Ja za to przyzwyczaiłam się już trochę do limitów w tym sensie, że wiem, w którym miejscu papierowej kartki i strony komputerowej mniej-więcej jest 2000 znaków i z reguły mieszczę się w tej granicy. Problem mam, gdy muszę tych znaków wykasować 100-200 i naprawdę nie mam już z czego. >

Ja za to przyzwyczaiłam się już trochę do limitów w tym sensie, że wiem, w którym miejscu papierowej kartki i strony komputerowej mniej-więcej jest 2000 znaków i z reguły mieszczę się w tej granicy. Problem mam, gdy muszę tych znaków wykasować 100-200 i naprawdę nie mam już z czego. >

White-man piszę o 500 znakach. To jeszcze da się zrobić. Ja często muszę wykasować grubo ponad 3-4000

White-man piszę o 500 znakach. To jeszcze da się zrobić. Ja często muszę wykasować grubo ponad 3-4000

Fakt, ale takie 1000 (a choćby nawet 500!) znaków więcej ucinałoby te skrzydła ciut mniej :D

Fakt, ale takie 1000 (a choćby nawet 500!) znaków więcej ucinałoby te skrzydła ciut mniej :D

Limity ucinają nam skrzydła, ale z drugiej strony musimy mieć litość dla tych, którzy będą czytać prace konkursowe. C:

Limity ucinają nam skrzydła, ale z drugiej strony musimy mieć litość dla tych, którzy będą czytać prace konkursowe. C:

Niestety limity to bolesna sprawa :/

Niestety limity to bolesna sprawa :/

Jeszcze nigdy nie udało mi się zmieścić w granicy 2000 znaków. Po napisania pracy zawsze muszę wycinać co najmniej 500 znaków, przez co niektóre opowiadania pozbawione są ciekawych nawiązań, barwnych epitetów i zastanawiających dygresji. Chyba po prostu muszę przyzwyczaić się do ścisłego trzymania się tematu i pisania pod dyktando... :)

Jeszcze nigdy nie udało mi się zmieścić w granicy 2000 znaków. Po napisania pracy zawsze muszę wycinać co najmniej 500 znaków, przez co niektóre opowiadania pozbawione są ciekawych nawiązań, barwnych epitetów i zastanawiających dygresji. Chyba po prostu muszę przyzwyczaić się do ścisłego trzymania się tematu i pisania pod dyktando... :)

Konkurs zakończony. Dziękujemy za przesłane prace. Laureatów ogłosimy jutro.

Konkurs zakończony. Dziękujemy za przesłane prace. Laureatów ogłosimy jutro.

W lesie bajkowym, gdzie korony splątanych gałęzi tworzyły krużganki puszczy, w sercu głębokiego królestwa zieleni, rozkwitał błękitem staw. Jego wody były świerze, czyste i chłodne. Jednak ciążyło na nim przekleństwo: Odbijała się w nim przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.
Nikt nie odważył się podejść do leśnego lustra, w obawie przed wizją przyszłości. Wszyscy omijali puszczę, wszyscy poza młodą dziewczyną, która zbłądziwszy w gęstwinie podążyła w stronę stawu. Pochyliwszy się ujrzała staruszkę. Jej twarz pokrywały zmarszczki, oczy podkrążone, spoglądały niewidząco w głębinę. Obrazy zaczęły wirować, mała dziewczynka biegnąca w objęcia matki, całując serdeczkie jej pulchne policzki. Dziewczyna młoda, skłócona ze starowiną, której wydęte policzki, choć zmarszczone, nadal pokrywały czerwone rumieńce życia. Dom na skraju lasu, z którego z płaczem wybiega młode dziewcze, które ucieka przed dorosłością w gęstwinę lasu. Aż nagle dziewczyna widzi tańczące na brzegu ogniki. Czerwień, pożera gałęzie, iskry sypią się na mały domek. Czy to teraźniejszość? Czy przyszłość?! - myśli dziewczyna, a do jej nozdrzy dociera dławiący dym. Tafla jeziora zaczyna drżeć, a z głębiny odzywa się gulgoczący głos wodnika:
- Ty, któraś tak bardzo pragnęła losu odmiennego niż spokojne życie wśród drzew: dostaniesz go. Ty, któraś wzdychała do bycia wolną od ludzi od rodziny: dostaniesz to czego chciałaś. Ty, któraś przyjaciół z kwitkiem odprawiała, która rodzicom śmierci życzyła, będziesz mieć to o czym do tej pory marzyłaś, bowiem zawiniłaś myślą złą, mową raniącą i uczynkiem haniebnym, pozostaniesz więc sama, zgodnie z tęksnotami swymi, aż do śmierci, w której ramiona nikt Cię nie złoży, której Twe ślepe, starcze oczy nie spostrzegą, a domem Twym pozostanie ten las, gdzie tułać się będziesz do końca Twych dni.
Zapłakała rzewnie dziewczyna nad swym losem, a żeby każdy pamiętał, że żadna przewina, czy to myśl zła, mowa raniąca czy uczynek haniebny, nie pozostanie bez kary, wrzuciła do stawu kępkę zielonej trawy – nadzieji dla ludzi w rozpaczy, zanurzyła promyk słońca w tafli stawu by swym blaskiem rozjaśniał ciemne umysły, a blade odbicie puszystej chmury ucałowała usty równie bladymi, by śnieżna niewinność rysowała przed każdym z nas nową białą, nieskazitelną kartę.

W lesie bajkowym, gdzie korony splątanych gałęzi tworzyły krużganki puszczy, w sercu głębokiego królestwa zieleni, rozkwitał błękitem staw. Jego wody były świerze, czyste i chłodne. Jednak ciążyło na nim przekleństwo: Odbijała się w nim przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.
Nikt nie odważył się podejść do leśnego lustra, w obawie przed wizją przyszłości. Wszyscy omijali...

- Babciu? Czy znasz ten stawik w lesie? Ten, który wiosną jest zielony, latem niebieski, jesienią złocisty, a zimą blady?
- Czy go znam? Oczywiście wnusiu, każdy zna legendę Tęczowego Stawu.
- Opowiedz mi ją, nigdy mi o niej nie mówiłaś.
- To historia smutna, choć wielobarwna, zakrapiana czerwienią, zalana błękitem, okraszona żółcią i muśnięta szmaragdem.
W lesie bajkowym, lesie stuwiekowych drzew, gdzie korony splątanych gałęzi tworzyły krużganki puszczy, w sercu głębokiego królestwa zieleni, rozkwitał błękitem staw. Jego wody były świerze, czyste i chłodne. Jeden łyk życiodajnego płynu gasił pragnienie na sto dni i sto nocy. Jednak ciążyło na nim przekleństwo: Odbijała się w nim przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.
Nikt nie odważył się podejść do leśnego lustra, w obawie przed wizją przyszłości. Wszyscy omijali puszczę, wszyscy poza młodą dziewczyną, która zbłądziwszy w gęstwinie podążyła w stronę stawu, chcąc zaczerpnąć zimnej wody. Pochyliwszy się ujrzała staruszkę. Jej twarz pokrywały zmarszczki, oczy podkrążone, spoglądały niewidząco w głębinę. Obrazy zaczęły wirować, mała dziewczynka biegnąca w objęcia matki, radośnie wciskając buzie w zagłębienie nad obojczykiem rodzicielki, całując serdeczkie jej pulchne policzki. Dziewczyna młoda, skłócona ze starowiną, której wydęte policzki, choć zmarszczone, nadal pokrywały czerwone rumieńce życia. Dom na skraju lasu, z którego z płaczem wybiega młode dziewcze, nierozważna dziewczyna, która ucieka przed dorosłością w gęstwinę lasu. Aż nagle dziewczyna pochylona nad taflą jeziora widzi tańczące na jej brzegu ogniki. Czerwień, pożera gałęzie, listowie pochłonia żar, iskry sypią się na mały domek. Czy to teraźniejszość? Czy przyszłość?! - myśli dziewczyna, a do jej nozdrzy dociera dławiący dym, który z daleko przywiał północny wiatr. Tafla jeziora zaczyna drżeć, a z głębiny odzywa się gulgoczący głos wodnika:
- Ty, któraś tak bardzo pragnęła losu zgoła odmiennego niż spokojne życie wśród drzew: dostaniesz go. Ty, któraś wzdychała do bycia wolną od ludzi od rodziny: dostaniesz to czego chciałaś. Ty, któraś dumą tuszowała lenistwo, która przyjaciół z kwitkiem odprawiała, która rodzicom śmierci życzyła, będziesz mieć to o czym do tej pory marzyłaś, bowiem zawiniłaś myślą złą, mową raniącą i uczynkiem haniebnym, pozostaniesz więc sama, zgodnie z tęksnotami swymi, aż do śmierci, w której ramiona nikt Cię nie złoży, której Twe ślepe, starcze oczy nie spostrzegą, a domem Twym pozostanie ten las, gdzie tułać się będziesz do końca Twych dni.
Zapłakała rzewnie dziewczyna nad swym losem, a żeby każdy pamiętał, że żadna przewina, czy to myśl zła, mowa raniąca czy uczynek haniebny, nie pozostanie bez kary, wrzuciła do stawu kępkę zielonej trawy – nadzieji dla ludzi w rozpaczy, swe łzy błękitne utopiła w stawiku, by podarować czysty szmaragd spokóju i przyjaźni zbłąkanym podróżnikom, zanurzyła promyk słońca w tafli stawu by swym blaskiem rozjaśniał ciemne umysły, a blade odbicnie puszystej chmury ucałowała usty równie bladymi, by śnieżna niewinność rysowała przed każdym z nas nową białą, nieskazitelną kartę.

PS. wybacznie wyszło za dużo literek - w poście poniżej skrócona wersja. Ale nie chciałam się pozbywać tej :) - może komuś się spodoba wersja reżyserska ;).

- Babciu? Czy znasz ten stawik w lesie? Ten, który wiosną jest zielony, latem niebieski, jesienią złocisty, a zimą blady?
- Czy go znam? Oczywiście wnusiu, każdy zna legendę Tęczowego Stawu.
- Opowiedz mi ją, nigdy mi o niej nie mówiłaś.
- To historia smutna, choć wielobarwna, zakrapiana czerwienią, zalana błękitem, okraszona żółcią i muśnięta szmaragdem.
W lesie bajkowym,...

Zmierzch granatowym płaszczem kładł się na zmęczoną dniem ziemię. Świtopełk z niepokojem odmierzał w myślach czas do zapadnięcia nocy, obserwując napływające burzowe chmury. Kolejna branka, dziewucha śliczna i dorodna, czeka na skórach, gotowa dać mu przyjemność, ale on nie był w stanie myśleć o uciechach. Im większej radości cielesnej doznawał, tym gorsze sny przychodziły. Bał się spać, bał się funkcjonować, czuł, że z dnia na dzień ogarnia go coraz większy obłęd. Królestwem nie rządzi już władca mądry, cierpliwy i wyrozumiały. Oddał berło szaleńcowi, którego każdej nocy nawiedzały duchy rodziców i dwóch starszych braci. Żądny władzy, poszanowania, uniżenia ludu i zgiętych w pokłonach ciał posunął się z lekką ręką do bratobójstwa. Z uduszeniem Krosty poszło mu nie najlepiej. Utopienie Świtały było prostsze, a pozbycie się ojca i matki, będących w rozpaczy po stracie synów, tych układnych, radosnych i pierwszych do korony, odbyło się bez jednego mrugnięcia powieką. On, Świtopełk, objął królestwo krwią i nienawiścią. A teraz nienawidził sam siebie. Za słabość, która zawładnęła jego ciałem. Za strach, który miesza mu zmysły. I znów Świtała stoi przed nim w poszarpanej koszuli, cały w wodorostach, mokry, uśmiecha się do niego bezzębnym uśmiechem i patrzy pustymi, martwymi oczami. Uciec! Schować się! Matko! Zabierz go! Nie patrz tak na mnie! Skąd masz ten miecz? Dlaczego ucinasz sobie nim głowę? Nie rzucaj nią we mnie!!! Łap ojcze! Ha ha ha przewraca oczami i wymiotuje, nie tul jej. Tańczmy, Krosto idzie, wino pijmy! Krosto! Nie pij krwi matki! Nie pluj na mnie! Zabierz te ręce! Ratunku! Cisza... Otworzył oczy, świt spowijał komnatę, a nad nim pochylała się branka, pierwsza, która nie uciekła. Pierwsza, która da mu syna. Po tej nocy koszmary minęły. Lata mijały. Zbrodnie nie zostały jednak zapomniane. Przy trzeciej ciąży Kalista w szale udusiła synów, sobie rozpruwając łono i wyjmując płód. Świtopełk pojął. To kara.

Zmierzch granatowym płaszczem kładł się na zmęczoną dniem ziemię. Świtopełk z niepokojem odmierzał w myślach czas do zapadnięcia nocy, obserwując napływające burzowe chmury. Kolejna branka, dziewucha śliczna i dorodna, czeka na skórach, gotowa dać mu przyjemność, ale on nie był w stanie myśleć o uciechach. Im większej radości cielesnej doznawał, tym gorsze sny przychodziły....