ten inspirujący cytat L. M. Montgomery zawsze był dla mnie życiowym mottem. Dzięki niemu nauczyłam się dostrzegać piękno w rzeczach niepozornych, skrytych w zakamarkach szarej codzienności i czerpać z nich pogodę ducha. Z tego powodu szczególne...

Moją "Ulicą Pogodną" jest miejsce, w którym się urodziłam i wychowywałam przez pierwsze dwa lata mojego życia. Mieszkałam tam razem z moimi rodzicami, dziadkami oraz rodziną wujka. Wraz z kuzynem, który urodził się trzy tygodnie później ode mnie, odkąd nauczyliśmy się chodzić, odkrywaliśmy wszystkie najpiękniejsze zakątki wokół (jeszcze wtedy) naszego domu. Uwielbialiśmy bawić się w berka w ogromnym sadzie i robić niespodzianki babci, w postaci bukiecików wiosennych kwiatów zrywanych na łące lub kwiatów z jej własnego ogródka. Często chodziliśmy po drzewach i mimo obdartych kolan, zawsze tam wracaliśmy. Robiliśmy ogromne budowle z piasku, a także gliniane naczynia, ku sceptycznym spojrzeniom naszych rodziców. Byliśmy nierozłączną parą i, chociaż już tam nie mieszkam i chociaż mamy po osiemnaście lat, nadal jesteśmy. Z uśmiechem na twarzy wracam tam co tydzień, czasem rzadziej i, mimo, że dorosłym ludziom nie wypada, nadal wpadamy na dziecinne pomysły, które z ogromnym entuzjazmem realizujemy.
Tak wygląda moja "Ulica Pogodna", którą od nazwy przysiółku, w którym znajduje się dom dziadków, można nazwać "Pociechą" lub po prostu "Wojtkiem", moim kuzynem, który potrafi odegnać wszystkie smutki i sprawić, bym powróciła na drogę życia z pogodnym uśmiechem.

Moją "Ulicą Pogodną" jest miejsce, w którym się urodziłam i wychowywałam przez pierwsze dwa lata mojego życia. Mieszkałam tam razem z moimi rodzicami, dziadkami oraz rodziną wujka. Wraz z kuzynem, który urodził się trzy tygodnie później ode mnie, odkąd nauczyliśmy się chodzić, odkrywaliśmy wszystkie najpiękniejsze zakątki wokół (jeszcze wtedy) naszego domu. Uwielbialiśmy...

Moją osobistą ulicą Pogodną jest droga prowadząca wzdłuż rzeki. Pewnej nocy nie mogłam spać. Obracałam się z jednego boku na drugi. Nad ranem, kiedy sen nadal nie przychodził, postanowiłam udać się na spacer. Było przyjemnie ciepło, więc poszłam po prostu przed siebie. W pewnej chwili chodnik zmienił się w żwirową ścieżkę, a po lewej stronie wyjawiła się miejscowa rzeczka. Szłam wzdłuż niej, wdychając świeże powietrze. Kilka minut później usłyszałam za sobą czyjeś stopy uderzające o ziemię oraz ciężki oddech. Odwróciłam twarz i wtedy zobaczyłam Jego. Przystojnego, wysokiego bruneta. Mężczyzna uśmiechnął się i pobiegł dalej. Dwa tygodnie później spotkałam go na tej samej drodze. Wtedy zatrzymał się, porozmawialiśmy, a dzisiaj jesteśmy szczęśliwą parą!

Moją osobistą ulicą Pogodną jest droga prowadząca wzdłuż rzeki. Pewnej nocy nie mogłam spać. Obracałam się z jednego boku na drugi. Nad ranem, kiedy sen nadal nie przychodził, postanowiłam udać się na spacer. Było przyjemnie ciepło, więc poszłam po prostu przed siebie. W pewnej chwili chodnik zmienił się w żwirową ścieżkę, a po lewej stronie wyjawiła się miejscowa...

-Chodź tutaj. Oprzyj się plecami.
-Tak?
-Tak. Właśnie tak. Czujesz? Dotykając w ten sposób drzewa, czerpiesz od niego siłę, a wszystkie złe rzeczy-choroby i zmartwienia z Ciebie wychodzą. To bardzo zdrowe. Jednoczysz się z naturą. Zamknij teraz oczy i wsłuchaj się w to, co mówi las. Jak śpiewają ptaki, szumią liście w koronach drzew. Poczuj chropowatość kory pod palcami i ciepło słońca na policzkach. To bardzo zdrowe. Jesteś teraz częścią czegoś większego.

Spacery po lesie, dzięki słowom i podejściu mojej babci, od zawsze były dla mnie czymś ważnym. Wchodząc w zieloną gęstwinę, napawając się odgłosami przyrody staję się jednością z tym dzikim i nieposkromionym światem. Widok lisów, królików albo saren, które obserwuję z budki leśniczego, za każdym razem budzą we mnie podziw dla możliwości natury. Idealne kopce mrówek, które zdają się być dziełem inżynierów, a nie małych stworzeń. Majestatyczne poroże zrzucone przez jelenia niczym zaschnięty szkielet w wysokiej trawie, zapraszający do poznania jego tajemnicy. A dookoła muzyka lepsza od dzieł Możdżera. Właśnie te świat stał się dla mnie drugim domem, schronieniem przed problemami, azylem samotności. Dla dziecka, które raz za razem zmienia miejsce zamieszkania posiadanie takiej oazy jest wybawienie, bo, chociaż nie przynależy się do żadnego miasta, jest się "[...]częścią czegoś większego.".

-Chodź tutaj. Oprzyj się plecami.
-Tak?
-Tak. Właśnie tak. Czujesz? Dotykając w ten sposób drzewa, czerpiesz od niego siłę, a wszystkie złe rzeczy-choroby i zmartwienia z Ciebie wychodzą. To bardzo zdrowe. Jednoczysz się z naturą. Zamknij teraz oczy i wsłuchaj się w to, co mówi las. Jak śpiewają ptaki, szumią liście w koronach drzew. Poczuj chropowatość kory pod palcami i...

Rodzicie zabierali mnie tam na spacery, opowiadali o pierwszej randce jaką tam przeżyli, pokazywali łabędzie pływające po stawie. Uczyli w ciszy nasłuchiwać kukułek i dzięciołów postukujących w drzewo. Jesienią z tatą zbierałam grzyby. Wiosną cieszyłam oczy niesamowitą zielenią i świeżym zapachem. Latem napawałam się śpiewem ptaków i odrobiną cienia, dającego wytchnienie od upałów. Zimą wypatrywałam zwierzęcych tropów pozostawionych na śniegu i saren zebranych wokół karmnika. Ten magiczny las, niedaleko którego mieszkałam, był (i nadal jest) właśnie taką ulicą Pogodną, gdzie zawsze chętnie wracam.

Rodzicie zabierali mnie tam na spacery, opowiadali o pierwszej randce jaką tam przeżyli, pokazywali łabędzie pływające po stawie. Uczyli w ciszy nasłuchiwać kukułek i dzięciołów postukujących w drzewo. Jesienią z tatą zbierałam grzyby. Wiosną cieszyłam oczy niesamowitą zielenią i świeżym zapachem. Latem napawałam się śpiewem ptaków i odrobiną cienia, dającego wytchnienie od...

Moją "ulicą Pogodną" jest sad babci. Kiedy myślę o szczęśliwych dniach mojego dzieciństwa widzę siebie z siostrami, siedzącymi na trawie pod wielkimi koronami owocowych drzew. Pogoda oczywiście jest piękna... Bardzo łatwo mi się rozmarzyć, kiedy wracam do tych wspomnień.

Moją "ulicą Pogodną" jest sad babci. Kiedy myślę o szczęśliwych dniach mojego dzieciństwa widzę siebie z siostrami, siedzącymi na trawie pod wielkimi koronami owocowych drzew. Pogoda oczywiście jest piękna... Bardzo łatwo mi się rozmarzyć, kiedy wracam do tych wspomnień.

Trudno mówić o ulubionym miejscu z dzieciństwa, ponieważ wciąż jestem dzieckiem :) Niemniej jednak jest to cmentarz. Brzmi ponuro, lecz tak nie jest. Raczej nie trudno się domyślić, że ma to związek z pogrzebem. W podstawówce ojciec koleżanki z klasy miał wypadek samochodowy. Zginął na miejscu. Nigdy bym się nie spodziewała, że na pogrzebie rozpocznie się coś nowego w moim życiu. Wszyscy składali kondolencje dziewczynie, ja również. Właśnie wtedy pierwszy raz mnie przytuliła. Od tamtego momentu się przyjaźnimy. Co rok, rocznica śmierci Jej taty jest również naszą rocznicą. Często gdy jest mi smutno, idę właśnie na ten cmentarz, na ten grób. Czasami płaczę, czasami się śmieję, a czasami po prostu jestem.
"Coś się kończy, a coś się zaczyna" :)

Trudno mówić o ulubionym miejscu z dzieciństwa, ponieważ wciąż jestem dzieckiem :) Niemniej jednak jest to cmentarz. Brzmi ponuro, lecz tak nie jest. Raczej nie trudno się domyślić, że ma to związek z pogrzebem. W podstawówce ojciec koleżanki z klasy miał wypadek samochodowy. Zginął na miejscu. Nigdy bym się nie spodziewała, że na pogrzebie rozpocznie się coś nowego w moim...

Miałam i mam do tej pory wiele ulubionych miejsc, lecz moją niepowtarzalną "Ulicą pogodną" była polana obok torów kolejowych, położona nieopodal domu moich pradziadków. Jej magia polegała na tym, że mogłam na nią chodzić z moim ukochanym dziadkiem. Kiedyś pracował na kolei i opowiadał mi różne historie. Te spacery sprawiały, że żyłam pełnią życia. Gdy przejeżdżał pociąg czułam radość, euforię, przypływ szczęścia. Nigdy nie zapomnę tych cudownych chwil, tak krótkich i ulotnych ... ale dziadek na pewno patrzy na mnie z nieba i jest szczęśliwy, że mógł sprawić, że przez zwykłe tory wywoływał uśmiech na mojej twarzy ...

Miałam i mam do tej pory wiele ulubionych miejsc, lecz moją niepowtarzalną "Ulicą pogodną" była polana obok torów kolejowych, położona nieopodal domu moich pradziadków. Jej magia polegała na tym, że mogłam na nią chodzić z moim ukochanym dziadkiem. Kiedyś pracował na kolei i opowiadał mi różne historie. Te spacery sprawiały, że żyłam pełnią życia. Gdy przejeżdżał pociąg...