Cały czas rozmyślam o tym, jak to jest możliwe, że najmilsze rzeczy jakie nas spotykają przytrafiają się w tych najgorszych. Może jest tak, dlatego że tylko wtedy jesteśmy je w stanie na prawdę docenić? Niedawno przeżyłam najgorszą sytuację w swoim życiu, nigdy jej sobie nawet nie wyobrażałam, nie brałam pod uwagę, że ona się może wydarzyć, ale życie zweryfikowało moje plany i pokazało jak bardzo można się mylić. W dwudziestym tygodniu straciłam ciążę bliźniaczą. Kiedy już było po wszystkim, położna zapytała jakie imię nadać drugiemu chłopcu. Krzyknęłam, że Staś, a położna wzięła w ręce mojego synka i ciepłym głosem powiedziała: chodź Stasiu, ciebie też ochrzcimy. Dziękuję jej za to. Kiedy tylko to wspominam w moich oczach pojawiają się łzy. Łzy wzruszenia, że ktoś tak po ludzku potraktował ciałko mojego zmarłego synka. Cieszę się, że ta kobieta była tam właśnie w takim momencie życia i że mogłam to usłyszeć.

Cały czas rozmyślam o tym, jak to jest możliwe, że najmilsze rzeczy jakie nas spotykają przytrafiają się w tych najgorszych. Może jest tak, dlatego że tylko wtedy jesteśmy je w stanie na prawdę docenić? Niedawno przeżyłam najgorszą sytuację w swoim życiu, nigdy jej sobie nawet nie wyobrażałam, nie brałam pod uwagę, że ona się może wydarzyć, ale życie zweryfikowało moje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Doskonale pamiętam ten moment, kiedy oddając pracę licencjacką, zapomniałam o dołączeniu fotografii. Termin mijał tego samego dnia. Niestety przez ostatnie wydarzenia, zupełnie to przeoczyłam. Dowiedziałam się przypadkiem o zdradzie długoletniego chłopaka. Mieszkaliśmy razem i snuliśmy już nawet plany dotyczące naszej wspólnej przyszłości. Tymczasem okazało się, że przez te wszystkie lata romansował z wieloma innymi dziewczynami i tylko mnie wykorzystywał. Byłam młoda, naiwna i miałam złamane serce. Biegnąc do fotografa nie mogłam powstrzymać się od łez. Cały makijaż spłynął i miałam podkrążone oczy. Pan fotograf od razu zauważył, że coś jest ze mną nie tak. Zapytał uprzejmie co się stało i nie tylko wysłuchał mojej historii, ale i postanowił podnieść mnie na duchu. Zawołał żonę, która zrobiła mi nowy, profesjonalny makijaż i zdjęcia wykonał całkowicie za darmo, życząc mi wszystkiego dobrego na przyszłość. Dzięki niemu na nowo uwierzyłam w siebie i w to, że są jeszcze na świecie dobrzy ludzie!

Doskonale pamiętam ten moment, kiedy oddając pracę licencjacką, zapomniałam o dołączeniu fotografii. Termin mijał tego samego dnia. Niestety przez ostatnie wydarzenia, zupełnie to przeoczyłam. Dowiedziałam się przypadkiem o zdradzie długoletniego chłopaka. Mieszkaliśmy razem i snuliśmy już nawet plany dotyczące naszej wspólnej przyszłości. Tymczasem okazało się, że przez te...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bezinteresownosc drugiego człowieka jest największym darem jaki może przekazać. Taki niespodziewany dar bezinteresownej pomocy został mi przekazany przez zupełnie obca osobę, dawce szpiku.
Najlepsze w tym jest to ze każdy z nas może zostać takim bohaterem i zachęcam wszystkich do rejestracji w bazie dawców szpiku.

Bezinteresownosc drugiego człowieka jest największym darem jaki może przekazać. Taki niespodziewany dar bezinteresownej pomocy został mi przekazany przez zupełnie obca osobę, dawce szpiku.
Najlepsze w tym jest to ze każdy z nas może zostać takim bohaterem i zachęcam wszystkich do rejestracji w bazie dawców szpiku.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zawsze chciałam robić rzeczy wielkie. Chciałam pomagać ludziom, zmieniać świat. W liceum zapisałam się na wolontariat. Pilnowałam dzieci, pomagałam w Domu Pomocy Społecznej, sprzątałam w Caritasie, zbierałam żywność dla rodzin ubogich. Wiele się dowiedziałam, wiele zobaczyłam. Nie podobał mi się system pomocy dla tych ludzi. Niektórzy go nadużywali, a dla tych naprawdę potrzebujących brakowało miejsca. Byłam bezsilna, a bezsilność była nie do zniesienia. Zawsze wydawało mi się, że robię za mało. Odeszłam, miałam poczucie, że tu również nie dokonam niczego istotnego.

A JEDNAK ZDARZYŁO SIĘ COŚ, CZEGO DO KOŃCA ŻYCIA NIE ZAPOMNĘ.
Wsiadłam do autobusu. Podeszła do mnie kobieta z dzieckiem. Na początku zapytała czy ja to na pewno ja, bo nie jest pewna czy poznaje, ale chyba kiedyś byłam wolontariuszką i zajmowałam się jej dzieckiem. Zaczęła ze mną rozmawiać. Zaczęła dziękować. A ja stałam, ściskając poręcz autobusu mocniej i mocniej. Będąc w szoku. Podobno dzięki mnie mogła pracować. Teraz u nich lepiej, dostali mieszkanie. Pytała dlaczego odeszłam. W oczach miała taką wdzięczność, że żadnym słowem nie dałoby się tego opisać.

Pomyślałam później, że przecież:
Nigdy nie wiemy kiedy nasze czyny do nas wrócą. Nigdy nie wiemy jak jesteśmy odbierani przez innych.

Kilkanaście lat temu chciałam dokonywać rzeczy niezwykłych, dzisiaj wiem, że takich dokonałam. Bo te słowa i szczera wdzięczność to była najmilsza rzecz, jaka mnie do tej pory w życiu spotkała.

Zawsze chciałam robić rzeczy wielkie. Chciałam pomagać ludziom, zmieniać świat. W liceum zapisałam się na wolontariat. Pilnowałam dzieci, pomagałam w Domu Pomocy Społecznej, sprzątałam w Caritasie, zbierałam żywność dla rodzin ubogich. Wiele się dowiedziałam, wiele zobaczyłam. Nie podobał mi się system pomocy dla tych ludzi. Niektórzy go nadużywali, a dla tych naprawdę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wydarzenie, które opiszę, miało miejsce niedawno, zaledwie przed kilkoma tygodniami i dało mi siłę by wierzyć, że życzliwość i empatia jeszcze istnieją na tym świecie i mają się całkiem dobrze.
Byłam za granicą, gdy dotarła do mnie wieść o tym, że moja mama miała wypadek. Rzucając wszystko, tego samego kupiłam bilety na najwcześniejszy lot następnego dnia. Oczywiście w nocy nie zmrużyłam oka a na lotnisku byłam 3 godziny za wcześnie opanowana obsesyjną myślą, że zasnę w fotelu i prześpię autobus.
Usiadłam w kącie w lotniskowej kawiarni. Oparłam ręce łokciami na blacie stolika a czoło o dłonie. Zastygłam w takiej pozycji nie wiem na jak długo, zupełnie straciłam poczucie czasu, ale stojące przede mną, nieruszone nawet cappuchino zupełnie wystygło. Nie mogłam się pozbierać, było mi słabo ze zmartwienia i zmęczenia. Oczy piekły od łez które wylałam w nocy oraz od tych, które próbowałam powstrzymać.
Nagły stukot przy mnie wytrącił mnie z zamyślenia. Zamrugałam ze zdumienia widząc przed sobą kawałek sernika z uśmiechem narysowanym truskawkowym sosem. Około 60-letni mężczyzna uśmiechnął się do mnie, poklepał po ramieniu i powiedział: „wszystko się ułoży. Zawsze się układa”, po czym odszedł. Zdążyłam tylko wykrztusić „dziękuję”, zanim totalnie się rozkleiłam. Tym razem jednak, choć łzy leciały mi po policzkach, uśmiechałam się.
P.S. Pan na lotnisku miał rację. Moja mama ma się już dobrze. :)

Wydarzenie, które opiszę, miało miejsce niedawno, zaledwie przed kilkoma tygodniami i dało mi siłę by wierzyć, że życzliwość i empatia jeszcze istnieją na tym świecie i mają się całkiem dobrze.
Byłam za granicą, gdy dotarła do mnie wieść o tym, że moja mama miała wypadek. Rzucając wszystko, tego samego kupiłam bilety na najwcześniejszy lot następnego dnia. Oczywiście w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Andrzej Sapkowski kiedyś napisał "Ludzie (...) lubią wymyślać potwory i potworności. Sami sobie wydają się wtedy mniej potworni (...) Wtedy jakoś lżej im się robi na sercu. I łatwiej im żyć." w książce o przygodach Wiedźmina. Zgadzam się z tymi słowami w stu procentach, ponieważ w dzisiejszych człowiek dla człowieka wilkiem. Każdy chce najwięcej zarabiać, mieć najdroższy samochód, najpiękniejszy dom, po prostu być najlepszym. Na co dzień spotykamy się z niesamowitą podłością, nienawiścią i pogardą ze strony drugiego człowieka. Te zachowania nie są obce również wobec mnie, ale trzeba się z nimi zmierzyć, nie dać się gnębić i upokarzać, chociaż łatwiej jest powiedzieć niż zrobić. Najmilszą rzeczą jaką może zrobić dla mnie drugi człowiek jest to, że mogę poczuć się doceniona i wyróżniona spośród innych. Najlepszym tego przykładem jest to, gdy chłopak podrywa cię w klubie. Jest to dla mnie czymś o tyle wyjątkowym, że dookoła otacza go kilkadziesiąt dziewczyn, a on wybiera właśnie mnie i to do mnie zagaduje. Musiał we mnie coś zobaczyć, co go urzekło i to jest piękne, że ludzie przyglądają się sobie, obserwują wzajemnie i w tej jednej albo kilku osobach coś sprawia, że przyciągasz ich do siebie. Oczywiście każdy człowiek patrzy na coś innego, ale dalej ta jedna rzecz musiała go oczarować, że wybrał akurat nas. Dla mnie najmilszą rzeczą jest to, gdy obca osoba zagaduje do mnie, ponieważ wtedy mogę się czuć wyjątkowa, a i mój rozmówca próbuje sprawić, abym się tak czuła. Wtedy ta osoba wychwala nas, próbuje znaleźć jakieś wspólne powiązania, zainteresowania i coś co daje mu przekonanie, że warto było wykonać ten krok.

Andrzej Sapkowski kiedyś napisał "Ludzie (...) lubią wymyślać potwory i potworności. Sami sobie wydają się wtedy mniej potworni (...) Wtedy jakoś lżej im się robi na sercu. I łatwiej im żyć." w książce o przygodach Wiedźmina. Zgadzam się z tymi słowami w stu procentach, ponieważ w dzisiejszych człowiek dla człowieka wilkiem. Każdy chce najwięcej zarabiać, mieć najdroższy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzięki temu konkursowi wróciłam pamięcią do wyjątkowych, "ciepłych" momentów w moim życiu i ....okazało się, że było ich trochę! Ale po niektórych zostało zaledwie mgliste wspomnienie. Taka szkoda! Dzięki LC uświadomiłam sobie jakim skarbem są takie chwile! Tu chcę opowiedzieć o jednej. Dyżurując w hospicjum obcuję z ludżmi w najtrudniejszych sytuacjach życiowych, którzy z natury rzeczy stają mi się bliscy. Przeżyte z nimi chwile bywają niezapomniane i bezcenne...Oto jedna z nich: Kiedyś jedna z pacjentek powiedziała do mnie:"siostro - usiadłabyś przy mnie i posiedziała! Zrobiłam to, a ponieważ był czas kolacji - powiedziałam: Rozumiem - zawsze lepiej smakuje, i inaczej się je posiłek jeśli się je w towarzystwie - prawda? I z grzeczności zapytałam: Pani Danusiu jak smakują kanapki? Na to odpowiedziała patrząc mi w oczy: "choćby były gorzkie to będą bardzo smakować ponieważ jesteś przy mnie...i uśmiechnęła się. Zrobiło mi się jakoś tak...ciepło. Na chwilę zapomniałam o wszystkich niedogodnościach tego dnia i przestałam się spieszyć do kolejnych zajęć. Zrozumiałam, że nie mam nic ważniejszego do zrobienia. Nigdy nie zapomnę tej chwili...Dla takich chwil warto żyć!I koniecznie trzeba pielęgnować takie wspomnienia!

Dzięki temu konkursowi wróciłam pamięcią do wyjątkowych, "ciepłych" momentów w moim życiu i ....okazało się, że było ich trochę! Ale po niektórych zostało zaledwie mgliste wspomnienie. Taka szkoda! Dzięki LC uświadomiłam sobie jakim skarbem są takie chwile! Tu chcę opowiedzieć o jednej. Dyżurując w hospicjum obcuję z ludżmi w najtrudniejszych sytuacjach życiowych, którzy z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najlepsza rzecz spotyka mnie codziennie od mojego męża. Nie ma dnia, by mi nie powiedział, że mnie kocha. Rano po przebudzeniu, gdzie moja fryzura przypomina coś w co uderzył piorun, a pod oczami malowniczo rozmazał się tusz upodabniając mnie do pandy, mówi do mnie z czułością "dzień dobry moja piękna". I mimo, iż mam trochę kg w nadmiarze, nigdy mi tego nie wypomniał, a wprost przeciwnie - często łapie mnie za pupę I mówi, że jest najpiękniejsza na świecie. Dzisiaj, gdy gotowałam rosół i powiedziałam, że trzeba to zrobić w ten sposób bo Gessler tak mówiła odparł, że Gessler to może mi co najwyżej kuchnię umyć ;) Dzięki niemu codziennie czuję się kochana i piękna mimo, iż doskonale zdaję sobie sprawę ze swoich niedoskonałości.

Najlepsza rzecz spotyka mnie codziennie od mojego męża. Nie ma dnia, by mi nie powiedział, że mnie kocha. Rano po przebudzeniu, gdzie moja fryzura przypomina coś w co uderzył piorun, a pod oczami malowniczo rozmazał się tusz upodabniając mnie do pandy, mówi do mnie z czułością "dzień dobry moja piękna". I mimo, iż mam trochę kg w nadmiarze, nigdy mi tego nie wypomniał, a...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wydarzyło się to, gdy przyjechałam na studia jako pierwszak. Pierwszy raz sama w dużym mieście, z braku innej możliwości musiałam wprowadzić się do akademika. Zawsze należałam do osób nieśmiałych i raczej zamkniętych w sobie, więc zamieszkanie w domu studenckim z wieloma obcymi mi osobami było dla mnie niemałym wyzwaniem. Zajęłam swój pokój, nie mając zupełnie żadnego planu na nawiązywanie znajomości. Na szczęście nie musiałam się długo nad tym zastanawiać. Wkrótce po moim zakwaterowaniu, ktoś zapukał do mojego pokoju. Zdziwiona otworzyłam drzwi. Przede mną stała uśmiechnięta dziewczyna i nie zwlekając przedstawiła mi się i powiedziała, że mieszka w pokoju obok, co zobowiązuje do tego, że musimy się zaprzyjaźnić. To była najbardziej bezpośrednia i bezkompromisowa rzecz jaką w życiu usłyszałam, ale o dziwo, choć zaskoczona, nie miałam ku temu żadnych obiekcji. Od tej pory większość wolnego czasu spędzałyśmy razem. Bezboleśnie wprowadziła mnie w życie studenckie, powiedziała wszystko o czym powinnam wiedzieć, zawsze służyła radą i mimo że starsza ode mnie, nigdy nie oceniała i zawsze rozmawiała jak równy z równym. Teraz, po czterech latach, choć od dawna nie jesteśmy sąsiadkami z akademika, rozmawiamy ze sobą często a miłe wspomnienia pozostały i pewnie pozostaną na zawsze.

Wydarzyło się to, gdy przyjechałam na studia jako pierwszak. Pierwszy raz sama w dużym mieście, z braku innej możliwości musiałam wprowadzić się do akademika. Zawsze należałam do osób nieśmiałych i raczej zamkniętych w sobie, więc zamieszkanie w domu studenckim z wieloma obcymi mi osobami było dla mnie niemałym wyzwaniem. Zajęłam swój pokój, nie mając zupełnie żadnego planu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W pamięci zapadła mi taka sytuacja i często myślę o niej. Wracałam do domu autobusem, siedziałam na przystanku bo do odjazdu było jeszcze trochę czasu i podszedł do mnie młody człowiek tak ok 17-20 lat,spytał czy może się o coś zapytać, myślałam że może chce papierosa albo jakieś drobne. Powiedziałam że tak ą on usiadł i zaczął opowiadać o szkole do której chodzi,że nie lubi jej,że ona go nie interesuje, że chciałby chodzić do innej, że ma dziewczynę i tak ogólnie. Ja powiedziałam mu co lubię, że lubię czytać książki różne, chodzić po górach, że lubię kino i teatr. Posiedział jeszcze trochę, porozmawialiśmy i powiedział do mnie że dziękuje mi bardzo, że bardzo mu pomogłam i że będzie robił to co lubi . Nigdy więcej Go nie spotkałam Ale myślę czasami co u niego słychać

W pamięci zapadła mi taka sytuacja i często myślę o niej. Wracałam do domu autobusem, siedziałam na przystanku bo do odjazdu było jeszcze trochę czasu i podszedł do mnie młody człowiek tak ok 17-20 lat,spytał czy może się o coś zapytać, myślałam że może chce papierosa albo jakieś drobne. Powiedziałam że tak ą on usiadł i zaczął opowiadać o szkole do której chodzi,że nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej