Blokowe piwnice mają do siebie to, że zazwyczaj są bardzo małymi i ciemnymi kanciapkami w których ciężko jest cokolwiek większego upchać.
Mimo wszystko odkąd pamiętam w naszej prywatnej komórce trochę poetycko mówiąc zawsze skrywało się lato, a dokładnie lato schowane w słoikach.
Z roku na rok na każdej półce przybywało zakiszonych ogórków, kompotów z soczystych śliwek, smażonych jabłek, przecierów pomidorowych, a dla największych koneserów można i dzisiaj znaleźć domowe wino z rocznika 97.

Wydawać by się mogło, że to żadne wyjątkowe znaleziska... ale uwierzcie, że w momencie gdy przychodzą mroźne, zimowe wieczory nie ma nic bardziej magicznego od otworzenia takich przetworów, zaciągnięcie się ich zapachem i przypomnienie sobie czasu... który choć przeminął, tak jednak w jakimś sensie został przecież zatrzymany :)
Wyjątkowa sprawa.

Blokowe piwnice mają do siebie to, że zazwyczaj są bardzo małymi i ciemnymi kanciapkami w których ciężko jest cokolwiek większego upchać.
Mimo wszystko odkąd pamiętam w naszej prywatnej komórce trochę poetycko mówiąc zawsze skrywało się lato, a dokładnie lato schowane w słoikach.
Z roku na rok na każdej półce przybywało zakiszonych ogórków, kompotów z soczystych śliwek,...

W moim domu jest tajemnicza piwnica, gdzie jest wszystko - śrubki, narzędzia, rowery, a nawet ogromna piła tarczowa, nieużywana zresztą od lat.

Mimo to to strych kryje najwięcej tajemnic. Jest dużo mniejszy, wszędzie walają się kartonowe pudła i z pozoru niepotrzebne rzeczy. Kiedyś wybrałam się tam, szukając moich starych podręczników. Moją uwagę przykuły zeszyty i książki. Przejrzałam stertę papieru, znalazłam tam stare zeszyty taty pełne obliczeń, jak na inżyniera przystało. Zapiski był chaotyczny i pokreślone, podczas gdy on ciągle mówi mi, że jestem niestaranna.
Że powinnam uważniej wszystko liczyć, a nie kreślić. Cóż, najwyraźniej mam to po nim. Niżej leżały zeszyty mamy, miała bardzo staranne pismo. Francuskie słówka były zapisane równo jedne pod drugim, eleganckie zawijasy dumnie ozdabiały strony. Teraz nie pisze już tak elegancko, może z braku czasu, a może jej pismo zmieniło się razem z charakterem? Mimo to mama niezmiennie uwielbia porządek, próbuje mi trochę tego zamiłowania przelać, jednak kłóci się ono z odziedziczonym po tacie chaosem i zakręceniem.

Jednak nawet to nie było dla mnie największym znaleziskiem. Stare kasety taty i książki mamy minęłam obojętnie, biorąc do ręki jeszcze jeden zeszyt. Był najstarszy, bo należał do mojej babci. Pełno było w nim przepisów, liczonych kalorii i wydatków. Babcia uczyła gastronomii, chociaż chciała pracować w sklepie swojego taty. Muszę przyznać, że gotuje wspaniale!

To znalezisko przypomniało mi o jeszcze jednym zeszycie znalezionym w domu w rodzinnej wsi mojej babci. Przy sprzątaniu natknęłam się na bardzo zniszczony, częściowo zawilgocony zeszyt. Podpis świadczył, że należał on do mojej babci, gdy chodziła do pierwszej klasy. Znaczyłoby to, że liczy sobie już ponad sześćdziesiąt lat. Babcia bardzo o niego dbała, kiedy jeszcze był jej potrzebny. Mimo to na marginesach widać było komentarze nauczyciela: "Pisz staranniej!". W obecnej szkole pismu mojej babci nie można by niczego zarzucić. Zeszyt przywiozłam właścicielce, która zdecydowanie była wzruszona.

W moim domu jest tajemnicza piwnica, gdzie jest wszystko - śrubki, narzędzia, rowery, a nawet ogromna piła tarczowa, nieużywana zresztą od lat.

Mimo to to strych kryje najwięcej tajemnic. Jest dużo mniejszy, wszędzie walają się kartonowe pudła i z pozoru niepotrzebne rzeczy. Kiedyś wybrałam się tam, szukając moich starych podręczników. Moją uwagę przykuły zeszyty i...

Ja z dzieciństwa pamiętam pewną piwnicę. Tam był piec i węgiel. Była bardzo niska i dorosły człowiek musiał się zginać. Nie pamiętam nic szczególnego może poza ciemnością...

Ja z dzieciństwa pamiętam pewną piwnicę. Tam był piec i węgiel. Była bardzo niska i dorosły człowiek musiał się zginać. Nie pamiętam nic szczególnego może poza ciemnością...

Ostrożnie schodzę stromymi schodami w mrok, którego zawsze się bałem. Ale nie dziś, dziś jestem odkrywcą, super poszukiwaczem, szperaczem. Stara zakurzona żarówka powoli nabiera sił oświetlając coraz to dalsze zakamarki piwnicy dziadka. Wyobraźnia zaczyna wariować gdy widzę dwa wielkie drewniana kufry na których leżą stosy starych, ale nadal pięknych, kilimów. Dlaczego do tej pory bałem się tu zaglądać? Może musiałem dojrzeć, osiągnąć te 10 lat.
Powoli przechadzam się między stosami, poustawianych na skrzypiącej podłodze, pożółkłych książek. Wzrokiem „omiatam” je z kurzu zmierzając w kierunku kufra numer jeden. Czuję powiew czasów gdy dotykam mosiężnego klucza wetkniętego w zamek. Przekręcam i słyszę lekkie kliknięcie. Uchylam wieko ale tylko trochę bo kilimy zsuwają się na podłogę podnosząc tumany kurzu w powietrze. Kaszląc, czekam aż widoczność się poprawi i zdecydowanym ruchem otwieram wieko…
Świadectwa po rosyjsku, dziadka. Pod nimi więcej świadectw, moich stryjów i taty. Pobieżnie sprawdzam czy miał takie dobre wyniki jak mówił. Trochę się przechwalał. Gdy dochodzę do klasy piątej zauważam czerwone pudełko na dnie kufra. W nim kilkanaście medali dziadka. Wojenne, rolnicze, górnicze. Dodatkowo pagony i elementy mundurów. Same mundury też spoczywają na dnie kufra. Ostrożnie odkładam historie ostatnich dwóch pokoleń do kufra i zachęcony znaleziskiem podchodzę do drugiego. Tym razem sam zdejmuję kilimy. Klucza nie ma. Chcę podnieść wieko ale kufer jest zamknięty…

Ostrożnie schodzę stromymi schodami w mrok, którego zawsze się bałem. Ale nie dziś, dziś jestem odkrywcą, super poszukiwaczem, szperaczem. Stara zakurzona żarówka powoli nabiera sił oświetlając coraz to dalsze zakamarki piwnicy dziadka. Wyobraźnia zaczyna wariować gdy widzę dwa wielkie drewniana kufry na których leżą stosy starych, ale nadal pięknych, kilimów. Dlaczego do...

Cóż wstyd się przyznać, ale mieszkam w starym, drewnianym i bardzo zapuszczonym domu po moich dziadkach. Do czasu pierwszego generalnego remontu nie miałam pojęcia, że w ogóle jesteśmy w posiadaniu jakiejkolwiek piwnicy. Gdy z podłogi zerwano kilka warstw linoleum, dokładanego regularnie co najmniej przez 50 lat, oczom robotników ukazało się wejście ukryte wśród desek. Po otworzeniu naszym nosom dały się we znaki niezbyt ciekawe stęchłe i skrywane przez lata zapachy podmokłej piwnicy. Po kilku dniach intensywnego wietrzenia w końcu udało nam się zejść do środka. Pomieszczenie małe niezbyt wysokie, dalej wąski korytarz prowadzący pod drugi pokój, a tam wielki schowek zajmujący miejsce pod całym pokojem. Całe półki pozastawiane najrozmaitszymi skarbami począwszy od szklanych ozdób skończywszy na rozmokniętych gazetach. Większość rzeczy ze względu na częste podtopienia nadawały się wyłącznie do wyrzucenia jak m.in. obrusy, obrazy, portrety rodzinne, ogrom konfitur, ubrań i kilka tuzinów zdechłych myszy. Na szczęście udało nam się uratować kilka cennych skarbów, które teraz z dumą prezentuję w odnowionym domu. Moje zbiory powiększyły się, więc o kamienny garnek do kiszenia, kilka lamp naftowych w różnym stanie, lampę do wozu konnego, kilkanaście kryształowych ozdób, złotą biżuterię i w moje ulubione zabytkowe zegary ścienne, które po wizycie u zegarmistrza udało doprowadzić się do stanu używalności. Piwnica została zasypana, ale skarby zasłużenie ujrzały światło dzienne.

Cóż wstyd się przyznać, ale mieszkam w starym, drewnianym i bardzo zapuszczonym domu po moich dziadkach. Do czasu pierwszego generalnego remontu nie miałam pojęcia, że w ogóle jesteśmy w posiadaniu jakiejkolwiek piwnicy. Gdy z podłogi zerwano kilka warstw linoleum, dokładanego regularnie co najmniej przez 50 lat, oczom robotników ukazało się wejście ukryte wśród desek. Po...

Piwnicy nigdy nie miałam, a teraz ta w bloku jeszcze nic nie ukrywa. Za to zawsze był strych: początkowo przerażający, później fascynujący. Latem niczym sauna, zimą lepiej założyć kurtkę i rękawiczki. Idealne miejsce na spędzanie wolnego czasu i przeglądanie wszelkiej maści worków i pudeł. Znalazłam cała masę szkła i pierdółek, które już jako dorosła częściowo przeniosłam do swojego mieszkania. Odnalazłam dawne sukienki mamy i jako dziecko się w nie przebierałam. Na strychu u dziadków znalazłam płyty pocztówkowe i dzięki temu dowiedziałam się, ze jedna z cioci w młodości była melomanem! Znalazłam śliczną figurkę kota, którą też przygarnęłam. Znalazłam książkę, której tytułu nie mogę sobie przypomnieć a która opowiada o dwóch kobietach z czasów II Wojny Światowej: tylko, że jedna jest więźniarką a druga jej katem. Było to w podstawówce, może w piątej klasie, i nikt mnie jeszcze nie zapoznawałam z tematem obozów pracy lub koncentracyjnych. Także ta książka mną wstrząsnęła i chciałam dowiedzieć się więcej co spowodowało w gimnazjum, że sięgnęłam nawet do Mein Kampf, ale nie przebrnęłam przez tę pozycje. Całymi godzinami siedziałam na tym strychu, bo miałam tam ciszę, dostęp do światła słonecznego i mogłam trochę poczytać. Stanowczo jednak najcenniejszym skarbem był zdjęcia, poniszczone, źle przechowywane, ale obrazujące historię mojej rodziny – bezcenne.

Piwnicy nigdy nie miałam, a teraz ta w bloku jeszcze nic nie ukrywa. Za to zawsze był strych: początkowo przerażający, później fascynujący. Latem niczym sauna, zimą lepiej założyć kurtkę i rękawiczki. Idealne miejsce na spędzanie wolnego czasu i przeglądanie wszelkiej maści worków i pudeł. Znalazłam cała masę szkła i pierdółek, które już jako dorosła częściowo przeniosłam...

Zawsze się bałam mojej prababci. W moich wspomnieniach to była duża i groźna kobieta, która nigdy się nie uśmiechała (ale robiła najlepsze kluski śląskie na świecie). Jako dziecko podejrzewałam, że przekroczyła 100 lat dzięki czarnej magii. Z tego powodu, gdy schodziliśmy do piwnicy byłam przekonana, że znajdziemy tam jakieś zwłoki i pentagramy. Jednak to co tam znalazłam, wcale nie było wyjęte z horroru. Na zniszczonym stoliczku stało wielkie pudło z listami. Wszystko napisane cyrylicą, ale serduszka na papierze jednoznacznie sugerowały listy miłosne. Poczułam się jak w jakimś starym romansidle. Nigdy nie zastanawiałam się nad przeszłością mojej prababci. Wiedziałam tylko, że podczas wojny była w niewoli u rosyjskiego oficera. Potem przybył mój pradziadek i ją uwolnił. Czy w tych listach znajdowała się odpowiedź na to dlaczego była tak nieszczęśliwą i zamknięto w sobie kobietą? Czułam, że nie powinniśmy tego sprawdzać. Listy przeniosłam na mój strych, może to moje wnuki odkryją wielką tajemnicę?

Zawsze się bałam mojej prababci. W moich wspomnieniach to była duża i groźna kobieta, która nigdy się nie uśmiechała (ale robiła najlepsze kluski śląskie na świecie). Jako dziecko podejrzewałam, że przekroczyła 100 lat dzięki czarnej magii. Z tego powodu, gdy schodziliśmy do piwnicy byłam przekonana, że znajdziemy tam jakieś zwłoki i pentagramy. Jednak to co tam znalazłam,...

Pfff... U mojej babci można znaleźć słoiki z przetworami z przed 30lat, kilka kompletów garnków, atlantydę, dzbany wina, butle soków, święty gral, i utracone dzieciństwo...

Pfff... U mojej babci można znaleźć słoiki z przetworami z przed 30lat, kilka kompletów garnków, atlantydę, dzbany wina, butle soków, święty gral, i utracone dzieciństwo...

Na myśl o piwnicy w głowie mam mój dawny dom, w którym się wychowałam. Piwnica była ukryta za klapa w podłodze w kuchni. Dla mnie jako dziecka było to sekretne miejsce. Nigdy nie pozwalano mi do niej wejść, co dodawało tajemniczości temu ponieszczeniu. Gdy była otwierana zawsze zaglądałam do środka i podziwiałam, myślac jak fajnie byłoby tam wejść i się pobawić. Było to małe pomieszczenie, na około ustawione były półki z wekami i domowymi konfiturami. Do piwnicy prowadziły małe drewniane schody, które okropnie trzeszczały. To miejsce było ciemne i chłodne. Idealne dla słoików z domowymi wyrobami. Ale dla mnie miejsce to było magiczne, może właśnie dlatego, że było nieodostepne. Moją wyobraźnię podsycała dodatkowo babcia. Opowiadała mi, że podczas wojny piwnica była również schronem, gdzie ukrywali się podczas nalotów i przed nieprzyjacielami. Wyobrażałam sobie jak ja się tam ukrywam i żyje dzięki jedzeniu weków. Moja wyobraźnia wtedy szalala. Nigdy do niej nie weszlam, bo mi nie pozwolono, a zaraz po przeprowadzce została zasypana. Ale w mojej pamięci wciąż istnieje i nadal jest dla mnie tajemnicza i magiczna.

Na myśl o piwnicy w głowie mam mój dawny dom, w którym się wychowałam. Piwnica była ukryta za klapa w podłodze w kuchni. Dla mnie jako dziecka było to sekretne miejsce. Nigdy nie pozwalano mi do niej wejść, co dodawało tajemniczości temu ponieszczeniu. Gdy była otwierana zawsze zaglądałam do środka i podziwiałam, myślac jak fajnie byłoby tam wejść i się pobawić. Było to...

Mój dziadek od kilku dobrych lat prowadzi swoją własną winnice. Jak wiadomo w Polsce ciężko jest z prowadzeniem takiej działalności, ale na potrzeby własne i moje, winogrono wystarcza by wytwarzać własne wina. Niestety to nie jest winnica taka jak można spotkać we Włoszech czy we Francji, ale zawsze to co innego niż prowadzenie zwykłego ogródka. Kilka lat temu pomogliśmy dziadkowi w remoncie piwniczki, w której te wina dojrzewają. Naprawdę wygląda ona już prawie jak te z filmów, piwniczny klimat,mnóstwo półek z winami, obniżone sufity , ten specyficzny zapach dojrzewającego wina i starych ścian to cudo! Ale do rzeczy.. Wino dziadek produkuje od około 10 lat, niektóre nadal stoją w bańkach, ale większość już w oznaczonych butlach. Przy remoncie piwniczki znaleźliśmy stary , okurzony kufer, ciężko było go nawet otworzyć bo zamek i zawiaski były bardzo przegnite. W końcu się udało i ku mojemu zdziwieniu, walizka była pełna! Nie , nie była wypełniona pieniędzmi ale butelkami wina, znajdowało się tam 6 win, wiem może to się wydawać normalne bo przecież to piwniczka do win. Jednakże było to bardzo zagadkowe i trochę zadziwiające znalezisko, ponieważ te wina miały etykietę z przed wojny.. Ledwo co można było się doczytać bo z etykiety za dużo nie zostało, ale zdecydowanie nie były to wina dziadka... Pytałam dziadka skąd to? Może od kogoś odkupił, może skądś przywiózł, ale dziadek był tak samo zdziwiony jak ja, a pamięć ma jeszcze bardzo dobrą. Do dziś ta zagadka nie została rozwiązana, a wina zostawiamy na specjalną okazję :)

Mój dziadek od kilku dobrych lat prowadzi swoją własną winnice. Jak wiadomo w Polsce ciężko jest z prowadzeniem takiej działalności, ale na potrzeby własne i moje, winogrono wystarcza by wytwarzać własne wina. Niestety to nie jest winnica taka jak można spotkać we Włoszech czy we Francji, ale zawsze to co innego niż prowadzenie zwykłego ogródka. Kilka lat temu pomogliśmy...