Pewnej nocy, kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką, przyśnił mi się okropny potwór, którego od tego czasu panicznie się bałam. Nazywał się YTEK (tak, czyta się to przez "y"). Postaram się go jak najdokładniej opisać, ale obawiam się, że żadne słowa nie oddadzą tego, jak bardzo strasznym był potworem.

Ogólnie rzecz biorąc, był wielkim, zielonym i dwunożnym kosmitą o groźnym spojrzeniu, który porozumiewał się z innymi kosmitami telepatycznie przy pomocy czułek na głowie. Miał długą trąbę jak u słonia - służyła mu do porywania dzieci, które następnie wsadzał sobie do paszczy pełnej ostrych zębów i pożerał. Był duży, krępy i tak ciężki, że ziemia trzęsła się, gdy szedł. Skórę miał zieloną i twardą. Całe jego ciało pokrywały dodatkowo pęcherze, które wybuchały, i z których wytryskała obleśna, zielona i bardzo śmierdząca ciecz. Najprawdopodobniej była to jakaś toksyna. Jego cechą charakterystyczną było to, że miał pępek i mega wielki brzuch (oczywiście pełen zjedzonych wcześniej dzieci!).

Dziś jestem już dorosłą kobietą i nie wierzę w człekokształtnych kosmitów pożerających dzieci, ale doskonale rozumiem młodszą wersję siebie, która na samą myśl o YTKU chowała się ze strachu pod kołdrę.

Pewnej nocy, kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką, przyśnił mi się okropny potwór, którego od tego czasu panicznie się bałam. Nazywał się YTEK (tak, czyta się to przez "y"). Postaram się go jak najdokładniej opisać, ale obawiam się, że żadne słowa nie oddadzą tego, jak bardzo strasznym był potworem.

Ogólnie rzecz biorąc, był wielkim, zielonym i dwunożnym kosmitą o groźnym...

Bałam się czarownicy z bajki o Jasiu i Małgosi. Co najgorsze, u mojego wujka był drewniany domek. Taki mały... domek czarownicy, który zawsze mnie przerażał i gdy nocowałam u niego, to zawsze bałam się, że czarownica wyjdzie z niego i mnie pożrę.
Owszem, w Jasiu i Małgosi czarownica zginęła. Owszem, miała pyszny domek z piernika. Ale czy taka czarownica byłaby sama? Nie miałaby braci, sióstr, kuzynek bądź kuzynów? W mojej małej główce oczywistym było, że choć jedna czarownica zginęła, to inne wciąż czyhają na niewinne dzieci. I byłam pewna, że jedna z tych czarownic mieszkała w drewnianym małym domku, który leżał w pokoju u mojego wujka. W pokoju, w którym nocowałam...

Bałam się czarownicy z bajki o Jasiu i Małgosi. Co najgorsze, u mojego wujka był drewniany domek. Taki mały... domek czarownicy, który zawsze mnie przerażał i gdy nocowałam u niego, to zawsze bałam się, że czarownica wyjdzie z niego i mnie pożrę.
Owszem, w Jasiu i Małgosi czarownica zginęła. Owszem, miała pyszny domek z piernika. Ale czy taka czarownica byłaby sama? Nie...

Buka to oczywiście klasyk. Kto się jej nie bał? Ale ja miałam inną traumę w dzieciństwie. W moim rodzinnym domu jest strych. W moim dzieciństwie to miejsce było owiane tajemnicą. Nigdy nie pozwolono mi tam wchodzić, a był używany dość często oraz pełnił i nadal pełni wiele funkcji. Wywieszamy tam pranie w zimie, trzymamy ciasta, przechowujemy stolnicę, produkty zbożowe czy zimowe kurtki. Żebym tam nie wchodziła (do dzisiaj nie mogę pojąć dlaczego) babcia opowiadała mi, że na strychu lata nietoperz. Wyobraźnia dziecka zadziałała doskonale. Strach przed dużym skrzydlatym gadem skutecznie zniechęcał do zbliżania się w tamten rejon domu. Drzwi na strych mają takie okienko z nieregularnie wytopionego szkła. Jak ktoś z domowników wchodził na strych, zaświecał światło i zamykał za sobą drzwi, ja widziałam różne cienie i kształty. To grasował nietoperz. I zawsze pytałam czy nie boją się tam wchodzić, a oni zawsze odpowiadali, że nietoperz się gdzieś schował. Czasami próbowałam na szybko kuknąć zanim ktoś zamknął drzwi, ale niewiele to dawało. W końcu nadszedł ten dzień. Weszłam po raz pierwszy na strych. Oczywiście nie sama. Po latach wyobrażania sobie skrzydlatych potworów i jakichś cudów, okazało się, że nic tam nie ma oprócz klamotów, zachomikowanych przydasiów i tajemniczo zaginiętych zabawek.

Buka to oczywiście klasyk. Kto się jej nie bał? Ale ja miałam inną traumę w dzieciństwie. W moim rodzinnym domu jest strych. W moim dzieciństwie to miejsce było owiane tajemnicą. Nigdy nie pozwolono mi tam wchodzić, a był używany dość często oraz pełnił i nadal pełni wiele funkcji. Wywieszamy tam pranie w zimie, trzymamy ciasta, przechowujemy stolnicę, produkty zbożowe czy...

W dzieciństwie w telewizji nadawany był film dla dzieci i młodzieży pod tytułem "Przyjaciel wesołego diabła". Film był utrzymany w mrocznym klimacie i opowiadał o przyjaźni niepełnosprawnego chłopca z przyjaźnie nastawionym diabłem. Film oglądałam z wielkim zaciekawieniem a wieczorami bardzo się bałam żeby nie zjawił się u mnie w domu. Jakieś pół roku temu natrafiłam na ten film z dzieciństwa i po obejrzeniu filmu miałam podobne uczucie strachu jak w dzieciństwie. I sama się zastanawiam jak można było ten film nadawać dla dzieci. Postać diabła udała się bardzo dobrze scharakteryzować. Diabeł był niewysoki, włochaty, przypominał trochę goryla i miał widły z jednym wygietym zębem. Jednak jak na film dla dzieci to myślę, że mógłby wyglądać troszkę łagodniej. Ciekawe czy inne dzieci miały takie same odczucia oglądając ten film jak ja?

W dzieciństwie w telewizji nadawany był film dla dzieci i młodzieży pod tytułem "Przyjaciel wesołego diabła". Film był utrzymany w mrocznym klimacie i opowiadał o przyjaźni niepełnosprawnego chłopca z przyjaźnie nastawionym diabłem. Film oglądałam z wielkim zaciekawieniem a wieczorami bardzo się bałam żeby nie zjawił się u mnie w domu. Jakieś pół roku temu natrafiłam na ten...

Przerażał mnie Edward.
Taki słodki, taki wzbudzający współczucie, taki fajny... taki całkiem nienormalny, chciałoby sie powiedzieć!
I pełen blizn.
I z sekatorami zamiast dłoni.

Patrzyłam na ekran i nie wiedziałam o czym był film, wiedziałam natomiast, że Nożycoręki miał smutne oczy zbitego psa, pełne tęsknoty spojrzenie, wiedziałam że cierpi, jest smutny i ktoś okrutnie go potraktował.

Przerażało mnie to wołanie o pomoc widoczne na ekranie, wydawało mi się, że całym sobą krzyczał "Pomóż mi!", że wieczorem zapuka do drzwi pokoju, nawiedzi mnie i poprosi o coś, czego nie będę potrafiła mu dać, a wtedy serce mi pęknie z żalu i bezradności.

Dziś, kiedy mam już trochę więcej lat, przyznam się, że ani razu nie obejrzałam całego Edwarda Nożycorękiego, bo podczas oglądania wraca to dziwne uczucie sprzed lat.

Przerażał mnie Edward.
Taki słodki, taki wzbudzający współczucie, taki fajny... taki całkiem nienormalny, chciałoby sie powiedzieć!
I pełen blizn.
I z sekatorami zamiast dłoni.

Patrzyłam na ekran i nie wiedziałam o czym był film, wiedziałam natomiast, że Nożycoręki miał smutne oczy zbitego psa, pełne tęsknoty spojrzenie, wiedziałam że cierpi, jest smutny i ktoś okrutnie...

A to dobre pytanie. W dzieciństwie bałam się wielu bajkowych postaci, jednak faktycznie Baba Jaga była tą najpotezniejszą, wyrzadzajacą wiele krzywd i to jej bałam się najbardziej i najdłużej. Dorośli często straszyli - "jak nie będziesz grzeczna to przyjdzie Baba Jaga i cie zabierze". A przecież ta jędza jest okropnie mściwa i nienawidzi dzieci, cieszy się kiedy może zrobić komuś krzywdę. Nie było więc sensu ryzykować spotkania z nią, dlatego postraszenie Babą Jagą odnosił zwykle pożądany przez dorosłych skutek.

A to dobre pytanie. W dzieciństwie bałam się wielu bajkowych postaci, jednak faktycznie Baba Jaga była tą najpotezniejszą, wyrzadzajacą wiele krzywd i to jej bałam się najbardziej i najdłużej. Dorośli często straszyli - "jak nie będziesz grzeczna to przyjdzie Baba Jaga i cie zabierze". A przecież ta jędza jest okropnie mściwa i nienawidzi dzieci, cieszy się kiedy może...

Jako dziecko uwielbiałam oglądać różne bajki i kreskówki. Były fascynujące i pomagały przenieść się w magiczny świat, w którym wszystko było piękne i kolorowe. Jedną z moich ulubionych bajek były ,,Muminki''. Uwielbiałam je oglądać, aż do momentu pojawienia się fioletowego potwora znanego dobrze wszystkim jako Buka. Skutecznie zniechęciła mnie ona do oglądania tej bajki. Kojarzyła mi się źle do tego stopnia, że przez okres dzieciństwa nie znosiłam koloru fioletowego.Z perspektywy czasu wydaje się to być zabawne, ale dla kilkulatki taki potwór był prawdziwym utrapieniem, zwłaszcza gdy pojawia się w ukochanej bajce. Nie wiedziałam czy pojawi się w kolejnym odcinku, więc czasem w obecności kogoś dorosłego oglądałam ,,Muminki'' w ogromnym napięciu. Nie miałam pewności czy zmora nie powróci. Teraz mnie to śmieszy, lecz wtedy bałam się jak mało kiedy.

Jako dziecko uwielbiałam oglądać różne bajki i kreskówki. Były fascynujące i pomagały przenieść się w magiczny świat, w którym wszystko było piękne i kolorowe. Jedną z moich ulubionych bajek były ,,Muminki''. Uwielbiałam je oglądać, aż do momentu pojawienia się fioletowego potwora znanego dobrze wszystkim jako Buka. Skutecznie zniechęciła mnie ona do oglądania tej bajki....

Jako małe dziecko najbardziej bałam się... pana prowadzącego teleturniej "Jeden z dziesięciu". Zawsze zaczynałam płakać, jak tylko ktoś w domu oglądał ten program. Wystarczał sam dźwięk głosu. Dziś już przekonałam się do teleturnieju, jednak długi czas pozostawał jakiś lekki niepokój z tyłu głowy na widok pana prowadzącego.:)

Jako małe dziecko najbardziej bałam się... pana prowadzącego teleturniej "Jeden z dziesięciu". Zawsze zaczynałam płakać, jak tylko ktoś w domu oglądał ten program. Wystarczał sam dźwięk głosu. Dziś już przekonałam się do teleturnieju, jednak długi czas pozostawał jakiś lekki niepokój z tyłu głowy na widok pana prowadzącego.:)

Jak ja się w tedy bałam.
Jak byłam mała to wraz z kuzynką i jej koleżankami pojechaliśmy biwakować nad rzekę! Tu dopowiem, że z racji naszego wieku razem z nami musiał jechać mój kuzyn z dziewczyną. Jak to się na filmach odbywało tak i u nas wkraść się musiały straszne historie. Jej bohaterem był "Diabeł z Rudników", Rudniki- czyli miejscowość niedaleko miejsca biwakowania. Nie pamiętam już dokładnie historii w każdym razie dziewczyna kuzyna mówiła, że ona też o tym słyszała i jej znajome same mówiły że go widziały. No skoro ona tak mówiła to tak musiało być.
Biwak był w pobliżu lasu, brak lamp, tylko nasze ognisko. Gdy wszyscy już spali na nagle się obudziłam i zobaczyłam postać idącą w naszą stronę. Tak przeraźliwie krzyknęłam, że wszyscy się obudzili i wszyscy krzyczeli. Czy to był diabeł? Czy coś komuś się stało?
No cóż... niech ta historia pozostanie nierozwiązaną ;).

Jak ja się w tedy bałam.
Jak byłam mała to wraz z kuzynką i jej koleżankami pojechaliśmy biwakować nad rzekę! Tu dopowiem, że z racji naszego wieku razem z nami musiał jechać mój kuzyn z dziewczyną. Jak to się na filmach odbywało tak i u nas wkraść się musiały straszne historie. Jej bohaterem był "Diabeł z Rudników", Rudniki- czyli miejscowość niedaleko miejsca...

Bałam się że przyjdzie książkowy potwór i zje wszystkie książki i nie będę miała co czytać ;(.

W sumie... nadal się tego boję.

Bałam się że przyjdzie książkowy potwór i zje wszystkie książki i nie będę miała co czytać ;(.

W sumie... nadal się tego boję.