Życie jest przewrotne - to wie chyba każdy. Nigdy nie można przewidzieć, co nam się przydarzy, ani kto i kiedy do naszego życia wejdzie czy nas opuści. Dlatego fotografie są ważne, bo przypominają nam o pięknych chwilach, jakie przeżyliśmy, a nawet o takich, o jakich nie jest nam dane pamiętać. W moim życiu trwa obecnie taki czas, w którym cenię sobie wspomnienia z moimi zmarłymi w tym roku dziadkami i jest takie jedno zdjęcie... Miałam trzy, a może 4 lata. Ubrana byłam w jakiś czerwono-biały komplecik. Mój (młody wówczas, bo ok. 50-letni) dziadek leży na podłodze i zawadiacko patrzy w obiektyw starego Kodaka na klisze, a ja siedzę mu na plecach. Podtrzymuje mnie (równie młoda, bo jedynie 3 lata młodsza od dziadka) babcia,uśmiechając się szeroko. Za nami stoi choinka... Nie pamiętam tego dokładnie, ale widok moich kochanych, zdrowych dziadków sprawia, że uwielbiam to zdjęcie bardziej, niż jakiekolwiek inne

Życie jest przewrotne - to wie chyba każdy. Nigdy nie można przewidzieć, co nam się przydarzy, ani kto i kiedy do naszego życia wejdzie czy nas opuści. Dlatego fotografie są ważne, bo przypominają nam o pięknych chwilach, jakie przeżyliśmy, a nawet o takich, o jakich nie jest nam dane pamiętać. W moim życiu trwa obecnie taki czas, w którym cenię sobie wspomnienia z moimi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest rok 1997, Sylwester. Z braku pieniędzy w 15 osób bawimy się w niewielkim studenckim pokoju. Jest gwarno, radośnie, jest młodość i energia. Jestem singielką i ON jest singlem. Znamy się od niedawna, połączyli nas wspólni znajomi. Gdybym miała napisać szczerze, to tak naprawdę nic tej nocy między nami nie zaiskrzyło, nic specjalnego się nie wydarzyło. Dopiero później, kiedy zdjęcia z imprezy zostały wywołane...
Na każdej fotografii, na której był, patrzył tylko na mnie. Nie odrywał ode mnie wzroku - nie wiem, jak mogłam wcześniej tego nie zauważyć, dopiero te zdjęcia. Szczególnie jedno mnie wzruszyło: jesteśmy na nim w kilka osób, a ON stoi przy mnie z zamkniętymi oczami i mam wrażenie, że wącha moje włosy!
21 lat i dwoje dzieci później jesteśmy zgodnym małżeństwem, a wspomniane zdjęcie stoi w naszej sypialni (tylko resztę osób odcięłam - liczymy się tylko MY)!

Jest rok 1997, Sylwester. Z braku pieniędzy w 15 osób bawimy się w niewielkim studenckim pokoju. Jest gwarno, radośnie, jest młodość i energia. Jestem singielką i ON jest singlem. Znamy się od niedawna, połączyli nas wspólni znajomi. Gdybym miała napisać szczerze, to tak naprawdę nic tej nocy między nami nie zaiskrzyło, nic specjalnego się nie wydarzyło. Dopiero później,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja Babcia mieszkała ponad 750 km ode mnie, dlatego widywałam ją jako dziecko bardzo rzadko. W ciągu pierwszych 19 lat życia spotkałam ją tylko 3 razy. Dopiero jako dorosła osoba odwiedzałam ją regularnie, z własnej inicjatywy, dzięki czemu poznałam ją jako osobę. Nasze jedyne wspólne zdjęcie we dwójkę, z aparatu Kodaka, nie jest specjalnie estetyczne. Babcia siedzi w swoim starym domu w kuchni, na drewnianym krześle. Tło stanowi stary, przedwojenny piec i odrapana lekko ściana. Babcia ma na sobie sprany, niebieski fartuszek, nałożony na gruby wełniany sweter. Nosi także brązową, zrobioną na drutach czapkę. Jest to jeden z tych nielicznych momentów, kiedy mimo dręczących ją chorób, lekko się uśmiecha. Ja stoję z tyłu i obejmuję ją czule. Nie mam makijażu, włosy są w lekkim nieładzie. Noszę również jakiś stary sweter, bo w domu nie było ogrzewania, tylko piece kaflowe w jednym pokoju, a jest już listopad. Czubek mojej głowy został ucięty przez fotografa- moją 90- letnią wtedy stryjenkę. Pamiętam, że spędziłam ten dzień, popijając herbatę i przeglądając zdjęcia z obiema starszymi paniami. Śmiałyśmy się i płakałyśmy na przemian, gwiżdżąc na jakiekolwiek obowiązki. Na obiad zjadłyśmy ciastka i świat na zewnątrz kompletnie nas nie obchodził. Kilka lat później Babcia nagle umiera, a mi pozostaje po niej tylko to jedno zdjęcie. Za każdym razem, kiedy na nie spoglądam myślę o niej ciepło i cieszę się, że udało mi się spędzić z nią tą odrobinę czasu, jaka została nam dana.

Moja Babcia mieszkała ponad 750 km ode mnie, dlatego widywałam ją jako dziecko bardzo rzadko. W ciągu pierwszych 19 lat życia spotkałam ją tylko 3 razy. Dopiero jako dorosła osoba odwiedzałam ją regularnie, z własnej inicjatywy, dzięki czemu poznałam ją jako osobę. Nasze jedyne wspólne zdjęcie we dwójkę, z aparatu Kodaka, nie jest specjalnie estetyczne. Babcia siedzi w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje ukochane zdjęcie, jest lekko rozmazane, nieostre. Gdy kilkanaście lat temu dostałam aparat cyfrowy na urodziny, biegałam i fotografowałam wszystko i wszystkich. Potem zrzuciłam te zdjęcia na komputer i o nich zapomniałam. Podczas sprzątania komputera znalazłam stary folder. Tam były te zdjęcia. Zaczęłam je przeglądać i znalazłam zdjęcie mojego ukochanego dziadka (którego już od 2 lat nie ma z nami). Dziadek na tym zdjęciu mimo siwizny i dojrzałego wieku pokazuje mi w żarcie język, a w jego oczach błyszczą iskierki radości. Jest to dziadek taki jakiego zapamiętałam i nosi moje serce.

Moje ukochane zdjęcie, jest lekko rozmazane, nieostre. Gdy kilkanaście lat temu dostałam aparat cyfrowy na urodziny, biegałam i fotografowałam wszystko i wszystkich. Potem zrzuciłam te zdjęcia na komputer i o nich zapomniałam. Podczas sprzątania komputera znalazłam stary folder. Tam były te zdjęcia. Zaczęłam je przeglądać i znalazłam zdjęcie mojego ukochanego dziadka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdjęcie, które bardzo lubię, a zarazem jest dla mnie ważne, to czarno-białe zdjęcie przedstawiające mnie i dziadków w dniu mojego chrztu. Na fotografii babcia trzyma mnie na rękach, dziadek stoi obok. Patrzę na zdjęcie i widzę ich, są jak żywi..
To chyba moje jedyne zdjęcie, na którym jesteśmy we trójkę. Bardzo kochałam dziadków i brakuje mi ich w codziennym życiu. Choć nauczyłam się żyć bez nich, to czasami jest mi przykro, że tak szybko odeszli, że nie dane mi było zasmakować "niedzielnych obiadków u babci", poznać "chodzenia z dziadkiem na jabłka do ogrodu". Komuś, kto ma dziadków na co dzień, może wydawać się to zwyczajne, mało znaczące, ale mnie przez okres dorastania brakowało właśnie tych prostych rzeczy np. wpadania do nich bez zapowiedzi w celu skorzystania z mądrych, babcinych porad, czy poczucia humoru dziadka. Niekiedy zazdrościłam innym, że mieli to wszystko na wyciągnięcie ręki.
Ta fotografia jest dla mnie ważna, bo choć dziadków fizycznie nie ma obok, to dzięki temu zdjęciu - duchowo są przy mnie cały czas.

Zdjęcie, które bardzo lubię, a zarazem jest dla mnie ważne, to czarno-białe zdjęcie przedstawiające mnie i dziadków w dniu mojego chrztu. Na fotografii babcia trzyma mnie na rękach, dziadek stoi obok. Patrzę na zdjęcie i widzę ich, są jak żywi..
To chyba moje jedyne zdjęcie, na którym jesteśmy we trójkę. Bardzo kochałam dziadków i brakuje mi ich w codziennym życiu. Choć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest takie zdjęcie, które jako jedyne stoi na półce, podczas gdy wszystkie pozostałe schowane są w szufladzie. Gdy jest mi smutno, podchodzę do niego i zwyczajnie patrzę. Nie mogę pamiętać czasu, kiedy było ono zrobione, bo miałam wtedy może ze dwa latka.

Mama trzyma maleńką mnie, nie dość że chudą, to jeszcze wcześniaka. Patrzę się w obiektyw, jak zawsze mam jakiegoś strupka na nosie. Ubrana jestem w niebieski płaszczyk, sukienkę i białe buciki od babci i dziadka z Niemiec.

Mama zaś ma zwykłe dżinsy i bluzkę, z jej wyrazu twarzy wnioskuję, że nie chciała zdjęcia, zresztą nigdy ich nie lubiła. I mimo że się nie uśmiecha, trzyma mnie jak swój największy skarb.

Taty nie ma na zdjęciu, bo pewnie jak zawsze stoi z aparatem, robiąc zdjęcia, gdy tylko nadarzy się okazja, jednym ze swoich pięciu aparatów.

Jest takie zdjęcie, które jako jedyne stoi na półce, podczas gdy wszystkie pozostałe schowane są w szufladzie. Gdy jest mi smutno, podchodzę do niego i zwyczajnie patrzę. Nie mogę pamiętać czasu, kiedy było ono zrobione, bo miałam wtedy może ze dwa latka.

Mama trzyma maleńką mnie, nie dość że chudą, to jeszcze wcześniaka. Patrzę się w obiektyw, jak zawsze mam jakiegoś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Możemy wykonać wiele zdjęć, z wielu perspektyw, lecz to zdjęcie zawsze będzie ukazywało naszą miłość. Uwidacznia dwie osoby, przytulone do siebie na tle nieba, tej nieuchwyconej bezkresnej przestrzeni, która nigdzie się nie zaczyna i nigdy nie kończy. Dwoje oczu spoglądają w przestrzeń, nie w obiektyw, zatrzymując w sobie wspomnienie nie przeszłości, czy przyszłości, lecz teraz, właśnie tej chwili, która choć ulotna dała się zatrzymać, uchwycić jak motyl na ręce. Za każdym razem gdy spojrzę na to zdjęcie wspomnę te piękne ulotne chwile, które przeminęły, choć zostały zatrzymane na tą krótką chwilę. Chwila, która była wczoraj, znowu będzie teraz, tak jakby czas stanął w miejscu.

Możemy wykonać wiele zdjęć, z wielu perspektyw, lecz to zdjęcie zawsze będzie ukazywało naszą miłość. Uwidacznia dwie osoby, przytulone do siebie na tle nieba, tej nieuchwyconej bezkresnej przestrzeni, która nigdzie się nie zaczyna i nigdy nie kończy. Dwoje oczu spoglądają w przestrzeń, nie w obiektyw, zatrzymując w sobie wspomnienie nie przeszłości, czy przyszłości, lecz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest to zdjęcie z wakacji, właściwie selfie. Stoimy z moim partnerem na molo. On stoi bardzo blisko mnie. Nasze głowy stykają się ze sobą. Uśmiechamy się a moje włosy wiruja roztrzepane przez wiatr. W tle na wodzie widać łodzie i bardzo dużo mew. Zdjecie zapadło mi w pamięci z tego wzgledu, że kilka albo i nawet kilkanaście razy próbowaliśmy je zrobić a ciagle coś ma zdjeciach było nie tak. A to zamknięte oczy, a to część twarzy jednego z nas nie została ujęta w kadrze, a to mój partner robił głupie miny. A ja chciałam mieć piękne poważne zdjęcie z wakacji. W czasie zdjęć pękaliśmy ze śmiechu, bo tak ciężko było zrobić nam zwykłe selfie. Mimo, że zdjęcie nie wyszło idealnie tak jak wyjść miało w założeniu to patrząc na to zdjęcie przypominam sobie tą sytuację i od razu zaczynam się uśmiechać a czasem nawet zdarza mi się śmiać w głos.

Jest to zdjęcie z wakacji, właściwie selfie. Stoimy z moim partnerem na molo. On stoi bardzo blisko mnie. Nasze głowy stykają się ze sobą. Uśmiechamy się a moje włosy wiruja roztrzepane przez wiatr. W tle na wodzie widać łodzie i bardzo dużo mew. Zdjecie zapadło mi w pamięci z tego wzgledu, że kilka albo i nawet kilkanaście razy próbowaliśmy je zrobić a ciagle coś ma...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdjęcie z końca lat siedemdziesiątych. Rok przed naszym ślubem. Wakacje, ogród naszej przyjaciółki na Mazurach.
Ja siedzę na leżaku, mam rozpuszczone długie jasne włosy. Chyba mokre... Pewnie po kąpieli w jeziorze. ON rozczesuje je czerwonym grzebieniem. Obydwoje się śmiejemy.
Nie pamiętam dlaczego ON mnie czesze (pierwszy i ostatni raz w życiu, hahaha), ani dlaczego nam tak wesoło. Pamiętam za to tę zieloną sukienkę kupioną w warszawskim HOFFLANDZIE.
Byliśmy po drugim roku studiów i wszystko wydawało się nam możliwe, a przed nami wieczność...

Zdjęcie z końca lat siedemdziesiątych. Rok przed naszym ślubem. Wakacje, ogród naszej przyjaciółki na Mazurach.
Ja siedzę na leżaku, mam rozpuszczone długie jasne włosy. Chyba mokre... Pewnie po kąpieli w jeziorze. ON rozczesuje je czerwonym grzebieniem. Obydwoje się śmiejemy.
Nie pamiętam dlaczego ON mnie czesze (pierwszy i ostatni raz w życiu, hahaha), ani dlaczego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej