Zawsze byłam dumna z powodu mojej wielkiej rodziny. Czułam się wspaniale, gdy cała rodzina od strony taty spotykała się kilka razy w roku u babci. Było co najmniej pięć takich okazji - urodziny i imieniny babci, odpust, Zielone Świątki, Lany Poniedziałek i oczywiście Boże Narodzenie. Nie mogłam uwierzyć w to, że jedna mała izba w starym domu babci może pomieścić tyle ludzi. Te uroczystości były jak wesela. Nie mogłam doczekać się kolejnej okazji do świętowania. Myślałam, że wszyscy jesteśmy jednością, ale tak naprawdę osobą, która nas łączyła była babcia. Po jej śmierci już nigdy nie spotkaliśmy się w takim samym gronie, zapomnieliśmy o sobie. Teraz wszyscy mamy swoje rodziny, które wspólnie tworzą nową tożsamość. Moi rodzice są już dziadkami dla córek mojego brata, a niedługo zostaną pewnie dziadkami moich dzieci. Nasza rodzina, która nie jest jeszcze duża, niedługo stanie się większa. To moi rodzice teraz są tymi seniorami, którzy nas łączą, do których chcemy jeździć, by wspólnie cieszyć się ważnymi chwilami w życiu. Moja tożsamość się nie zmienia, ale zmieniają się jej fundamenty. Teraz tymi fundamentami są moi rodzice, kiedyś była babcia, a za kilkadziesiąt lat to ja sama będę tym fundamentem. Dla mnie tożsamość to ludzie, którzy swoją obecnością wnoszą do naszego życia radość. Nie zmieniamy swojej tożsamości z roku na rok, ale poznajemy samych siebie i uczymy się tego co i kto w naszym życiu jest najwazniejszy.

Zawsze byłam dumna z powodu mojej wielkiej rodziny. Czułam się wspaniale, gdy cała rodzina od strony taty spotykała się kilka razy w roku u babci. Było co najmniej pięć takich okazji - urodziny i imieniny babci, odpust, Zielone Świątki, Lany Poniedziałek i oczywiście Boże Narodzenie. Nie mogłam uwierzyć w to, że jedna mała izba w starym domu babci może pomieścić tyle ludzi....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siebie odnajduję w codzienności. W porannej kawie, która zawsze musi być z mlekiem i bez cukru. W drodze do pracy, gdy przez zamazane okno próbuję rozszyfrować bezimienne twarze, pokonujące codziennie tą samą co ja trasę. W wykonywanej pracy, która nie zawsze musi być nie taka i do zmiany, chociaż przecież zawsze na coś narzekamy. W czytanych książkach, które czasami bez ostrzeżenia wdzierają się ukradkiem do naszych żyć. Jak te, które mama czytała nam w dzieciństwie. To słowa mnie ukształtowały i kształtują dalej. "tędy nie idź", "tego nie rób", "możesz tak wiele". I siebie odnajduję w małych cudach. Gdy odważę się głośno powiedzieć co myślę, chociaż moja opinia jest inna niż wszystkie. Gdy zachwycam się slońcem dotykającym tafli oceanu, a przecież kilka dni temu siedziałam w tym samym, co zawsze miejscu, na starej wytartej kanapie, myśląc "nie stać mnie na podróże". Gdy widzę uśmiech i szczerą wdzięczność osoby, ktorej mogłam pomóc, nawet w minimalny sposób. Gdy wracam do rodzinnego domu i mogę przejść się tą samą drogą, po której kiedys chodzilam, niezdarnie stawiając pierwsze kroki. Rozglądam się, biorę głęboki wdech i siebie odnajduję w przyszłości, nie wiedząc kim będę, bo tak jak to miejsce, ja wciąż się zmieniam.

Siebie odnajduję w codzienności. W porannej kawie, która zawsze musi być z mlekiem i bez cukru. W drodze do pracy, gdy przez zamazane okno próbuję rozszyfrować bezimienne twarze, pokonujące codziennie tą samą co ja trasę. W wykonywanej pracy, która nie zawsze musi być nie taka i do zmiany, chociaż przecież zawsze na coś narzekamy. W czytanych książkach, które czasami bez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Istnieje takie magiczne miejsce. Zawsze je odwiedzam, gdy przytrafi mi się zgubić samego siebie. Różnie to bywa, sami wiecie, czasami wraca się z pracy, albo siada przy herbacie, albo wysiada z autobusu i nagle zdajemy sobie sprawę z tego, że „ja sam” zostałem tam, albo pojechałem dalej, albo jestem gdzie indziej…
I właśnie wtedy przychodzi czas, by się zatrzymać. A konkretniej usiąść. Pochylić się nad śnieżno-białą, niezmąconą niczym powierzchnią i wejść do środka. Dać się pochłonąć. Przepaść. Przepaść, by się odnaleźć.
Wystarczy delikatnie zapukać. Raz, drugi, trzeci… a potem obserwować, jak otwierają się niewidzialne wrota i wchodzi przez nie coś, co wypływa z wnętrza mnie i przypomina mi o tym kim jestem i kim byłem.
A więc wracam do domu, siadam przy biurku, pochylam się nad pustą bielą kartki i pukam do jej wrót ołówkiem. Raz, drugi, trzeci… aż w końcu białe formy nabierają kształtów, a z każdym kolejnym pociągnięciem ołówka czuję, że wróciłem. Wszedłem do środka, postawiłem torbę, odstawiłem herbatę, wysiadłem na przystanku i jestem z powrotem.

Istnieje takie magiczne miejsce. Zawsze je odwiedzam, gdy przytrafi mi się zgubić samego siebie. Różnie to bywa, sami wiecie, czasami wraca się z pracy, albo siada przy herbacie, albo wysiada z autobusu i nagle zdajemy sobie sprawę z tego, że „ja sam” zostałem tam, albo pojechałem dalej, albo jestem gdzie indziej…
I właśnie wtedy przychodzi czas, by się zatrzymać. A...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Swoją tożsamość ciągle w pewnym sensie buduję i odnajduję. Próbowałam różnych rzeczy i dopiero niedawno uświadomiłam sobie, że tak naprawdę tylko jedna z tych rzeczy przez lata zostawała ze mną. Książki. Postanowiłam więc poświęcać im trochę więcej czasu i okazało się że to był dobry wybór. Że to coś co mnie cieszy. Branie udziału w wydarzeniach z książkami związanymi. Rozmawianie o nich. Pisanie. Może w gruncie rzeczy to mało, bo nie czytają mnie tysiące ludzi, ale samo to, że stworzyłam sobie miejsce i utożsamiam się z nim daje mi szczęście w życiu.

Swoją tożsamość ciągle w pewnym sensie buduję i odnajduję. Próbowałam różnych rzeczy i dopiero niedawno uświadomiłam sobie, że tak naprawdę tylko jedna z tych rzeczy przez lata zostawała ze mną. Książki. Postanowiłam więc poświęcać im trochę więcej czasu i okazało się że to był dobry wybór. Że to coś co mnie cieszy. Branie udziału w wydarzeniach z książkami związanymi....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chyba najbardziej odnajduję siebie w tym co robię najlepiej, w mojej wielkiej pasji którą jest gotowanie. W jednym z programów kulinarnych usłyszałam kiedyś takie słowa skierowane do uczestnika: pokaż siebie na talerzu. Na początku rozśmieszyło mnie to, wydało mi się takie dziwne, niestosowne. Bo przecież można pokazać siebie poprzez malarstwo, taniec, literaturę ale przez gotowanie ? Coś takiego zwykłego, codziennego, przez lata niedocenianego ?
Sporo czasu zajęło mi zrozumienie, że to co robię też jest sztuką. Może nie taką na wielką skalę, ale zarezerwowaną wyłącznie dla rodziny i przyjaciół. Teraz potrafię pokazać to kim jestem poprzez dania, które przygotowuję. Z roku na rok staję się coraz bardziej dojrzała, doświadczona a wszystko to powoduję, że rozwija się też mój warsztat kulinarny. Gotowanie daje wspaniałe możliwości, a ja staram się je wykorzystać najlepiej jak umiem.

Chyba najbardziej odnajduję siebie w tym co robię najlepiej, w mojej wielkiej pasji którą jest gotowanie. W jednym z programów kulinarnych usłyszałam kiedyś takie słowa skierowane do uczestnika: pokaż siebie na talerzu. Na początku rozśmieszyło mnie to, wydało mi się takie dziwne, niestosowne. Bo przecież można pokazać siebie poprzez malarstwo, taniec, literaturę ale przez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem jedynaczką, w związku z czym zawsze sama stawiałam fundamenty mojej osobowości. Sama eksperymentowałam z muzyką, słuchając Nirvany, kiedy cała szkoła przeżywała erę techno. Po omacku poszukiwałam nowych zespołów i gatunków muzycznych. To samo było ze stylem – kiedy koleżanki zakładały miniówki, ja stopniowo wymieniałam szafę na czarne koszulki, bojówki i glany. Nie miałam starszej siostry, która nakierowałaby mnie na jakiś styl, ani starszego brata, który podsuwałby mi kolejne rockowe kapele do przesłuchania.

Czasami zazdrościłam innym takich sióstr i braci. Miałam wrażenie, że mając kogoś, kto by mnie trochę nakierował, nie szamotałabym się tak bardzo. Z drugiej strony, takie eksperymentowanie i kształtowanie swojej osobowości metodą prób i błędów uczyniło ze mnie testerkę wrażeń.

Próbowałam już wielu rzeczy: tańców, śpiewania, grania na instrumentach, nauki języków obcych, oraz języków programowania, przeróżnych aktywności fizycznych, niezliczonych ilości hobby, podróży bliskich i dalekich, pracy fizycznej i umysłowej...

... i dalej szukam. Owszem, łatwiej by było, gdyby ktoś mi sprzedał receptę na życie i zdradził, co jest dla mnie najlepsze. Ale czy to nie byłoby za proste? Czy naprawdę byłabym szczęśliwa wiedząc, że nie spróbowałam wszystkich smaków, które życie ma do zaoferowania?

Czasami myślę, że właśnie to ciągłe odkrywanie siebie i uświadamianie sobie swoich zdolności, choćby błądząc po omacku, jest celem samym w sobie.

Jestem jedynaczką, w związku z czym zawsze sama stawiałam fundamenty mojej osobowości. Sama eksperymentowałam z muzyką, słuchając Nirvany, kiedy cała szkoła przeżywała erę techno. Po omacku poszukiwałam nowych zespołów i gatunków muzycznych. To samo było ze stylem – kiedy koleżanki zakładały miniówki, ja stopniowo wymieniałam szafę na czarne koszulki, bojówki i glany. Nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nigdy nie sprawdzałam własnych korzeni pod względem talentów/ambicji/hobby. Właściwie w ogóle słabo znam przeszłość własnej rodziny. Zawsze miałam dwie pasje. Najpierw taniec, którym popisywałam się jeszcze zanim zaczęłam chodzić. Wszyscy opowiadali mi, że łapałam się za pampersa i kręciłam piruety chociaż ledwo dawałam radę stać (jak to na początku bywa). Potem pojawiła się pasja pisania. Rymowane wierszyki, krótkie opowiadania, a potem (cel co wciąż mi przyświeca) napisanie książki. Długiej, barwnej, zaskakującej książki. Skąd mi się to wzięło? Kompletnie nie mam pojęcia, ale wiem, że już tak mam!

Nigdy nie sprawdzałam własnych korzeni pod względem talentów/ambicji/hobby. Właściwie w ogóle słabo znam przeszłość własnej rodziny. Zawsze miałam dwie pasje. Najpierw taniec, którym popisywałam się jeszcze zanim zaczęłam chodzić. Wszyscy opowiadali mi, że łapałam się za pampersa i kręciłam piruety chociaż ledwo dawałam radę stać (jak to na początku bywa). Potem pojawiła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stosy zabazgranych kredkami kartek w dziecięcym pokoju.

Nakreślony pastelami dom, w którym mieszkałam w Niemczech.

Drzewo, które „wyrosło” na ścianie nad łóżkiem – przy użyciu markera.

Mozaika, nad którą pracowałam kilkanaście godzin, mszcząc się na ołówku B8, żeby uzyskać jak najwięcej odcieni szarości przy różnym nacisku.

Pejzaże, dzięki którym dostałam się do etapu wojewódzkiego konkursu plastycznego.

Karykatura nauczycielki, z powodu której ostatecznie musiałam zmienić szkołę.

Otto von Bismarck siedzący na ławce i popijający wino prosto z butelki – w niebieskim długopisie, w zeszycie od historii.

Ilustracja do „Anioła Pańskiego” Tetmajera – w ołówku, w podręczniku do polskiego.

Plakat zachęcający do wsparcia leczenia ciężko chorej siostry mojej koleżanki ze studiów.

Obraźliwe graffiti na tyłach budynku uczelni, przez które omal nie zakończyłam swojej przygody z edukacją na szczeblu wyższym.

Makijaż, który zrobiłam koledze na pierwszy koncert, jaki zagrał ze swoim zespołem metalowym – a który po koncercie rozmazałam mu w pokoju w akademiku.

Karteczki samoprzylepne, na których oprócz wiadomości do współpracowników („Faktura za transport”, „Podpisać i wysłać do A.N.”, „Witamy z powrotem!”) zawsze umieszczałam jakiś rysunek, gdyby ktoś miał jeszcze wątpliwości co do nadawcy.



Teraz zapełniam strony zeszytu liniami – ćwiczę pokrytą bliznami rękę, starając się opanować drżenie i wrócić do dawnej sprawności.

Nie mogę stracić tej jednej rzeczy, która mnie określa. Bez niej nie istnieję.

Stosy zabazgranych kredkami kartek w dziecięcym pokoju.

Nakreślony pastelami dom, w którym mieszkałam w Niemczech.

Drzewo, które „wyrosło” na ścianie nad łóżkiem – przy użyciu markera.

Mozaika, nad którą pracowałam kilkanaście godzin, mszcząc się na ołówku B8, żeby uzyskać jak najwięcej odcieni szarości przy różnym nacisku.

Pejzaże, dzięki którym dostałam się do etapu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, że w życiu nie chodzi o odnajdywanie siebie, a o kreowanie siebie. Tak wiele lat próbowałam dowiedzieć się kim właściwie jestem, czego pragnę, co lubię, co chcę robić w życiu. Ciagle błądziłam i popełniałam błędy, co utwierdzało mnie w przekonaniu, że mam problem z odnalezieniem siebie i czułam się bardzo zagubiona. Ten stan doprowadził mnie do poważnych zaburzeń tożsamości - tak bardzo nie wiedziałam kim jestem, że musiałam opierać się na opinii innych, często ludzi, którzy wcale mnie nie znali. To jednak wcale nie ułatwiało sprawy, bo jedni mówili, że jestem taka, a inni że jeszcze inna. Czułam się całkiem pogubiona. Nie chciałam już dłużej być nikim, czuć się jak kameleon, który dostosowuje się do otoczenia. Postanowiłam sama wykreować swoją tożsamość - od podstaw. Stałam się niezależna, nie słuchałam zdania innych na mój temat, przestałam robić rzeczy, które nie sprawiały mi satysfakcji. Jestem z siebie dumna, bo przeszłam ciężką drogę.

Myślę, że w życiu nie chodzi o odnajdywanie siebie, a o kreowanie siebie. Tak wiele lat próbowałam dowiedzieć się kim właściwie jestem, czego pragnę, co lubię, co chcę robić w życiu. Ciagle błądziłam i popełniałam błędy, co utwierdzało mnie w przekonaniu, że mam problem z odnalezieniem siebie i czułam się bardzo zagubiona. Ten stan doprowadził mnie do poważnych zaburzeń...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej