Mniej więcej 10 lat temu, również jesienią, zdarzyło nam się rodzinnie wyskoczyć do Krakowa. Bez konkretnego celu, po prostu żeby się poszwendać i coś dobrego zjeść. Spacerowaliśmy po Plantach, gdy z naprzeciwka zauważyłam Zbigniewa Wodeckiego, idącego również z rodziną. Mijający go ludzie uśmiechali się do niego, on odpowiadał im uśmiechami.
Po jego śmierci, któraś z radiowych rozgłośni nagrała wspomnienia wielu znanych ludzi, którzy z nim współpracowali. Trafiłam akurat na wspomnienia Jacka Cygana. Mówił między innymi o tym, że Wodecki miał potrzebę, by po każdym swoim dłuższym pobycie poza Krakowem, przejść się po mieście, sprawdzić, czy coś się zmieniło. Nie unikał przy tym kontaktu z ludźmi, wybierał popularne miejsca i sprawiało mu to przyjemność.
Niedawno córka stwierdziła z żalem, że nigdy nie będzie mogła wybrać się na koncert Zbigniewa Wodeckiego, nigdy go z bliska nie zobaczy. I wtedy opowiedziałam jej, że widzieć, to już widziała, choć mało z nas zachowuje wspomnienia z okresu, gdy ma się 2 lata. Spotkała go na spacerze, który dla niego miał pewną szczególną wartość.

Mniej więcej 10 lat temu, również jesienią, zdarzyło nam się rodzinnie wyskoczyć do Krakowa. Bez konkretnego celu, po prostu żeby się poszwendać i coś dobrego zjeść. Spacerowaliśmy po Plantach, gdy z naprzeciwka zauważyłam Zbigniewa Wodeckiego, idącego również z rodziną. Mijający go ludzie uśmiechali się do niego, on odpowiadał im uśmiechami.
Po jego śmierci, któraś z...

Od kilkunastu lat w naszej rodzinie krąży opowiastka jak to babcia z dziadkiem wybrali się na wycieczkę do stolicy. Jak to bywa, by w pełni poznać klimat miasta, należy zwiedzić nie tylko zabytki, muzea, miejsca z pocztówek, ale i lokalne restauracje (a w wypadku dziadków dancingi).
Tak dziadkowie trafili do jakiegoś ówcześnie modnego dancingu, w którym eleganckim zwyczajem okrycia wierzchnie oddawano do szatni.
W szatni, jak to w szatni, panuje ścisk niemiłosierny i nagle babcia dostrzega, że została sama. Bidulka nie otrzymała w darze od losu odpowiedniego wzrostu, więc zobaczywszy przed sobą marynarkę w modną krateczkę, z krzepą klepnęła ( jak jej się wydawało) dziadka w pupę i nim dotarło do niej, że dziadek nie ma burzy włosów, zobaczyła przed sobą nikogo innego jak pana Zbigniewa Wodeckiego.
Nie przychodziło jej nic na myśl, zszokowana jedynie głupio zapytała:
- Włodek?
A mężczyzna na to :
- Nie, Wodecki.
Babcia ponoć stała się jeszcze mniejsza niż zwykle.

Od kilkunastu lat w naszej rodzinie krąży opowiastka jak to babcia z dziadkiem wybrali się na wycieczkę do stolicy. Jak to bywa, by w pełni poznać klimat miasta, należy zwiedzić nie tylko zabytki, muzea, miejsca z pocztówek, ale i lokalne restauracje (a w wypadku dziadków dancingi).
Tak dziadkowie trafili do jakiegoś ówcześnie modnego dancingu, w którym eleganckim...

Swoja historię, chyba muszę zacząć od tego, że zawsze uważałam siebie za niezwykle utalentowane dziecko; śpiewałam i recytowałam - i kochałam to nad życie! Musiałam uczestniczyć w każdym konkursie i w każdym przedstawieniu - ach, piękne czasy gdy nie miałam jeszcze tremy. Gdy miałam 12 lat postanowiłam wstąpić do szkolnego chóru, który swoim śpiewem miał ubarwiać wszystkie szkolne wydarzenia; apele itp.Z twórczością Pana Zbigniewa zapoznałam się nagle,(oczywiście znałam piosenkę ze słynnej Pszczółki, ale to było wszystko). Poproszono nas abyśmy zaśpiewali coś sentymentalnego na zakończenie roku dla gimnazjalistów, którzy opuszczali już mury naszej szkoły. Wybór padł na piosenkę; "Lubię wracać tam gdzie byłem" - Ćwiczyliśmy ją długo, z podziałem na głosy - naprawdę potraktowaliśmy to bardzo poważnie, ponieważ to było pierwsze takie pożegnanie w naszej szkole. Zaśpiewaliśmy ją na koniec apelu, płakali wszyscy; uczniowie i nauczyciele. No cóż - wtedy odnieśliśmy wielki sukces, i śpiewaliśmy tą piosenkę w następnym roku. Ale wiecie kiedy poczułam olbrzymią miłość do tej piosenki, kiedy tak naprawdę trafiła z ogromną siłą do mojego serca? Byłam w III kl. gimnazjum - i wtedy to my byliśmy rocznikiem, który żegnał się ze szkołą - i to był nasz prezent pożegnalny, młodsi uczniowie zaśpiewali tą piosenkę dla nas! I wtedy płakaliśmy my! I wzruszam się nadal gdy tylko ją słyszę, kiedy coś się w moim życiu zmienia, coś się kończy, to jest piosenka, której słucham! Panie Zbyszku! Nie było mi dane aby zobaczyć Pana, spotkać osobiście! Odszedł Pan o wiele za wcześnie, ale kiedyś się spotkamy i zaśpiewamy to razem.

Swoja historię, chyba muszę zacząć od tego, że zawsze uważałam siebie za niezwykle utalentowane dziecko; śpiewałam i recytowałam - i kochałam to nad życie! Musiałam uczestniczyć w każdym konkursie i w każdym przedstawieniu - ach, piękne czasy gdy nie miałam jeszcze tremy. Gdy miałam 12 lat postanowiłam wstąpić do szkolnego chóru, który swoim śpiewem miał ubarwiać wszystkie...

Zbigniew Wodecki to człowiek - legenda. Swoją muzyką i postawą zmieniał nas na lepsze. Stanowił dobry przykład, a piękno jego muzyki sprawiało, że dusze wzrastały i rozkwitały.. W naszym życiu odegrał rolę niebanalną, jest nam tak bliski! Moi synowie wychowali się słuchając "Zacznij od Bacha" i innych przebojów. Z upodobaniem słuchali po wielokroć partii "złotej" trąbki. Dżwięki "Wodeckiego" stanowiły dla rodziny sygnał do "pauzy" w życiu. Spoglądaliśmy radośnie na siebie, a usta lub oczy mówiły: "słyszysz? To jest super gość!" Nasze życie to pasmo anegdot związanych z panem Zbyszkiem. Jesteśmy pasjonatami muzyki na instrumentach dętych. Mąż i synowie od lat są członkami ochotniczej orkiestry. Chłopcy wychowali się w orkiestrze idąc w ślady ojca i podziwiając pana Zbyszka, który urósł jeszcze w naszych oczach dając koncert z młodzieżową orkiestrą z Wieniawy. Cenił amatorskie orkiestry - one skrywają niejeden talent. Starszy syn nosił długie, gęste włosy i grając na trąbce ciągle kojarzył się z Wodeckim, z zapałem ćwiczył partie trąbki z jego utworów - dom tym żył. Drugi syn to puzonista i trębacz. Obaj uwielbiali Wodeckiego. Był idolem, wzorem, imponującym muzykiem.Jak się ma takie wzorce to oczywiście - ląduje się na Akademii Muzycznej w Katowicach (na wydziale jazzu)! Nie obyło się bez kłopotów z nauką bo przecież muzyka jest "najważniejsza"...Sam Wodecki miał podobnie! Będąc studentem syn miał okazję pracować z panem Zbyszkiem i nagrać płytę. "Bajka o jazzie". Świetna! Raz,dawno temu podziwialiśmy pana Zbyszka na koncercie. Chłopcy byli wniebowzięci. Niestety próba zdobycia autografu skończyła się niepowodzeniem gdyż syn przegrał z napierającym tłumem, ale do dziś wspomina, że właśnie on dał swój długopis artyście, gdyż ten nie miał przy sobie nic do pisania! Zbigniew Wodecki wpisał się w naszą rodzinną historię i zawsze będzie w naszych wspomnieniach!

Zbigniew Wodecki to człowiek - legenda. Swoją muzyką i postawą zmieniał nas na lepsze. Stanowił dobry przykład, a piękno jego muzyki sprawiało, że dusze wzrastały i rozkwitały.. W naszym życiu odegrał rolę niebanalną, jest nam tak bliski! Moi synowie wychowali się słuchając "Zacznij od Bacha" i innych przebojów. Z upodobaniem słuchali po wielokroć partii "złotej"...

Nigdy niestety nie miałam okazji spotkać osobiście Zbigniewa Wodeckiego, ale jego twórczość jest obecna w moim życiu od dawna, a zwłaszcza jeden szczególny utwór. Piosenką, która ma dla szczególne znaczenie jest utwór "Z Tobą chcę oglądać świat". Jest mi bardzo bliska ponieważ dedykowałam ją mojemu mężowi na weselu w dniu naszego ślubu. Piosenka ta towarzyszy nam już 16 lat . Zawsze ilekroć jej słucham powracają wspomnienia naszych pierwszych wspólnych chwil, początki naszego wspólnego małżeńskiego życia i wzajemnego uczenia się sztuki kompromisu. Ta piosenka i nasz wspólny taniec sprawiły, że mogłabym bez końca mówić faustowskim powiedzeniem “trwaj chwilo, jesteś piękna”. Teraz jestem mamą trzech córek, która codziennie walczy by nie stać się mamą-kwoką, która zagłaska swoje dzieci miłością i nadopiekuńczością, by nauczyć je jak stać się człowiekiem o silnym i niezłomnym charakterze. Słowa tej piosenki („Widzisz to , to co ja, jakie to jest proste wystarczy być” „Gdy ty i ja, cały świat jest dla nas”) przypominają mi bym „umiała nie przeszkadzać swoim córkom” w osiąganiu ich celów, by każda z nich była indywidualnością a nie kopią mnie samej, wystarczy po prostu bym zawsze była obok nich by dawać im tyle wsparcia i miłości ile zdołają udźwignąć i podpowiadać jakich błędów nie popełniać. Ale to ich kroki naznaczą ich przyszłość, a ja .. usiądę i popatrzę.

Nigdy niestety nie miałam okazji spotkać osobiście Zbigniewa Wodeckiego, ale jego twórczość jest obecna w moim życiu od dawna, a zwłaszcza jeden szczególny utwór. Piosenką, która ma dla szczególne znaczenie jest utwór "Z Tobą chcę oglądać świat". Jest mi bardzo bliska ponieważ dedykowałam ją mojemu mężowi na weselu w dniu naszego ślubu. Piosenka ta towarzyszy nam już 16...

Pojechałam z moim narzeczonym na wakacje nad Balaton. Piękna pogoda, słońce świeci, można się było opalać. Byliśmy nieco zmęczeni po podróży, więc położyliśmy się na plaży. Usnęłam na dobre. Gdy obudziłam się, moje włosy nie należały do ułożonych. Wstałam, poprawiając okulary. Na co mój narzeczony stwierdził: Teraz to tylko brakuje Ci jeszcze trąbki i wyglądasz jak Zbyniu Wodecki. Przypomniałam sobie wtedy wypowiedzi Zbigniewa Wodeckiego i anegdoty które opowiadał na temat swoich włosów. Niesamowite porównanie ;)

Pojechałam z moim narzeczonym na wakacje nad Balaton. Piękna pogoda, słońce świeci, można się było opalać. Byliśmy nieco zmęczeni po podróży, więc położyliśmy się na plaży. Usnęłam na dobre. Gdy obudziłam się, moje włosy nie należały do ułożonych. Wstałam, poprawiając okulary. Na co mój narzeczony stwierdził: Teraz to tylko brakuje Ci jeszcze trąbki i wyglądasz jak Zbyniu...

Ja dzięki radio Jard byłam raz na koncercie pana Zbigniewa Wodeckiego w Pałacu Branickich w Białymstoku. Pamiętam, że próbowałam nawet śpiewać z artystą co sprawiło mi ogromną frajdę. Kocham muzykę i śpiewanie. To był niezwykły wieczór.

Ja dzięki radio Jard byłam raz na koncercie pana Zbigniewa Wodeckiego w Pałacu Branickich w Białymstoku. Pamiętam, że próbowałam nawet śpiewać z artystą co sprawiło mi ogromną frajdę. Kocham muzykę i śpiewanie. To był niezwykły wieczór.

Łza się w oku kręci gdy słyszymy jego głos w radiu, gdy patrzymy na jego zdjęcia, na drukowane obecnie wspomnienia. Trudno uwierzyć, że odszedł od nas. Że zgasł. Miałam okazję kilka lat temu być na jego koncercie w filharmonii Rzeszowskiej. On i orkiestra, On i pozostali, prawie tło. Dla widzów istniał tylko Zbyszek, owacje się nie kończyły. Ale przed koncertem spacerując wokół budynku filharmonii patrzę, a Zbyszek Wodecki stoi koło okna jednego z pomieszczeń i próbuje gry na skrzypcach. Jakby upewniał się, że pamięta nuty, że dobrze zagra, a wyglądał jakby miał tremę. Pełna koncentracja na twarzy, skupienie. Wyglądał, jakby wyłonił się z bajki o Czarodzieju o Długich Jasnych Włosach, który grą odepchnie złe moce. Nikt tego nie widział, tylko ja. Po koncercie nie tyle muzyka wracała do mnie, ile obraz Wodeckiego z tej szybie okna.

Łza się w oku kręci gdy słyszymy jego głos w radiu, gdy patrzymy na jego zdjęcia, na drukowane obecnie wspomnienia. Trudno uwierzyć, że odszedł od nas. Że zgasł. Miałam okazję kilka lat temu być na jego koncercie w filharmonii Rzeszowskiej. On i orkiestra, On i pozostali, prawie tło. Dla widzów istniał tylko Zbyszek, owacje się nie kończyły. Ale przed koncertem spacerując...

Osobiście nie spotkałam Pana Zbigniewa Wodeckiego ale Jego piosenki i gra na instrumentach robiła na mnie wrażenie. Kiedyś ze znajomymi zrobiliśmy imprezę z karaoke i śpiewane tam były różne piosenki między innymi Pana Zbyszka. Nikt nie wybierał sobie utworu tylko co wylosował to musiał wykonać. Przyszedł do nas starszy Pan i poprosił czy może przyłączyć się do zabawy, został i przytrafił Mu się utwór "Chałupy welcome tu " zaśpiewał oczywiście nie tak jak wykonawca znanego przeboju Zbigniew Wodecki ale zaśpiewał pięknie, i wygrał nasze karaoke

Osobiście nie spotkałam Pana Zbigniewa Wodeckiego ale Jego piosenki i gra na instrumentach robiła na mnie wrażenie. Kiedyś ze znajomymi zrobiliśmy imprezę z karaoke i śpiewane tam były różne piosenki między innymi Pana Zbyszka. Nikt nie wybierał sobie utworu tylko co wylosował to musiał wykonać. Przyszedł do nas starszy Pan i poprosił czy może przyłączyć się do zabawy,...

Piosenki pana Zbyszka towarzyszyły mi od lat, więc silą rzeczy osoby przebywające w moim otoczeniu musiały mieć z nimi styczność. I tak oto z twórczością pana Wodeckiego spotkał się mój mąż (fan raczej ciężkiego grania), który podczas przygotowań do ślubu przyznał się, że gdy pierwszy raz usłyszał u mnie piosenkę "Kochaj mnie", to od razu pomyślał, że to będzie piosenka na nasz pierwszy taniec... Choć wtedy nie byliśmy wtedy jeszcze nawet Narzeczeństwem ;)

Piosenki pana Zbyszka towarzyszyły mi od lat, więc silą rzeczy osoby przebywające w moim otoczeniu musiały mieć z nimi styczność. I tak oto z twórczością pana Wodeckiego spotkał się mój mąż (fan raczej ciężkiego grania), który podczas przygotowań do ślubu przyznał się, że gdy pierwszy raz usłyszał u mnie piosenkę "Kochaj mnie", to od razu pomyślał, że to będzie piosenka na...