Moją najlepszą przyjaciółkę poznałam już w podstawówce – i w liceum nadal jeszcze chodziłyśmy do jednej klasy (zdecydowała się ona na tę samą szkołę, co ja). Otóż pierwszego dnia piątej klasy weszłam do sali, nikogo nie znając, gdyż właśnie zmieniłam szkołę ze względu na przeprowadzkę do innej dzielnicy. Usiadłam nieśmiało w ostatniej ławce, a dwie dziewczyny przede mną się do mnie odwróciły, zainteresowane nową koleżanką. Przedstawiłyśmy się sobie i tak zaczęła się nasza przyjaźń.
Tym, co nas połączyło, było przede wszystkim identyczne poczucie humoru – uwielbiałyśmy się razem wygłupiać i zaśmiewać, wymyślając coraz to nowe żarty, a od śmiechu bolały nas brzuchy i policzki.
Kontakt utrzymujemy ze sobą z mniejszymi lub większymi przerwami praktycznie od pierwszego dnia znajomości. Teraz, gdy obie jesteśmy dorosłe, nasza relacja jest znacznie luźniejsza, gdyż każda ma swoje życie, obowiązki, zajęcia - podczas gdy w liceum widywałyśmy się codziennie w szkole, obecnie spotykamy się może raz w miesiącu, czasem piszemy do siebie przez Internet.
Nasza przyjaźń zatem przetrwała próbę czasu i choć dziś nie jesteśmy ze sobą już tak blisko, nadal mamy świadomość, że możemy na siebie wzajemnie liczyć.

Moją najlepszą przyjaciółkę poznałam już w podstawówce – i w liceum nadal jeszcze chodziłyśmy do jednej klasy (zdecydowała się ona na tę samą szkołę, co ja). Otóż pierwszego dnia piątej klasy weszłam do sali, nikogo nie znając, gdyż właśnie zmieniłam szkołę ze względu na przeprowadzkę do innej dzielnicy. Usiadłam nieśmiało w ostatniej ławce, a dwie dziewczyny przede mną się...

Znałyśmy się już od gimnazjum, lecz ten przełomowy moment w naszej relacji nastąpił wraz z początkiem liceum. Połączyły nas wspólne zainteresowania i na każdym spotkaniu chętnie gotowałyśmy, rysowałyśmy, słuchałyśmy muzyki czy oglądałyśmy filmiki na YouTube. Potrafiłyśmy bawić się wyśmienicie bez innych, nawet zwyczajny spacer po parku przynosił nam ogrom szczęścia. Podczas, gdy ludzie siedzieli z nosami w telefonach, my karmiłyśmy kaczki chlebem i zachwycałyśmy się ich obecnością. Miałyśmy od groma wspólnych zdjęć, a ich oglądanie zawsze przywodziło na myśl te ciepłe uczucia, jakie towarzyszyły w danej chwili.


Czuła zobowiązanie do bycia moim strażnikiem, jako że z natury bywam sierotą. Była jedyną osobą poza rodziną, która troszczyła się o mnie jak o swoją rodzoną siostrę. Drzwi do jej domu były zawsze otwarte i za każdym razem czekała z kubkami naszych ulubionych herbat. A kiedy przyszła Studniówka, nie interesowali nas inni w momencie, kiedy postanowiłyśmy razem zatańczyć do wolnej piosenki. To było coś niecodziennego, lecz wyjątkowego.

Nie spodziewałam się jednak, że ta więź legnie w gruzach. I że zostanie ona zrujnowana przez nią samą. I zakończy się oraz wraz z zakończeniem liceum. Byłam w związku z niewłaściwą osobą i wiedziała o tym od samego początku. Czasami towarzyszyła sytuacjom, w których traktował mnie jak przedmiot, swojego sługę czy "obiekt do testów psychologicznych". Widziała nieraz moje łzy, potrafiła wszystko rzucić i mnie przytulić. Przemawiać spokojnym głosem, głaskać po włosach aż do chwili, gdy płacz ustawał. Miała do niego niezbyt przychylne nastawienie, szanowała go dla mojego dobra. Była rzekomo gotów go dorwać, gdyby dowiedziała się, że zrobił mi krzywdę.


Kiedy faktycznie to zrobił, odwróciła się ode mnie, w jego stronę. To był największy cios w plecy, jaki kiedykolwiek doświadczyłam. Czułam ogromny ból, rozczarowanie i jednocześnie gniew. Nie miałam ochoty na nią patrzeć, a jeszcze bardziej dotknął mnie fakt, że nie uważała siebie za winną. Próbowała mi wytknąć, dlaczego "nagle się od niej odizolowałam", oburzał ją fakt, że mój smutek zauważyli inni ludzie i gotowi byli poświęcić swój czas, bym mogła się wygadać, poczuć ulgę.

Czasami jeszcze zastanawiam się, dlaczego tak się stało. Czy gdyby nie on, dalej byłybyśmy przyjaciółkami? Czy kiedyś nadszedłby moment, w którym nasza przyjaźń by się rozsypała? Z drugiej strony jestem jej za to wdzięczna. Dała mi porządną lekcję na temat zaufania, pozwoliła mi uporządkować w głowie wiele spraw i uświadomić, że osoba, która jest mi pisana, znajduje się obok. To dzięki niej doświadczam do dziś prawdziwej miłości, pokazuje szczerze, jak bardzo wiele znaczę, że bez cienia wątpliwości Kocha mnie taką, jaką jestem. Choć sama zmaga się z urazami, pozostałymi po wydarzeniach z przeszłości, robi wszystko, by być najlepszym wsparciem. Ukoiła wszelkie moje rany, pozostawione też przez nią. Pomogła mi przywrócić wiarę w prawdziwą miłość, w swoją wartość i w przyjaźń. Jestem również pewna, że to z nią chcę spędzić kolejne dni, tygodnie, miesiące, lata swojego życia.

Kiedyś tata powiedział mi, że czasami trzeba coś stracić, by móc dostać od losu coś o wiele lepszego. I miał rację.

Znałyśmy się już od gimnazjum, lecz ten przełomowy moment w naszej relacji nastąpił wraz z początkiem liceum. Połączyły nas wspólne zainteresowania i na każdym spotkaniu chętnie gotowałyśmy, rysowałyśmy, słuchałyśmy muzyki czy oglądałyśmy filmiki na YouTube. Potrafiłyśmy bawić się wyśmienicie bez innych, nawet zwyczajny spacer po parku przynosił nam ogrom szczęścia....

Jak to napisała J.K.Rowling pewne przygody przeżyte razem muszą skończyć się przyjaźnią. Dostałam się do klasy sportowej i dla chętnych treningi lekkoatletyki były organizowane już w wakacje. Poszłam na jeden z treningów i dostałam kulą do pchania prosto w brzuch. Dziewczynie wygięło rękę i kula poleciała w inna stronę - akurat przechodziłam. Był ból, krwiak, pierwsze, głośne przeklinanie i... historia, którą opowiadałyśmy potem milion razy. Wylądowałyśmy w jednej klasie, a że "znałyśmy się" już z treningów to siadłyśmy razem i tak zostało. Po szkole nasze drogi się rozeszły - po latach przypadkowe spotkanie skleiło je na nowo. Obecnie planujemy wesele naszych dzieci. Mają co prawda dopiero 3 i 4 lata, ale możemy pomarzyć, że kiedyś będziemy swatowymi, co nie? Poza tym dobrą synową warto sobie zaklepać wcześniej ;)

Jak to napisała J.K.Rowling pewne przygody przeżyte razem muszą skończyć się przyjaźnią. Dostałam się do klasy sportowej i dla chętnych treningi lekkoatletyki były organizowane już w wakacje. Poszłam na jeden z treningów i dostałam kulą do pchania prosto w brzuch. Dziewczynie wygięło rękę i kula poleciała w inna stronę - akurat przechodziłam. Był ból, krwiak, pierwsze,...

Z Dorotą chodziłam do równoległej klasy w podstawówce. W liceum los nas zetknął w jednej klasie. Byłyśmy nierozłączne zwłaszcza, że mieszkałyśmy na tym samym osiedlu. Razem chodziłyśmy na dyskoteki, zwierzałyśmy się sobie, doradzałyśmy sobie zwłaszcza w sprawach miłosnych, pozyczalysmy ciuchy.
Lata leciały.
Ani się nie spostrzegłyśmy kiedy każda z nas wyszła za mąż i urodziła dziecko.
Nasi mężowie polubili się.
Spędzaliśmy razem mnóstwo czasu.
Później mąż Doroty wyjechał na jakiś czas do pracy do Niemiec.
Moje małżeństwo nie wiedzieć czemu zaczęło się psuć. Po jakimś czasie udało się posklejać nasz związek. kryzys trwał około pół roku.
Znajomość z Dorotą i jej mężem od tego czasu jakoś dziwnie rozluźniła się. To przyjaciółka nie miała dla mnie czasu. Próbowałam jakoś temu zaradzić ale zrobiło się dziwnie. Unikała mnie. Wiła się jak piskorz kiedy proponowałam kolejne spotkania i konsekwentnie odmawiała.
Minęły kolejne lata i nasza znajomość z Dorotą stała się tylko wspomnieniem.
Moje małżeństwo znowu stanęło przed widmem rozstania. Tym razem już go nie posklejaliśmy.
Wtedy mąż przyznał się, że poprzedni kryzys spowodował jego romans z Dorotą.
Wiedzieli o tym wszyscy oprócz mnie.
Typowe! Żona dowiaduje się ostatnia.
Jakbym w pysk dostała i to z dwóch stron. Zarówno od męża jak i przyjaciółki.
Cóż, już nie chcę mieć przyjaciółek.

Z Dorotą chodziłam do równoległej klasy w podstawówce. W liceum los nas zetknął w jednej klasie. Byłyśmy nierozłączne zwłaszcza, że mieszkałyśmy na tym samym osiedlu. Razem chodziłyśmy na dyskoteki, zwierzałyśmy się sobie, doradzałyśmy sobie zwłaszcza w sprawach miłosnych, pozyczalysmy ciuchy.
Lata leciały.
Ani się nie spostrzegłyśmy kiedy każda z nas wyszła za mąż i...

Kto wymyślił, że liceum, to najpiękniejsze lata życia?! I dlaczego trzy, skoro trzyletnie licea to tylko krótki epizod nieudanej reformy polskiego szkolnictwa? Moje LO było czteroletnie, najlepsze w okolicy i od dziesięcioleci miało opinię "klasztoru". Czy ktoś w klasztorach nawiązuje przyjaźnie? Jeśli tak, byłoby to możliwe i tu. Mimo odosobnienia – bo ¾ z nas dojeżdżało z daleka, więc nikt nie spotykał się po lekcjach. Szkolne koleżeństwo ma w sobie coś z rodziny: nie wybierasz go, jesteś na nie skazany. Pozostaje ci w pamięci na całe życie: twarze, głosy, nazwiska. Czy się zaprzyjaźnisz, czy nie - rozpoznasz ich twarze, nawet gdy przykryje je gruba warstwa czasu. LO najlepsze na zawiązywanie przyjaźni? Szczerze wątpię. Przyjaźń to wzajemny wybór, a na to brak tu czasu i kontaktu. Na pierwsze miłości - dla nielicznych – tak. Ale 6 lekcji, na których 3/4 klasy siedzi wylękniona, na przerwie zaś chłopcy i dziewczęta (prócz kilku parek) trzymają się osobno, to żadne sprzyjające warunki. Dobre co najwyżej, by podyskutować z kolegami o muzyce. Trzymaliśmy się we trzech. Jeden z nas chciał zostać dziennikarzem - wyperswadowaliśmy mu to, bo wtedy nie było wolnych gazet. Pracował potem dorywczo za granicą. Drugi został inżynierem, jak chciał. Trzeci zajął się sztuką. Spotkaliśmy się potem raz, na okrągłym jubileuszu szkoły. Jakby czas nie minął. Ale zaprzeczanie upływowi czasu człowiekowi uwłacza. Podstawówka i studia bardziej sprzyjają przyjaźni.

Kto wymyślił, że liceum, to najpiękniejsze lata życia?! I dlaczego trzy, skoro trzyletnie licea to tylko krótki epizod nieudanej reformy polskiego szkolnictwa? Moje LO było czteroletnie, najlepsze w okolicy i od dziesięcioleci miało opinię "klasztoru". Czy ktoś w klasztorach nawiązuje przyjaźnie? Jeśli tak, byłoby to możliwe i tu. Mimo odosobnienia – bo ¾ z nas dojeżdżało z...

Mojego przyjaciela poznałam będąc w pierwszej klasie technikum, choć zaczęliśmy się przyjaźnić dopiero w drugiej. Uczyłam się w klasie informatycznej gdzie byłam jedyną dziewczyną na 33 chłopaków. Poznaliśmy się dzięki bliskiemu kontaktowi mojej dłoni i jego twarzy. Nie pamiętam o co dokładnie chodziło ale wdaliśmy się w jakąś pyskówkę czego efektem było dostanie ode mnie plaskacza. Najpierw zdziwienie, a później śmiech. Po jakimś czasie doszliśmy do tego, że mamy wiele wspólnych zainteresowań np. tatuaże, rysunki, psychologia. Nie spodziewałam się, że przyjaźń ta będzie jedną z relacji dzięki, której w dużym stopniu stanę się tym kim jestem teraz, przetrwała ona próbę czasu i aktualnie traktujemy się jak rodzeństwo.

Mojego przyjaciela poznałam będąc w pierwszej klasie technikum, choć zaczęliśmy się przyjaźnić dopiero w drugiej. Uczyłam się w klasie informatycznej gdzie byłam jedyną dziewczyną na 33 chłopaków. Poznaliśmy się dzięki bliskiemu kontaktowi mojej dłoni i jego twarzy. Nie pamiętam o co dokładnie chodziło ale wdaliśmy się w jakąś pyskówkę czego efektem było dostanie ode mnie...

W liceum wszystkie przyjaźnie wydają się "na zawsze" ale pośród tych wszystkich miałam jedną mocną więź. Miałam przyjaciółkę z którą byłyśmy nierozłączne, zawsze razem, obok siebie. Gdy jedna z nas nie szła do szkoły druga robiła to samo bo nie wyobrażałyśmy sobie dnia bez siebie.
W ciągu nauki spodobał nam się jeden chłopak. My dwie a on jeden i jedna z nas zrezygnowała z niego dla tej drugiej. Niestety albo stety miłość szybko się rozpadła a my nadal zostałyśmy razem. Kończąc liceum byłyśmy pewne, że nasz przyjaźń będzie na zawsze... Niestety jedna z nas poznała faceta który zaczął ją bardzo izolować. Tego nasza przyjaźń nie przetrwała. Teraz po 6 latach od zakończenia szkoły nasza przyjaźń zaczyna od nowa się rodzić. Co najpiękniejsze rozmawiamy ze sobą jak by tych 6 lat "postoju" nie było :).

W liceum wszystkie przyjaźnie wydają się "na zawsze" ale pośród tych wszystkich miałam jedną mocną więź. Miałam przyjaciółkę z którą byłyśmy nierozłączne, zawsze razem, obok siebie. Gdy jedna z nas nie szła do szkoły druga robiła to samo bo nie wyobrażałyśmy sobie dnia bez siebie.
W ciągu nauki spodobał nam się jeden chłopak. My dwie a on jeden i jedna z nas zrezygnowała z...

W liceum nie byłam duszą towarzystwa, nie zabiegałam o znajomych, zawsze trzymałam się gdzieś na uboczu. Mieszkałam w małej wsi, a wielkomiejska szkoła i tak zachowujący się rówieśnicy byli dla mnie uciążliwi. Pewnego dnia dowiedziałam się, że z klasy równoległej trafi do naszej nowa dziewczyna. Ja w klasie nigdy nie byłam nowa, ale domyślałam się, że dla takiej osoby wejście już w dość zgrany skład musi być trudne i stresujące. Niczym dobra dusza, zaproponowałam jej by usiadła do mnie na lekcji religii. Widziałam, że się ucieszyła, zatem dobry uczynek mogłam odhaczyć. Lekcje te nigdy nie były porywające, więc mogłyśmy sobie poplotkować i trochę lepiej się poznać. Monika, bo tak miała na imię była nieprzeciętną wzrostem blondynką o mega serdecznym uśmiechu. Mimo, że mieszkała w mieście mała pojęcie skąd jestem, bo jak się okazało się, że jej rodzina mieszka niedaleko mnie. Mimo, iż nie przypuszczałam, że w tym liceum znajdę przyjaciela- los okazał się przewrotny. I się zaczęło szaleństwo która trwa do dziś. Nie pamiętam czy kiedykolwiek się pokłóciłyśmy, krzyczałyśmy na siebie lub tym podobne. Była pomiędzy nami nić zrozumienia nie do przerwania. Dziś Monika spodziewa się dziecka, widujemy się rzadziej, ale porozumienie nie zostało utracone. Zawsze się mogę do niej zwrócić, a ona do mnie. Często też spoglądam na nasze wspólne zdjęcie z lat liceum- na naszych twarzach czas się zatrzymał, a on przecież biegnie bez opamiętania.

W liceum nie byłam duszą towarzystwa, nie zabiegałam o znajomych, zawsze trzymałam się gdzieś na uboczu. Mieszkałam w małej wsi, a wielkomiejska szkoła i tak zachowujący się rówieśnicy byli dla mnie uciążliwi. Pewnego dnia dowiedziałam się, że z klasy równoległej trafi do naszej nowa dziewczyna. Ja w klasie nigdy nie byłam nowa, ale domyślałam się, że dla takiej osoby...

W liceum poznałam moją przyjaciółkę. Przy magii facebooka i wtedy jeszcze naszej klasy, spotkałyśmy się jeszcze przed rozpoczęciem roku. Nasza przyjaźń zaczęła się od filmu w kinie i KFC później (na nasze szczęście/nieszczęście) znajdowało się obok szkoły.
Nasza historia nie jest niesamowicie wyjątkowa, jest jednak unikalna. Od ponad dziesięciu lat wspieramy się, jesteśmy, spędzamy razem czas. Plotkujemy, pijemy wino, chodzimy na spacery i jeździmy na nasze całodniowe wyprawy, mimo że każda z nas jest na innym etapie swojego życia. Ja - indywidualistka, mnóstwo pomysłów na minutę, zawsze coś robię. Ona - szczęśliwa matka i żona, również zabiegana. Ale niezależnie o tego zawsze mamy dla siebie chociaż chwilę, kiedy to my jesteśmy najważniejsze.
Kocham moją przyjaciółkę całym serduchem i wiem że ona mnie też. Niezależnie od wszystkiego wiem, że obie posiadamy skarb. Mamy siebie.

W liceum poznałam moją przyjaciółkę. Przy magii facebooka i wtedy jeszcze naszej klasy, spotkałyśmy się jeszcze przed rozpoczęciem roku. Nasza przyjaźń zaczęła się od filmu w kinie i KFC później (na nasze szczęście/nieszczęście) znajdowało się obok szkoły.
Nasza historia nie jest niesamowicie wyjątkowa, jest jednak unikalna. Od ponad dziesięciu lat wspieramy się, jesteśmy,...

W drugiej klasie liceum dołączyła do nas nowa koleżanka. Pamiętam wyraz twarzy niektórych, gdy pierwszy raz weszła do klasy. Ktoś rzucił, że pomyliła szkoły. Ktoś się roześmiał. Inni udawali, że nie przyglądają się jej natarczywie, wciskali wzrok w ławki albo w okno. Ewa, bo tak miała na imię, zupełnie nie zwracała na to uwagi. Była uśmiechnięta, nie wymuszonym, skrępowanym grymasem, ale szczerym, radosnym, który rozświetlał jej twarz. Twarz, która nie pozostawiała złudzeń. Twarz, która czyniła ją siostrą wielu przypadkowych osób. Była jednym z wielu dzieci Johna Langdona Downa.
Nasze liceum należało do jednych z najlepszych w mieście, o wysokim poziomem i z wysokimi wymaganiami. I z niezwykłymi indywiduami, które podczas sprawdzianów potrafiły zadawać pytania, na które odpowiedzi znajdowały się pod obrazkami, albo zmuszały do wkuwania pięciu stron wyprowadzania wzoru. To wszystko okazało się dla Ewy tym, czym sama była - radością i entuzjazmem. Nic więc dziwnego, że na koniec roku miała najwyższą średnią w klasie.
Dziś Ewa jest nadal sobą, zawsze pogodną - poetką, która pokonała w życiu wiele przeszkód z uśmiechem na ustach. Wybaczyła też swemu przybranemu ojcu z Anglii, że obarczając ją drugim nazwiskiem nałożył na nią piętno niezrozumienia.

W drugiej klasie liceum dołączyła do nas nowa koleżanka. Pamiętam wyraz twarzy niektórych, gdy pierwszy raz weszła do klasy. Ktoś rzucił, że pomyliła szkoły. Ktoś się roześmiał. Inni udawali, że nie przyglądają się jej natarczywie, wciskali wzrok w ławki albo w okno. Ewa, bo tak miała na imię, zupełnie nie zwracała na to uwagi. Była uśmiechnięta, nie wymuszonym,...