A ja.. w pewnym stopniu odpuściłabym. Cierpiąc na tak niewdzięczną przypadłość, czytanie dłuższych powieści wiązałoby się z irytacją, niezadowoleniem i brakiem tej radości, która wynika z ciągłego uczestnictwa w życiu bohaterów. Próba zapamiętywania, robienia notatek czy streszczeń, kosztowałaby mnie więcej czasu i nerwów niż przyszłoby z tego korzyści.
Widzę dwie opcje, które w przypadku takiej sytuacji mogłyby się u mnie sprawdzić.
1) Jeśli ktoś z moich bliskich dysponowałby pełną pamięcią, poprosiłabym go, aby informował mnie, co aktualnie czyta. Jeśli dana pozycja interesowałaby mnie, zaproponowałabym spotkanie po ukończeniu lektury. W miłym miejscu, sprzyjającym snuciu opowieści, z herbatą i poczęstunkiem. Byłabym wdzięcznym słuchaczem, na kilka godzin przeniesionym w nowy świat.
2) Założyłabym grupę „Pamiętających inaczej”. W zależności od długości i stopnia złożoności utworu, dzielilibyśmy go między zainteresowanych uczestników na fragmenty. We wcześniej ustalonym dniu spotykalibyśmy się rano, każdy z własnym egzemplarzem/fragmentem książki. Członkowie stowarzyszenia zapoznawaliby się z wyznaczoną im częścią, a następnie następowałaby opowieść. Każdy, oczywiście w odpowiedniej kolejności, dzieliłby się z resztą grupy tym, co przeczytał. Im więcej szczegółów tym lepiej, ale na wszelki wypadek, ustalilibyśmy maksymalny czas przypadający na jedną osobę, w razie, gdyby ktoś się zapomniał ;)

A ja.. w pewnym stopniu odpuściłabym. Cierpiąc na tak niewdzięczną przypadłość, czytanie dłuższych powieści wiązałoby się z irytacją, niezadowoleniem i brakiem tej radości, która wynika z ciągłego uczestnictwa w życiu bohaterów. Próba zapamiętywania, robienia notatek czy streszczeń, kosztowałaby mnie więcej czasu i nerwów niż przyszłoby z tego korzyści.
Widzę dwie opcje,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Co zrobić by nie zapominać tego co się przeczytało zaledwie kilka dni wcześniej?
To bardzo trudne zadanie i jedyne co mi przychodzi do głowy to notatki. W trakcie czytania obok książki mieć też pod ręką kartkę i długopis. Po każdym przeczytanym rozdziale na kartce zrobić krótką notatkę - streszczenie z tego co właśnie przeczytałyśmy.
Na koniec napisać kilka zdań ogólnego wrażenia z przeczytanej książki i taką kartkę przykleić na pierwszej stronie książki. Gdy tylko po nią sięgniemy będziemy mogli szybko przeczytać o czym jest książka oraz czy nam się podobała, czy nas zaciekawiła czy może znudziła.
Dobrym pomysłem są również takie strony jak właśnie lubimyczytać. jeśli ktoś dużo czyta, i chociaż nie ma zaników pamięci z czasem może zapomnieć o czym była dana książka, dlatego gdy tylko skończę czytać powieść od razu zaznaczam w serwisie, że ją przeczytałam, oceniam jej zawartość i piszę jakie mam co do niej odczucia. To na prawdę działa

Co zrobić by nie zapominać tego co się przeczytało zaledwie kilka dni wcześniej?
To bardzo trudne zadanie i jedyne co mi przychodzi do głowy to notatki. W trakcie czytania obok książki mieć też pod ręką kartkę i długopis. Po każdym przeczytanym rozdziale na kartce zrobić krótką notatkę - streszczenie z tego co właśnie przeczytałyśmy.
Na koniec napisać kilka zdań ogólnego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zaraz po przeczytaniu książki nakręciłabym filmik, próbując odtworzyć jej historię na amatorskim ekranie. Dodałabym od siebie kilka słów recenzji, co o niej myślę, co mnie zachwyciło, co zawiodło, opisałabym wszystkie emocje w formie pamiętnika. Każdy film poświęcony byłby osobnej książce. Spróbowałabym zaangażować swoich przyjaciół do odtworzenia głównych scen z fabuły, czasem realistycznie, czasem z humorem przedstawiając własną interpretację. Nadawałabym książkom drugie życie, zarejestrowane na kamerze. Każdy film nosiłby nazwę "Drugie życie /tytuł książki/", i wszystkie trzymałabym w folderze podpisanym "ku pamięci" :)

Zaraz po przeczytaniu książki nakręciłabym filmik, próbując odtworzyć jej historię na amatorskim ekranie. Dodałabym od siebie kilka słów recenzji, co o niej myślę, co mnie zachwyciło, co zawiodło, opisałabym wszystkie emocje w formie pamiętnika. Każdy film poświęcony byłby osobnej książce. Spróbowałabym zaangażować swoich przyjaciół do odtworzenia głównych scen z fabuły,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Codziennie czytała bym swoją ukochaną książkę i codziennie odkrywała ją na nowo. Stała bym się znawczynią Przeminęło z Wiatrem. I niczym Scarlet żyła bym dewizą pomyślę o tym jutro :)
Codziennie książka była by nową przygodą i sprawiała za każdym razem przeogromny zachwyt.
Miało by to swój urok :)

Codziennie czytała bym swoją ukochaną książkę i codziennie odkrywała ją na nowo. Stała bym się znawczynią Przeminęło z Wiatrem. I niczym Scarlet żyła bym dewizą pomyślę o tym jutro :)
Codziennie książka była by nową przygodą i sprawiała za każdym razem przeogromny zachwyt.
Miało by to swój urok :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Bezlitosny zdaje się wyrok twórców konkursu, bowiem próżny trud wyobrazić sobie stratę większą niż pamięci właśnie. Gdybym jednak padł ofiarą podobnego nieszczęścia, uciekłbym się do wszelkiego możliwego podstępu, aby uniknąć okrutnego fatum demencji oddalającego mnie od doświadczenia lektury.

W istocie, niezbadane są mechanizmy pamięci. To co jednak o niej wiemy pozwala nam na wykorzystanie pewnych sztuczek w celu jej okiełznania, jak na przykład metody asocjacji. W celu zwiększenia efektywności tej techniki nie ograniczyłbym się jedynie do skojarzeń myślowych, lecz oparłbym ją na wrażeniach zmysłowych, przede wszystkim związanych z węchem. Bo czy istnieje siła bardziej przeszywająca ludzkie receptory niż zapachu właśnie?

O potędze powonienia przekonał się między innymi Salvador Dalí, który swojego surrealistycznego geniuszu nie rezerwował jedynie dla sztuk plastycznych. Prędko odkrył, że finezyjne kompozycje woni jaśminu, mirry i innych wyszukanych składników są w stanie frapować równie dobrze co “Trwałość pamięci” czy “Płonąca żyrafa”.

Idąc za śladami mistrza, umieściłbym aromatyczne esencje w kryształowych czarach. Po skończonej lekturze zanurzałbym twarz w odpowiednim naczyniu, dokonując tym samym asocjacji wyjątkowej lektury z równie niepowtarzalnym zapachem. Tym sposobem, gdy moja pamięć dotknięta zostanie klątwą demencji, będę mógł zaciągnąć się finezyjnym melanżem aromatów do przepastnej głębokości płuc w nadziei, że obudzi ona uśpione doświadczenia płynące z lektury.

Bezlitosny zdaje się wyrok twórców konkursu, bowiem próżny trud wyobrazić sobie stratę większą niż pamięci właśnie. Gdybym jednak padł ofiarą podobnego nieszczęścia, uciekłbym się do wszelkiego możliwego podstępu, aby uniknąć okrutnego fatum demencji oddalającego mnie od doświadczenia lektury.

W istocie, niezbadane są mechanizmy pamięci. To co jednak o niej wiemy pozwala...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest taki świetny film "Deja Vu" (2006) z Denzelem Washingtonem. Główny bohater cofa się w czasie i pozostawia znaki sam dla siebie, by móc je odczytać we właściwym czasie...
Robiłabym to samo, wykorzystując pięciogwiazdkową skalę oceny. Tak, jak przyznawane są gwiazdki Michelin dla restauracji, tak ja przyznawałabym gwiazdki Patki dla przeczytanych książek. I po te pięciogwiazdkowe (a znam takich naprawdę wiele) sięgałabym w pierwszej kolejności. I nie mam nic przeciwko czytaniu ich po raz kolejny i kolejny. W końcu: "Czytanie dobrych książek jest niczym rozmowa z najwspanialszymi ludźmi minionych czasów" (Kartezjusz).

Jest taki świetny film "Deja Vu" (2006) z Denzelem Washingtonem. Główny bohater cofa się w czasie i pozostawia znaki sam dla siebie, by móc je odczytać we właściwym czasie...
Robiłabym to samo, wykorzystując pięciogwiazdkową skalę oceny. Tak, jak przyznawane są gwiazdki Michelin dla restauracji, tak ja przyznawałabym gwiazdki Patki dla przeczytanych książek. I po te...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam wracać do książek, które mnie zachwyciły i czasem żałuję, że nie potrafię zapomnieć zapamiętanego zakończenia. Myślę, że moim sposobem na literaturę, byłyby kolorowe karteczki na których pisałabym w zależności od okoliczności: krótki opis fabuły, "czytałaś i nie warto do tego wracać" lub "tak wspaniała, że grzech nie przeczytać jeszcze raz jeśli już zapomniałaś". Ewentualnie dopisywałabym jeszcze na jaki nastrój najlepiej sięgnąć po daną pozycję. W moim sumiennie prowadzonym dzienniku pewnie zgromadziłabym mnóstwo recenzji powtykanych między notatki o tym co robiłam, co zaplanowałam na później, czego nie wolno mi zapomnieć i spostrzeżenia o osobach z własnego otoczenia.
Myślę, że ten kłopot miałby swoje uroki.

Uwielbiam wracać do książek, które mnie zachwyciły i czasem żałuję, że nie potrafię zapomnieć zapamiętanego zakończenia. Myślę, że moim sposobem na literaturę, byłyby kolorowe karteczki na których pisałabym w zależności od okoliczności: krótki opis fabuły, "czytałaś i nie warto do tego wracać" lub "tak wspaniała, że grzech nie przeczytać jeszcze raz jeśli już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niepamięć to najstraszniejsze co może nam się przydarzyć. A tym bardziej nie mogąc sobie przypomnieć co ostatnio przeczytaliśmy i jakie odczucia nam przy tym towarzyszyły.
Czytanie dla samego czytania to nie to samo.
Stworzyłabym " pałac pamięci". Miejsce w którym przechowywałabym najistotniejsze informacje powiązane z interesującą mnie pozycją książkową.

Niepamięć to najstraszniejsze co może nam się przydarzyć. A tym bardziej nie mogąc sobie przypomnieć co ostatnio przeczytaliśmy i jakie odczucia nam przy tym towarzyszyły.
Czytanie dla samego czytania to nie to samo.
Stworzyłabym " pałac pamięci". Miejsce w którym przechowywałabym najistotniejsze informacje powiązane z interesującą mnie pozycją książkową.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Geniuszem jest ten, kto wymyślił małe, samoprzylepne, kolorowe karteczki. Kiedy czytam zapisuje na nich tytuły książek, cytaty, wolne myśli. Potem przyklejam je w każdej części domu; kuchni, łazience, sypialni, przedpokoju i salonie. Kilka zostaje nawet przymocowanych na ścianach mojej niewielkiej drewnianej szopy. Cały mój dom pełen jest wypełnionych informacjami karteczek. Kiedy po raz kolejny tracę pamięć, volens nolens, natykam się na wcześniej przygotowane przypominajki. Ufam, że czytałam już wypisane na postitkach książki, bo przecież sama bym siebie nie okłamała.

Geniuszem jest ten, kto wymyślił małe, samoprzylepne, kolorowe karteczki. Kiedy czytam zapisuje na nich tytuły książek, cytaty, wolne myśli. Potem przyklejam je w każdej części domu; kuchni, łazience, sypialni, przedpokoju i salonie. Kilka zostaje nawet przymocowanych na ścianach mojej niewielkiej drewnianej szopy. Cały mój dom pełen jest wypełnionych informacjami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdybym ciągle zapominała o tym, co przeczytałam na pewno zrobiłabym dwie listy i przywiesiła je na lodówce (aby i o nich przypominać sobie każdego dnia). Na pierwszej liście znalazłyby się książki, które warto odkrywać od nowa jeszcze raz, a natomiast na drugiej, tych których nie warto czytać. Oczywiście książki pochłaniała bym jednego dnia. Sprawdzała czego jeszcze nie przeczytałam, po czym powiększała bym swoje listy o kolejne tytuły. Zanik pamięci w tej kwestii czasem byłby czymś przyjemnym. Czytanie świetnych książek za pierwszym razem, przynosi wiele cudownych emocji, o co trudniej gdy sięgnie się po nie kolejnym razem.

Gdybym ciągle zapominała o tym, co przeczytałam na pewno zrobiłabym dwie listy i przywiesiła je na lodówce (aby i o nich przypominać sobie każdego dnia). Na pierwszej liście znalazłyby się książki, które warto odkrywać od nowa jeszcze raz, a natomiast na drugiej, tych których nie warto czytać. Oczywiście książki pochłaniała bym jednego dnia. Sprawdzała czego jeszcze nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej