W swoim życiu kieruję zawsze się rozsądkiem.Kłamstwa mnie nie nie interesują.Miałabym wówczas nieczyste sumienie kłamiąc.
Cieszę się,że nie pozwalam sobie na kłamstwa.Wolę przyznać się do prawdy.
Z wyznaniem prawdy czuję się lepiej niż kłamstwem,ponieważ kłamstwo sprawia,że nasze społeczeństwo jest nim pochłonięte.
Szkoda,że nie umiemy walczyć z nim na co dzień.Prawdziwą odwagą jest przyznanie się,ale kłamstwo jest złem,które rani po części wszystkich.
Pozostało nam walczyć z kłamstwem i nie pozwólmy mu zwyciężyć w ówczesnym świecie.

W swoim życiu kieruję zawsze się rozsądkiem.Kłamstwa mnie nie nie interesują.Miałabym wówczas nieczyste sumienie kłamiąc.
Cieszę się,że nie pozwalam sobie na kłamstwa.Wolę przyznać się do prawdy.
Z wyznaniem prawdy czuję się lepiej niż kłamstwem,ponieważ kłamstwo sprawia,że nasze społeczeństwo jest nim pochłonięte.
Szkoda,że nie umiemy walczyć z nim na co dzień.Prawdziwą...

Kłamiemy,żeby w oczach swoich i innych nasz wizerunek był jak najlepszy,nie chcemy ujawniać publicznie ciemnych stron swojej osobowości ,bo jak to?Gdybyśmy się przyznali ,że znajdując sporą gotówkę bez zmrużenia oka wsadzamy ją do kieszeni bylibyśmy publicznie potępieni bo przecież znalezione ma właściciela i trzeba oddać.
Ale widząc jak na ulicy wypada z kieszeni portfel staruszce ,biednej emerytce doganiamy ją i własność oddajemy ,mamy czyste sumienie i poczucie dobrze spełnionego obowiązku,jesteśmy z siebie zadowoleni.
Kłamstwo jest na co dzień wszechobecne,kłamią reklamy lub wprowadzają nas w bład,ta słynna margaryna bez cholesterolu ,gdzie wiadomo że tłuszcze roślinne takowego nie mają.
Często zatajenie prawdy ,na przykład prze lekarzy to niby jeszcze nie kłamstwo ale...nie uświadomieni ,że skutkiem ubocznym określonego leku jest cukrzyca ,chorujemy na nią przy czym często nie możemy dojść sprawiedliwości w gabinecie lekarza .
Co jest bardziej etyczne?uświadomienie chorego o śmiertelnej chorobie ,żeby zdążył uporządkować swoje ziemskie sprawy ,czy mydlenie mu oczu a prawdę zna tylko najbliższa rodzina?
W mojej rodzinie jest osoba chora na nowotwór i wiele lat oszukiwana przez lekarza dla jej dobra ,żeby była spokojna ,nie stresowała się ,tak więc kłamstwo jest pomocne żeby nie odbierać choremu nadziei bo to graniczy z okrucieństwem.

Kłamiemy,żeby w oczach swoich i innych nasz wizerunek był jak najlepszy,nie chcemy ujawniać publicznie ciemnych stron swojej osobowości ,bo jak to?Gdybyśmy się przyznali ,że znajdując sporą gotówkę bez zmrużenia oka wsadzamy ją do kieszeni bylibyśmy publicznie potępieni bo przecież znalezione ma właściciela i trzeba oddać.
Ale widząc jak na ulicy wypada z kieszeni portfel...

Kłamstwo to nałóg... Choroba społeczna.
Kłamiemy odkąd nauczyliśmy się wyrażać swoją opinię. Nikt nie jest niewinny. Ja też nie jestem inna. Kłamstwem ułatwiam sobie życie, czasem utrudniam je innym. Chciałabym przestać, lecz choćbym próbowała ze wszystkich sił, moje starania na nic się nie zdają. Gdzieś na dnie mojego serca zakorzeniło się zło. Dlaczego mimo wszystko to robię? Boję się prawdy. Prawdy, a co za tym idzie - odrzucenia. Ludzie, z którymi przychodzi mi obcować, nie lubią sprzeciwów, własnego zdania. Jak czuję się po kłamstwie? Źle mi z tym na duszy, lecz taka już jestem - nieodwracalnie pokiereszowana przez los. Mimo całego mojego bagażu wiem, że On wybaczy mi to wszystko.

Kłamstwo to nałóg... Choroba społeczna.
Kłamiemy odkąd nauczyliśmy się wyrażać swoją opinię. Nikt nie jest niewinny. Ja też nie jestem inna. Kłamstwem ułatwiam sobie życie, czasem utrudniam je innym. Chciałabym przestać, lecz choćbym próbowała ze wszystkich sił, moje starania na nic się nie zdają. Gdzieś na dnie mojego serca zakorzeniło się zło. Dlaczego mimo wszystko to...

Nie lubię kłamstw, nawet tych białych, tych od których mam poczuć się lepiej. Staram się nie kłamać, nie prawię czczych komplementów, uważam, że każda prawda jest lepsza od kłamstwa. Nie rozumiem tłumaczenia: nie powiem ci prawdy, by cię chronić. A może ja wcale nie chcę ochrony!? Może ja chcę mieć jasny ogląd sytuacji, by móc samodzielnie i w pełni świadomie dokonać wyboru?! Już wolę brak informacji, niż kłamstwo.
Nie wiem, czy możliwe jest przejście przez życie bez kłamstwa, ale staram się tak właśnie postępować.
A może kłamię właśnie teraz...?

Nie lubię kłamstw, nawet tych białych, tych od których mam poczuć się lepiej. Staram się nie kłamać, nie prawię czczych komplementów, uważam, że każda prawda jest lepsza od kłamstwa. Nie rozumiem tłumaczenia: nie powiem ci prawdy, by cię chronić. A może ja wcale nie chcę ochrony!? Może ja chcę mieć jasny ogląd sytuacji, by móc samodzielnie i w pełni świadomie dokonać...

Na początek chciałabym zacytować pewną wspaniałą osobę:
"Kłamstwo jest grzechem. Każde. I nie ma rozróżnienia na grzechy lekkie i ciężkie, dla Boga każdy jest taki sam."
Z tego względu i przy tym najmniejszym i największym powinniśmy odczuwać takie same wyrzuty sumienia. No właśnie, powinniśmy.
Zostało tu użyte określenie "małe kłamstewka". Małe, czyli jakie? Gdzie leży granica pomiędzy malutkim, wspomagającym kłamstewkiem, a zwykłym łgarstwem? Zauważmy też, że im dalej brniemy w małe kłamstwa, tym stają się większe i mają coraz większą moc. Kłamiemy, kłamiemy, aż w końcu sami się gubimy w tym morzu łgarstw...
Dla większości z nas nie ma to żadnego znaczenia. Dla mnie do pewnego czasu też nie miało. Ale ostatnio coraz częściej zadaję sobie pytanie: Dlaczego kłamiemy?
No tak, to jasne, "dla nich będzie tak lepiej". Bzdura! Jak mówi przysłowie:
"Nawet najgorsza prawda jest lepsza od najwspanialszego kłamstwa"!!
Zapewne wszyscy po przeczytaniu stwierdzą:
- Taak, ma rację, kłamstwa są złe.
A co zrobią później? Pójdą dalej kłamać.
Wcale nie twierdzę, że zawsze mówię prawdę. Wręcz przeciwnie - kłamię bardzo często. Jednak zawsze czuję, jak wyrzuty sumienia wyżerają mi dziurę w organiźmie. No, może odrobinę przesadzam. Ale na pewno wyrzuty sumienia mam...
Nie staram się w żaden sposób odegnać owe wyrzuty, bo to w moim przypadku niemożliwe. Przy dużych kłamstwach popadam nawet czasem w paranoję, każdy dźwięk telefonu dla mnie to sygnał od osoby, że wie. Że się dowiedziała. Że zna moje kłamstwo... Dla mnie jest to najgorszy wymiar kary.
Tak, zrobiłam małe kazanie pełne moralności i dobrego postępowania. Ale to moje zdanie i na to nic nie poradzę.

Na początek chciałabym zacytować pewną wspaniałą osobę:
"Kłamstwo jest grzechem. Każde. I nie ma rozróżnienia na grzechy lekkie i ciężkie, dla Boga każdy jest taki sam."
Z tego względu i przy tym najmniejszym i największym powinniśmy odczuwać takie same wyrzuty sumienia. No właśnie, powinniśmy.
Zostało tu użyte określenie "małe kłamstewka". Małe, czyli jakie? Gdzie leży...

No dobrze przyznam się kłamię czasami. Robię to czasem świadomie a czasem nie. Staram się jak mogę tego nie nadużywać ponieważ to prawda że mam wyrzuty sumienia.Jeżeli jednak wziąć pod uwagę moje kłamstwa to tak na prawdę są one powiedzmy "lekkie". Znam wiele osób które oszukują na okrągło ( swoich rodziców, chłopaka) i żyją z tym bez zbędnych wyrzutów sumienia. Ze mną jest inaczej. Jestem za bardzo religijna i za wrażliwa chyba. Moje kłamstwa są niewielkie. Kłamię głównie żeby coś dostać (np. mamie. Moje sumienie szybko jednak daje o sobie znać a ja staram się je uspokoić. Często tłumacze sobie,że inni kłamią gorzej, że ja i tak jestem spokojna. To mi pomaga. Kiedy jednak na prawdę już w kryzysowych sytuacjach mi nie wychodzi to wtedy kupuję sobie coś albo czymś się zajmuje by o swoim kłamstwie nie pamiętać ;)

No dobrze przyznam się kłamię czasami. Robię to czasem świadomie a czasem nie. Staram się jak mogę tego nie nadużywać ponieważ to prawda że mam wyrzuty sumienia.Jeżeli jednak wziąć pod uwagę moje kłamstwa to tak na prawdę są one powiedzmy "lekkie". Znam wiele osób które oszukują na okrągło ( swoich rodziców, chłopaka) i żyją z tym bez zbędnych wyrzutów sumienia. Ze mną jest...

Kłamstwo... nienawidzę tego słowa, nienawidzę jak ktoś kłamie, strasznie mnie to irytuje.. ale co poradzić. Sama staram się nie kłamać ale wiadomo czasami no niestety ale się inaczej nie da. Chociaż niektórzy mówią, że lepsza najgorsza prawda od najlepszego kłamstwa. Tutaj muszę się zgodzić. Myślę że nikt nie lubi być oszukiwany i wolałby wiedzieć jaka dana sprawa na prawdę wygląda. Bo np. jeżeli koleżanka idzie na randkę, stroi się przez blisko 2 godziny i pyta się o zdanie czy ładnie wygląda, chociaż wygląda okropnie, to co lepiej jest odpowiedzieć? Skłamać, że wygląda ślicznie, czy powiedzieć żeby się przebrała? Ja z takich sytuacji staram się wychodzić za pomocą subtelnej dyplomacji, czyli coś w stylu: nie jest źle, ale ja bym zmieniła bluzkę i założyła inne buty. Sama też bym wolała żeby ktoś mi tak powiedział niż przytaknął i poszłabym na ważne spotkanie ubrana jak dziwoląg. Moje najczęstsze kłamstwa? Chyba mówienie babci, że nie jestem już głodna, (a tak naprawdę chętnie bym cos przekąsiła) albo że nie jest mi zimno. Albo że sprawdze jeszcze tylko jedną rzecz, dosłownie zajmie mi to 5 minut.. ta jasne... godzine później jeszcze nie kończę xD Ale to takie nieszkodliwe kłamstewka ;)

Kłamstwo... nienawidzę tego słowa, nienawidzę jak ktoś kłamie, strasznie mnie to irytuje.. ale co poradzić. Sama staram się nie kłamać ale wiadomo czasami no niestety ale się inaczej nie da. Chociaż niektórzy mówią, że lepsza najgorsza prawda od najlepszego kłamstwa. Tutaj muszę się zgodzić. Myślę że nikt nie lubi być oszukiwany i wolałby wiedzieć jaka dana sprawa na prawdę...

- Czekolada, gdzie jest ta przeklęta czekolada?! – zawsze krzyczę wściekle, kiedy przychodzi godzina odpokutowania. Wieczorem, kiedy słońce chyli się ku zachodowi nachodzi mnie godzina refleksji. Myślę o tych wszystkich duszach, które dzisiaj okłamałam, które szczęśliwie żyją w niewiedzy. Prezenterka telezakupów z wyrzutami sumienia, zapytacie? Płacą mi za okłamywanie ludzi, za wciskanie im przysłowiowego kitu. Cały dzień powtarzam „Kup pas ekstra slim, rezultaty będą oszałamiające”. Prawda jest taka, że nie będą. Wciąż będziesz grubą kobietą, która nie potrafi zmotywować się do odpowiedniej diety, ćwiczeń i myśli, że pieniądze wydane na pas extra slim przywrócą jej figurę. Siedząc ze sztucznym uśmiechem, podając numer do studia mam ochotę wstać i krzyknąć: TO KŁAMSTWO! I w tym samym momencie pożegnać się z pracą i pieniędzmi na szkołę dla dzieci, na jedzenie czy prąd. Po pracy wyrzucam maskę kłamczuchy do szafki na buty. Ze zmęczoną miną odbieram dzieci ze szkoły, szczerze z nimi rozmawiam, o wydarzeniach dnia codziennego. Z prawdziwym uśmiechem witam męża w drzwiach wejściowych, robię mu kanapki bez masła, bo przecież musi ograniczyć cholesterol i mówię mu, żeby zgolił wąsa, bo wygląda okropnie. Wieczorem zaś mam ciche spotkanie z czekoladą, która mówi, że nic się nie stało. Jestem kobietą szczerą, uczciwą. I kłamię tylko w pracy. Dlaczego? Bo mi za to płacą.

- Czekolada, gdzie jest ta przeklęta czekolada?! – zawsze krzyczę wściekle, kiedy przychodzi godzina odpokutowania. Wieczorem, kiedy słońce chyli się ku zachodowi nachodzi mnie godzina refleksji. Myślę o tych wszystkich duszach, które dzisiaj okłamałam, które szczęśliwie żyją w niewiedzy. Prezenterka telezakupów z wyrzutami sumienia, zapytacie? Płacą mi za okłamywanie...

Dlaczego kłamstwa wychodzą nam z ust tak łatwo? Dlaczego prawda czasami okazuje się taka bolesna? Te dwa pytania obrazują dlaczego w życiu codziennym tak często posuwamy się do kłamstw czy kłamstewek. Bardzo często ułatwiają nam życie. Z ilu kłótni wyciągnęły nas kłamstwa? Jednak to działa także w drugą stronę. Powinniśmy zadać tu sobie pytanie, a w ile kłótni wplątały nas kłamstwa, których dokonujemy praktycznie kilka razy dziennie. Jednak nie to jest najważniejsze. Kłamiemy praktycznie w każdej sytuacji. Gdy pyta nas ktoś o oceny, wygląd, zachowanie. Poprzez kłamstwa chcemy się przypodobać drugiej osobie, zdobyć szacunek wśród rówieśników, bądź pragniemy zataić rzeczywistość, która bardzo często po prostu nas przytłacza. Odczucia po dokonaniu tego czynu nieraz przyprawiają nas o wyrzuty sumienia, uczucie dyskomfortu, poczucie winy. Dlaczego mimo, że robimy to przez całe życie, kłamstwa przyprawiają nas o takie doznania. Najlepszym na to sposobem jest spowiedź. Człowiek wyznaje swoje winy, wyrzuca z siebie wszystko co go trapi, po czym wychodzi oczyszczony z poczucia winy. Czy jednak na długo? Po krótkim czasie uświadamiamy sobie, że trzeba to jakoś zadośćuczynić. I tutaj po raz kolejny posuniemy się do kłamstwa zataczając koło, które ma w naturze swój naturalny obieg. Na koniec moich przemyśleń pragnąłbym zakończyć bardzo pięknym, jakże prawdziwym cytatem: "Nie kłamstwa, lecz prawda zabija nadzieję."

Dlaczego kłamstwa wychodzą nam z ust tak łatwo? Dlaczego prawda czasami okazuje się taka bolesna? Te dwa pytania obrazują dlaczego w życiu codziennym tak często posuwamy się do kłamstw czy kłamstewek. Bardzo często ułatwiają nam życie. Z ilu kłótni wyciągnęły nas kłamstwa? Jednak to działa także w drugą stronę. Powinniśmy zadać tu sobie pytanie, a w ile kłótni wplątały...

Tak na prawdę każdy z nas chce być okłamywanym.
Może za to stwierdzenie zostanę uznana za dziwaka ale taka jest prawda. Chociaż od razu dodam, że chodzi mi tylko o małe kłamstwa, te poważne dotyczące zdrad, miłości, wykorzystywania innych do własnych celów nie są mile widziane.
Jednak małe kłamstwa lubimy, sama ich używam. Zazwyczaj w stosunku do najbliższych. Mówię mamie, że ugotowany obiad był smaczny, bo przecież jeśli powiem prawdę, że obiad był kompletną klapą to więcej nic nie ugotuje a tak może następnym razem będzie lepszy. To samo dotyczy spraw wyglądu, czy wagi.
Bo przecież sama nie chciałabym usłyszeć odpowiedzi na pytanie:
- " Czy przytyłam? "
-" tak kochanie, przytyłaś ".
Wiem, że byłabym załamana i zła przez tydzień. A tak miło jest usłyszeć drobne kłamstwo, że ta waga to od ćwiczeń bo mięśnie są cięższe a jeśli będę dalej ćwiczyła to waga też zacznie spadać. Taka odpowiedź poprawi mi humor, zmotywuje mnie do dalszej pracy nad sobą. Drobne kłamstwa na prawdę pozwalają nam żyć w zgodzie, unikając większych kłótni i sporów.

Tak na prawdę każdy z nas chce być okłamywanym.
Może za to stwierdzenie zostanę uznana za dziwaka ale taka jest prawda. Chociaż od razu dodam, że chodzi mi tylko o małe kłamstwa, te poważne dotyczące zdrad, miłości, wykorzystywania innych do własnych celów nie są mile widziane.
Jednak małe kłamstwa lubimy, sama ich używam. Zazwyczaj w stosunku do najbliższych. Mówię mamie,...