Po obejrzeniu wczorajszego meczu Polska-Czechy, doszedłem do wniosku, że mocy Magicznych Wrót użyłbym do połączenia epoki wspaniałych orłów Kazimierza Górskiego z aktualną rzeczywistością.
Piłka nożna w Polsce sięgnęła dna, nie tylko nie wyszliśmy z najsłabszej grupy, ale też zajęliśmy w niej ostatnie miejsce. To już nie jest nawet smutne, to jest tragiczne.
Dlatego więc dzięki mocy magicznych wrót moglibyśmy połączyć epoki, wymienić cały trzon kadry, wskrzesić dawne piłkarskie tradycji i uratować upadły polski futbol.
Świętej pamięci Kazio Górski nie wymyślał niezrozumiałych taktyk, nie czekał ze zmianami, nie zatrudniał setek fizjologów, psychologów i innych dziwaków. To był prosty chłop, który wiedział tyle, że "Chodzi o to, żeby strzelić jedną bramkę więcej od przeciwnika". I to mu wystarczało. I piłkarzom też. Trzeba wrócić do tych czasów, czasów, w których piłka była zabawą, a nie biznesem, a kadry nie sponsorowały dyskontu. Otwieram wrota i czekam na lepsze czasy!

Po obejrzeniu wczorajszego meczu Polska-Czechy, doszedłem do wniosku, że mocy Magicznych Wrót użyłbym do połączenia epoki wspaniałych orłów Kazimierza Górskiego z aktualną rzeczywistością.
Piłka nożna w Polsce sięgnęła dna, nie tylko nie wyszliśmy z najsłabszej grupy, ale też zajęliśmy w niej ostatnie miejsce. To już nie jest nawet smutne, to jest tragiczne.
Dlatego więc...

Posiadać władzę, mieć moc, skupiać ją w swoich rękach i dysponować nią bez ograniczeń - to marzenie dzieciństwa każdego z nas. Może nie tylko dzieciństwa. Nasze głowy pełne są marzeń - kalibrują naszą wyobraźnię, mącą myśli, kierują naszymi potajemnymi potrzebami. Tam, gdzie kończy się jedno marzenie, rozpoczyna się drugie, tworząc błędne koło naszych potrzeb. A gdyby jednak jedno z tych marzeń stało się rzeczywistością - gdyby jakaś tajemna siła obdarowała Cię niezwykłą, niecodzienną mocą? Co wtedy? Byłbyś gotowy stawić czoło swoim pragnieniom i potrzebom? Czy byłbyś gotowy na wielki krok, jakim byłoby stworzenie nieprzystających światów?
Każdy z nas poszukuje miejsca na ziemi odpowiedniego dla siebie w miarę swoich możliwości i potrzeb. Ja także. Ale czy takie miejsce istnieje? Czy w ogóle taki świat istnieje, gdzie można by było znaleźć coś dla siebie? Jeśli nie, to co miałoby mnie powstrzymymać od jego odnalezienia...?
Otwieram więc "zaginione wrota" i wpuszczam do nich trochę magii. Nie łatwo połączyć coś, co nigdy nie istniało, ale przecież to, co najbardziej zakazane i ukryte - najbardziej nas ciekawi.
Biegnę więc z tą myślą. Szukam, buduję, łączę...! To, czego pragnę - tak naprawdę już nie ma. Odeszło, umarło, sponiewierało się zapomniane w odmętach myśli. Połączyć świat ziemski,ludzki z niebytem to jakby urzeczywistnić nierealne... Połączyć niepołączone. Zbudować most, do tej pory nieznany nikomu. Ileż zagadek, tajemnic, sekretów pochłoną tamten świat. Od zarania dziejów ludzkość szuka odpowiedzi na pytania, na które nie może żadną miarą znaleźć odpowiedzi. Są one ukryte daleko "w górze", gdzie dosięgnąć je może tylko mój "most", gdzie kiedyś chciałbym się znaleźć. Zbawić ludzkość, pokazać drogę, której nikt do tej pory nie wskazał - to prawa, które dają jedynie "zaginione wrota". Nie tylko to jest celem mojego "dzieła tworzenia". Ileż bliskich, zapomnianych już dawno, chciałbym poznać na nowo. Odkryć tajemnicę niebytu, przełamać bariery. Wzbić się niczym ptak i z góry oglądać przestworza. Oto marzenia,które urzeczywistnić może moc łączenia światów nieprzystających.
Mój świat to kraina, w której zamyka się trochę ziemi i nieba, gdzie czas płynie wolniej, gdzie nie liczą się głupstwa. To świat, w którym chciałbym żyć. Chodź przez chwilkę, by poznać to, do czego dążyłem przez całe życie. Do tego, co straciłem i czym nie zdążyłem się nacieszyć.
Pewien poeta stwierdził kiedyś, że "Pragnienie to połowa życia, obojętność zaś to połowa śmierci". Mój świat dążyłby do pragnienia życia, gdzie nie byłoby obojętności, gdzie człowiek człowiekowi byłby bratem...
Połączyć niebyt z niebytem, ziemię z niebem, tajemnicę z rozwiązaniem... To właśnie to, czego człowiek pragnie najbardziej, jednocześnie się tego bojąc. Poznać, przekonać się, zbadać na własnej skórze - tego oczekuję, po otwarciu "zaginionych wrót". Na to też czekam!

Posiadać władzę, mieć moc, skupiać ją w swoich rękach i dysponować nią bez ograniczeń - to marzenie dzieciństwa każdego z nas. Może nie tylko dzieciństwa. Nasze głowy pełne są marzeń - kalibrują naszą wyobraźnię, mącą myśli, kierują naszymi potajemnymi potrzebami. Tam, gdzie kończy się jedno marzenie, rozpoczyna się drugie, tworząc błędne koło naszych potrzeb. A gdyby...

Mając taki niesamowity dar można by zrobić wiele ciekawych kombinacji pełnych pokoju i miłości. Ja jednak wiem że ludzie mają niesamowitą zdolność do niszczenia wszystkiego co pięknie. No właśnie ludzie. Od zalania dziejów niszczymy naszą piękną "matkę". A gdyby już od początków istnienia naszego gatunku połączyć nas z jakąś zupełnie inną planetą. Może gdzieś tam mieszkały istoty perfekcyjne. Być może ich planety już nie ma. Być może dostąpiła bliskiego spotkania z potężnym kosiarzem, mającym postać komety. Gdyby połączyć ich świat z naszym zyskali by nową szanse, więcej czasu na rozwój technologii. A i my stalibyśmy się lepsi. Nie będzie wojen, przemocy. W taki sposób zdusilibyśmy zło w zarodku. Można by poświęcić całą książkę jakby wyglądał taki świat, lecz każdy może sobie to wyobrazić. Perfekcja w czystej postaci. "To niemożliwe" powiecie. "Perfekcja jest możliwa"-odpowiem,"Wystarczy tylko czas, bardzo dużo czasu". Wszystko jest możliwe jeśli tylko wierzymy w to co chcemy osiągnąć

Mając taki niesamowity dar można by zrobić wiele ciekawych kombinacji pełnych pokoju i miłości. Ja jednak wiem że ludzie mają niesamowitą zdolność do niszczenia wszystkiego co pięknie. No właśnie ludzie. Od zalania dziejów niszczymy naszą piękną "matkę". A gdyby już od początków istnienia naszego gatunku połączyć nas z jakąś zupełnie inną planetą. Może gdzieś tam mieszkały...

Wyobraźmy sobie że oprócz naszej krainy istnieje również świat gdzie ludzie mają nadprzyrodzone moce, istnieją wilkołaki, wampiry, wróżki, irlandzkie krasnoludy. No wiec posiadając takie moce jak rozkosznie byłoby przenieść te rzeczy do naszego świata, wśród nas żyłyby te magiczne istoty. Ale czy to jest najwspanialsze? Nie! Prawie każda zakręcona nad światem nadnaturalnym dziewczyna by o tym marzyła ale są ważniejsze rzeczy.
Powiedzmy wiec zatem że istnieje świat w którym każda osoba znajduję swoją miłość życia. Mając moc połączenia światów nie zawahałabym się. No bo czy istnieje coś bardziej wartościowego niż miłość?

Wyobraźmy sobie że oprócz naszej krainy istnieje również świat gdzie ludzie mają nadprzyrodzone moce, istnieją wilkołaki, wampiry, wróżki, irlandzkie krasnoludy. No wiec posiadając takie moce jak rozkosznie byłoby przenieść te rzeczy do naszego świata, wśród nas żyłyby te magiczne istoty. Ale czy to jest najwspanialsze? Nie! Prawie każda zakręcona nad światem nadnaturalnym...

Witam Was wszystkich, nazywam się A... Właściwie, to nie ważne jak się nazywam. To, co uczyniłam jest straszne, karygodne, okropne i nawet nie wiem jak bardzo złe jeszcze. Cóż, zastanawialiście się, czy każda super-moc jest fajna? Latanie i bycie niewidzialnym, być może tak, ale zdolność łączenia ze sobą świata rzeczywistego ze światem wyobrażeń i marzeń wybranych przeze mnie ludzi, nie za bardzo.
Na początku było świetnie. Połączyłam swój świat ze światem moich własnych marzeń. Krocząc przez piękne sale, rozmawiając z interesującymi, wyimaginowanym ludźmi, latając i robiąc inne rzeczy o których marzyłam, czułam się fantastyczne... A potem wszystko zaczęło się psuć. Uzależniłam się od tego, jednak na szczęście udało mi się wyrwać i zaniechać prób łączeniach tych dwóch, odrębnych światów.
Przez jakiś okres czasu nie używałam swojej mocy, bojąc się tragicznych skutków.
Z czasem złe wspomnienia zatarły się, a spoglądając na smutnych, zmęczonych życiem ludzi, pozwalałam im odpłynąć. Pewnie myśleli, że na chwilę zdrzemnęli się w autobusie jadącym do domu, po ciężkim dniu. Nie umieli jednak wytłumaczyć, dlaczego nie zauważyli (wydawało im się, że mają dziurę w pamięci) dojścia do domu.
Starałam się co jakiś czas spełniać marzenia jednej wybranej osoby. Raz była to szara myszka z sąsiedniej klasy, czasem stary alkoholik spod sklepu, innym razem zapracowana sprzątaczka, która po ciężkim dniu, zmordowana wychodziła z pracy. Obserwowałam z boku, co czynili w swych marzeniach. Wydawało mi się to piękne. Czułam się szczęśliwa z tego powodu, że mogę pomóc innym. Niestety, nieświadomie popełniałam błąd za błędem.
Zawsze spotykamy się z podziałem superbohaterów na „tych dobrych” i „tych złych”. Byłam przekonana, że z moją magiczną mocą jestem jak najbardziej „tą dobrą”. Nic bardziej mylnego. Gdybym tylko wskoczyła w obcisły, czarny kostium, do którego dołączona byłaby pelerynka, na oczy założyła maskę, a usta wyszczerzyła w drwiącym uśmiechu, stałabym się najgorszym potworem. Byłabym najczarniejszym złym charakterem, z jakim spotkał się świat. Pokonać nie mógłby mnie nawet Batman, Supermen, Ironmen, Thor i inni. Wystarczyłaby chwila, a uwięziłabym ich w świecie najskrytszych marzeń i z drwiącą miną obserwowała ich zgubę.
Mimo wszystko, nie pragnęłam przyodziać czarnej pelerynki i zostać Władcą I Panem Tego Świata. Wręcz przeciwnie. Chciałam pomagać ludziom, którzy zasłużyli na realizację swoich marzeń.
Pewnego dnia zaczęło dziać się coś dziwnego. Czułam, że jestem śledzona, przez ludzi, których zdążyłam obdarować momentem absolutnego szczęścia i zapomnienia. Skradali się za mną i obserwowali. Stała się rzecz, której najbardziej się obawiałam – wyczuli, że to ja jestem odpowiedzialna, za najwspanialsze momenty w ich życiu.
Porzucili dla śledzenia mnie swą pracę i rodziny. Przestali myśleć o jedzeniu i piciu, o śnie, właściwie to zapomnieli o wszystkich, podstawowych ludzkich czynnościach. Stali się bezmyślnymi zombie, które chodziły za mną, by wybłagać (w geście desperacji, wręcz wymusić, wziąć siłą), to co kiedyś im zaoferowałam. Oddaliby życie, za jeszcze jeden moment spędzony w krainie marzeń, gdzie wszystko było możliwe.
Uciekłam. Wydobyłam się z ich szponów i wyjechałam z miasta. Cały czas żyję nadzieją, że mnie nie znajdą. Wierzę w to, że obudzili się ze stanu, w którym byli i wszystko dobrze się ułożyło. Jednak przykro mi, że nie mogę być tego stuprocentowo pewna. Wyrządziłam im wielką krzywdę.
Moja moc to przekleństwo. NIE MOŻNA łączyć dwóch, nieprzystających do siebie światów. Nic dobrego nigdy nie wynika ze skrzyżowana ze sobą niepasujących do siebie rzeczy, elementów.
Marzenia musimy spełniać sami, powoli, bez pomocy magii. To jasne, że ktoś może mieć szczęście, jednak moja moc, to nic innego jak przekleństwo. Pozwalając ludziom na chwilę absolutnej euforii, niezapomnianej radości, skrzywdziłam ich na całe życie. Czy mogę być pewna, że uda im się znaleźć tak wielkie szczęście, które wypełni puste miejsce, które w nich stworzyłam?

Witam Was wszystkich, nazywam się A... Właściwie, to nie ważne jak się nazywam. To, co uczyniłam jest straszne, karygodne, okropne i nawet nie wiem jak bardzo złe jeszcze. Cóż, zastanawialiście się, czy każda super-moc jest fajna? Latanie i bycie niewidzialnym, być może tak, ale zdolność łączenia ze sobą świata rzeczywistego ze światem wyobrażeń i marzeń wybranych przeze...

Z uwagi na różnorodność ludzkich charakterów i przekonań, nie znajduję połączenia idealnego dla wszystkich. Myślę jednak, że dla każdego z osobna istnieje pewne połączenie, wypełniające lukę w sercu. Gdybym mogła otworzyć wrota innemu światu, otworzyłabym je wyobraźni. Powiecie, że przecież już są otwarte. Ja jednak nie mam na myśli prowadzenia życia w wyobraźni, lecz wprowadzenie wyobraźni w życie. Wyobraźnia to przecież nasz skarb, dzięki niej przeżywamy coś, czego nie możemy doświadczyć. To nie ujmuje jednak wartości tych przeżyć, czasem są one nawet bardziej intensywne. Nasze zmysły są wyostrzone, serce bije szybciej, a umysł się uspokaja. Czegoś jednak brakuje. Może świadomość spogląda na nas z dezaprobatą i mówi: „pomarz sobie”. Może gdybyśmy mogli dać się ponieść fantazji, doświadczyć jej na własnej skórze, urzeczywistnić coś niemożliwego. Przez chwilę miałam wrażenie, że już otworzyłam te wrota.

Z uwagi na różnorodność ludzkich charakterów i przekonań, nie znajduję połączenia idealnego dla wszystkich. Myślę jednak, że dla każdego z osobna istnieje pewne połączenie, wypełniające lukę w sercu. Gdybym mogła otworzyć wrota innemu światu, otworzyłabym je wyobraźni. Powiecie, że przecież już są otwarte. Ja jednak nie mam na myśli prowadzenia życia w wyobraźni, lecz...

Hmmm... mój brak rozsądku podpowiada mi, że połączyłabym ogień z wodą, górę z doliną, tlen z ogniem, z krainy wiecznych pożarów przeniosłabym płomienie i obsiałabym nimi drzewa w taki sposób, aby nie spłonęły i nie robiły nikomu krzywdy, ale mieniły się wszelkimi odcieniami wszystkich istniejących barw, a dzięki blasku płomieni pokazywały właściwą drogę, tym którzy zwątpili i zeszli z właściwej ścieki. Połączyłabym człowieka z ptakiem, aby mógł latać, wznosić się w przestworza niczym Dedal i Ikar, innego człowieka z rybą, aby żył w w morskich toniach niczym Ariela.
Moje serce zaś podpowiada mi, że to nie tego potrzebuje nasz świat. Więc zacznę od nowa: gdybym mogła coś ze sobą połączyć byłaby to na pewno cząstka każdego istniejącego ustroju politycznego, skomponowana w taki sposób, że każdy kontynent, każde państwo, każde miasto tworzyłoby jedność. Zniknęłaby bariera językowa, wyznaniowa, kulturowa. Wszyscy mówiliby w jednym języku, wierzyliby w to samo - w to, że warto połączyć siły i wspólnie stworzyć nowe, wspanialsze jutro. Z każdej kultury przetrwałoby to co najlepsze. Ludzie pożegnaliby się na wieczność z bólem, cierpieniem, biedą, głodem i wojnami, wszyscy postępowaliby właściwie. Wyglądałoby to jak długo oczekiwany powrót do Raju. Każdy byłby wolny, szczęśliwy, pełen życia i zapału. Jego dobroć i skromność nie pozwalałaby mu być skąpym, ani obrosnąć w pychę. Ludzie działaliby w zgodzie jak jeden mąż, przez co zapomnieliby o tym, że kiedykolwiek ktoś sprawował nad nimi władzę.Działaliby na rzecz społeczeństwa, a nie dla własnej korzyści.
Gdyby każdy myślałby tak samo zapanowałaby nuda, rutyna, ludzie zaczęliby uciekać jak w "Utopii" Szymborskiej, a więc u człowieka nastąpiłby rozwój wyobraźni. Byłby bardziej kreatywny. Miałby coraz to lepsze pomysły na postęp cywilizacji. Zacząłby tworzyć własne pomysły jak np. domy w chmurach, a przestałby skupiać się na unowocześnianiu rzeczy, które zostały wynalezione wiek wcześniej, tak jak w naszym przypadku.
Z mojego połączenia powstałyby nowe, wspaniałe czasy. Pełne pokoju, miłości, umiłowania wolności, szacunku do drugiego człowieka i wyobraźni, która może zdziałać wszystko.

Hmmm... mój brak rozsądku podpowiada mi, że połączyłabym ogień z wodą, górę z doliną, tlen z ogniem, z krainy wiecznych pożarów przeniosłabym płomienie i obsiałabym nimi drzewa w taki sposób, aby nie spłonęły i nie robiły nikomu krzywdy, ale mieniły się wszelkimi odcieniami wszystkich istniejących barw, a dzięki blasku płomieni pokazywały właściwą drogę, tym którzy zwątpili...

Stałam pośród jasności i mrużyłam oczy od dziwnego blasku, którego źródła nie potrafiłam zlokalizować. Ba!... nie wiedziałam nawet gdzie sama się znajduję! Nagle uświadomiłam sobie, że nie pamiętam żadnego szczegółu, w jaki sposób tu trafiłam. Rozglądałam się dookoła, próbując przechytrzyć wszędobylskie światło, gdy nagłe ukłucie serca poinformowało mnie, że umysł zakodował niezwykłe zjawisko – unosiłam się w powietrzu! Z lekkością obróciłam się niby Piotruś Pan brzuchem ku gwiazd i posłałam im swój uśmiech. Byłam tam, wysoko, gdzie niebo i chmury łączą się w jedno a pośród nich ja i blask nieopisanej wolności. Choć nie wiem skąd, pewna byłam, że mogę zrobić wszystko, na co miałabym ochotę. I wtedy się obudziłam...

Mimo braku praw fizyki rzeczywistość tego snu była dla mnie ujmująco realna. Moim skromnym, osobistym marzeniem jest nauczyć się świadomego śnienia, pojąć jego tajemnicę. Gdybym, więc mogła otworzyć „Wielkie Wrota”, połączyłabym świat marzeń sennych ze światem realnym by każdy mógł doświadczać tego cudnego uczucia, które ja zaledwie musnęłam :) Wtedy nie tylko oneironauci mieliby łatwy dostęp do bogactw wyobraźni - wszyscy z łatwością wędrowalibyśmy po ścieżkach swojej podświadomości.
A tymczasem, kto wie, może właśnie „tej nocy wdrapię się na księżyc, ułożę się na rogaliku jak w hamaku i wcale nie będę musiał zasypiać, żeby śnić” (Mathias Malzieu „Mechanizm Serca”).

Stałam pośród jasności i mrużyłam oczy od dziwnego blasku, którego źródła nie potrafiłam zlokalizować. Ba!... nie wiedziałam nawet gdzie sama się znajduję! Nagle uświadomiłam sobie, że nie pamiętam żadnego szczegółu, w jaki sposób tu trafiłam. Rozglądałam się dookoła, próbując przechytrzyć wszędobylskie światło, gdy nagłe ukłucie serca poinformowało mnie, że umysł zakodował...

Gdybym mogła połączyć ze sobą dwie nieprzystające do siebie rzeczywistości.Byłby to połączenie świata tego "tu na ziemi" z "tym tam gdzieś"-biblijnym rajem. Nie na zawsze, ale na krótką chwile, na kilka minut. Nie z ciekawości, tylko z miłości do osób tam będących,żeby powiedzieć im te kilka niewypowiedzianych zdań, tych zapomnianych, tych nierealnych do wypowiedzenia.
- Tobie babciu powiedziałabym, że bardzo Cie przepraszam za moje zachowania, za troski jakie Tobie przysporzyłam, za wszystkie złości i młodzieńczy bunt.
-Tobie dziadku powiedziałabym jaki mam żal, że nigdy nie dane było nam się zobaczyć, że nigdy nie mogłeś wziąć mnie na kolana,nauczyć Twoich ulubionych piosenek,że tak bardzo mi Ciebie brakuje, zawsze brakowało.

Gdybym mogła połączyć ze sobą dwie nieprzystające do siebie rzeczywistości.Byłby to połączenie świata tego "tu na ziemi" z "tym tam gdzieś"-biblijnym rajem. Nie na zawsze, ale na krótką chwile, na kilka minut. Nie z ciekawości, tylko z miłości do osób tam będących,żeby powiedzieć im te kilka niewypowiedzianych zdań, tych zapomnianych, tych nierealnych do wypowiedzenia.
-...