- Pocałowałaś go! - zmrużył oczy.
- Adaś, daj spokój... - próbowałam go udobruchać, ale wiedziałam, że nie będzie łatwo.
- Jak mogłaś go pocałować?!
- Wspomnienia wzięły górę i... - powiedziałam cicho.
- To między wami coś było?! Chyba żartujesz...
- Adaś... - chciałam wziąć go za rękę, ale ją odtrącił. - Piotrek był pierwszą miłością mojego życia, ale też pierwszym wielkim rozczarowaniem - patrzył na mnie z niedowierzaniem, jakbym przestała być osobą, którą zna.
- Nic z tego nie rozumiem...
- Spotkaliśmy się dziś z Piotrkiem przypadkiem, poszliśmy na kawę i zaczęliśmy rozmawiać, co u nas słychać, a potem zeszło się na wspominki... Gdy miałam 16 lat, byłam w nim zakochana do szaleństwa. Jeździłam na obozy harcerskie tylko po to, żeby być bliżej niego. On mnie jednak zwodził. Podobało mu się to, że tak mocno do niego wzdycham. Wykorzystywał sytuację, ale trudno mu się dziwić - kleiłam się do niego jak pszczoła do miodu. Zawsze podpowiadałam mu na sprawdzianach i pyskowałam każdemu, kto go obraził... - Adaś milczał. - Po kawie poszliśmy na spacer po Starym Mieście. Potem Piotrek powiedział, że mnie odwiezie. Wspomnień czar wziął nad nami górę i... pocałowaliśmy się. Tak po prostu. Potem zaczęliśmy z tego śmiać, bo zupełnie nam to nie wyszło. - Adaś patrzył na mnie spode łba. - Kochanie, to naprawdę nic nie znaczyło. Piotrek się ożenił, a ja... ja chcę być ZAWSZE PRZY TOBIE. Kocham cię.
- Ja też cię kocham, ale... nigdy więcej nie całuj już obcych facetów. Obiecujesz?
- Obiecuję.

- Pocałowałaś go! - zmrużył oczy.
- Adaś, daj spokój... - próbowałam go udobruchać, ale wiedziałam, że nie będzie łatwo.
- Jak mogłaś go pocałować?!
- Wspomnienia wzięły górę i... - powiedziałam cicho.
- To między wami coś było?! Chyba żartujesz...
- Adaś... - chciałam wziąć go za rękę, ale ją odtrącił. - Piotrek był pierwszą miłością mojego życia, ale też pierwszym wielkim...

Kochany D.
Znów do Ciebie pisze. Wiem, że nigdy tego nie przeczytasz, bo jesteś daleko w lepszym świecie, ale mam wrażenie, że tylko tak radzę sobie z Twoim odejściem. Wiem jak bardzo kochałeś listy, zawsze gdzieś mi je podrzucałeś. Ten ostatni zawsze mam przy sobie. Napisałeś go nie wiedząc co się stanie, A wypadek całkowicie zmienił jego sen, do tej pory wywołuje u mnie łzy. Wiem, że nigdy nie wrócisz, ale wciąż czuje Twoją obecność. Tyle wspomnień... wciąż Cię kocham.
Jest coś o czym muszę Ci powiedzieć. Wiem, że bardzo ucieszyłbyś się z tego powodu. Kochany będziemy mieli synka, który będzie nosił Twoje imię. Słowa z Twojego ostatniego listu ZAWSZE PRZY TOBIE, znaczą dla mnie tak wiele... Nie mogę mieć Ciebie, więc dałeś mi nasze maleństwo, to prawie jakbyś wrócił do mnie. Będę musiała kochać go za nas oboje, ale mam nadzieję że dasz mi siłę... Teraz jestem rozdarta. Wciąż tęsknię i nigdy nie przestanę, ale mam dla kogo żyć.
Kocham Cię całym sercem i dziękuję za kopa do działania. Jeszcze do Ciebie napisze.
Twoja A.

Anna podpalił kartę papieru i jak każdy płonący lisy rzuciła z most,na którym się poznali.

Kochany D.
Znów do Ciebie pisze. Wiem, że nigdy tego nie przeczytasz, bo jesteś daleko w lepszym świecie, ale mam wrażenie, że tylko tak radzę sobie z Twoim odejściem. Wiem jak bardzo kochałeś listy, zawsze gdzieś mi je podrzucałeś. Ten ostatni zawsze mam przy sobie. Napisałeś go nie wiedząc co się stanie, A wypadek całkowicie zmienił jego sen, do tej pory wywołuje u mnie...

Jedna świeczka w pokoju. Pali się, ukazuje płomień, ten sam, który cały czas żarzy się w Jej sercu. Cały czas o Nim myśli i nie może przestać. Jej uczucie do Niego jest tak wielkie i tak strasznie za Nim tęskni, a nie wie czy kiedykolwiek jeszcze Go zobaczy. To właśnie ta niepewność jest najgorsza. Niepewność, czy uda Jej się jeszcze kiedyś do Niego przytulić, pocałować, spojrzeć w Jego piękne zielone oczy, dotknąć Jego rozmierzwionych brązowych włosów…. Czy uda im się jeszcze kiedyś usiąść na pomoście nad ich ulubionym jeziorem podczas wschodu słońca, czując delikatny powiew wiatru na ich skórze, słysząc tylko coraz to narastający świergot wstających ptaków oraz bicie ich tętniących miłością serc? Chyba jeszcze nigdy nie czuła takiego rozdarcia, krzyku, którego nie umiała w żaden sposób stłumić. Patrzyła się na jedyny ogień żarzący się w pokoju, powracając myślami do najwspanialszych chwil w Jej życiu, kiedy nagle poczuła Jego zapach. Odwróciła się na natychmiast, i zobaczyła to, co jeszcze przed chwilą myślała, że już nigdy może nie ujrzeć. To był On. Miał zmęczone, ale nadal pełne miłości do Niej oczy. Widać było, że jest jeszcze bardzo wyczerpany, ale udało mu się. Dużo Go to kosztowało, musiał pokonać własne słabości, ale walczył z całych sił i wygrał tę walkę. Powiedział kiedyś do niej „będę ZAWSZE PRZY TOBIE” i dotrzymał słowa. Nie opuścił jej i zrobi wszystko, aby nigdy tego nie uczynić.

Jedna świeczka w pokoju. Pali się, ukazuje płomień, ten sam, który cały czas żarzy się w Jej sercu. Cały czas o Nim myśli i nie może przestać. Jej uczucie do Niego jest tak wielkie i tak strasznie za Nim tęskni, a nie wie czy kiedykolwiek jeszcze Go zobaczy. To właśnie ta niepewność jest najgorsza. Niepewność, czy uda Jej się jeszcze kiedyś do Niego przytulić, pocałować,...

Minął rok od kiedy mój Jake opuścił mnie na dobre. Mimo upływu czasu bol jest przeszywający jeśli dłużej o tym rozmyślam bądź przypomni mi się miejsce z nim związane. Byliśmy nierozłączni. Od dziecka byliśmy najlepszymi przyjaciółmi i sąsiadami przez plot jednak z czasem i naszym wiekiem zaczęło to się przeobrazić w cos bardziej bliskiego intymnego i pięknego co nie można było zapomnieć. Było idealnie chociaż nie ma związków idealnych aż przyszedł dzień kiedy świat odebrał mi skarb, mojego Jake'a. Wraz z Jakiem umarło i moje serce powstał mur który nie dopuścił nikogo nawet najbliższych. Z czasem zaczęłam żyć wyłącznie w swoim świecie. Jednak pewnego dnia kiedy wracałam do domu i przechodząc koło domu gdzie niegdyś mieszkał Jake zauważyłam samochód transportowy i pracowników którzy rozładowywali wyposażenie do domu. Byłam z jednej strony i smutna gdzie pustka obudziła się w jednej chwili ale jednak i ciekawa kto miałby zamieszkać koło mnie. Po chwili zajechało kolejne auto jednak było to osobowe. Kiedy się zatrzymał , postanowiłam zobaczyć kto uraczy mnie swoja obecnością w sąsiedzkim życiu. Czekanie aż osoba wyjdzie z auta było uciążliwie jakby ta chwila trwała wiecznie. W końcu kiedy stałam i wpatrywałam się w czarny samochód osoba wysiadła z niego a kiedy ujrzałam twarz łzy spłynęły mimowolnie po mojej twarzy. Był to Matthew przyjaciel mojego Jake. Przez chwile wpatrywał się we mnie swoim intensywnym spojrzeniem a kiedy podszedł powiedział cos co zmieniło moje życie : Cześć Rosie. Dawno się nie widzieliśmy. Mam do spełnienia obietnice która poprosił mnie mój najlepszy przyjaciel. Nie wiem co ty na to ale zamierzam jej dotrzymać i od teraz ZAWSZE BEDE PRZY TOBIE nawet jeśli nie będziesz mnie chciała od teraz będę twoim aniołem stróżem.

Minął rok od kiedy mój Jake opuścił mnie na dobre. Mimo upływu czasu bol jest przeszywający jeśli dłużej o tym rozmyślam bądź przypomni mi się miejsce z nim związane. Byliśmy nierozłączni. Od dziecka byliśmy najlepszymi przyjaciółmi i sąsiadami przez plot jednak z czasem i naszym wiekiem zaczęło to się przeobrazić w cos bardziej bliskiego intymnego i pięknego co nie można...

Zauroczyłam go już przy pierwszym spotkaniu. Wtedy, gdy zamiast świetnie się bawić, tkwiłam w rogu sali, zerkając ze zniecierpliwieniem na zegarek. Stałam tam i w duchu modliłam się, żeby ta impreza dobiegła końca. Tłum spoconych, pijanych ludzi, oślepiające światła, duszący dym i nadmiar decybeli uderzających w bębenki to zdecydowanie za dużo dla moich pięciu zmysłów. Wtedy do mnie podszedł. Stanął obok, omiótł całe pomieszczenie pogardliwym spojrzeniem i powiedział: "Jeszcze trochę. Wytrzymamy. Niedługo każde z nas wróci do swojego azylu". Pewnie wyczuł pokrewieństwo dusz. Dwoje introwertyków zaciągniętych siłą do tej dżungli. Mylił się. Nigdy nie byłam introwertyczką, zawsze brylowałam w towarzystwie.
Do czasu.
W domu czekała na mnie Mama. Mamusia. Ze wzrokiem utkwionym w martwym punkcie. Od razu mu powiedziałam, że nie mam ochoty na żadne romanse. On jednak nie zrezygnował, uparciuch. Pomagał mi przy Mamie tak często, jak tylko mógł. Kiedy ta odeszła, on wciąż przy mnie był. Nie miałam dla niego miłości, choć bardzo tego chciałam. Nie mogłam nią nikogo obdarzyć, tak bardzo nienawidząc siebie. To przeze mnie Mamę spotkał ten los. To ja wtedy prowadziłam. Ja i promile w moim krwiobiegu. Mnie nie wolno kochać. Chciałam żeby odszedł, gdziekolwiek. Żeby dał mi spokój, znalazł sobie kogoś, żył swoim życiem. Jego odpowiedź była inna: "Wiesz gdzie chcę być? ZAWSZE PRZY TOBIE". Uparciuch.
Jego uczucie sprawiło, że powoli zaczynam patrzeć w lustro i kochać. Jego i samą siebie.

Zauroczyłam go już przy pierwszym spotkaniu. Wtedy, gdy zamiast świetnie się bawić, tkwiłam w rogu sali, zerkając ze zniecierpliwieniem na zegarek. Stałam tam i w duchu modliłam się, żeby ta impreza dobiegła końca. Tłum spoconych, pijanych ludzi, oślepiające światła, duszący dym i nadmiar decybeli uderzających w bębenki to zdecydowanie za dużo dla moich pięciu zmysłów....

ZAWSZE PRZY TOBIE, ZAWSZE PRZY TOBIE - powtarzał jak mantrę za każdym razem z innym akcentem. Gdyby ktoś go nie znał, to pomyślałaby, że jest szalony. Karol zaś pracował w teatrze i swoje role ćwiczył najczęściej w domu. Często grał w scenach miłosnych. Niestety sam był zakochany bez wzajemności. Smolił cholewki do jednej z dam, lecz ta nie wiadomo dlaczego, odrzucała jego zaloty. Jakież było jego zdziwienie, gdy ujrzał ją na spektaklu w pierwszym rzędzie. Jej obecność sprawiła, że dostał tremy. Grał jedną z głównych ról. Owacjom nie było końca. A potem zdarzył się cud. Zofia pogratulowała Wiesławowi wspaniałego występu i zgodziła się pójść z nim na kolację. Ten wieczór okazał się przełomowym. Kobieta z zaskoczeniem twierdziła, że Wiesław dużo zyskuje przy bliższym poznaniu, a ten z każdym kolejnym spotkaniem był coraz bardziej zafascynowany Zofią. Ponad roczne randki doprowadziły ich przed ołtarz. A potem żyli długo i szczęśliwie.

ZAWSZE PRZY TOBIE, ZAWSZE PRZY TOBIE - powtarzał jak mantrę za każdym razem z innym akcentem. Gdyby ktoś go nie znał, to pomyślałaby, że jest szalony. Karol zaś pracował w teatrze i swoje role ćwiczył najczęściej w domu. Często grał w scenach miłosnych. Niestety sam był zakochany bez wzajemności. Smolił cholewki do jednej z dam, lecz ta nie wiadomo dlaczego, odrzucała jego...

Julka pokłóciła się z Oskarem. Sprawa wyglądała dość poważnie, choć tak naprawdę w głębi duszy cały czas go kochała. Nie potrafiła jednak przełamać w sobie gniewu i gdy ten dzwonił, nie odbierała. Po tygodniu tej udręki zaczęła odczuwać niepokojące objawy chorobowe. Po licznych badaniach i wielu godzinach spędzonych w szpitalu, postawiono diagnozę: białaczka. Julia załamała się. Choć miała przy sobie rodziców, czuła się samotna, tęskniła za Oskarem. Jednak poczucie winy, które się w niej narodziło, nie pozwalało jej na kontakt z chłopakiem. Ten natomiast nie dawał za wygraną. Skontaktował się z bratem dziewczyny, od którego dowiedział się o chorobie Julki. Nie zastanawiając się, pojechał do szpitala. Jego ukochana spała. Podszedł do łóżka, uścisnął jej zimną dłoń i szepnął do ucha: będę ZAWSZE PRZY TOBIE. Od tej pory byli nierozłączni, a ich uczucie rozwijało się wraz z upływem czasu.

Julka pokłóciła się z Oskarem. Sprawa wyglądała dość poważnie, choć tak naprawdę w głębi duszy cały czas go kochała. Nie potrafiła jednak przełamać w sobie gniewu i gdy ten dzwonił, nie odbierała. Po tygodniu tej udręki zaczęła odczuwać niepokojące objawy chorobowe. Po licznych badaniach i wielu godzinach spędzonych w szpitalu, postawiono diagnozę: białaczka. Julia załamała...

Stał przed moim oknem i krzyczał jak szaleniec: "Będę ZAWSZE PRZY TOBIE!". Łzy spływały po policzkach, nie chciałam go widzieć, chociaż nadal bardzo go kochałam ale nie mogłam z nim być, nie mogłabym udźwignąć tego ciężaru. Zasłoniłam rolety i nim zdążyłam zamoczyć łzami poduszkę, usłyszałam walenie do drzwi. To nie było zwykłe stukanie, jeszcze trochę a drzwi zostałyby wyłamane z zawiasów. Otworzyłam mu wściekła i zapłakana. Rzucił się na mnie, przytulił mocno i... widziałam jak płacze, czułam jak nie może beze mnie żyć. Nie mogłam się wyswobodzić z jego objęć, bo tak naprawdę chciałam żeby mnie z nich nie wypuszczał. Rok leczenia, rok jeżdżenia po klinikach, diagnoza: rak złośliwy. Nie chciałam nikogo widzieć, straciłam rodzinę, znajomych, porzuciłam psa i jego... Nie chciałam by widział mnie w takim stanie, w stanie agonii. To mnie przerastało. Teraz już wie że kłamstwem był list, iż go zdradzałam, że mam kogoś i wyjeżdżam by zamieszkać z nowym partnerem. Nie wiem jak mnie znalazł, naprawdę nie wiem, ale cieszę się że jest przy mnie. Że kochał i kocha nadal. Choroba nie odpuszcza ale dumnie noszę pierścionek zaręczynowy i chwalę się pielęgniarkom. Wiem, że niedługo się rozstaniemy ale będę tam na niego czekać, bo to jest miłość.

Stał przed moim oknem i krzyczał jak szaleniec: "Będę ZAWSZE PRZY TOBIE!". Łzy spływały po policzkach, nie chciałam go widzieć, chociaż nadal bardzo go kochałam ale nie mogłam z nim być, nie mogłabym udźwignąć tego ciężaru. Zasłoniłam rolety i nim zdążyłam zamoczyć łzami poduszkę, usłyszałam walenie do drzwi. To nie było zwykłe stukanie, jeszcze trochę a drzwi zostałyby...

-Posłuchaj mnie- rzekł Tommy łapiąc za rękę Lorę - damy radę, znajdę nową pracę, Ty masz umowę do końca roku, nie ma podstaw do tego by Cię zwolnili. Przetrwamy ten czas. Pogadam z bratem czy nie szukają kogoś w jego firmie.

-Tommy, mamy pożyczkę a do tego ostatnio pogorszyło się mojemu ojcu. Potrzebujemy pieniędzy, by żyć.

-Wiem, wiem Lora. Nie dostaniemy więcej od banku. Nie spłaciliśmy jeszcze tej ostatniej, ale obiecuję Ci, że lada moment znajdę nową pracę. Mogę sprzątać, robić kebaby, cokolwiek, aby starczyło nam na czynsz i opłaty.

-Tommy? A może... Przeprowadzimy się do mojego ojca? Nie musielibyśmy płacić za mieszkanie, a mi łatwiej byłoby się nim opiekować.

-Lora. To nie jest dobre rozwiązanie. Masz pracę na drugim końcu miasta. Poza tym Andy zagląda do niego co drugi dzień. Dzielicie się obowiązkami. Nie ma potrzeby by być tam cały czas.

-Może masz rację. Sama nie wiem. Jeśli podejmiesz pracę w przeciągu najbliższych tygodni wystarczy nam pieniędzy. W przeciwnym razie będziemy zmuszeni się zapożyczyć u kogoś.

-Nie martw się Lora. Będzie dobrze. Będę ZAWSZE PRZY TOBIE. Razem przetrwamy wszystko. - rzekł Tommy tuląc mocno swoją ukochaną.

-Posłuchaj mnie- rzekł Tommy łapiąc za rękę Lorę - damy radę, znajdę nową pracę, Ty masz umowę do końca roku, nie ma podstaw do tego by Cię zwolnili. Przetrwamy ten czas. Pogadam z bratem czy nie szukają kogoś w jego firmie.

-Tommy, mamy pożyczkę a do tego ostatnio pogorszyło się mojemu ojcu. Potrzebujemy pieniędzy, by żyć.

-Wiem, wiem Lora. Nie dostaniemy więcej od...

Płakałam kolejny dzień z rzędu. Kiedy zakochiwałam się w Marcinie nie łudziłam się, że to wypali. Nie ta liga, powtarzałam sobie. Facet inteligentny, zabawny, przystojny. Do tego jak cień wlokła się ex, o której nie mógł zapomnieć. Na początku byliśmy znajomymi, typowe friendzone. Potem jednak coś się zmieniło. Zaczęły się randki, a potem piękny związek. I byłam szczęśliwa. Do momentu kiedy jak bumerang wróciła ona, ex dziewczyna. Jakie miałam z nią szanse? Piękna, studiowała to co on. Wspólne tematy, wspólni znajomi, wspólne wspomnienia. Widziałam, że go to gryzie, że mają kontakt. Musiałam podjąć decyzję, ale nie mogłam. Jak ja go kochałam. Wpatrywałam się w niego i wiedziałam, że dziś wszystko się wyjaśni.
-Rozmawiałem z nią. To była trudna rozmowa.
-Rozumiem. Nie mam żalu. - uśmiechnęłam się smutno.
-Zrozumiałem, że to Ciebie kocham. Moje serce jest ZAWSZE PRZY TOBIE.- byłam najszczęśliwszą osobą na świecie.

Płakałam kolejny dzień z rzędu. Kiedy zakochiwałam się w Marcinie nie łudziłam się, że to wypali. Nie ta liga, powtarzałam sobie. Facet inteligentny, zabawny, przystojny. Do tego jak cień wlokła się ex, o której nie mógł zapomnieć. Na początku byliśmy znajomymi, typowe friendzone. Potem jednak coś się zmieniło. Zaczęły się randki, a potem piękny związek. I byłam szczęśliwa....