Siedziałam w ławce szkolnej, na samym środku klasy. Rozmawiałam z koleżanką, dzień jak co dzień. Nagle do klasy weszła grupa mężczyzn ubranych na czarno. Stanęli w rzędzie pod tablicą twarzami w naszą stronę. Mój wzrok przyciągnął chłopak stojący na samym środku. Był to jeden z uczestników top model. Był przeraźliwie chudy, blady i patrzył się prosto na mnie. Nagle rozłożył ręce, włosy mu się rozwiały i uniósł się w powietrze. Starałam się na niego nie patrzeć, ale nie mogłam się ruszyć. Siedziałam tylko jak zamrożona i wpatrywałam się w te jego wielkie, puste oczy.

Nagle się obudziłam. Dookoła było ciemno, ciągle nie mogłam się poruszyć. Bałam się, że zaraz wydarzy się coś okropnego. Leżałam pod kołdrą mocno ściskając poduszkę. Moje myśli biegły z prędkością światła, opracowywałam plan jak dostać się do pokoju rodziców. Lepiej włączać światła czy przebiec przez korytarz z zamkniętymi oczami? Gdy już miałam wstać i założyć kapcie, coś chwyciło mnie za ramię, poczułam chłód na karku i usłyszałam szept: „Jestem tu”. Nie mogłam oddychać. Spanikowałam.

„Hej, hej, obudź się!” - przy moim łóżku siedziała mama. Jedną ręką ocierała mi łzy cieknące po twarzy, drugą trzymała moją dłoń. Od razu poczułam ulgę. Jeszcze przez chwilę nie mogłam się ruszyć, poczym rzuciłam się mamie na szyję, prosząc, żeby została ze mną do samego rana. Okazało się, że zaczęłam krzyczeć, a gdy rodzice przybiegli do pokoju byłam cała zapłakana i trawiła mnie gorączka.

Siedziałam w ławce szkolnej, na samym środku klasy. Rozmawiałam z koleżanką, dzień jak co dzień. Nagle do klasy weszła grupa mężczyzn ubranych na czarno. Stanęli w rzędzie pod tablicą twarzami w naszą stronę. Mój wzrok przyciągnął chłopak stojący na samym środku. Był to jeden z uczestników top model. Był przeraźliwie chudy, blady i patrzył się prosto na mnie. Nagle rozłożył...

Muszę przyznać, że dość często zdarza mi się miewać dość dziwne i straszne sny, które na pewno nie należą do moich ulubionych. Mogę nawet stwierdzić, że lista takich snów na pewno zawierałaby więcej niż 100 pozycji, choć wcale mnie to nie cieszy. Jednym z ostatnich koszmarów postawił mnie w strasznej sytuacji, praktycznie bez wyjścia. Znajdowałam się w jakimś opuszczonym składziku i z całej siły starałam się wyciszyć swój oddech, ponieważ jakiś szaleniec próbował odnaleźć mnie w stercie wszystkich rupieci, które były w tym małym budynku. Przez cały czas bardzo się stresowałam, a kiedy zerwałam się do ucieczki, serce mało nie wyskoczyło mi z klatki piersiowej. Dość szybko się obudziłam, ale sen wydawał się naprawdę realistyczny, przez co długo nie mogłam zasnąć.

Muszę przyznać, że dość często zdarza mi się miewać dość dziwne i straszne sny, które na pewno nie należą do moich ulubionych. Mogę nawet stwierdzić, że lista takich snów na pewno zawierałaby więcej niż 100 pozycji, choć wcale mnie to nie cieszy. Jednym z ostatnich koszmarów postawił mnie w strasznej sytuacji, praktycznie bez wyjścia. Znajdowałam się w jakimś opuszczonym...

Dla mnie najgorszy sen to nie wbrew pozorom ten, w których się ciągle budzę czy spadam w przepaść. Najgorszy sen, to ten, który się powtarza.

Wiadomym jest, że nie łatwo jest zapamiętać sny, jeśli ich nie spiszemy. Ja od dziecka mam jeden sen, który zapamiętałam ze szczegółami, mimo, że ich nie spisywałam. A tylko dlatego, że był to koszmar. Powtarzający się koszmar. Do tej pory powtórzył się raz, co nieźle mną wstrząsnęło. Opowiada o tym, jak awraz z dzieciakami z podwórka bawimy się przy trzepaku. Po kilku chwilach zostaję sama z koleżanką Pauliną, bo reszta pobiegła na obiad. Również poszłyśmy do domu Pauliny, ale to, co tam zobaczyłyśmy to był istny horror - jej rodzice w ogniu! Twarze jak GhostRider i to nie błagające o pomoc, a chcące przenieść ten ogień na nas! Uciekałyśmy po innych mieszkaniach, piwnicy - wszędzie to samo. Pobiegłyśmy pod garaż moich rodziców, gdzie z innymi sąsiadami biesiadowali przy grillu - to samo! Mimo, że miałyśmy góra 10 lat wsiadłyśmy w samochód ojca - był czerwony i w wersji kabriolet. Większość snu jeździłyśmy bezskutecznie szukając pomocy. Oddaliłyśmy się nawet o ponad 40km od miejsca zamieszkania - do babci Pauliny. Wszyscy byli płonącymi twarzami.

Niestety lub na szczęście zakończenie jest bardzo mgliste i praktycznie go nie pamiętam.
Mimo samej fabuły koszmaru, najgorsze było właśnie jego powtórzenie się..doprawiło mi niezłego szoku i zdziwienia.

Dla mnie najgorszy sen to nie wbrew pozorom ten, w których się ciągle budzę czy spadam w przepaść. Najgorszy sen, to ten, który się powtarza.

Wiadomym jest, że nie łatwo jest zapamiętać sny, jeśli ich nie spiszemy. Ja od dziecka mam jeden sen, który zapamiętałam ze szczegółami, mimo, że ich nie spisywałam. A tylko dlatego, że był to koszmar. Powtarzający się koszmar. Do...

Koszmary są nieodłączną częścią moich snów, natomiast jeden w szczególności zapadł mi w pamięć a to nie tylko ze względu na swoją treść, a jego kontynuację.

Pewnego dnia obudzona nad ranem zlana potem i zapłakana, wstałam i biegiem ruszyłam do sypialni rodziców (jako 20 paroletnia córka) i dopiero gdy upewniłam się że to był tylko zwykły sen-koszmar wróciłam do łóżka żeby zasnąć ponownie. Rano już na spokojnie przy śniadaniu opowiadam całą historię mojej mamie, gdyż była główną bohaterką. W skrócie chodziło o to, że nasz mama została zamordowana, porzucona na skraju lasu (mieszkamy przy lesie), razem z tatą ciężko było w to wszystko uwierzyć. Tym bardziej szokujące stało się to, że policja jakby miała gdzieś rozwiązanie całej sprawy. Doszło do tego, że sama z moją o 10 lat młodszą siostrą zaczęłyśmy szukać mordercy. Sen skończył się mniej więcej w momencie gdy miałyśmy prawie niezbity dowód na sprawcę czyli sąsiada..

Ale oczywiście najgorsze dopiero miało nadejść pośmiałyśmy się z mamą i na tym koniec. Ot zły sen, emocje itp., idę spać i nagle rano budzę się cała wystraszona i podejmuję decyzję że już nigdy więcej nie zasnę. A to dlatego że tym razem jakby śnił mi się dalszy ciąg w którym w skrócie okazało się, że wcale nie sąsiad zamordował moją mamę tylko ja.

Koszmary są nieodłączną częścią moich snów, natomiast jeden w szczególności zapadł mi w pamięć a to nie tylko ze względu na swoją treść, a jego kontynuację.

Pewnego dnia obudzona nad ranem zlana potem i zapłakana, wstałam i biegiem ruszyłam do sypialni rodziców (jako 20 paroletnia córka) i dopiero gdy upewniłam się że to był tylko zwykły sen-koszmar wróciłam do łóżka żeby...

Jestem na plaży na spacerze. Jest deszczowo, pochmurnie, a fale szumią. Zmierzcha. Ale to nic. Kocham morze. Zatem idę dalej, aż nagle olbrzymia fala mnie przykrywa i porywa. Znajduję się w małym tunelu. Prawie całkowicie zalanym tunelu. Na samej górze jest tylko niewielka odrobina powietrza, której się trzymam łapczywie. Umiem pływać, ale to pomaga mi jedynie utrzymać się na powierzchni. Prądy nie pozwalają mi uciec z tego miejsca. Woda zalewa tunel. Ostatnie hausty powietrza i koniec. Staram się wytrzymać, ale wiem ze to koniec. Nie mam już szansy. Nie mogę się wydostać. Nie mam tlenu. Zaczynam odczuwać rozpacz i panikę. Płuca zaczynają boleć. W końcu nie wytrzymuję i wypuszczam resztki tlenu z płuc, nabierając wody zamiast powietrza. Wiem, że to koniec. Myślę tylko, że nie chcę tak umierać. Czuję ból, agonię. Czuję, że właśnie odchodzę. I budzę się ze łzami w oczach przerażona. Właśnie wyśniłam śmierć, której się najbardziej obawiam.

Jestem na plaży na spacerze. Jest deszczowo, pochmurnie, a fale szumią. Zmierzcha. Ale to nic. Kocham morze. Zatem idę dalej, aż nagle olbrzymia fala mnie przykrywa i porywa. Znajduję się w małym tunelu. Prawie całkowicie zalanym tunelu. Na samej górze jest tylko niewielka odrobina powietrza, której się trzymam łapczywie. Umiem pływać, ale to pomaga mi jedynie utrzymać się...

Śmierć moich bliskich.
Byłam małą dziewczynką, gdy regularnie, co kilka dni, śniło mi się, że moja mama umiera, ginie itd. Zawsze ona. Muszę radzić sobie sama i nadciągają czarne chmury nad moje życie. Staje się za wszystko odpowiedzialna i szybko muszę pogodzić się z tym co się stało. Te koszmary mnożyły problemy z którymi musiałam dać sobie radę sama.
A potem koszmar częściowo zmienił się w rzeczywistość, gdy zmarł mój ojciec, a ja byłam 15-latką. Te koszmary zahartowały mnie i nauczyły radzi sobie, by wspierać i ogarniać resztę rozsypanej rodziny...
I zniknęły. Tylko tydzień przez śmiercią ojca śniłam o tym, że to ON umiera, ale wszystko było w atmosferze spokoju.
Ale do dziś dnia pamiętam te dziecięce koszmary, strach, że to prawda i nocne wstawanie, by sprawdzić czy z mamą w porządku.

Śmierć moich bliskich.
Byłam małą dziewczynką, gdy regularnie, co kilka dni, śniło mi się, że moja mama umiera, ginie itd. Zawsze ona. Muszę radzić sobie sama i nadciągają czarne chmury nad moje życie. Staje się za wszystko odpowiedzialna i szybko muszę pogodzić się z tym co się stało. Te koszmary mnożyły problemy z którymi musiałam dać sobie radę sama.
A potem koszmar...

Mój najgorszy koszmar? Od niedawna zawsze ten sam. Śnię o miłości, o tym, że mój ukochany nadal jest u mojego boku. Że rozstanie nigdy nie miało miejsca. I za każdym razem, kiedy nadchodzi ranek, kiedy się budzę z tego snu, kiedy już opadną jego resztki, przychodzi ból. Cierpienie po stracie kogoś, kogo się nadal kocha. Kolejne przypomnienie, że "Jesteś cieniem osoby, która jest twoim słońcem".

Mój najgorszy koszmar? Od niedawna zawsze ten sam. Śnię o miłości, o tym, że mój ukochany nadal jest u mojego boku. Że rozstanie nigdy nie miało miejsca. I za każdym razem, kiedy nadchodzi ranek, kiedy się budzę z tego snu, kiedy już opadną jego resztki, przychodzi ból. Cierpienie po stracie kogoś, kogo się nadal kocha. Kolejne przypomnienie, że "Jesteś cieniem osoby, która...

Nie znam lepszego specjalisty od koszmarów sennych, niż ja.. I bynajmniej, nie ma się czym chwalić. Do dziś mam założony specjalny notatnik, w którym notuję moje koszmary. W pewnym momencie myślałam, że wyląduję u psychiatry, ponieważ nie umiałam sobie z tym radzić.. Sny swego czasu miały na mnie ogromny wpływ, a z czasem zaczęłam wierzyć, że chcą one mi coś powiedzieć, przekazać; a później, że coś chce mnie zabić.. Miewam straszne koszmary, ciągle nawiedza mnie mara i nie raz próbowałam wyrwać samą siebie z tego koszmaru. Błagałam samą siebie w myślach, aby się obudzić.
Szczerze mówiąc mam ogromnie ciężki wybór, aby wybrać jeden koszmar. Zdecydowałam się jednak na niezbyt masakryczny, aby komuś innemu nie przyśniło się później coś podobnego..

Stałam na środku pokoju gościnnego, mego domu rodzinnego, idealnie pod dużą lampą. Światło dochodziło nie wiadomo skąd, choć była ponura noc. Panicznie się czegoś bałam, choć sama nie wiedziałam czego, ale strach przeszywał mnie na wskroś. Czułam, że ktoś za mną stoi, jednak sparaliżowana strachem, nie mogłam się odwrócić. Podświadomie czułam, że coś się zbliża, a moje przerażenie przekracza wszelkie granice wyobraźni. Nagle poczułam ogromne pazury, chude, długie i kościste palce, zaciskające się na moich ramionach i plecach. Ogarnął mnie lodowaty chłód; dotyk śmierci. Nie mogłam krzyczeć, ani wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Nie mogłam oddychać. Wszystko dookoła umarło. Wiedziałam, że ona przyszła po mnie. Zanim jednak ujrzałam jej twarz, obudziłam się. Przerażona rozwarłam szeroko oczy pewna, że ujrzę ją nad sobą. Nikogo jednak nie było.. Dotknęłam moich lodowatych policzków; zdziwiłam się, że z moich ust nie wydobyła się para..

Nie znam lepszego specjalisty od koszmarów sennych, niż ja.. I bynajmniej, nie ma się czym chwalić. Do dziś mam założony specjalny notatnik, w którym notuję moje koszmary. W pewnym momencie myślałam, że wyląduję u psychiatry, ponieważ nie umiałam sobie z tym radzić.. Sny swego czasu miały na mnie ogromny wpływ, a z czasem zaczęłam wierzyć, że chcą one mi coś powiedzieć,...

Uciekająca Panna Młoda
Leżę na łóżku od godzin i sen nie przychodzi. Najgorsze, co mogę zrobić to martwić się, że nie śpię więc liczę barany, wyobrażam sobie, że leżę na tropikalnej wyspie unosząc się na wodzie, gdy to nie przynosi efektu wypraszam zwierzaki z sypialni, przestawiam klatkę z chomikiem, papużka do salonu, a psu szykuję posłanie już w przedpokoju, dalej wynoszę laptop i wszelkie urządzenia elektryczne, następnie otwieram okno, ale jest zbyt ciepło, więc robię sobie coś miłego, siadam na kanapie i zjadam wszystkie babeczki nie dbając o linię, a sen jak nie przychodził tak nie przychodzi. Kolejno spryskuje pościel lawendą, słucham audiobooków, a czas leci, patrzę na zegarek i wpadam w panikę: całą noc przeleżałam w łóżku, jestem zmęczona, poobijana i sfrustrowana, a najgorsze jeszcze przede mną - jutro mam własne… WESELE. ..

Uciekająca Panna Młoda
Leżę na łóżku od godzin i sen nie przychodzi. Najgorsze, co mogę zrobić to martwić się, że nie śpię więc liczę barany, wyobrażam sobie, że leżę na tropikalnej wyspie unosząc się na wodzie, gdy to nie przynosi efektu wypraszam zwierzaki z sypialni, przestawiam klatkę z chomikiem, papużka do salonu, a psu szykuję posłanie już w przedpokoju, dalej...

Mój najgorszy koszmar prześladuje mnie od dzieciństwa, kiedy to do moich ulubionych rozrywek należało bieganie po schodach ruchomych. Oczywiście, że pod prąd.

W tym koszmarze robię to samo, chociaż różnią się szczegóły: raz, że jestem dorosła, dwa, że tych schodów nigdy nie mogę prześcignąć. Idziemy równo, ja i one, więc tkwię w miejscu, biegnę w zapętleniu. A, właśnie: schody walą się stopień czy dwa za mną.

Góra schodów nie jest ani bliżej, ani dalej, w sumie to nie sądzę, żebym ją kiedyś w tym koszmarze widziała. Mimo to biegnę, dopóki się nie potknę: wtedy się budzę. Niestety, we śnie nigdy o tym nie pamiętam. Nawet jeśli chcę się poddać, nie potrafię. Nie da się i już, jak to we śnie.

Niby durny koszmar: schody ruchome. A najgorszy ze wszystkich.

Mój najgorszy koszmar prześladuje mnie od dzieciństwa, kiedy to do moich ulubionych rozrywek należało bieganie po schodach ruchomych. Oczywiście, że pod prąd.

W tym koszmarze robię to samo, chociaż różnią się szczegóły: raz, że jestem dorosła, dwa, że tych schodów nigdy nie mogę prześcignąć. Idziemy równo, ja i one, więc tkwię w miejscu, biegnę w zapętleniu. A, właśnie:...