Ostatnio znajoma nauczycielka zadała mi pytanie „Czym jest okres dojrzewania?”, rezolutnie postanowiłam odpowiedzieć pytaniem na pytanie, aby dać sobie chwilę na przemyślenie odpowiedzi „Jaka jest jego definicja czy czym był dla mnie?”. „Czym był dla ciebie.” Uświadomiłam sobie wtedy, że nigdy się nad tym tak naprawdę nie zastanawiałam, przez co nie udało mi się udzielić satysfakcjonującej odpowiedzi. Jednak to pytanie ze mną zostało i zmusiło do refleksji. Czymże więc on jest? Nie mniej, nie więcej jak przejściem z dzieciństwa w dorosłość. Słowa dorosłość użyłam tu świadomie, gdyż pełnotelność jest, jak głosi ludowa mądrość, tylko osiągnięciem pewnego pułapu wiekowego, przeżyciem odliczonej liczby dni. Dorosłość natomiast jest świadomością odpowiedzialności za własne życie, wiedzą o tym, że nikt nie przeżyje go za nas, i że nikt inny nie przejmie brzemienia konsekwencji naszych działań. Czymże więc było dla mnie wejście w dorosłość? Przede wszystkim pasmem rozczarowań i utraconych złudzeń, może brzmieć to niezwykle ponuro i przygnębiająco, jednak taka jest prawda. Jako dorosła kobieta wciąż jestem tą samą małą dziewczynką, tylko teraz jej rodzice i znajomi dorośli nie są już wszechpotężni, nie wszystkie rany da się wyleczyć buziakiem, dobro nie zawsze zwycięża zło, a w dodatku często spajają się w jedno. Ale w dorosłości odkryłam też szansę na ulepszenie świata choć odrobinę. Świadomość jego wad pozwala mi samodzielnie i r z e c z y w i ś c i e coś zmienić w nim i w sobie.

Ostatnio znajoma nauczycielka zadała mi pytanie „Czym jest okres dojrzewania?”, rezolutnie postanowiłam odpowiedzieć pytaniem na pytanie, aby dać sobie chwilę na przemyślenie odpowiedzi „Jaka jest jego definicja czy czym był dla mnie?”. „Czym był dla ciebie.” Uświadomiłam sobie wtedy, że nigdy się nad tym tak naprawdę nie zastanawiałam, przez co nie udało mi się udzielić...

Jak boleśnie odkryłam gdzieś około drugiego roku studiów, największy mit dotyczący dorosłości brzmi następująco; że można osiągnąć etap, zwykle tożsamy z ilością przeżytych lat, kiedy człowiek staje się dorosły.
Otóż; nie można.

Można mieć dowód w kieszeni, wynająć mieszkanie, płacić sumiennie rachunki i wybrać nudną, acz praktyczną pracę, która pozwoli nam na te rachunki zarobić.

Można wstawać przed 10 w weekendy i niczym nie przymuszonym sprzątać mieszkanie.

Można wylądować jakimś cudem na ślubnym kobiercu z osobą, której się zasadniczo prawie nie zna i spłodzić z nią bądź z nim potomstwo.

Można założyć lokatę w banku, wziąć kredyt, samemu umawiać się do dentysty i, po nocnych wycieczkach po barach, budzić się z bolącym kręgosłupem i myślą, że nie było jednak warto.

Można? A można.
Można robić te wszystkie rzeczy i więcej, a jednak nigdy nie wejść do tej mitycznej krainy zwanej ‘’dorosłością”, w której ludzie znają odpowiedź na każde pytanie, są odpowiedzialni, rozsądni i zawsze podejmują dojrzałe decyzje. Głównie dlatego, że ta kraina po prostu nie istnieje. Lat przybywa, a odpowiedzi na nasze pytania wcale nie ubywa- ba! Przybywa za to pytań oraz ludzi, przed którymi zmyślamy, że tak, tak, wiem, rozumiem, oczywiście.

Z osiągnięciem pewnego wieku każdy z nas z przerażeniem rozgląda się w około i stwierdza, że dorosłość polega głównie na udawaniu, przed samym sobą i resztą świata, że jest się, kurna, dorosłym.

Jak boleśnie odkryłam gdzieś około drugiego roku studiów, największy mit dotyczący dorosłości brzmi następująco; że można osiągnąć etap, zwykle tożsamy z ilością przeżytych lat, kiedy człowiek staje się dorosły.
Otóż; nie można.

Można mieć dowód w kieszeni, wynająć mieszkanie, płacić sumiennie rachunki i wybrać nudną, acz praktyczną pracę, która pozwoli nam na te...

Choć może wydawać się to trochę dziwne sądzę, że duża część "dorosłych",
tak naprawdę dorosła nie jest. Dojrzałość, która miała przyjść w pewnym wieku, nie zapukała do sporej części pełnoletniej cywilizacji. Osiągając wreszcie upragniony wiek 18 lat, liczyłam, że ludzie na tym etapie życia, potrafią ze sobą rozmawiać, jednak szara rzeczywistosć mnie rozczarowała. Świat dorosłości różni się od świata nastolatków jedynie skalą problemów, gdzie zamiast o wysokość kieszonkowego, kłócimy się o wyższe dochody.

Choć może wydawać się to trochę dziwne sądzę, że duża część "dorosłych",
tak naprawdę dorosła nie jest. Dojrzałość, która miała przyjść w pewnym wieku, nie zapukała do sporej części pełnoletniej cywilizacji. Osiągając wreszcie upragniony wiek 18 lat, liczyłam, że ludzie na tym etapie życia, potrafią ze sobą rozmawiać, jednak szara rzeczywistosć mnie rozczarowała. Świat...

Nie miałam imprezy na "osiemnastkę", więc moje symboliczne wejście w dorosłość odbyło się bez fanfar, ale też po co mi fanfary, skoro niewiele to zmieniło. Tkwiłam w beznadziei, alkohol udawało się kupować bez dowodu jeszcze przed osiemnastką i rozciągała się przede mną wizja tkwienia w dziurze zabitej dechami w samotności i bez marzeń.
I tak było. Musiałam stawić czoła urzędowi pracy, odbijałam się od staży do staży i gównorobót za psi grosz. Z tym kojarzy mi się moje wchodzenie w dorosłość.

Nie miałam imprezy na "osiemnastkę", więc moje symboliczne wejście w dorosłość odbyło się bez fanfar, ale też po co mi fanfary, skoro niewiele to zmieniło. Tkwiłam w beznadziei, alkohol udawało się kupować bez dowodu jeszcze przed osiemnastką i rozciągała się przede mną wizja tkwienia w dziurze zabitej dechami w samotności i bez marzeń.
I tak było. Musiałam stawić czoła...

Moje zderzenie z rzeczywistością było straszne. Zawsze uwielbiałam do późnych godzin nocnych czytać książkę, czy oglądać moje ulubione seriale. Następnie na wykładach potrafiłam siedzieć przy kawie, mało przytomna. Kiedy poszłam do pracy wszystko się musiało zmienić. Owszem byłam w stanie siedzieć do 2 w nocy czytając książkę, niemniej jednak wstanie na 8 do pracy powodowało, że w pracy nie potrafiłam skupić się na powierzonych mi zadaniach. Niestety długo tak się nie dało. Musiałam sobie uświadomić, że łączenie przyjemności z obowiązkami domowymi i pracą już nie idzie tak łatwo jak czasy studenckie, gdy zdecydowanie na więcej można sobie było pozwolić.
Teraz, w dorosłym życiu, swoje ukochane książki rozdzielam na więcej wieczorów, a zaległości nadrabiam jedynie przy okazji weekendów, gdy mam zdecydowanie więcej czasu.

Moje zderzenie z rzeczywistością było straszne. Zawsze uwielbiałam do późnych godzin nocnych czytać książkę, czy oglądać moje ulubione seriale. Następnie na wykładach potrafiłam siedzieć przy kawie, mało przytomna. Kiedy poszłam do pracy wszystko się musiało zmienić. Owszem byłam w stanie siedzieć do 2 w nocy czytając książkę, niemniej jednak wstanie na 8 do pracy...

Wielki świat małego człowieka pomimo tajemnic za każdym rogiem i potworów w każdej szafie jest całkiem klarowny. Bohaterowie zawsze zwyciężają, zło zawsze jest czarne, ciemności bać się należy a odpowiedzi rodziców stanowią prawdę ostateczną. Wkraczając w dorosłość, bogaci w wiedzę o świecie cała ta prostota znika. Jak się okazuje niema jednoznacznych odpowiedzi a wiedza mnoży kolejne pytania. Potwory kryją się nie tylko w ciemnościach. Wkrótce tez sami musimy stać się wyrocznią prawdy dla malutkich. Największym bólem dorosłości jest brak magii dziecięcego umysłu.

Wielki świat małego człowieka pomimo tajemnic za każdym rogiem i potworów w każdej szafie jest całkiem klarowny. Bohaterowie zawsze zwyciężają, zło zawsze jest czarne, ciemności bać się należy a odpowiedzi rodziców stanowią prawdę ostateczną. Wkraczając w dorosłość, bogaci w wiedzę o świecie cała ta prostota znika. Jak się okazuje niema jednoznacznych odpowiedzi a wiedza...

- Mam wszystkiego dość! Chcę być dorosła! Nie chcę, żebyście mi mówili co mam robić – mówiłam do rodziców będąc nastolatką, kiedy zarzucali mnie zakazami, nakazami, poleceniami.
Nie chciałam biegać do sklepu na zawołanie, sprzątać w każdą sobotę całego mieszkania, obierać ziemniaków. Chciałam wolności!!! Chciałam by matka nie zaglądała bez przerwy do mego pokoju sprawdzając co robię. Chciałam spokoju, swobody i braku kontroli. Wyobrażałam sobie jak robię coś zupełnie przeciwnego niż oczekują rodzice. Czerpałam z tego wielką przyjemność. Na ten moment tylko tyle mogłam zrobić. Jakikolwiek sprzeciw nie wchodził w grę, gdyż zaraz rodzice nakładali na mnie kolejną karę. Jeśli nie posprzątałam to nie mogłam pójść na dyskotekę czy do kina. Jeśli pyskowałam to miałam szlaban na jakiekolwiek wyjście z domu.
No i przyszła ta długo wyczekiwana, upragniona dorosłość. Wcześniej martwiłam się tylko stopniami w szkole, kolejnymi klasówkami oraz tym co będę robić w wakacje. Teraz przyszło mi znaleźć sobie pracę i zapewnić sobie stabilność finansową. Lipiec i sierpień przestał kojarzyć się z labą. Trzeba było pracować. Potem pojawił się mąż, dzieci i co za tym idzie, mnóstwo obowiązków. Teraz musiałam sprzątać żeby mieć czysto. Na dyskotekę nie dało się pójść bo trzeba było zorganizować opiekę nad dziećmi. Teraz nie tylko obieranie ziemniaków czekało mnie codziennie. Trzeba było wymyślić cały obiad dla rodziny a później go ugotować. Nienawidziłam tego.
Nawet chora być nie mogłam bo przecież trzeba było zająć się dziećmi gdy wróciły z przedszkola.
Mimo, że nikt mi nie mówił co mam robić, miałam mnóstwo obowiązków. Chętnie przeniosłabym się w czasie do mojej młodości...

- Mam wszystkiego dość! Chcę być dorosła! Nie chcę, żebyście mi mówili co mam robić – mówiłam do rodziców będąc nastolatką, kiedy zarzucali mnie zakazami, nakazami, poleceniami.
Nie chciałam biegać do sklepu na zawołanie, sprzątać w każdą sobotę całego mieszkania, obierać ziemniaków. Chciałam wolności!!! Chciałam by matka nie zaglądała bez przerwy do mego pokoju sprawdzając...

Rozczarowanie? Być może. Liczyłam się niby z tym, że dorosłość różowa nie jest, ale nawet w ponurym krajobrazie moich przewidywań nie było miejsca na to, co zastałam.

Zawiedli mnie właściwie... dorośli. Ci, których miałam za rozumnych, wszechwiedzących, po których spodziewałam się dobrej woli, znajomości rzeczy, którym ufałam, że mają rozeznanie w tym, co i jak. Jako dzieciak bałam się dorastania, sądząc, że nie podołam wymogom. Cóż..., coraz bardziej odkrywam, że cała reszta też radzi sobie nie najlepiej. Z początku jawiło mi się to jako cios, druzgoczące odkrycie obracające wniwecz wszystko, w co do tej pory wierzyłam. Każdy kolejny „niedoskonały” kaleczył mój światopogląd.
Chyba mi przeszło.
Nie powiem, że stałam się kuloodporna, ludzie nadal mnie zaskakują. Ale kredyt zaufania mam mniejszy i o dziwo więcej wybaczam. Im dłużej żyję, tym bardziej zaczynam pojmować, że wszyscy gnamy na oślep. Człowiek to taki produkt niedokończony. Już nie rozpatruję tego w kategoriach rozczarowania. Lekarstwem była mi chyba jedna „kiepsko przygotowana do zaszczytu życia”. Skoro ona „nie znała roli, którą grała”, to na całą resztę też trzeba patrzeć z przymrużeniem oka. Jesteśmy słabi i poniekąd to urocze.
Oczywiście wyznam, że buduję sobie pewne bastiony. Przyjemnie jest mieć w co wierzyć i stąd powieści. Na papierze nawet dorośli potrafią się godnie prezentować, umieją być wielcy i bez skazy, a w dodatku niezmienni...

Rozczarowanie? Być może. Liczyłam się niby z tym, że dorosłość różowa nie jest, ale nawet w ponurym krajobrazie moich przewidywań nie było miejsca na to, co zastałam.

Zawiedli mnie właściwie... dorośli. Ci, których miałam za rozumnych, wszechwiedzących, po których spodziewałam się dobrej woli, znajomości rzeczy, którym ufałam, że mają rozeznanie w tym, co i jak. Jako...

Jeśli „zderzenie” z rzeczywistością rozumieć dosłownie, to owszem, niedługo (24 dni) po ukończeniu 18 r.ż. spotkało mnie coś takiego. Rzeczywistość sprowadzała się do samochodu, który potrącił mnie na przejściu dla pieszych. To przypadek, że stało się to tuż po osiągnięciu przeze mnie pełnoletności, niemniej naszła mnie myśl, że mój „start” w dorosłość nie był zbyt... szczęśliwy. Przejdźmy do sedna, do metaforycznego ujęcia problemu.
Tego, że świat nie jest idealnym miejscem, dowiedziałam się dawno temu. Metryka nie ma tu nic do rzeczy. Istotne były: charakter, obserwacje i doświadczenie. Nieśmiałość, wycofanie, idealizm to cechy, które predestynują do silniejszego odczuwania... wszystkiego. Z kolei przeżycie już w dzieciństwie wielu rozczarowań wynikających m.in. z nawiązanych relacji międzyludzkich, późniejsze obserwowanie niesprawiedliwości, rywalizacji, upadek ideałów prowadzą do przekonania, że nikomu nie można ufać, nigdzie nie jest bezpiecznie. W dorosłość wkraczałam ze świadomością tych smutnych prawd. Nie wyczekiwałam (jak inni) tęsknie osiemnastki, bałam się, że będę musiała stać się odpowiedzialna za siebie i swoje życie. Gdy teraz spotykają mnie rozczarowania, traktuję je jako kolejne rzeczy w osobistym bagażu i dowód na to, że moje wcześniejsze obserwacje były słuszne. Różnica polega tylko na tym, że na mnie, osobie dorosłej, spoczywa większa „misja” - muszę radzić sobie sama. Wymaga to siły, rozwagi, odporności na trudności. Na tym polega prawdziwa dorosłość.

Jeśli „zderzenie” z rzeczywistością rozumieć dosłownie, to owszem, niedługo (24 dni) po ukończeniu 18 r.ż. spotkało mnie coś takiego. Rzeczywistość sprowadzała się do samochodu, który potrącił mnie na przejściu dla pieszych. To przypadek, że stało się to tuż po osiągnięciu przeze mnie pełnoletności, niemniej naszła mnie myśl, że mój „start” w dorosłość nie był zbyt......

Kiedy byłem gimnazjalista nie mogłem doczekać się kiedy będę miał 18stke. Mógłbym robić co chce, kupować alkohol papierosy itd. Ale skończywszy 18lat, po napisaniu egzaminu dojrzałości i wyboru uczelni zalowalem że nie jestem młodszy. Nie musiałbym martwić się o utrzymanie,wiele rzeczy uszloby mi płazem.mylilem się znacznie. Teraz doceniam ciężka pracę ludzi za zazwyczaj małe pieniądze.podziwiam ich determinację,siłę. Życie dorosłego człowieka to nie bajka i nie jestem już bezkarny. Musze sam o siebie zadbać,myśleć przyszlosciowo,oszczędzać A co najważniejsze dużo się uczyć.. i prawa i dorosłego życia;)

Kiedy byłem gimnazjalista nie mogłem doczekać się kiedy będę miał 18stke. Mógłbym robić co chce, kupować alkohol papierosy itd. Ale skończywszy 18lat, po napisaniu egzaminu dojrzałości i wyboru uczelni zalowalem że nie jestem młodszy. Nie musiałbym martwić się o utrzymanie,wiele rzeczy uszloby mi płazem.mylilem się znacznie. Teraz doceniam ciężka pracę ludzi za zazwyczaj...