Monika ciężko oddychała przyklejona plecami do ściany jaskini. Bolał ją każdy milimetr ciała. Otarcia i rozcięcia powstałe podczas błąkania się miedzy skałami w kompletnych ciemnościach bolały przy najdrobniejszym ruchu. Była pewna, że kilka ran odsłaniało kości ale mrok nie pozwalał tego zweryfikować. Teraz nie mogła się tym przejmować. On gdzieś tam był i świetnie się bawił polując na nią. Jak kot wypuszczający schwytaną mysz tylko po to aby znów mieć satysfakcję z jej pochwycenia. Wielogodzinne błądzenie w skalnym labiryncie i strach kompletnie pozbawiły jej tchu. Wiedziała jednak, że im łapczywiej stara się zaczerpnąć powietrza tym łatwiej jest ją znaleźć. Paradoksalnie każdy wdech przybliżał ją do śmierci. Oprawca odnajdywał ją po dźwiękach przez nią wydawanych, nie było innej możliwości. Gdy wcześniej ją chwycił nie wyczuła na jego twarzy noktowizora a nic innego nie przychodziło jej do głowy. Aby mieć choć minimalne szanse na przeżycie musiała być kompletnie cicho. Echo jakie panowało w labiryncie sprawiało, że nawet oddech zdradzał jej położenie. Z każdej strony dochodził do niej odgłos kroków oprawcy, maszerującego w równym, pewnym tempie jakby ciemność mu nie przeszkadzała. Zasłaniając usta dłońmi złapała kilka wdechów i ponownie ucichła. Miała wrażenie, że każda komórka jej ciała krzyczy z bólu zdradzając położenie, a bicie serca jest głośniejsze od dzwonów kościelnych w rodzinnej wiosce. Słyszała jak krew pulsuje w żyłach i byłą pewna, że oprawca także to słyszy.

Monika ciężko oddychała przyklejona plecami do ściany jaskini. Bolał ją każdy milimetr ciała. Otarcia i rozcięcia powstałe podczas błąkania się miedzy skałami w kompletnych ciemnościach bolały przy najdrobniejszym ruchu. Była pewna, że kilka ran odsłaniało kości ale mrok nie pozwalał tego zweryfikować. Teraz nie mogła się tym przejmować. On gdzieś tam był i świetnie się...

31 sierpnia 2019 r. był pięknym słonecznym dniem, a temperatura sięgała 30 °C. Osiemnastoletnia Zosia postanowiła zabrać swojego psa na spacer do lasu żeby mógł się wykąpać i schłodzić. Na przejażdżkę wybrała miejsce, w którym była wiele razy z rodzicami, miejsce które znała. Czuła podekscytowanie na myśl, że niedawno zdobyte prawo jazdy pozwalają jej samej oddalić się od Wrocławia. Jadąc czuła podniecenie płynące ze świadomości, że będzie tam bez innych ludzi. Zaparkowała samochód na leśnym parkingu. Zaczęła wchodzić w gęstwiny drzew szukając ciszy i spokoju. Udała się z psem nad rzekę, w której uwielbiał się kąpać. Pozorna cisza była koncertem łamanych przez nią przy stąpaniu gałązek, szelestu liści, śpiewu ptaków oraz jej własnego oddechu, który słyszała głośniej niż kiedykolwiek. Nagle usłyszała głośne pluśnięcie, kiedy pies wskoczył do wody. Stojąc przy brzegu wyciągnęła telefon i zaczęła robić zdjęcia mokremu pupilowi. W pewnym momencie wszystko zrobiło się czerwone. Nie było słychać żadnego dźwięku. Drzewa zaczęły płonąć, patrzyła jak jej skóra pokrywa się ogniem. Czuła ból, a każda sekunda dłużyła się bez końca. Widziała wszystko w zwolnionym tempie, rzuciła się do wody, ale po chwili koryto było suche. Pies, który jeszcze niedawno był mokry teraz płonął. W miejscu oczodołów zostały mu dwa wgłębienia. Pomyślała, że z nią będzie tak samo, w tym momencie przestała cokolwiek widzieć. Dookoła zapadła cisza. Tak wyglądał ostatni dzień lata.

31 sierpnia 2019 r. był pięknym słonecznym dniem, a temperatura sięgała 30 °C. Osiemnastoletnia Zosia postanowiła zabrać swojego psa na spacer do lasu żeby mógł się wykąpać i schłodzić. Na przejażdżkę wybrała miejsce, w którym była wiele razy z rodzicami, miejsce które znała. Czuła podekscytowanie na myśl, że niedawno zdobyte prawo jazdy pozwalają jej samej oddalić się od...

…Jedziemy nam morze. Słońce świeci nam w oczy. Ona jest taka piękna, uśmiecha się do mnie. W radiu leci Kukiz: „a Ty całuj mnie..” Wspólnie śpiewamy, ona wychyla się przez szyber dach i pręży się jak kotka. Wie, że na mnie to działa. Ale ona jest sexi. Usiadła na fotelu, przytula się do mnie, wyciąga rękę z telefonem. Przekrzykuje radio: „Selfie, szybko, zerknij w obiektyw…” Pisk, krzyk, tracę panowanie nad samochodem, NIE!!!......cisza……..
…Otwieram oczy – o nie, jesteśmy pod wodą, TONIEMY!! Chwila, nie. To nieprawda. Co tu się dzieje? Mam maskę na ustach. Do czego ja jestem podłączony? Jestem zanurzony w jakimś szklanym zbiorniku z zieloną wodą. Widzę jak przez mgłę, że po drugiej stronie szyby facet w fartuchu zauważył moje przebudzenie. Odnotowuje coś w notesie, zerka na ekran monitora. Prawdopodobnie sprawdza moje procesy życiowe. Co tu się dzieje. Wychodzę – NIE MOGĘ! U góry jest pokrywa! I co się dzieje z moim ramieniem! Zamiast ręki, mam mechaniczną kończynę! Co to ma znaczyć?! Nogi mam zaczepione do dna. JESTEM TU UWIĘZIONY. Przytykam głowę do szkła. Widzę laboratorium. Na drugim końcu sali widzę drugi zbiornik, a w nim… Ania. O Boże ona ma mechaniczne nogi! Co oni jej zrobili. Patrzę na doktora, próbuję krzyczeć ale z maski wypuszczam tylko kolejne bąble powietrza. Uszy mam zalane wodą. Nic nie słyszę, CISZA. Tylko ta wszechogarniająca zielona woda, woda i CISZA w uszach.

…Jedziemy nam morze. Słońce świeci nam w oczy. Ona jest taka piękna, uśmiecha się do mnie. W radiu leci Kukiz: „a Ty całuj mnie..” Wspólnie śpiewamy, ona wychyla się przez szyber dach i pręży się jak kotka. Wie, że na mnie to działa. Ale ona jest sexi. Usiadła na fotelu, przytula się do mnie, wyciąga rękę z telefonem. Przekrzykuje radio: „Selfie, szybko, zerknij w...

Rodzice najlepiej wiedzą, że cisza może mieć swoje dobre i złe strony.
Razu pewnego z moim czterolatkiem mieliśmy intensywne przedpołudnie spacerowo-zabawowe. Gdy nadszedł czas, aby przygotować obiad postanowiłam małemu znaleźć jakieś zajęcie, aby mieć chwilę na gotowanie.
Włączyłam na telefonie audiobook'a z bajką dla dzieci, dałam mu kredki, kolorowanki, puzzle oraz klocki. Widząc, że synek buduje garaże i bawi się autami uznałam, że mam jakieś 15 minut spokoju. Tak się zapamiętałam w pichceniu, że po pół godziny uświadomiłam sobie, że w pokoju mojego dziecka panuje kompletna cisza. Nie słychać nawet audiobook’a.
Idę, a w głowie kłębią się myśli, co tam zastanę? Wchodzę i oczom moim ukazuje się pełnia dziecięcej kreatywności: na ścianach przepiękna tęcza, kwiaty i motylki – „źlobiłem to dla ciebie mamusiu, bo cię koooocham!”. Na telefonie kilka połączeń wychodzących do różnych ludzi – babci, wujka, pralni dywanów, przychodni – ostatnio wybierane przeze mnie. Dobrze, że nie dzwoniłam do nikogo w sprawach zawodowych… Jak on się skubany dostał do tego telefonu, przecież położyłam go wysoko, poza jego zasięgiem? A, już widzę – drabinka z książek, poukładanych jedna na drugiej. Że to się nie przewróciło to cud jakiś. Na pewno dziecko się przez te pół godziny nie nudziło: firanka stała się ludową wycinanką, wszystkie samochody, w których to było możliwe, zostały pozbawione opon, zawartość szuflad została wysypana na łóżko i wygląda jak kopiec kreta a cały pokój pokrywają maleńkie kawałki papieru – „Mamo, źlobiłem śnieg. Siam!”. No i na dokładkę moje dziecko ma na twarzy domalowaną czarnym flamastrem brodę i wąsy. Tadam! Ale w domu przez ten czas była cisza jak makiem zasiał, to trzeba przyznać. I teraz też zapadła, bo odebrało mi mowę na ten widok…

Rodzice najlepiej wiedzą, że cisza może mieć swoje dobre i złe strony.
Razu pewnego z moim czterolatkiem mieliśmy intensywne przedpołudnie spacerowo-zabawowe. Gdy nadszedł czas, aby przygotować obiad postanowiłam małemu znaleźć jakieś zajęcie, aby mieć chwilę na gotowanie.
Włączyłam na telefonie audiobook'a z bajką dla dzieci, dałam mu kredki, kolorowanki, puzzle oraz...

Prypeć i wszechobecna cisza! Nigdy tam nie pojadę z obawy przed promieniowaniem.
Ale wyobrażam sobie opuszczone osiedla mieszkaniowe, szare bloki z powybijanymi gdzieniegdzie oknami, sterczące jak chore kikuty. Na dachach rozsiały się brzozy. Napisy na budynkach z odłażącą miejscami farbą. Zarośnięte trawą alejki chodnikowe. Ulice ze spękanym zębem czasu asfaltem, pełne dziur i ubytków, prowadzące do elektrowni. Nawet słońce wychylające się zza chmur nie łagodzi grozy czającej się dookoła. Jakby nigdy nic szumią drzewa kołysane letnim wiatrem.
Środkiem ulicy powoli idzie starszy, nieogolony człowiek. Długa broda dodaje mu lat. Znoszone wojskowe ubranie wisi na nim. Widać że jest sporo za duże. Skoro tyle lat udało mu się przeżyć wnioskuję, że jest mutantem, któremu niestraszne promieniowanie. Przyjął na sobie nieoficjalną rolę przewodnika.
Do miasta zbliża się leciwy autobus wypełniony śmiałkami chcącymi zmierzyć się z niebezpieczeństwem. Autobus zatrzymuje się niedaleko człowieka z brodą. Otwierają się drzwi. Wysiada grupa młodych ludzi ale nikt nic nie mówi. Cisza nadal otula sobą całą Prypeć. Mężczyzna wskazuje kierunek i razem z grupą ruszają w kierunku zniszczonej elektrowni. Wchłania ich Prypeć i CISZA...

Prypeć i wszechobecna cisza! Nigdy tam nie pojadę z obawy przed promieniowaniem.
Ale wyobrażam sobie opuszczone osiedla mieszkaniowe, szare bloki z powybijanymi gdzieniegdzie oknami, sterczące jak chore kikuty. Na dachach rozsiały się brzozy. Napisy na budynkach z odłażącą miejscami farbą. Zarośnięte trawą alejki chodnikowe. Ulice ze spękanym zębem czasu asfaltem, pełne...

Cisza w szkole

Wtorek, kolejny dzień oczekiwania na koniec strajku.
Siedzimy nikomu nie potrzebni.

Nie ma krzyku, nie ma śmiechu, nie ma nawet ciągłych pytań...
Jest głucho, jest nieznośnie...
Zabijamy minuty, zabijamy sekundy.
Nie mogę tego wytrzymać, skręcają mi się trzewia. Potrzebuję odrobinę odgłosów dzieci.

Cisza w szkole

Wtorek, kolejny dzień oczekiwania na koniec strajku.
Siedzimy nikomu nie potrzebni.

Nie ma krzyku, nie ma śmiechu, nie ma nawet ciągłych pytań...
Jest głucho, jest nieznośnie...
Zabijamy minuty, zabijamy sekundy.
Nie mogę tego wytrzymać, skręcają mi się trzewia. Potrzebuję odrobinę odgłosów dzieci.

Tego przecież oczekiwałam, ciszy i spokoju. Miałam wypocząć, z dala od tłumu i zgiełku wielkich miast. A teraz siedzę sama na plaży w kompletnej ciszy, jedynie do uszu dociera delikatny szum fal. Ale ta cisza mnie przeraża, nie potrafię się tu odnaleźć. Każdy szelest, szmer i ptak przyprawia mnie o strach. Aż w oddali dostrzegam dwóch mężczyzn, niosą wielki wór, którzy wnoszą do głębszej wody i tam go porzucają. Jednak nic nie zakłóca upragnionej przeze mnie ciszy... Odchodzą. Zmierzają w moim kierunku, dobiegają mnie ich głosy, jednak oni mnie nie dostrzegają. Jedyne słowa, które docierają do moich uszu:
- Zanim znajdą zwłoki, ciało będzie na tyle rozłożone, że już do niczego nie dojdą....
Z brzmieniem tych słów w mojej głowie, zostaję na plaży sama z upragnioną i przerażającą mnie ciszą....

Tego przecież oczekiwałam, ciszy i spokoju. Miałam wypocząć, z dala od tłumu i zgiełku wielkich miast. A teraz siedzę sama na plaży w kompletnej ciszy, jedynie do uszu dociera delikatny szum fal. Ale ta cisza mnie przeraża, nie potrafię się tu odnaleźć. Każdy szelest, szmer i ptak przyprawia mnie o strach. Aż w oddali dostrzegam dwóch mężczyzn, niosą wielki wór, którzy...

Jego pierwsze wspomnienie z dzieciństwa to cisza. Pamieta,że mama trzymała mu na ustach dłoń i przykrywała go swoim ciałem. Nie było całkiem ciemno. Nie wie, gdzie leżeli,ale w szparach widział ciężkie buty ojca. Potem zawsze cisza kojarzyła mu się ze strachem. Gdy był starszy sam zaczął nasuchiwwc ciszy. Chował się pod biurkiem, zaciskał pięści na uszach,kulił się czekał. Czekał, aż ojciec przestanie rzucać przedmiotami,aż matka przestanie krzyczeć i nastanie cisza. Cisza to było to, czego oczekiwał, a zarazem się jej bał. Cisza oznaczala, że może wyjść ze swojej kryjówki. Ojca zazwyczaj już nie było. Matka siedziała na podłodze i palila, a on zaczynał w tej ciszy sprzątać.Nienawidzil jej wtedy.Nienawidził jej za tę ciszę i tę jej cichą bierność. Nigdy nie wolno było mu opowiadać o tym, co się dzieje w jedno domu,matka go uciszała za każdym razem, gdy próbował rozmawiać z nią o przemocy. Z obcymi ludźmi bał się rozmawiać,bo oni byli glośni, a on czuł się dobrze w ciszy. Kiedy podszedł do łóżka ojca z nożem, też zrobił to cicho. Słyszał tylko własne bicie serca. Po wszystkim usiadł na podłodze i czekał. W ciszy.

Jego pierwsze wspomnienie z dzieciństwa to cisza. Pamieta,że mama trzymała mu na ustach dłoń i przykrywała go swoim ciałem. Nie było całkiem ciemno. Nie wie, gdzie leżeli,ale w szparach widział ciężkie buty ojca. Potem zawsze cisza kojarzyła mu się ze strachem. Gdy był starszy sam zaczął nasuchiwwc ciszy. Chował się pod biurkiem, zaciskał pięści na uszach,kulił się czekał....

W Stukocinach, małej mieścinie na Mazurach, pierwszy raz CISZA zapadła w sierpniu tamtego roku. W sezonie bywa, a raczej bywało, tam dosyć tłoczno i gwarno. Wtedy było koło południa, żar lał się z nieba, a w mieście zapadła cisza. Najpierw ludzie myśleli, że wszyscy się pochowali przed upałem i dlatego panuje taki spokój. Po chwili cisza zaczęła być dziwna, niezmącona. Nie śpiewały ptaki, nie szczekały psy, nie krzyczały dzieci. Można było wręcz usłyszeć krew płynącą w swoich żyłach. Ludzie tracili zmysły, a cisza trwała tylko przez 10 minut. Wtedy zniknęło cztery dziewczynki. Sprawdzono teren w promieniu 20 km. Wojsko, strażacy i mieszkańcy miasta podnieśli każdy kamień, a policja weszła do każdego domu. Nie znaleziono niczego. Śledztwo umorzono, a na temat ciszy pojawiło się setki teorii naukowych. Mówiono, że upał, wyziewy bagienne, glony, zatruta woda itp. Wszystkie one upadły w grudniu. Cisza znowu zabrała cztery dziewczynki. Zniknęły z zamkniętych domów, bez ubrań zimowych czy innych rzeczy osobistych. Policja dookoła miasteczka, na polach zabezpieczyła 10 386 różnych śladów butów. Żadnego nie dopasowano do mieszkańców. Ludzie pouciekali do stworzonego dla nich osiedla w Poznaniu. Z tego co wiem to w Stukocinach nie ma już żadnej dziewczynki. Została nas tu garstka. Jutro mija cztery miesiące od ostatniej ciszy...

W Stukocinach, małej mieścinie na Mazurach, pierwszy raz CISZA zapadła w sierpniu tamtego roku. W sezonie bywa, a raczej bywało, tam dosyć tłoczno i gwarno. Wtedy było koło południa, żar lał się z nieba, a w mieście zapadła cisza. Najpierw ludzie myśleli, że wszyscy się pochowali przed upałem i dlatego panuje taki spokój. Po chwili cisza zaczęła być dziwna, niezmącona. Nie...

CISZA... towar deficytowy w moim życiu, przez co cenniejszy od złota. Jest taki czas w moim mieszkaniu kiedy to cisza jest najważniejsza , najpotrzebniejsza , króluje niepodzielnie i nieprzerwanie - przez dwie godziny. Wywieszam na drzwiach kartkę "nie używać dzwonka, pod groźbą utraty ręki" i niech tylko listonosz spróbuje ją zignorować, przysięgam że straci też głowę. Tak, w tym czasie jestem szczególnie wyczulona, drażliwa i wybuchowa. Psy za oknem zbyt głośno szczekają a wrony zbyt głośno kraczą, wiatr w kominie za głośno huczy. Telefon wie, że nie może dzwonić, a jedynym dozwolonym dźwiękiem jest szelest przewracanych stron czytanej książki. To czas drzemki mego dziecka. Święty czas ciszy! Ono nie koniecznie potrzebuje tej ciszy do snu, ale ja potrzebuję tego cennego czasu dla odzyskania równowagi psychicznej. Cisza sprawia że czas płynie wolniej, spokój ogarnia ciało i umysł. Przysięgam że jak ta baba spod czwórki zacznie rozbijać tłuczkiem kotlety to nie ręczę za siebie. Tak, cisza również łagodzi obyczaje.

CISZA... towar deficytowy w moim życiu, przez co cenniejszy od złota. Jest taki czas w moim mieszkaniu kiedy to cisza jest najważniejsza , najpotrzebniejsza , króluje niepodzielnie i nieprzerwanie - przez dwie godziny. Wywieszam na drzwiach kartkę "nie używać dzwonka, pod groźbą utraty ręki" i niech tylko listonosz spróbuje ją zignorować, przysięgam że straci też głowę....