Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mollinka_90
Dejziaczek
1901
Makiwarrior
PurpleRibbon

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mollinka_90
Dejziaczek
1901
Makiwarrior
PurpleRibbon

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Kiedy po ponad dziesięciu latach milczenia, nagle odezwali się do mnie znajomi z dzieciństwa, byłam zaskoczona. Dawno już zdążyłam zapomnieć, że kiedyś się przyjaźniliśmy i każde wakacje spędzaliśmy razem. Mieliśmy nowe życia w różnych miastach, pracę, niektórzy pozakładali już rodziny. A jednak kiedy jeden z kolegów zaproponował spotkanie po latach na działce w naszym rodzinnym mieście, natychmiast pomyślałam, że muszę tam być. Miło będzie usłyszeć coś z ust starych przyjaciół, a nie tylko domyślać się różnych rzeczy ze zdjęć wrzucanych przez nich na Facebooka. Niestety, wiadomo, jak jest, kiedy 10 osób chce się spotkać - nie da się znaleźć terminu, który odpowiadałby wszystkim. I miałam takiego pecha, że to właśnie ja absolutnie nie mogłam przybyć w dniu, który pasował wszystkim pozostałym. Cóż, musiałam obejść się smakiem i wymusić na moim bracie obietnicę, że po powrocie wszystko mi dokładnie opowie.
Niestety, nie wrócił. Nie mogłam dodzwonić się do niego ani do nikogo innego. Po dwóch dniach nerwów dostałam smsa od kolegi, który zainicjował spotkanie: "Na planszy brakuje jednego pionka". Nie miałam pojęcia, o co chodzi, ale wiedziałam, że muszę tam pojechać. Dla nikogo ze starych znajomych bym się na to nie zdecydowała, ale jest tam mój brat! Jestem jego siostrą, muszę dowiedzieć się, co się z nim dzieje i czy jako ostatni pionek jestem w stanie coś zrobić.
I tak oto stoję teraz przed bramą na działkę. Dom wygląda, jakby nikt tu nie mieszkał, najchętniej odwróciłabym się, wsiadła do samochodu i odjechała czym prędzej, ale za daleko już zaszłam, żeby teraz rezygnować.
"TERAZ ALBO NIGDY" - pomyślałam i nacisnęłam klamkę w furtce.

Kiedy po ponad dziesięciu latach milczenia, nagle odezwali się do mnie znajomi z dzieciństwa, byłam zaskoczona. Dawno już zdążyłam zapomnieć, że kiedyś się przyjaźniliśmy i każde wakacje spędzaliśmy razem. Mieliśmy nowe życia w różnych miastach, pracę, niektórzy pozakładali już rodziny. A jednak kiedy jeden z kolegów zaproponował spotkanie po latach na działce w naszym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ocknęłam się. Dopiero teraz dochodziło do mnie co się ze mną stało. Siedziałam na krześle. Zarówno ręce jak i nogi miałam związane. Wiedziałam gdzie jestem. Znałam ten dom bardzo dobrze. Kiedy byłam małą dziewczynką często przyjeżdżaliśmy tu z moją starszą siostrą i jej znajomymi. Do czasu, aż pewnej letniej nocy wróciliśmy o jedną osobę mniej niż przyjechaliśmy. Pamiętam,że ze snu wyrwały mnie jakieś hałasy, potem widziałam moja starszą siostrę wycierającą jakieś czerwone plamy z podłogi. Jeden z jej kolegów zauważył mnie przerażoną. Wytłumaczył, że do domku wdarło się dzikie zwierzę, zaprowadził do pokoju i zamknął mnie na klucz. To był nasz ostatni wyjazd do domku, paczka przyjaciół rozpadła się. Zapomniałam o tej sytuacji, do czasu, kiedy po latach wybrałam się do wspomnianego domku w górach. Szukałam w nich starych pamiątek, jednak to co znalazłam sprawiło, że nie tylko odżyły wspomnienia, ale i na światło dzienne wyszła skrywana przez paczkę dawnych znajomych tajemnica. Moja siostra domyśliła się, że mogę znaleźć coś czego nie powinnam była widzieć i pojechała za mną. To ona mnie tak urządziła i boję się,że nie wyjdę stąd żywa. Na szczęście nie jest mistrzem wiązania węzłów dlatego muszę stąd uciec...TERAZ ALBO NIGDY!

Ocknęłam się. Dopiero teraz dochodziło do mnie co się ze mną stało. Siedziałam na krześle. Zarówno ręce jak i nogi miałam związane. Wiedziałam gdzie jestem. Znałam ten dom bardzo dobrze. Kiedy byłam małą dziewczynką często przyjeżdżaliśmy tu z moją starszą siostrą i jej znajomymi. Do czasu, aż pewnej letniej nocy wróciliśmy o jedną osobę mniej niż przyjechaliśmy....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja siostra zniknęła jak miałem 9 lat. Ona miała 15, pojechała na wakacje z przyjaciółmi nad morze, poD namioty i tam zniknęła. Była wielka akcja, przeszukano morze, plaże, policja robiła naloty i przeszukania u przestępców, ale nie było śladu, ani punktu zaczepienia. Po kilku tygodniach sensacja przestała być atrakcyjna, brak postępów śledztwa zniechęcał redaktorów do opisywania tematu, i tak Malwina została punktem w statystyce wakacyjnych zaginięć. Przyjaciele siostry zgodnie zeznali, że poszli spać, a rano już jej nie było. Nic się nie wydarzyło, nie pokłócili się, są w szoku. Wszystkie jej rzeczy zniknęły. Od 20 lat jeżdżę w tamto miejsce, gdzie wtedy biwakowali i składam kwiaty. Uznano ją za zmarłą, ale nie lubię chodzić na jej "niby grób". Wolę plażę. Usłyszałem pisk za plecami i jakiś facet z wykrywaczem metalu podręczną saperką wygrzebał coś z ziemi pod piachem. Złoty łańcuszek z krzyżykiem. Ładny, robiony na zamówienie na Szewskiej. Mam taki sam na szyi. Dosłownie wyrwałem mu go z ręki i pokazałem mu swój. Wyjaśniłem wymijająco, że w tamte wakacje siostra zgubiła. Ale przypadek, dziękuje. Mamy imiona wygrawerowane z tyłu krzyżyka. U mnie Mateusz, u siostry... Roksana? Tak na imię miała jedna z koleżanek siostry z tamtych wakacji. Odnalezienie jej nie było trudne. Targały mną emocje. W progu wyciągnąłem rękę z łańcuszkiem. Co tam się wtedy stało? Spojrzała na krzyżyk, na mnie i uśmiechnęła się tak, że dreszcz przeszedł mi po plecach. NIGDY SIĘ NIE DOWIESZ...

Moja siostra zniknęła jak miałem 9 lat. Ona miała 15, pojechała na wakacje z przyjaciółmi nad morze, poD namioty i tam zniknęła. Była wielka akcja, przeszukano morze, plaże, policja robiła naloty i przeszukania u przestępców, ale nie było śladu, ani punktu zaczepienia. Po kilku tygodniach sensacja przestała być atrakcyjna, brak postępów śledztwa zniechęcał redaktorów do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- I jak się czujesz? – spytała Basia, obejmując mnie lekko.
- Prawdę mówiąc, nie czuję nic. Myślałam, że przyjdzie ulga, w końcu czekaliśmy dwa miesiące na możliwość pochowania Gabi. A jednak mam w środku taką pustkę. I ten niepokój. Śledztwo umorzono i nikt nie wie, co tak naprawdę przydarzyło się mojej siostrze. Bo nie potrafię uwierzyć w samobójstwo – odpowiedziałam.
- Rozumiem cię. Też nie potrafię się z tym pogodzić. Ona była taka pełna życia. A w ogóle – dodała, wręczając mi kopertę – jakiś facet prosił, żebym ci to przekazała. Pewnie kolejny list z kondolencjami.
Otworzyłam białą kopertę i wyjęłam z niej kartkę wyklejoną literami wyciętymi z gazet, które składały się na napis: „Przyszła pora przeprosić za krzywdy wyrządzone mi lata temu. Albo kolejni Twoi bliscy zginą. Przyjdź w miejsce, gdzie rozdeptałaś moją żabę. Spotkajmy się. Teraz albo nigdy.”

- I jak się czujesz? – spytała Basia, obejmując mnie lekko.
- Prawdę mówiąc, nie czuję nic. Myślałam, że przyjdzie ulga, w końcu czekaliśmy dwa miesiące na możliwość pochowania Gabi. A jednak mam w środku taką pustkę. I ten niepokój. Śledztwo umorzono i nikt nie wie, co tak naprawdę przydarzyło się mojej siostrze. Bo nie potrafię uwierzyć w samobójstwo – odpowiedziałam.
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wieczór panieński koleżanki. Impreza na której jestem tylko gościem, organizacją zajmuje się świadkowa. W sumie idę tam się pobawić, może potańczyć. Wystrojona i wymalowana stawiam się na miejsce spotkania. Wieczór rozpoczynamy w Domu strachów. Niby nawiązanie do jakiegoś filmu, ale Panna Młoda wychodzi przerażona (okazało się, że zaprezentowano horrory z jej dzieciństwa). Następnie lekcja tańca na szpilkach. Pomysł oryginalny, myślę. Panna Młoda znów łzy w oczach i twierdzi, że jest było to jej marzenie. Imprezę kończymy w klubie urządzonym jako loch. Popijamy drinki w zlewkach i próbówkach. Panna Młoda skończyła studia chemiczne, a jej ulubioną zabawką był zestaw małego chemika. Moja myśl, ale ta świadkowa miała pomysły.
Dzień po weselu się dowiedziałam to było pożegnanie jej brata, który całe życie w niej się podkochiwał. Na zdjęciu, które znalazło się w mojej torebce byli we dwoje, przytuleni. I napis z tyłu. NIGDY SIĘ NIE DOWIESZ....

Wieczór panieński koleżanki. Impreza na której jestem tylko gościem, organizacją zajmuje się świadkowa. W sumie idę tam się pobawić, może potańczyć. Wystrojona i wymalowana stawiam się na miejsce spotkania. Wieczór rozpoczynamy w Domu strachów. Niby nawiązanie do jakiegoś filmu, ale Panna Młoda wychodzi przerażona (okazało się, że zaprezentowano horrory z jej dzieciństwa)....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje życie w małym miasteczku zawsze wyglądało tak samo. Codzienna rutyna - dom, praca, dom. Dzień w dzień to samo. Nie miałam tak ciekawego życia jak moja młodsza siostra, która cały czas gdzieś służbowo wyjeżdżała. Nigdy nie było jej w domu. Aż w końcu pewnego dnia, wróciła i oznajmiła mi, że w końcu będziemy mogły pobyć razem. Wtedy nawet bym nie pomyślała, że jej nagły powrót do domu zrujnuje moje życie.
Moja siostra była od zawsze bardzo popularna i gdy tylko nasi znajomi z dzieciństwa dowiedzieli się o jej powrocie nasz dom zaczął tętnić życiem. Codzienne wizyty znajomych, którzy tylko czekali na emocjonujące opowieści mojej siostry z dalekich stron świata. Wieczorne niekończące się imprezy. Dom pełen ludzi. I tak trwało to cały tydzień aż do dnia kiedy moja siostra zniknęła. Tak po prostu, bez śladu, nie zostawiając żadnej wiadomości. Na początku myślałam, że po prostu gdzieś zabalowała. Ale gdy nie pojawiła się następnego dnia zaczęłam się martwić. Wtedy też dostałam ten list zatytułowany "TERAZ ALBO NIGDY", którego treść mnie przeraziła. Miałam naprawić błędy mojej siostry, straszne błędy, o których nie miałam pojęcia. W innym wypadku zabiją mnie i moją siostrę. I tak zaczęło się igranie ze śmiercią aby ocalić życie..

Moje życie w małym miasteczku zawsze wyglądało tak samo. Codzienna rutyna - dom, praca, dom. Dzień w dzień to samo. Nie miałam tak ciekawego życia jak moja młodsza siostra, która cały czas gdzieś służbowo wyjeżdżała. Nigdy nie było jej w domu. Aż w końcu pewnego dnia, wróciła i oznajmiła mi, że w końcu będziemy mogły pobyć razem. Wtedy nawet bym nie pomyślała, że jej nagły...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"MOŻESZ ZACZĄĆ SIĘ BAĆ" Tę wiadomość otrzymałam z nieznanego numeru 10 minut przed wyjściem z biura.
- Głupie żarty - Powiedziałam i skierowałam się do wyjścia z sali, gdy nagle telefon zawibrował. "TO NIE SĄ GŁUPIE ŻARTY." Czułam jak przechodzą mnie dreszcze. Zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu.
- Kto tu jest?! - Zawołałam - Nina czy to Ty? To nie jest śmieszne!
Przestraszona miałam ochotę jak najszybciej wyjść z biura. Szarpnęłam za klamkę. Zamknięte. Spanikowałam. Byłam w pułapce! O tej godzinie nie ma już w biurze nikogo, być może jakiś strażnik chodzi po parterze, ale... Spokojnie! Starałam się uspokoić. To tylko głupie żarty, na pewno ktoś teraz pęka ze śmiechu.
Dostałam kolejną wiadomość. Nagranie dźwięku. Moja siostra i dwie najlepsze przyjaciółki z dzieciństwa płaczące, wołające o pomoc. Wszędzie rozpoznałabym te głosy.
- Kim jesteś?! Co im zrobiłeś?! - Krzyczałam! - Wypuść je! Zadzwonię po policję!
Kolejny SMS. "JEDEN TELEFON A WSZYSTKIE ZGINĄ. JEŚLI CHCESZ JE URATOWAĆ MUSISZ COŚ DLA MNIE ZROBIĆ. DO NIKOGO NIE DZWOŃ".
Nie mogłam uwierzyć w to, co się dzieje. Dostałam SMS'a z dalszymi instrukcjami. Zalogowałam się do systemu i posłusznie wykonywałam jego polecenia. Chciał kilka nazwisk naszych klientów, nie miałam pojęcia, po co. Nie zadawałam pytań. Kiedy skończyłam zawołałam:
- Uwolniłeś je?! Gdzie one są?!
Po długiej przerwie otrzymałam SMS'a. Myślałam, że to potwierdzenie uwolnienia dziewczyn, lecz zamiast tego dostałam tylko... "NIGDY SIĘ NIE DOWIESZ".

"MOŻESZ ZACZĄĆ SIĘ BAĆ" Tę wiadomość otrzymałam z nieznanego numeru 10 minut przed wyjściem z biura.
- Głupie żarty - Powiedziałam i skierowałam się do wyjścia z sali, gdy nagle telefon zawibrował. "TO NIE SĄ GŁUPIE ŻARTY." Czułam jak przechodzą mnie dreszcze. Zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu.
- Kto tu jest?! - Zawołałam - Nina czy to Ty? To nie jest śmieszne!
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Co godzinę dostawałam zdjęcie Kaliny, mojej współlokatorki. Ciągle w tej samej ciemnej piwnicy, zamknięta w klatce. Zmeniały się tylko cyfry w dolnym rogu wskazujące godziny do jej zamordowania. Jedynym ratunkiem było znalezienie jej. A to mogłam zrobić tylko ja. Dostawałam jakieś wskazówki, ale ciężko bylo mi myśleć. Kalina była mi jak siostra. Łamigłówka była trudna, a pozostała mi tylko godzina. Przymknęłam oczy i przypominiałam sobie jeden sms. "Ratuj siostrę. WYMYŚLONĄ". Zastanawiałam się nad pogrubieniem i przypomiało mi się jak przyjaciółka z dzieciństwa Kaliny Olka śmiała się kiedyś, że Kalina nigdy nie dogadywała się ze swoją starszą siostrą tak jak ze mną. Ewka była dziwna. Cicha, spokojna i do tego czepiająca się. Kiedyś wykrzyczała mi, że jestem przybłędą. Pomyślałam, że ta zazdrość byla dziwna. Łamigówka zaskoczyła. Porywaczką była Ewa, psychiczna siostra. Ruszyłam na ratunek przyjaciółce, szepcąc "TERAZ ALBO NIGDY".

Co godzinę dostawałam zdjęcie Kaliny, mojej współlokatorki. Ciągle w tej samej ciemnej piwnicy, zamknięta w klatce. Zmeniały się tylko cyfry w dolnym rogu wskazujące godziny do jej zamordowania. Jedynym ratunkiem było znalezienie jej. A to mogłam zrobić tylko ja. Dostawałam jakieś wskazówki, ale ciężko bylo mi myśleć. Kalina była mi jak siostra. Łamigłówka była trudna, a...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej