Pamiętam jak wracałam po północy z pracy taksówką. Zawsze myślałam że są dwa typy taksówkarzy: pierwszy, który tylko mruknie:"Dokąd jedziemy?" i milczy przez resztę podróży, no i ten drugi, jak rzucisz jakimś tematem, od razu słyszysz cały monolog, niekoniecznie chcąc go słyszeć. Dziwny (lub niedziwny, zależy jak kto na to patrzy) traf spowodował, że podwoził mnie bardzo kulturalny Pan (nazwijmy go TERAPEUTA), który nie tylko opowiadał o swoim przewrotnym życiu (byłam i jestem dalej pod wrażeniem niezłomności jego ducha, dała mi motywacje do walki o siebie), wysłuchał moich poglądów oraz dał mi radę która na chwile tamtą była mi bardzo potrzebna. A brzmiała ona mniej, więcej tak: "Jeśli nie otwiera przed Tobą drzwi gdy go potrzebujesz, odwróć się i zostaw daleko za sobą. Nie trać czasu dla ludzi którzy nie mają go dla Ciebie". Niby prosta rada ale czasem potrzebujemy kogoś by nam coś w końcu uświadomił, a wyjątkowość tego że mówi to obca dla nas osoba i w momencie kiedy nie wiemy co zrobić jest jak głos Pana, i znowu możemy iść do przodu;)

Pamiętam jak wracałam po północy z pracy taksówką. Zawsze myślałam że są dwa typy taksówkarzy: pierwszy, który tylko mruknie:"Dokąd jedziemy?" i milczy przez resztę podróży, no i ten drugi, jak rzucisz jakimś tematem, od razu słyszysz cały monolog, niekoniecznie chcąc go słyszeć. Dziwny (lub niedziwny, zależy jak kto na to patrzy) traf spowodował, że podwoził mnie bardzo...

Pracując tymczasowo w jednym z marketów spotkałam naprawdę wielu nieprzyjemnych klientów, którym wiecznie się spieszyło. Zapamiętałam jednak jednego całkowicie innego pana. Rozkładając towar na sklepie podszedł do mnie z prośbą bym mu pomogła znaleźć sok o jego ulubionym smaku wiśniowo- jabłkowym. Faktycznie sok był zastawiony, więc na pierwszy rzut oka nie było go widać. Podałam mu go z uśmiecham, a ten starszy pan spojrzał na moją plakietkę z imieniem i powiedział: Dziękuję pani Ewo. Coś jeszcze powiedział o tym soku. Chyba, że jest naprawdę dobry. Kilka razy jeszcze widziałam tego pana. Zawsze zwracał się do mnie z szacunkiem i uśmiechem, a ja odpowiadałam tym samym. Jak obsługiwałam go na kasie to jeszcze z troską mówił: Pani Ewo tylko spokojnie pani wydaje by nie miała pani manka w kasie. Zupełnie inna postawa niż większości ludzi, popędzających mnie, narzekających na za długie kolejki czy problem z wydaniem grosza. Pytanie czy to kwestia dawnego wychowania ludzi w porównaniu do obecnego czy zobojętnienia sumień na drugiego człowieka i jego pracę. Nawet spotykając tego pana na chodniku dalej witamy się. Pyta często o moją nową pracę i zapewnia, że mnie odwiedzi, jak będzie w jej okolicy. Naprawdę miło go wspominam. Życzę każdemu takiego szacunku do drugiej osoby i kultury, jaką reprezentuje ten starszy pan. Może zwolnijmy trochę tempo życia i dostrzeżmy ludzi z naszego otoczenia.

Pracując tymczasowo w jednym z marketów spotkałam naprawdę wielu nieprzyjemnych klientów, którym wiecznie się spieszyło. Zapamiętałam jednak jednego całkowicie innego pana. Rozkładając towar na sklepie podszedł do mnie z prośbą bym mu pomogła znaleźć sok o jego ulubionym smaku wiśniowo- jabłkowym. Faktycznie sok był zastawiony, więc na pierwszy rzut oka nie było go widać....

Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz, tyle mamy do powiedzenia na twój temat. Zawsze mnie smucą takie pogrzeby. Cioteczka miała 91 lat i bałam się, że zostanie pochowana w ten sposób. Opisałam ją. Na wszelki wypadek.

Okazało się, że ksiądz znał ciocię i poświęcił czas (wcale nie krótki), by opowiedzieć całą jej kościelno-charytatywną naturę. Zrobił to w serdecznych słowach – z ulgą przyjęłam brak konieczności zabierania głosu. Siostrzyczki moje, gwardia przyboczna, właściwie dokonały interpretacji zjawisk zachodzących w mej głowie i jedna z nich przy wyjściu z kaplicy ruszyła z kopyta do księdza.

Kapłan zmartwił się, że czcigodna nie powiedziała mu wcześniej, bo to by było lepiej do mikrofonu, ale wstawił mnie na sąsiadujący nagrobek i zapowiedział jako wnuczkę, która chciała słów kilka odczytać (w rzeczywistości byłam prawnuczką kuzyna tej cioci, a za mną stał tłum równie spokrewnionych, co samo w sobie świadczyło o jej wielkości, bo ilu znacie ludzi, którzy do tego stopnia zadbali o więzi rodzinne, by ich prawnuczki kuzyna kochały?)

Skończyłam z wrażeniem, że ciocia nie zniknęła tak całkiem pod warstwą ziemi.
Coś w tym może i było, bo ludzie zaczęli się tłoczyć. Ksiądz capnął tekst pożegnania, reszta prosiła o maile. Nie zapamiętywałam twarzy ani słów, ale były to spotkania głębokie jak studnie. W garści został mi numer telefonu wydrapany na chusteczce do nosa.
Zadzwoniłam. Po drugiej stronie spotkałam przyjaciółkę cioci. Przedziwne uczucie, bo znała mnie trochę...

Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz, tyle mamy do powiedzenia na twój temat. Zawsze mnie smucą takie pogrzeby. Cioteczka miała 91 lat i bałam się, że zostanie pochowana w ten sposób. Opisałam ją. Na wszelki wypadek.

Okazało się, że ksiądz znał ciocię i poświęcił czas (wcale nie krótki), by opowiedzieć całą jej kościelno-charytatywną naturę. Zrobił to w serdecznych...

Pierwszą osobą, która mnie zaintrygowała w moim nowym miejscu zamieszkania - a była to niewielka wieś na skraju lasu - była Babunia. Wszyscy autochtoni tak na nią wołali. Nie miałam nigdy odwagi podejść do niej i zagadać, bowiem wyraz twarzy miała srogi, postawę, mimo lat wielu, nad wyraz wyprostowaną sugerującą twardy i nieustępliwy charakter. Przypadek sprawił, że pewnej bardzo mroźnej i śnieżnej zimy spotkałyśmy się w jednym miejscu. Wchodząc w szczegóły obie leżałyśmy w szpitalu na ortopedii, bo obie zleciałyśmy ze zmrożonego ganku chałupek w których egzystujemy. Mimo mało komfortowej sytuacji to były najpiękniejsze chwile jakie miałam okazję przeżyć, ponieważ Babunia (dostałam od niej oficjalne pozwolenie by ją tak nazywać) opowiedziała mi historię swojego życia i naszej wioski przy lesie. Wspaniale było słuchać opowieści o życiu, o miłości o przemijaniu. Duże wrażenie zrobiły na mnie wspomnienia Babuniu z okresu II wojny światowej. Koło naszej wioski przechodziła akurat linia frontu, więc każdy dzień mógł się wtedy okazać ostatnim. Dzięki niej zdobyłam ogromną wiedzę i do dziś jak siedzę na werandzie słyszę w głowie jej głos i zdania, które mnie nie opuszczą „Gdy szumią drzewa znaczy, że szepczą dusze zmarłych. Wycisz się, a może poznasz wtedy ich historię.”

Pierwszą osobą, która mnie zaintrygowała w moim nowym miejscu zamieszkania - a była to niewielka wieś na skraju lasu - była Babunia. Wszyscy autochtoni tak na nią wołali. Nie miałam nigdy odwagi podejść do niej i zagadać, bowiem wyraz twarzy miała srogi, postawę, mimo lat wielu, nad wyraz wyprostowaną sugerującą twardy i nieustępliwy charakter. Przypadek sprawił, że pewnej...

Pamiętam jej twarz bardzo dobrze. To dzięki dzisiejszej technologii. Widzę ja czasem na jakimś portalu społecznościowym z całą rodziną.
Spotkałyśmy się w szpitalu. Ona z niemowlakiem, ja też. Ona płakała, jej maleństwo bardzo chore, nie wiadomo co mu jest…ja płakałam razem z nią, dziwna choroba, leki nie pomagają. Rokowania nijakie, brak nadziei..
Potem ja w domu, ona w Warszawie, zdjęcia smutne, dziecko smutne.
Potem jakieś reportaże w mediach lokalnych, wywiady. Ona taka młodziutka, on też, poznali się w szkole, dziecko takie chore.
Potem oni szukają innych lekarzy, inne zagraniczne kliniki. Zbiórka pieniędzy na operacje. Jakaś rzadka choroba, ale jest ktoś kto pomoże. Potrzeba wielkich sum, ogromnych, zbiórka, czas się liczy. Dziecko coraz słabsze…..
I potem zdjęcia spod kliniki w innym kraju, inne budynki, tylko pogoda taka szara. Smutna, bez słońca jak u nas jesienią. Dziecko wygląda jakby lepiej.
Nie znam jej historii bardzo dobrze, spotkałyśmy się raz. Ona mnie chyba nie pamięta. Ja ją bardzo dobrze.
Zobaczę czasem jej zdjęcia. Zdjęcia całej rodziny. Cały czas są razem, ona młodziutka, jej młody mąż, ich malutki noworodek i ta, co była taka chora, teraz jest piękną i uśmiechniętą i cudną i radosną i ZDROWĄ dziewczynką.Pozdrowienia od koleżanek, uśmiechy, że tak się cieszą że operacja się udała, że mała tak już urosła.
Kocham tą historię, daje nadzieje, że nie jesteśmy sami, że życie może zaskoczyć, tak pozytywnie,tak bardzo pozytywnie. Kocham tą historię.

Pamiętam jej twarz bardzo dobrze. To dzięki dzisiejszej technologii. Widzę ja czasem na jakimś portalu społecznościowym z całą rodziną.
Spotkałyśmy się w szpitalu. Ona z niemowlakiem, ja też. Ona płakała, jej maleństwo bardzo chore, nie wiadomo co mu jest…ja płakałam razem z nią, dziwna choroba, leki nie pomagają. Rokowania nijakie, brak nadziei..
Potem ja w domu, ona w...

Którego dnia jechałam do pracy autobusem miejskim, jak zawsze czytałam książkę. Zauważyłam, że w autobusie jest kontrola biletów, ale specjalnie się tym nie zmartwiłam, bo przecież mam miesięczny. Gdy podeszli do mnie odłożyłam na bok książkę i sięgnęłam po portfel, którego jak się okazało zapomniałam z domu. Mówię, że zapomniałam portfela, a w nim mam bilet. Na co on, że w takim razie dokument poprosi. Ja mu odpowiedziałam, że nie mam nic, wszystko było w portfelu, który został w domu. Tak wyglądała nasza rozmowa. Wszyscy na nas zerkali, aż nagle siedzący nieopodal mężczyzna zagadnął, że ona da mi na ten bilet, bo przecież nie mam ani dokumentu, ani biletu, bo widać że zapomniałam. Po długich dyskusjach życzliwy pan pożyczył mi pieniądze, ratując tym samym przed mandatem.
To właśnie był przykład jak w takich sytuacjach warto okazać odrobinę serca i pomóc, bo naprawdę byłam pewna, że portfel powinien być w torebce. Od tej pory sama staram się zawsze biec z pomocą, gdy widzę, że ktoś jej potrzebuje.

Którego dnia jechałam do pracy autobusem miejskim, jak zawsze czytałam książkę. Zauważyłam, że w autobusie jest kontrola biletów, ale specjalnie się tym nie zmartwiłam, bo przecież mam miesięczny. Gdy podeszli do mnie odłożyłam na bok książkę i sięgnęłam po portfel, którego jak się okazało zapomniałam z domu. Mówię, że zapomniałam portfela, a w nim mam bilet. Na co on, że w...

Liceum. Moja klasa. 27 głów, dobranych zupełnie przypadkowo, a jednak w taki sposób, że każda coś ważnego wnosiła do tej znajomości. Była wśród nas dziewczyna ze statusem uchodźcy z wojny w Jugosławii. Była mistrzyni województwa i Polski w biegach. Była dziewczyna, która straciła brata w tragicznych okolicznościach. Chłopak grający we własnym zespole czy wiele innych osób. Każda z nich miała własną historię, często śmieszną, czasem tragiczną. Uzupełnialiśmy się w sposób zupełny, uwielbialiśmy spędzać wspólnie czas również poza szkołą.
Największe wrażenie zrobiła na mnie Mirjana, dziewczyna, która przeżyła wojnę. Mimo tragizmu sytuacji w jakiej się znalazła, w obcym kraju, bez matki (bo zmarła na wojnie), miała niesamowite poczucie humoru. Właściwie magnetyzowała ludzi, przyciągała ich w sposób magiczny. Zawsze uśmiechnięta, wręcz eksplodowała pozytywnym nastawieniem.
Kiedyś zapytałam ją skąd ma siłę, po tym co przeszła, by tak pięknie żyć wśród ludzi. Powiedziała, że to wojna tak na nią wpłynęła. Do dziś pamiętam jej słowa "jakbyś widziała ogrom tragedii tam, to tak samo cieszyłabyś się z każdej spokojnej chwili tutaj". Najbardziej w tym wszystkim dziwiło to, że jako nastolatka miała już takie doświadczenia i spojrzenie na życie, jakich ja być może nie mam do tej pory, choć nie ukrywam, że wiele się od niej nauczyłam - zwłaszcza wdzięczności za możliwość przeżycia każdej chwili w sposób szczęśliwy i wolny od trosk.

Liceum. Moja klasa. 27 głów, dobranych zupełnie przypadkowo, a jednak w taki sposób, że każda coś ważnego wnosiła do tej znajomości. Była wśród nas dziewczyna ze statusem uchodźcy z wojny w Jugosławii. Była mistrzyni województwa i Polski w biegach. Była dziewczyna, która straciła brata w tragicznych okolicznościach. Chłopak grający we własnym zespole czy wiele innych osób....

Pamiętam to, jak nic innego. Ta historia jest prawdziwą sceną z mojego życia. Miałam około 13 lat. Ma związek z podróżowaniem, bo właśnie zwiedzałam pewne miasto w Egipcie. Było cudownie - wszędzie światła, sklepy, ludzie, dyskoteki. Miejsce jakby wyciągnięte z marzeń niejednej kobiety. Wszystko byłoby bajkowo, gdyby nie on... Każdy chyba wie, jak kobiety spostrzegają niektórzy muzułmanie... Jak przemioty, bardziej zwierzęta niż ludzie. Chodziliśmy (ja i moja rodzina) już od ok. Pięciu godzin, więc to naturalne, że zachciało mi się do łazienki. Wraz z moim tatą poszłam do pewnej restauracji, by zapytać o toaletę. Miły pan wskazał nam drzwi, przez które należało przejść. Po ich otworzniu był długi korytarz. Szliśmy, pomieszczenia nie były podpisane. Spotkaliśmy człowieka, którego podpytaliśmy się. On wskazał męską i kazał tam zostać mojemu tacie, natomiast po mnie zawołał jakiegoś innego mężczyznę. Po ich minach zauważyłam, że nie mają co do mnie dobrych planów. Próbowałam zawrócić, lecz zbyt mocno trzymał mnie za rękę. Ojciec widząc to na szczęście zaorientował o co chodzi i szybko wyrwał mnie z ich rąk. Po tym pamiętam, że nie mogłam spać całą noc. To spotkanie mnie wystraszyło, ale raczej w tym pozytywnym sensie. Dzięki niemu jako nastolatka nauczyłam się, aby nie ufać obcym, co trudno było mi wcześniej wpoić, gdyż byłam naprawdę naiwna i łatwowierna. Mimo, iż wolałabym tego spotkania uniknąć, bardzo się cieszę, bo przecież człowiek uczy aię na błędach.

Pamiętam to, jak nic innego. Ta historia jest prawdziwą sceną z mojego życia. Miałam około 13 lat. Ma związek z podróżowaniem, bo właśnie zwiedzałam pewne miasto w Egipcie. Było cudownie - wszędzie światła, sklepy, ludzie, dyskoteki. Miejsce jakby wyciągnięte z marzeń niejednej kobiety. Wszystko byłoby bajkowo, gdyby nie on... Każdy chyba wie, jak kobiety spostrzegają...