Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Natalka
Anksunamun
Seconde
FiliżankaSzczęścia
Tokyo

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Natalka
Anksunamun
Seconde
FiliżankaSzczęścia
Tokyo

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

25 stycznia 1881. Londyn. Biedota na ulicach umiera z głodu i zimna. Gdy minął pierwszy szok, zrozumiałam, że muszę znaleźć dach nad głową, bo skończę tak samo. I tak oto jestem tutaj – stoję za barem. Smith, właściciel knajpy, zatrudnił mnie bez problemu – twierdzi, że z taką śliczną buzią przyciągam klientów.
Nagle w barze nastaje cisza. Domyślam się, kto przyszedł. Harry Scott, młody szef miejscowego gangu. Zerkam na niego z ciekawością.
Harry zauważa moje spojrzenie. Podchodzi do baru i szepcze:
- Nie pasujesz tu, skarbie.
Jestem przerażona, rozsądek każe nalać mu piwa i uciec na zaplecze. Serce jednak chce się stąd wyrwać.
- Wręcz przeciwnie, panie Scott – odpowiadam i uśmiecham się – Klienci przychodzą tu specjalnie dla mnie.
- Nadasz się – stwierdza – Szukam sekretarki, co ty na to?
Ciężko mi uwierzyć w to, co właśnie usłyszałam.
- Sekretarki? Po co? Wiem, czym się pan zajmuje – odpowiadam i od razu tego żałuję. Zastrzeli mnie za tę bezczelność?
Ale on tylko kręci głową.
- Muszę zachować pozory legalnego biznesu. Jesteś pewna siebie, pasujesz do nas. Wchodzisz w to?
Zastanawiam się tylko chwilę. Nie mam pojęcia, jak wrócić do czasów współczesnych. Nie chcę tkwić w tej knajpie całe życie. Kiwam głową na znak zgody.
- Świetnie. Ale uprzedzam, że to zabawa TYLKO DLA DOROSŁYCH.
A więc od dzisiaj jestem w gangu. Chyba mnie nie aresztują. Scotta boi się każdy policjant w Londynie. Może to moja jedyna szansa na przetrwanie?

25 stycznia 1881. Londyn. Biedota na ulicach umiera z głodu i zimna. Gdy minął pierwszy szok, zrozumiałam, że muszę znaleźć dach nad głową, bo skończę tak samo. I tak oto jestem tutaj – stoję za barem. Smith, właściciel knajpy, zatrudnił mnie bez problemu – twierdzi, że z taką śliczną buzią przyciągam klientów.
Nagle w barze nastaje cisza. Domyślam się, kto przyszedł....

Tego dnia zima wydawała się mroźniejsza niż zwykle, wiatr cichszy, a w powietrzu dało się wyczuć dziwne napięcie. Wyszłam z domu, upewniając się, że "Idiota" Dostojewskiego stoi na półce i nic mu nie grozi. W końcu to moja ulubiona powieść, powieść tylko dla dorosłych. Mijałam ludzi ciasno otulonych w płaszczach, na głowie nosili futrzaste czapki, na twarzach obojętne miny. Był to dzień 9 lutego 1881 roku i do moich uszu dotarł komunikat: "Fiodor Michajłowicz Dostojewski nie żyje". Nie mogłam w to uwierzyć, że mistrz, który już raz oszukał śmierć, doszedł z nią do kompromisu i dał jej się zabrać.

Tego dnia zima wydawała się mroźniejsza niż zwykle, wiatr cichszy, a w powietrzu dało się wyczuć dziwne napięcie. Wyszłam z domu, upewniając się, że "Idiota" Dostojewskiego stoi na półce i nic mu nie grozi. W końcu to moja ulubiona powieść, powieść tylko dla dorosłych. Mijałam ludzi ciasno otulonych w płaszczach, na głowie nosili futrzaste czapki, na twarzach obojętne miny....

Minęłam znak "Tylko dla dorosłych " i weszłam do środka klubu w Wiedniu spowitego mgłą od palonych cygar. Nastrojowa muzyka płynąca z instrumentów z boku sali hipnotyzowała i dawała poczucie boskości. Teraz rozumiałam dlaczego w tych latach klub osiągnął swój szczyt. Mężczyźni przychodzili i upajali się muzyką, a kobiety pociągająco ubrane i ułożone na scenie w specjalne pozy, sprawiały, że klient stawał się Bogiem, a kobiety jego kapłankami gotowe na każdy jego rozkaz. Ale ja byłam tutaj z innego powodu, miałam misję, a czas droższy niż krew. Odszukałam na sali mężczyznę o blond włosach, który według dzienników jego córki miał tutaj przebywać. Uśmiechnęłam się, gdy puścił do mnie oko i wyciągnęłam pistolet zza paska swojej sukni. Podeszłam do niego i przycisnęłam dyskretnie lufę do jego boku. Uśmiech zamarł mu na ustach, a twarz zbladła. Musiałam jeszcze tylko pociągnąć za spust.

Minęłam znak "Tylko dla dorosłych " i weszłam do środka klubu w Wiedniu spowitego mgłą od palonych cygar. Nastrojowa muzyka płynąca z instrumentów z boku sali hipnotyzowała i dawała poczucie boskości. Teraz rozumiałam dlaczego w tych latach klub osiągnął swój szczyt. Mężczyźni przychodzili i upajali się muzyką, a kobiety pociągająco ubrane i ułożone na scenie w specjalne...

Potężny huk wyrwał mnie ze snu a trzymany w ręce ołówek potoczył się po stole. Do pokoju wpadła pucołowata kobieta o zaróżowionych policzkach, ubrana w dziwną, długą i obszerną suknię . Został Ci jeden dzień na uszycie sukni dla Królowej! Nie zawiedź mnie – wyrecytowała piskliwym, nie pasującym do niej głosem. Wystraszona rozejrzałam się dookoła ale wszystko było obce. Nie poznawałam tego miejsca. Zanim zdążyłam o cokolwiek zapytać kobieta odwróciła się na pięcie i zatrzasnęła za sobą drzwi. Spojrzałam na kartkę leżącą obok, zapisaną pięknym charakterem pisma. List Królowej Marii Krystyny Habsburg opatrzony datą 2 września 1881 roku. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Jakim cudem znalazłam się w Hiszpanii w 1881 roku? Jak wrócę do XXI wieku? Nie miałam pojęcia. Czytając kolejne linijki tekstu moje serce aż skakało z radości. Miałam uszyć suknię balową dla Królowej. Marzyłam o tym od dziecka a teraz nie wiedzieć jak moje marzenie miało się spełnić. Odpędziłam od siebie lęk i rzuciłam w wir pracy. Gdy kilkanaście godzin później suknia była gotowa w drzwiach ponownie pojawiła się nieznana kobieta. Suknia z kremowej organzy emanowała skromnością lecz drobne kwiatki wyszyte srebrną nicią i długi ciągnący się po ziemi tren sprawiały, że efekt końcowy był finezyjny i efemeryczny. Nieznajoma aż klasnęła w dłonie, uśmiechnęła się do mnie i powiedziała: Wiedziałam, że Ci się uda. Krawcowa to zawód TYLKO DLA DOROSŁYCH, znających swoją wartość kobiet. I Ty właśnie się nią stałaś.

Potężny huk wyrwał mnie ze snu a trzymany w ręce ołówek potoczył się po stole. Do pokoju wpadła pucołowata kobieta o zaróżowionych policzkach, ubrana w dziwną, długą i obszerną suknię . Został Ci jeden dzień na uszycie sukni dla Królowej! Nie zawiedź mnie – wyrecytowała piskliwym, nie pasującym do niej głosem. Wystraszona rozejrzałam się dookoła ale wszystko było obce. Nie...

2 lipca 1881 rok, jestem na dworcu kolejowym Baltimore and Potomac Railroad. Dochodzi godzina 9:30, więc biegnę na stacje, bo pociąga odjeżdża za minutę. Wbiegając na stacje słyszę, że nadjeżdża. Odetchnęłam z ulgą. Rozglądam się po stacji i zauważam prezydenta USA Jamesa Garfielda z rodziną. Podchodzi do niego mężczyzna i widze, jak wyciąga bron. Niestety prezydent stoi do niego tyłem i go nie widzi. Chciałam krzyknąć, żeby uciekał, lecz nie zdążyłam. Usłyszałam, jak zamachowiec krzyczy coś do niego i strzela dwa razy. Prezydent pada. Ludzie stoją oszołomieni, ktoś krzyczy, ktoś płacze. Ludzie biegną pomoc. A ja stoję i patrzę. Czuję się biezsilna i zła na siebie, że może jakbym była wcześniej to bym zdołała temu zapobiec. Pociąg stoi. Po jakimś czasie, gdy prezydenta już nie ma, gwiżdże. Wtedy wsiadam i odjeżdżam z głową pełną myśli i bolącym serem. Opowiadam wtedy o tym ludziom, uważając by nie słyszały dzieci, gdyż takie opowieści zarezerwowane są tylko dla dorosłych.

2 lipca 1881 rok, jestem na dworcu kolejowym Baltimore and Potomac Railroad. Dochodzi godzina 9:30, więc biegnę na stacje, bo pociąga odjeżdża za minutę. Wbiegając na stacje słyszę, że nadjeżdża. Odetchnęłam z ulgą. Rozglądam się po stacji i zauważam prezydenta USA Jamesa Garfielda z rodziną. Podchodzi do niego mężczyzna i widze, jak wyciąga bron. Niestety prezydent stoi do...

Otwieram oczy - nie rozumiem niczego... Czy to wina wypitego wczoraj alkoholu? Jestem w jakimś obcym miejscu, chyba jest to staromodna sypialna, czuję wyraźny zapach drewna. Pamiętam jedynie, że wczoraj miałam spotkać się z przyjaciółką. Wiem, że się spóźniała, a ja już miałam ładnie w czubie, kiedy rozpoczęłyśmy naszą zabawę pod hasłem "tylko dla dorosłych", która była sprowokowana okropnym zachowaniem mojego "już-chyba-na-pewno" byłego. Może faktycznie później nieco przesadziłam, ale Dobry Boże, w moim wieku już nie powinien urywać mi się film!
Nagle drzwi pokoiku, w którym się znajduję otworzyły się z hukiem.
- Panienko, czas na kąpiel! W końcu to pani dzień! - ta pulchna kobieta staromodnie ubrana chyba zwraca się do mnie.
- Gdzie ja jestem? - próbuję nieśmiało spytać, jednocześnie mając świadomość, jak idiotycznie to musiało zabrzmieć.
- Ależ panienko - roześmiała się pucata kobieta - od tego ślubu to panienka chce tak uciec, że aż do amnezji się panienka odwołuje? I tak niech się panienka cieszy, ja wiem, że nie powinnam tak mówić, ale w panienki wieku, to i tak dobrze, że panienkę panicz chciał...
Ślub? Ja? "W moim wieku"? No ja przecież zwariuję. Niech ten głupi żart się skończy. Pewnie to kawał mojej Marty. Zabiję ją. No, Marta, wyłaź. Proszę...

Otwieram oczy - nie rozumiem niczego... Czy to wina wypitego wczoraj alkoholu? Jestem w jakimś obcym miejscu, chyba jest to staromodna sypialna, czuję wyraźny zapach drewna. Pamiętam jedynie, że wczoraj miałam spotkać się z przyjaciółką. Wiem, że się spóźniała, a ja już miałam ładnie w czubie, kiedy rozpoczęłyśmy naszą zabawę pod hasłem "tylko dla dorosłych", która...

Wpatrywałam się w swoje odbicie w lustrze i nie wierzyłam własnym oczom. Moja kreacja, która ważyła kilkanaście kg sprawiła, że wyglądałam jak dama. Bo teoretycznie ją byłam. Córka barona, nie lada partia. Zeszłam na śniadanie i wsłuchałam się w rozmowy z ojca z jego znajomymi. Rozmawiali o podróżach, które ich czekały i polityce. Dziwnie słuchać o postaciach, które poznałam na lekcji historii. Obok siedziała mama i moja siostra. One rozmawiały o najbliższym przyjęciu. Gdy chciałam wtrącić się do rozmowy ojca zaśmiał się.
-Kochanie nie zaprzątaj sobie główki sprawami, które są dla Ciebie za trudne. To TYLKO DLA DOROSŁYCH.
-Ojcze, mam niemal osiemnaście lat.
-Córciu męskie sprawy nie powinny interesować damy.- uśmiechnęła się matka smutno.
Miałam piękny dom, piękne suknie, diamenty, a byłam więźniem w klatce. Zupełnie nikim. Nie wierzyłam.
-A dziś poznasz narzeczonego.- siostra zaklaskała jakby to była najlepsza wiadomość.
Miałam wyjść za mąż za kogoś kogo nie znam. Te lata to tragedia. Chcę do domu.

Wpatrywałam się w swoje odbicie w lustrze i nie wierzyłam własnym oczom. Moja kreacja, która ważyła kilkanaście kg sprawiła, że wyglądałam jak dama. Bo teoretycznie ją byłam. Córka barona, nie lada partia. Zeszłam na śniadanie i wsłuchałam się w rozmowy z ojca z jego znajomymi. Rozmawiali o podróżach, które ich czekały i polityce. Dziwnie słuchać o postaciach, które...

Uniwersytet Medyczny w Edynburgu, 1881

Ceremonia rozdania dyplomów trwała już w najlepsze, a ja wciąż przemierzałam niekończący się hol uniwersytetu. Zaciśnięty na talii gorset pozbawiał mnie tchu, a fałdy sukni plątały się między nogami; mimo to dobiegłam do ciężkich, okazałych drzwi auli i wślizgnęłam się do środka. I oto moim oczom ukazał się on - młody mężczyzna z okazałym wąsem, który kończył właśnie wygłaszać mowę. Przystanęłam z tyłu i wraz z resztą absolwentów nagrodziłam go gromkimi brawami. Odprowadziłam wąsacza wzrokiem na miejsce w pierwszym rzędzie i westchnęłam głęboko uświadamiając sobie, jak ciężko będzie się do niego dopchać z końca sali.

* * *

- Sir Arthur? - zagadnęłam go po tym, jak wreszcie udało mi się przedrzeć przez całą salę. Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów i nie kryjąc zdziwienia zapytał, czy się znamy. Nie odpowiadając, przeszłam do sedna:
- Czy obmyślił już pan postać Sherlocka Holmesa?
Twarz Sir Arthura Conana Doyla przyjęła wyraz głębokiej konsternacji. Cholera, czyżby jeszcze nie wpadł na pomysł napisania historii o słynnym detektywie? Po chwili namysłu, świeżo upieczony doktor odparł:
- Może porozmawiamy o tym na przyjęciu absolwenckim? Obawiam się jednak, że wstęp TYLKO DLA DOROSŁYCH.
- Spokojnie Sir, może nie wyglądam na swój wiek, ale jestem już pełnoletnia. Chętnie pomówię z panem o pańskich pomysłach.
Ujęłam Sir Arthura pod rękę, po czym wspólnie opuściliśmy gmach uczelni.

Uniwersytet Medyczny w Edynburgu, 1881

Ceremonia rozdania dyplomów trwała już w najlepsze, a ja wciąż przemierzałam niekończący się hol uniwersytetu. Zaciśnięty na talii gorset pozbawiał mnie tchu, a fałdy sukni plątały się między nogami; mimo to dobiegłam do ciężkich, okazałych drzwi auli i wślizgnęłam się do środka. I oto moim oczom ukazał się on - młody mężczyzna z...