Gdybym spisywała swoje myśli na kartce, zamiast w komputerze, nie przydarzyło by mi się to co przed chwilą - samoistny reset komputera zniszczył całą moją pracę, którą włożyłam w porównanie blogu z pamiętnikiem. Dlatego nigdy nie uznam wyższości "słowa stukanego" nad słowem pisanym ręcznie. To co przed chwilą utraciłam zniknęło bezpowrotnie, zostało w pamięci, lecz ta jest ulotna. Wspomnienie tych kilku zdań będę pielęgnować czule, a cała sytuacja utwierdza mnie jeszcze bardziej w przekonaniu, że pamiętnik ma przewagę nad blogiem. Zresztą o jakiej przewadze tu w ogóle mowa, skoro pamiętnik i blog to tak naprawdę dwie zupełnie różne rzeczy. Pamiętnik to coś osobistego, powiernik, zbiór myśli i wspomnień. Blog to narzędzie ekspresji, które pomaga zaistnieć zdolnym lub tym, którzy powinni zostać wysłuchani. I to jego największy plus. Minusów pewnie znalazłabym sporo, ale jak już wspominałam - blog to narzędzie i tylko od nas zależy, jak je wykorzystamy. Ja osobiście nie potrafiłabym być na blogu tak stuprocentowo szczera. Ujawniałabym tylko te informacje, które kreowałyby mój wirtualny obraz w sposób zależny ode mnie. To pułapka, ale i prawdziwa szansa, aby postrzegano nas tak, jak sami chcielibyśmy siebie widzieć. Świetnym przykładem jest tutaj słynna ostatnio sprawa Grażyny Żarko i jej "Katolickiego głosu w internecie". Projekt, który miał pokazać ile kłamstwa i agresji jest w Internecie, sprawdził się w stu procentach. Dlatego tak sobie myślę, że chyba wolę jednak swoje myśli i słowa zachować dla siebie, niż być nazywana (tu wybaczcie słownictwo) "starą *****", tylko dlatego, że moja opinia odbiega od poglądów innych. Sama wybiorę, komu i na ile głęboko pozwolę zajrzeć w swoją duszę.

-----------------
edit A--: ***** = nie używamy wulgarnego słownictwa:)

Gdybym spisywała swoje myśli na kartce, zamiast w komputerze, nie przydarzyło by mi się to co przed chwilą - samoistny reset komputera zniszczył całą moją pracę, którą włożyłam w porównanie blogu z pamiętnikiem. Dlatego nigdy nie uznam wyższości "słowa stukanego" nad słowem pisanym ręcznie. To co przed chwilą utraciłam zniknęło bezpowrotnie, zostało w pamięci, lecz ta jest...

Osobiście rozróżniam dwa rodzaje blogów, te tematyczne, skupiające się na sporcie, grach czy chociażby na zwyczajach godowych jaskółek europejskich, oraz te, na których ludzie opisują własne życie.
Pierwszy rodzaj blogów odwiedzam chętnie, to świetny sposób na zdobycie informacji o tych sprawach, które mnie interesują i tylko tych, bez czasochłonnego szperania po Internecie, to szperanie odbębnił za mnie autor bloga. Od lat korzystam z takich blogów i nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co by się musiało stać abym przestał.
Istnieje jednak także ten drugi rodzaj, w którym autorzy opisują swoje życie, mniej lub bardziej ingerując we własną anonimowość. Nigdy do końca nie rozumiałem czemu ktoś ku własnej uciesze opisuje szerokiej publiczności momenty swego życia, czasem kompletnie prozaiczne, by nie rzec bzdurne, czasem ekstremalnie intymne. Czy to w ogóle jest prawdą wie tylko autor, ale jest to dla mnie bez znaczenia, w obu przypadkach taki blog jest po prostu dziwnym tworem, stworzonym tylko by przyciągać uwagę.
Nie da sie ukryć, że oba rodzaje blogów, które tu opisałem sporo łączy, założenie i prowadzenie bloga o kinie tez jest pewną formą zwracania uwagi na siebie, w końcu taki blog nie jest ostoją obiektywizmu, jednakże jego główny cel jest trochę inny. Oczywiście rozumiem tę ludzka potrzebę zwracania na siebie uwagi, każdy w mniejszym lub większym stopniu potrzebuje by ktoś się z nim liczył, zauważał go. Jeżeli ktoś chce to osiągnąć prowadząc bloga to tylko jego wybór i nie mi to potępiać.
Wszakże wszystko jest dla ludzi a każdy z nas jest inny.

Osobiście rozróżniam dwa rodzaje blogów, te tematyczne, skupiające się na sporcie, grach czy chociażby na zwyczajach godowych jaskółek europejskich, oraz te, na których ludzie opisują własne życie.
Pierwszy rodzaj blogów odwiedzam chętnie, to świetny sposób na zdobycie informacji o tych sprawach, które mnie interesują i tylko tych, bez czasochłonnego szperania po...

Dzięki blogom odkryłam swoją największą pasję – pisanie. Nigdy nie czytywałam tych w formie pamiętnika, to jakoś do mnie nie trafia, więc nie będę się nad nimi rozwodzić. Pozwolę sobie podjąć tą „działkę” blogowania, z którą miałam i poniekąd wciąż mam do czynienia. Od samego początku interesowały mnie tylko opowiadania. Nigdy nie czytałam, ani nie pisałam pamiętników, a dziś nie śledzę blogów fashionelek. Od zawsze blog kojarzy mi się z opowiadaniem. Na pierwsze trafiłam zupełnie przypadkiem. Ot, przeglądając jeden z serwisów, znalazłam zakładkę z blogami, a później wszystko potoczyło się jakoś samo. Zaczęłam od fan-ficków, do których początkowo nie mogłam się przekonać. Później okazało się, że pod pozorem błahych historyjek, kryją się naprawdę wartościowe opowieści, a co za tym idzie przekonałam się, że wśród bloggerów można odnaleźć niesamowite talenty pisarskie, które dorównują najbardziej poczytnym autorom. To skłoniło mnie do tego, bym spróbowała swoich sił w pisaniu. Pomyślałam: co mi szkodzi? Najpierw zapisywałam zeszyty swoją nieporadną grafomanią, a później założyłam swój pierwszy blog, pragnąc krytyki. To wcale nie okazało się takie proste, ale… czas mijał, a ja pisałam, pisałam, pisałam i okazało się, że jestem w tym całkiem niezła. Dorastałam, a moja pasja razem ze mną. Dzięki pisaniu, dzięki blogom i tym niezliczonym historiom, które na nich czytałam odkryłam drogę, którą chcę podążać. Choć od momentu, kiedy po raz pierwszy miałam styczność z blogami, minęło wiele lat i zmieniły się nieco – stały się bardziej funkcjonalne i bardziej profesjonalne niż te, wśród których zaczynałam, to mój sentyment wciąż jest taki sam, jeśli nie większy z każdym kolejnym rokiem. Bo właśnie w dużej mierze dzięki blogom i historiom w nich zawartych, jestem dziś tym, kim jestem.

Dzięki blogom odkryłam swoją największą pasję – pisanie. Nigdy nie czytywałam tych w formie pamiętnika, to jakoś do mnie nie trafia, więc nie będę się nad nimi rozwodzić. Pozwolę sobie podjąć tą „działkę” blogowania, z którą miałam i poniekąd wciąż mam do czynienia. Od samego początku interesowały mnie tylko opowiadania. Nigdy nie czytałam, ani nie pisałam pamiętników, a...

Porównując internetowe blogi o charakterze osobistym, do pamiętników pisanych ręcznie, różnica wydaje się ogromna. Kiedy jednak zagłębimy się w ten temat, zostaje ona wyraźnie zatarta.
Blogi zapewniają przynajmniej pozorną anonimowość, nie mamy obowiązku podpisywania się imieniem i nazwiskiem, co daje autorom poczucie swego rodzaju bezpieczeństwa. Pisząc tradycyjny pamiętnik autor często boi się, że trafi on w niepowołane ręce, jego osobiste wspomnienia i, często bardzo prywatne sprawy, ujrzą światło dzienne. Jest to dość krępujące, niekiedy wręcz staje się blokadą, dla autora pamiętnika. Osoba taka boi się pisać o sprawach, które w przyszłości mogłyb być użyte przeciw niej. Z tego powodu często wiele wspomnień nie zostaje przelanych na papier, zostają wyłącznie w głowie autora, a sam pamiętnik traci atrakcyjność, gdyż staje się dość nudny i przewidywalny.
Anonimowość, którą daje Internet, pozwala się otworzyć całkowicie. Na temat bezpieczeństwa w sieci i nierozpoznawalności osoby w tej przestrzeni można pisać długie wypracowania, jednak któż z nas surfując po Internecie myśli, że jego ruchy śledzi jakaś inna osoba? Znajdą się też tacy, jednak olbrzymia większość nie obawia się zdemaskowania własnej osoby. Właśnie to pozwala autorom blogów pisać o najdrobniejszych szczegółach - poczucie całkowitego bezpieczeństwa. Z tego względu blogerzy i blogerki stają się atrakcyjniejszymi autorami dla czytelników. Ich prace są bogatsze w szczegóły, bardziej osobiste wyznania.
Właśnie z tych powodów warto zastanowić się nad wyższością którejś z tych form przekazu. Obrońcy tradycyjnych dzieł z pewnością zwrócą uwagę na „klimat”, którego z kolei brakuje na blogach. Bardziej szczegółowe opisy stawiają jednak moim zdaniem internetowe blogi ponad pisanymi pamiętnikami, jednak „ile ludzi, tyle zdań”.

Porównując internetowe blogi o charakterze osobistym, do pamiętników pisanych ręcznie, różnica wydaje się ogromna. Kiedy jednak zagłębimy się w ten temat, zostaje ona wyraźnie zatarta.
Blogi zapewniają przynajmniej pozorną anonimowość, nie mamy obowiązku podpisywania się imieniem i nazwiskiem, co daje autorom poczucie swego rodzaju bezpieczeństwa. Pisząc tradycyjny...

Od kilku dni - kierowana narastającą żądzą posiadania książki Nella - zastanawiałam się jak ugryźć pytanie o blogi, których ani nie prowadzę, ani nie czytam, a teoretyzować na ich temat nie mam ochoty, jako że uczyniło to przede mną już kilku Szacownych Przedmówców. Klikałam więc sobie beznamiętnie po zakładkach aż tu nagle…pac! Olśnienie! Przecież ja PROWADZĘ BLOGA, najprawdziwszego, w serwisie blogger i to od ponad roku! Spieszę wyjaśnić, że nie cierpię na amnezję, fugę dysocjacyjną, Alzheimera czy osobowość wieloraką mogące tłumaczyć nagłe utraty kontaktu z pamięciowym hardware’m. Wiec co się stało? Zwyczajnie nie zatagowałam sobie tych wirtualnych poczynań pod hasłem wywoławczym „blog”, a to z kilku przyczyn, które też uświadomiły mi jak rozumiem to zjawisko.

Przede wszystkim moje zapiski strzeże hasłowe door selection - dostęp do treści mają tylko wybrani znajomi i rodzina (też w brew pozorom wybrana). Już to, w moim mniemaniu jest sprzeczne z ideą bloga, jako strefy otwartej dla wszelkich, w dużej mierze anonimowych gości. Przyznaję, że nawet chciałam go niedawno rozhasłować, lecz miałam wątpliwości natury "celebrytycznej" - nie chciałam być rozpoznana na zdjęciach, jak i nie chciałam by rozpoznane były osoby przeze mnie opisywane. Pozwalam bowiem sobie w treści i formie na pewną ekhem… rubaszność względem rzeczywistości, w tym dwunożnych jej przedstawicieli, a nie każdy z nich dysponuje dystansem k’sobie pozwalającym na przełkniecie moich lekko ironicznych, acz w dużej mierze dobrotliwych uwag. Fakt, szkoda mi trochę tej hermetyczności, jako że treść bloga dotyczy wydarzeń kulturalnych i „naturalnych”, w których biorę udział i czasem aż mnie korci by szerszej publice dać do ich opisów dostęp, jak i stworzyć przestrzeń do informacji zwrotnej na temat tego, co piszę.

Bo - rzecz druga - komentarze są o zgrozo! - zablokowane (po tym wyznaniu większość blogerów spaliłaby mnie pewnie na - dzięki bogu wirtualnym - stosie). Why no comments? Bo nie chcę „wymuszać” w ten sposób na moich czytelnikach konieczności napisania czegoś „od siebie” - a jednocześnie sprowokować ich do komentowania…w realu np. na kawie, czy kolejnej wspólnej wyprawie. Wirtualna interaktywność zastąpiłam więc realna aktywnością werbalną, co znów raczej nie kojarzy się z blogami, które w dużej mierze „żyją” tym i dzięki temu, że są komentowane.

Rzecz trzecia - nie piszę „bloga” sama- jest on współtworzony przez mojego chłopaka, a relacje dotyczą naszych wspólnych wojaży. Wymaga to ode mnie dużo samodyscypliny - co do formy i treści, tak by dwugłos nie zamienił się w monolog. „Typowy” blog jest dla mnie z kolei raczej czymś co pozwala na swoisty strumień świadomości, a ja przeciwnie muszę się mocno ograniczać, co by w tym moim strumieniu nazbyt głębokich wynurzeń nie utopić brzydzą połowę narracyjnego stadła.

Może więc z tych powodów nie miałam automatycznego skojarzenia tego, co piszę z blogiem, choć niewątpliwie on nim jest. Jego celem jest jednak ocalenie (w) pamięci własnych doświadczeń bardziej niż dzielenie się nimi, co jest właśnie - moim zdaniem - główną charakterystyką odróżniającą pamiętnik od ‘typowego” bloga. Jeden zachowuje, petryfikuje znaczenia i doświadczenia, drugi (choć są oczywiście wyjątki) ukazuje je innym i przez to ożywia na nowo.

Co zaś tyczy się typowych papierowych zapisków - chciałabym Wam sprzedać pomysł na nietypowy pamiętnik tym razem papierowy - tzw. współpisany. Prowadziłam takowy w szkole średniej z dwiema przyjaciółkami i naprawdę jest to rzecz godna polecenia. Miałyśmy go w szkole, gdzie komentowałyśmy na bieżąco różne absurdy polskiej edukacji oraz naszą wspólną miłość do (aż wstyd się przyznać) nauczyciela wf-u - nocował to u jednej to u drugiej z nas (pamiętnik, nie nauczyciel, niestety ;), żeby było sprawiedliwie. Opisywałyśmy jedno wydarzenie z trzech perspektyw, nasze przemyślenia i uczucia. To była prawdziwa szkoła wielości interpretacyjnej postmodernistycznych rzeczywistości - choć bynajmniej nie tak to wtedy postrzegałam, wściekając się: jak to możliwe że Dorota wszystko rozumie na opak, a Kamila to już w ogóle nic nie rozumie - i tylko ja mam rację najmojszą i najracliwszą - istna walka o dominację narracyjną (por. Opętani Palahniuka, choć to AŻ tak drastycznie to u nas nie wyglądało hehe). Pamiętnik po wielu perturbacjach życiowych leży na mojej półce - wspomnienie przyjaźni, która stała się tylko wspomnieniem. Znów jednak nie był to typowy zapis przeżyć jednej osoby, lecz raczej poligon do dyskusji.

Jak widać od zawsze miałam słabość raczej do hybryd niż prawowitych reprezentantów blogo i pamiętnikosfery ;)

Od kilku dni - kierowana narastającą żądzą posiadania książki Nella - zastanawiałam się jak ugryźć pytanie o blogi, których ani nie prowadzę, ani nie czytam, a teoretyzować na ich temat nie mam ochoty, jako że uczyniło to przede mną już kilku Szacownych Przedmówców. Klikałam więc sobie beznamiętnie po zakładkach aż tu nagle…pac! Olśnienie! Przecież ja PROWADZĘ BLOGA,...

Blogi od zwykłych pamiętników różni to, że ich autorzy częściej myślą o napisaniu książki. Autorzy pamiętników pisanych do szuflady mają z reguły nadzieję, że nikt do niej klucza nie znajdzie... Często to się udaje, ale czasem nazwisko (wtedy już zmarłego, bo żywy by do "takich rzeczy" nie dopuścił) autora pamiętnika jest tak ważne, że spadkobiercy wyrażają zgodę na publikację. Autorzy blogów przeciwnie, piszą w nadziei zdobycia czytelników i wydania pewnego dnia książki. Dlatego blogi są mniej intymne, pisane ładniejszym językiem i często charakteryzują się dużym "poczuciem misji". Tradycyjny pamiętnik jest jak najdalszy od misyjności.
Lubię czytać blogi, ale żadnego nie czytam systematycznie. Gdy dopada mnie "blogowy głód" czasem z czyjegoś polecenia, a czasem na chybił-trafił szukam bloga i czytam go (prawie) w całości. Taka blogowa uczta nie różni się wiele od czytania książki. Dlatego podoba mi się pomysł wydawania blogów w formie papierowej, chociaż nie podoba mi się, że trzeba wtedy za nie płacić...
Sama nigdy nie pisałam bloga, za to pisałam pamiętnik. Wydaje się więc, że wciąż nie wiem, jaką misję mam tu do wypełnienia ;-), albo wstydzę się braków mojego stylu...

Blogi od zwykłych pamiętników różni to, że ich autorzy częściej myślą o napisaniu książki. Autorzy pamiętników pisanych do szuflady mają z reguły nadzieję, że nikt do niej klucza nie znajdzie... Często to się udaje, ale czasem nazwisko (wtedy już zmarłego, bo żywy by do "takich rzeczy" nie dopuścił) autora pamiętnika jest tak ważne, że spadkobiercy wyrażają zgodę na...

Zdecydowanie wole książki w tradycyjnej formie, które można zabrać ze sobą w podróż, przeczytać wszędzie gdzie tylko jest odrobine światła. Blog jest wg mnie drogą autora na skróty, to tak jakby powiedział "tak mam dużo do powiedzenia ale sam nie wiem jak powinienem to zrobić", nie zawsze tak bywa czasami blogerzy wcale nie oczekują że ich wpisy staną się ważne dla wielu innych ludzi, wtedy jest to poprostu wylewanie słów które dręczą ich myśli. Zdarza się że blog jest zwyczjnym ujściem dla fantazji i tak jest w przypadku "Życia podziemnego mężczyzny" Michała Wojciechowicza, przynajmniej mam taką nadzieję że są to fantazje, a może poprostu wole myśleć że jest mniej zła niż jest w rzeczywistości. Ten blog poruszył mnie najbardziej ze wszystkich jakie czytałam, chociaż blogi anorektyczek i bulimiczek albo innych chorych osób też bardzo wpływają na moje i chyba wszystkich uczucia. Blogi skłaniają nas do głębszych przemyśleń, są bardziej szczere niż powieści wymyślone przez pisarzy, bardziej uwewnętrznione, prostrze w odbiorze. Wole książki, ponieważ nie lubie godzinami wpatrywać się w monitor, książkę moge dotknąć, czasem przytulić :) mogę ją zamknąć i zagiąć róg żeby wrócić kiedy bedę gotowa na ciąg dalszy. Ta namacalność sprawia że przywiązuję się do niej w jakiś sposób. Czy potrafię się tak przywiązać do bloga przeczytanego niechcący w internecie? Myśle że mogę i to nawet bardziej, za blogiem kryje się człowiek z którym moge się utożsamiać, do którego moge napisać, skomentować jego poczynania, mogę mieć wpływ na jego życie i postrzeganie rzeczywistości. Autor książki nie jest na wyciągnięcie ręki trzeba się troche bardziej postarać o kontakt. Pozostaje kwestia czy chcę tego kontaktu, albo czy aby na pewno powinnam się wypowiadać w danej kwestii, często targają mną przeróżne odczucia nie koniecznie miłe dla autora. Myślę że czasami trzeba ugryżć się w język i zostawić słowa w spokoju po to by każdy mógł mieć o nich własne zdanie, nie koniecznie powinniśmy próbować wpłynąć na czyjeś postrzeganie świata.

Zdecydowanie wole książki w tradycyjnej formie, które można zabrać ze sobą w podróż, przeczytać wszędzie gdzie tylko jest odrobine światła. Blog jest wg mnie drogą autora na skróty, to tak jakby powiedział "tak mam dużo do powiedzenia ale sam nie wiem jak powinienem to zrobić", nie zawsze tak bywa czasami blogerzy wcale nie oczekują że ich wpisy staną się ważne dla wielu...

Jako dwunastolatka prowadziłam pamiętnik. Był on różowy, a w środku pełen barwnych i błyszczących naklejek, które przedstawiały różnorodne zwierzęta. Opisywałam tam swoje emocje, streszczałam dni, obrażałam osoby, których nie lubiłam (wiem, wiem to bardzo nie ładnie z mojej strony, ale pomagało mi to). Co wieczór siadałam na łóżku i pisałam. Nosiłam go zawsze ze sobą, bojąc się, że ktoś dorwie go w swoje łapska. Moje obawy się ziściły. Jeden raz go nie zabrałam i schowałam moje cenne zapiski do szuflady. Kiedy wróciłam, tato spokojnie przewracał kartki mojego pamiętnika. Byłam oburzona jego zachowaniem, ale on był przekonany, iż jako mój ojciec ma prawo do wglądu w takie rzeczy.

Od tamtej pory przestałam pisać, a zaczęłam prowadzić bloga. To były niemal takie same zapiski, jak w tamtym pechowym pamiętniku, lecz zmieniłam znajomym, rodzicom itd. imiona. Natomiast naklejki zastąpiłam zdjęciami futrzaków. Miałam wtedy pewność, że nikt ze znanych mi osób tego nie przeczyta. Blogowanie uważałam wtedy za tak samo magiczne, jak prowadzenie sekretnego zeszytu (nadal tak uważam!)

To jeszcze nie koniec mojej przygody z blogami...
Książki czytam odkąd pamiętam. Mając trzynaście lat, postanowiłam wziąć się za popularnego "Harry'ego Pottera". Przerażała mnie grubość tych powieści, ale przełamałam swój strach (obecnie wolę obszerne tomy). Dość szybko się z nią uporałam. Po jej skończeniu ogarnął mnie smutek, że to już koniec przygód młodych czarodziejów. Ogarnięta tęsknotą za ukochanymi bohaterami, postanowiłam poszukać blogów z fan fiction. Oczywiście, znalazłam i w swoim czasie czytałam ich dość sporo. Zaczęłam prowadzić własnego. Potem zakładałam inne, które już nie dotyczyły Hogwartu.

Obecnie też je czytam, lecz już nie bloguję. Dlaczego? Z braku pomysłów. Ale, gdy wpadnie mi jakiś do głowy, z pewnością powrócę do tego pasjonującego zajęcia :)

Jako dwunastolatka prowadziłam pamiętnik. Był on różowy, a w środku pełen barwnych i błyszczących naklejek, które przedstawiały różnorodne zwierzęta. Opisywałam tam swoje emocje, streszczałam dni, obrażałam osoby, których nie lubiłam (wiem, wiem to bardzo nie ładnie z mojej strony, ale pomagało mi to). Co wieczór siadałam na łóżku i pisałam. Nosiłam go zawsze ze sobą, bojąc...

Pierwszego bloga zaczęłam pisać pięć lat temu na smyki.pl, dla swojego wówczas trzyletniego synka. Namówiła mnie do tego znajoma. Niżej wybrane dwa wpisy z tego bloga.

09 październik 2007
Mam dzisiaj bardzo przyjemny dzień! Troszeczkę z rana pobroiłem, ale nikt u mnie w domu się za bardzo na mnie nie denerwuje. Przecież mały jeszcze jestem. Jednak mówią ,że jak dorosnę to już nie będzie tak gładko z tym brojeniem.
Na razie bardzo wszyscy chcą ,żebym nauczył się mówić. Chodzą ze mną do logopedy, każą robić siusiu do ubikacji. Jak mam dobry dzień to co chwilę biegam, chociaż parę kropelek, ale to taka frajda spuszczać potem wodę. Ostatnio zaczęli mi ją zakręcać. To już się obraziłem i nie korzystam z ubikacji.
A mi nie chce się mówić. Jak coś chcę to ciągnę za rękę, prowadzę i pokazuję. Jak mi jest niewygodnie z pieluchą to kładę się na ziemi sugerując przebranie. A mama, niedobra, robi mi na złość i specjalnie każe mi chodzić z ciężką pieluchą. Myśli ,że jak będzie mi niewygodnie to szybciej się oduczę. Niech sobie myśli...

27 grudzień 2008
- Mama, dudujemy domek?
-Zbudujemy, kochanie...
- Mama, daj okno ...
- Proszę ...
- Daj klamkę ... mama das komin?
- Proszę ...
- Dzięki mama komin ... dotowe ! - woła ucieszony po chwili.
- Śliczny domek zbudowałeś Jureczku!- mówię małemu czarodziejowi.
Dlaczego czarodziejowi? I z czego budował? Myślicie, że z klocków? Ano nie...
Dom budował niczym krawiec z bajki "Nowe szaty cesarza"- nie miał żadnych rzeczy materialnych, ale zręczne rączki i bujną wyobraźnię ... po mnie ? :)
-Pa, pa mama! - zamknął niewidzialne drzwi swego domu i przekręcił niewidzialnym kluczykiem zamek w drzwiach...

Na początku bardzo mi się podobało na Smykach, ale z czasem zaczęły irytować mnie niemal wymuszane komentarze, konkursiki no i chciałam pisać o wszystkim nie tylko, łagodnym dziecięcym stylem i tylko o dziecku- więc na początku 2009 roku, przeniosłam się na onet.pl. Niżej jeden z wpisów z tego bloga.

15 sierpień 2009
Wybraliśmy się w ostatni wtorek do Kowar. Chociaż mało brakowało a nie pojechalibyśmy nigdzie. Dzień wcześniej umyłam samochód a potem pootwierałam drzwi, żeby się wywietrzył. W dzień wyjazdu zapakowaliśmy się do samochodu, mąż przekręca kluczyk i ... zero odzewu ze strony silnika.
- To przez ciebie i twoje wietrzenie wczorajsze- mówi do mnie z wyrzutem .
- Przeze mnie?! Już wczoraj miałeś podejrzenie, że otwarcie drzwi w samochodzie zapala światełka i, że może się rozładować akumulator...
I tak przy miłej wymianie zdań ,mąż podłączył nieszczęsny akumulator do ładowania, ja wysiadłam i dalej ględziłam, on też nie próżnował i próbował wbijać mi szpile. Naprawdę sympatycznie się zrobiło. Dzieci nawet nie wysiadły przez ten czas z samochodu. Po pół godzinie ładowania, silnik odpalił i jakby nigdy nic zapakowaliśmy się na powrót do samochodu i spokojnie ruszyliśmy na uprzednio zaplanowaną wycieczkę ...
Oczywiście nie obyło się bez błądzenia. Ja byłam pilotem- jak zwykle- jednak jako swoje wytłumaczenie powiem, że niedokładną mapę mieliśmy. (W Kowarach zakupiliśmy lepszą) Okazało się ,że źle skręciliśmy w Jaworze i dojechaliśmy aż do Rogoźnicy, w której zawróciliśmy. Po chwili przypomniałam sobie, że ta nazwa mi coś mówi. Tak, w tej miejscowości w latach 40-stych funkcjonował niemiecki obóz koncentracyjny Gross -Rosen. Byłam w muzeum z klasą w szkole podstawowej. Jednak nie miałabym nic przeciwko, by byc w tym miejscu jeszcze raz. Chociażby po to ,by zmówić modlitwę. Ale już zawróciliśmy.
Dojechaliśmy około 12-stej wreszcie do Kowar. Przy byłej fabryce dywanów otworzono park miniatur zabytków Dolnego Śląska. Miejsce ciekawe ,aczkolwiek myślałam, że będzie większe. Zwiedzanie a w sumie oglądanie zajęło nam niecałą godzinę, bo do środka "zabytków" z racji gabarytów, nie da rady było wejść.
W Kowarach mieści się jeszcze sztolnia po byłej kopalni żelaza i uranu, więc jak już byliśmy wybraliśmy się i tam. Trochę samochodem i trochę pieszo pod górę. Oglądając górskie strumyki i krajobraz. Oczywiście z tych względów piesza wędrówka przyjemna bardzo była. Chociaż troszeczkę góra wysoka i ciężko było. Zwiedzanie sztolni  kosztowało niemało, jednak ja jako osoba lubiąca zagadki i tajemnice, zauroczyłam się nią bardziej niż parkiem miniatur. Przewodnik opowiadał jak to w latach Polski Ludowej cały uran szedł do Rosji i tam wypróbowywano jego wybuchowe działanie na ludności cywilnej- to niestety smutna część historii . Oglądaliśmy też skarby Walonów, różne cenne wydobywane tam niegdyś minerały, pozostałości po laborantach ,którzy z okolicznych ziół wyrabiali środki lecznicze, oraz nawdychaliśmy się leczniczego radonu. Przy Św. Barbarze odbywały się nawet zaślubiny i chwilę musieliśmy czekać zanim do niej udało nam się dostać. Dodatkowe informacje, dla osób które chciałyby się tam wybrać: w sztolni jest bardzo duża wilgotność i temperatura dosyć niska, więc trzeba przed wejściem się ciepło ubrać. A zwiedzających, ku naszemu zaskoczeniu niemało było. Jak i w parku miniatur tak i w sztolni. Zaskoczeni byliśmy dlatego, że początek tygodnia, więc nie spodziewaliśmy się stać w kolejkach, a staliśmy...

Niestety i na tym blogu za długo miejsca nie zagrzałam. Z czasem znów wyczerpał mi się temat i denerwowały mnie wpisy w zasadzie podobne do siebie. Od zawsze interesowałam się historią, więc postanowiłam założyć bloga tematycznego o starym kinie- też na Onecie. Jednak pewne niedopracowania portalu oraz mało możliwości blogowych niejako zmusiły mnie do przeniesienia się z początkiem tego roku na blogspot.com.

Piszę teraz kiedy przeczytam jakąś książkę, oglądnę film lub zainteresuje mnie życiorys jakiejś sławnej osoby. Jak na razie podoba mi się i nie zamierzam się już nigdzie przenosić ;)
Blogiem, który czytam w miarę możliwości i czasu to http://blogbiszopa.pl, który zaczynał swoją karierę na Onecie i z tymże portalem doczekał się, bodajże w 2010 roku, wydania książkowego. Książka sprzedawała się jak ciepłe bułeczki, teraz częstotliwość kupna trochę spadła jednakże nie ustaje. Właściwie to ten blog zainspirował mnie do tego, by założyć bloga tematycznego.

Często zaglądam jeszcze na bloga http://pani-niteczka.blogspot.com, która również zaczynała swoje wpisy na Onecie, i mimo sukcesu odniesionego tam, jednak zdecydowała się przenieść. Pani Niteczka swoim talentem i determinacją oraz sposobami radzenia sobie w trudnych życiowych chwilach, ciekawym stylem pisania, zauroczyła nie tylko mnie.

Mój pierwszy blog, jerzyk.synek.pl wydrukowałam cały i wyszła z tego całkiem spora książka. Jest ona co prawda tylko dla mnie i moich najbliższych na pamiątkę, żeby nie przepadły spontanicznie pisane zapiski, ale jestem jak najbardziej za wydawaniem blogowych pamiętników. I sama bym chciała móc zobaczyć w księgarni swoją książkę ;)
Mam też pamiętnik pisany metodą tradycyjną, z lat dziewięćdziesiątych. Czym różni się od tego blogowego? Tym, że nikt poza mną i moim mężem go nie czytał. Słowo napisane własnoręcznie może dla niektórych mieć też większą wartość sentymentalną, jako niepowtarzalny rękopis. Przecież blogowe wpisy można wielokrotnie wydrukować, poprawiać. Mimo to, blogowy, wydrukowany pamiętnik mojego synka jest dla mnie tak samo ważny i drogi. Cenię go na równi -a może nawet bardziej-, z tym, który jako młoda, zakochana dziewczyna, pisałam długopisem, często na poduszce i przy nocnej lampce...

Pierwszego bloga zaczęłam pisać pięć lat temu na smyki.pl, dla swojego wówczas trzyletniego synka. Namówiła mnie do tego znajoma. Niżej wybrane dwa wpisy z tego bloga.

09 październik 2007
Mam dzisiaj bardzo przyjemny dzień! Troszeczkę z rana pobroiłem, ale nikt u mnie w domu się za bardzo na mnie nie denerwuje. Przecież mały jeszcze jestem. Jednak mówią ,że jak dorosnę to...

Blog- to jedna z nie odłącznych części mojego życia. od dawna miałam zamiar założyć internetowy pamiętnik. W ostatni dzień ubiegłego roku marzenia się urzeczywistniły. I tak od prawie 8 miesięcy jestem blogerką. Dałam początek nowemu blogowi. Traktuję go bardzo osobiście. Mogę się wypowiedzieć na dany temat bez jakiegoś owijania w bawełnę. Nie wszystkim i nie wszystko można powiedzieć. Nie wszystko da się poukładać sobie od tak. Takie wypisanie swoich wątpliwości jest super. bardzo pomaga i po przeczytani czasami znajduje się odpowiedź na dane pytanie nabiera dystansu. takie lekarstwo na całe zło. Zawsze są ludzie którzy komentując nadają głębszy sens twojemu To taka prywatna odskocznia. Sposób na pozbawianie ciekawych i nietuzinkowych osób. Zwieranie nowych znajomości. Dowartościowanie siebie, czy podzielenie się z innymi swoimi umiejętnościami. taka internetowa forma pamiętnika jest dobra. W czasach gdy większość ludzi rzadko sięga po książki blog jest miejscem gdzie mimo wszytko można przeczytać coś sensownego.
Blog to miejsce gdzie bardziej poznałam siebie. zawarłam nowe znajomości i poczułam , ze naprawdę żyję. Potok słów z mojej głowy przelałam na bloga i dzięki niemu wiele rzeczy łatwiej zaakceptowałam, zrozumiałam. Blog to też wspaniała zabawa. Czasu spędzonego przy jego tworzeniu nie uważam za stracony. Naprawdę warto blogować, a każdy komentarz dodaje skrzydeł. Dziś nie wyobrażam sobie życia bez bloga. A epoka przed blogowa wydaje się tak odległa, ze prawie ie jej nie pamięta.

Blog- to jedna z nie odłącznych części mojego życia. od dawna miałam zamiar założyć internetowy pamiętnik. W ostatni dzień ubiegłego roku marzenia się urzeczywistniły. I tak od prawie 8 miesięcy jestem blogerką. Dałam początek nowemu blogowi. Traktuję go bardzo osobiście. Mogę się wypowiedzieć na dany temat bez jakiegoś owijania w bawełnę. Nie wszystkim i nie wszystko...