Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

kaś
Ania M
Pola
Anne_Joy
Agnick

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

kaś
Ania M
Pola
Anne_Joy
Agnick

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Oto jestem! Z pełnymi walizkami i czystą kartą stoję przed starym budynkiem, który ma stać się moim nowym domem. Przekroczenie jego progu oznacza dla mnie nowe życie. Jedne kobiety leczą złamane serce nową fryzurą, inne w tym ja potrzebują większych zmian.A jeśli już o płci pięknej mowa właśnie przed moim obliczem ukazała się pierwsza sąsiadka. Jest to starsza kobieta, której zmarszczki okalające twarz są jak promyki słońca, ponieważ dodają jej pewnego rodzaju blasku. Przez ubrania, które ma na sobie wygląda jakby chciała przebrać się za tęczę. Kiedy mnie zauważa podchodzi i wręcza różowe kwiaty, kształtem przypominające serca. Uśmiecha się i mówi "głowa do góry kochana, wybrałaś najlepsze miejsce, aby wyleczyć się z tej miłości." Byłam tak zaskoczona jej słowami, że zanim otworzyłam usta by coś odpowiedzieć "wróżka" już zniknęła. Wchodząc po schodach spotkałam kolejną osobę, był to czterolatek, który stwierdził, że mam śliczne włosy, takie same jak kiedyś miała jego mamusia i spytał czy nie mogłabym czasem je pożyczać jego mamie żeby ludzie na nią tak dziwnie nie patrzyli. Po chwili zza drzwi wychyliła się wspomniana kobieta. Trzymała na rękach niemowlę. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały zdawało mi się jakbym w jej oczach zobaczyła wszystko to z czym przyszło jej się już zmierzyć i nie towarzyszyło temu zmęczenie, lecz wielka zawziętość i siła. Kazała synkowi wracać do domu, ten złapał mnie za rękę i z uśmiechem oświadczył, że znalazł jej włosy. Obie w tym samym momencie odpowiedziałyśmy na to śmiechem i nie, nie wynikało to z zakłopotania. Nie wiem dlaczego akurat w tej chwili, ale poczułam, że to właśnie moje miejsce na ziemi. Może musiałam stracić jedno serce by zyskać ich dużo więcej, może tyle co otrzymany przeze mnie kwiat. Miałam silne przeczucie, że w tym budynku mieści się cała galeria różnych osób, które zostaną mi bliskie niczym rodzina.

Oto jestem! Z pełnymi walizkami i czystą kartą stoję przed starym budynkiem, który ma stać się moim nowym domem. Przekroczenie jego progu oznacza dla mnie nowe życie. Jedne kobiety leczą złamane serce nową fryzurą, inne w tym ja potrzebują większych zmian.A jeśli już o płci pięknej mowa właśnie przed moim obliczem ukazała się pierwsza sąsiadka. Jest to starsza kobieta,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Ohh, kochanie ostatnim razem gdy cię widziałam byłaś jakby... chudsza. -słodkim głosikiem oznajmiła moja ciotka od, której wynajmowałam kamienice
Tak "pozytywnie" witają mnie zazwyczaj ciotki.
-Powiedz mi Kornelko, cóż się takiego stało, że zechciałaś tu zamieszkać?
-Yyy, spodobało mi się tutaj.-ucięłam krótko
Nie powiedziałam cioci, że sytuacja finansowa mnie do tego zmusiła, że musiałam błagać ludzi o pieniądze, że wspaniałego księcia znudził los kopciucha...
-To wspaniale, ale Kornelko dziś na samiusieńkim dole w tej sali jest spotkanie mieszkańców tego mieszkania. Będziesz?
I tak poszłam, choć nie myślałam o tym, żeby siedzieć w strasznie twardych krzesłach. Czekałam i czekałam. Wszystkie osoby tu zgromadzone to były emerytki. Moją uwagę przykuła jedna. Miała tak białe włosy, że aż niebieskie. Strąciła szklankę dłonią, rozejrzała się szybko czy nikt nie patrzy. Machnęła dłonią i fuch! szklanka na nowo stała na stoliku. Zakręciło mi się w głowie od nadmiaru widzianych rzeczy. Wyszłam. Następnego dnia wyjrzałam przez szybę i ujrzałam piękne morze. Otworzyłam szafkę, na której nie było (oczywiście) masła. Ubrałam się i powędrowałam do sklepu. Schodząc spotkałam sąsiadki. Były jakieś dziwne. Jedna miała fioletowe oko, druga miała w czarnych włosach białe pasemko, trzecia (o matko) na głowie miała kota. Przywitałam się z nimi, ale one zamiast odpowiedzieć: Dzień Dobry odpowiedziały: Osobliwy dziś dzień. Po drodze zahaczyłam o skrzynkę pocztową.
-O! list. Pewnie rachunki.
Ale zamiast rachunków zobaczyłam kolorowy liścik. Rozdarłam go po czym przeczytałam zawartość listu.
"Kornelio, jesteś osobliwa. Chcesz należeć do gangu dzikich, osobliwych staruszek?"
Zatkało mnie.

-Ohh, kochanie ostatnim razem gdy cię widziałam byłaś jakby... chudsza. -słodkim głosikiem oznajmiła moja ciotka od, której wynajmowałam kamienice
Tak "pozytywnie" witają mnie zazwyczaj ciotki.
-Powiedz mi Kornelko, cóż się takiego stało, że zechciałaś tu zamieszkać?
-Yyy, spodobało mi się tutaj.-ucięłam krótko
Nie powiedziałam cioci, że sytuacja finansowa mnie do tego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Anna Kowalska była typową 30-letnią Polką pracującą w korporacji. Okazała się niezła w wymyślaniu sloganów i szczyciła się wypromowaniem proszku do prania Flex. Wspinała się po szczeblach kariery, nie dając sobie szansy na miłość. Wreszcie związała się z Jackiem, który stał się jej gwoździem do zawodowej i osobistej trumny. Przez niego nie dostała awansu, a odkrywszy jego romans z asystentką, porzuciła korposzczurki i wyjechała do ciotki Ireny, która mieszkała w kamienicy przy klifach w mglistej Anglii. Irena była znana ze swojej ekscentryczności i była szansą na odmianę w egzystencji Anny. Na parterze kamienicy mieszkał głuchoniemy malarz, Alex. Na górze Gwen Bennett, aktorka komediowa o przebrzmiałej sławie i Josh Malone - młody architekt, a poddasze sezonowo wynajmował pisarz thrillerów. Anna nic nie wiedziała o lokatorach ciotki przed przyjazdem. Ciotki Iris nie było w domu, więc Anna rozgościła się w jej mieszkanku. Nagle usłyszała hałas. Pobiegła na hol i zobaczyła starszego mężczyznę leżącego na podłodze. Wezwała więc pomoc. Przybiegła starsza lokatorka z piętra wyżej i zaczęła krzyczeć: "morderczyni". Przerażona Anna zobaczyła też policjanta, który przedstawił się jako Josh Malone. Stwierdził zgon staruszka i zabrał się za przesłuchiwanie świadków i Anny - podejrzanej. Ponad nimi górował cień pisarza, zacierającego ręce, że ma świetny materiał na nową powieść - i wtedy pojawiła się Iris, a staruszek wstał i uśmiechnął się. W ten niebanalny sposób, Anna poznała wszystkich swoich nowych współlokatorów i stwierdziła, że być może nowa miłość jej życia ma na imię Josh.

Anna Kowalska była typową 30-letnią Polką pracującą w korporacji. Okazała się niezła w wymyślaniu sloganów i szczyciła się wypromowaniem proszku do prania Flex. Wspinała się po szczeblach kariery, nie dając sobie szansy na miłość. Wreszcie związała się z Jackiem, który stał się jej gwoździem do zawodowej i osobistej trumny. Przez niego nie dostała awansu, a odkrywszy jego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Marta wynajęła firmę przewozową do przeprowadzki na drugi koniec kraju. Chciała jak najdalej uciec od przeszłości i zacząć nowe życie. O godzinie 15 ekipa była już na miejscu i zaczęła rozładowywać rzeczy Marty z samochodu i wnosić do mieszkania.
- Ależ co tu się dzieje?!- krzyknęła starsza pani z okna na trzecim piętrze- Ja sobie tu nie życzę żadnych hałasów o tej godzinie!
- Nie przejmujcie się nią, ona sobie niczego, nigdy nie życzy o każdej godzinie - odparł starszy pan wychodzący z kamienicy w stroju Batmana
- On ma rację, ta pani wszystkim nam uprzykrza życie - potwierdziło dwóch młodych mężczyzn, którzy siedzieli objęci na ławce pod kamienicą
- Ta starsza Pani to taka niedoszła gwiazda, zagrała 50 lat temu w jednym spektaklu i ma się za artystkę - skomentowała pani w średnim wieku wyprowadzająca właśnie na spacer...kota
- tu mieszkają same ciekawe osobowości - dodał młody przystojny mężczyzna z neseserem w ręku wchodząc do klatki
- na przykład Maria, a właściwie Mario, pewnie niedługo ją/go Pani pozna, uwielbia nowe towarzystwo - powiedziała starsza dama ubrana w gorset, długą spódnicę i mocno umalowana
-chyba będzie tu ciekawie. Westchnęła Marta
-Oj, będzie - powiedziała z uśmiechem młoda kobieta wychodząca z synkiem na plac zabaw

Marta wynajęła firmę przewozową do przeprowadzki na drugi koniec kraju. Chciała jak najdalej uciec od przeszłości i zacząć nowe życie. O godzinie 15 ekipa była już na miejscu i zaczęła rozładowywać rzeczy Marty z samochodu i wnosić do mieszkania.
- Ależ co tu się dzieje?!- krzyknęła starsza pani z okna na trzecim piętrze- Ja sobie tu nie życzę żadnych hałasów o tej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[Warszawa 9:34]
To już wszystko? Książka kucharska mamy, ostatnia pamiątka po niej, dwie pary jeansów, cztery T-shirty, koszula w kropki, wkładana bluza z kapturem, bielizna, dokumenty. Wszystko. Resztę kupię na miejscu. Klucze oddane nowym właścicielom, kluczki do samochodu będą czekać na Samantę w skrzynce na listy. Dobra, mogę wychodzić. Albo może wezmę jeszcze to nasze zdjęcie na pamiątkę. Upcham je w nowym mieszkaniu na dnie szuflady, nic się nie stanie. Albo nie. Nie. Trzeba to zamknąć. Antoni ma już nowe życie, nową rodzinę. Trzeba ten etap zakończyć raz na zawsze.
Zatem teraz tylko taksówką na lotnisko, jakieś trzy godziny lotu do Edynburga i co? Nowe życie.
[Edynburg 16:12]
Widok trzeba przyznać bardzo ładny. Już w prześwicie między kamienicami dostrzec można wysokie fale uderzające o klify i mewy latające w tą i z powrotem. Kings Place 3,4,5, o jest i 6. Trzeba przyznać, że trzypiętrowa kamienica wygląda całkiem nieźle. Zapewne została ostatnio odrestaurowana na ten brzoskwiniowy kolor. We wszystkich oknach, na parapetach stoją te same różowe pelargonię. Czyli widać, że mieszkańcy są zgrani nie będzie więc chyba tak źle.
Mieszkam pod 7, więc to pewnie na trzecim piętrze. Wchodzę na klatce i... jest dziwnie. Na ścianach fototapeta dżungli, z sufitu zwisa bluszcz, a poręczę poobwiązywane są sztucznymi kwiatami. Czyżby ktoś tu lubił egzotyczne klimaty? Idę dalej i na drzwiach o numerze 2 widzę tabliczkę "Mr Tarzan & Mrs Jane Porter". Czyli widocznie ma ktoś tutaj małego bzika na punkcie bajki Disneya. Ale dobrze, co kto lubi idziemy dalej. I kiedy weszła na półpiętro pomiędzy pierwszym a drugim piętrem zamarła. Fototapeta na ścianie, pokazywała tym razem tor wyścigowy, a na piętrze stała wykonana z kartonu replika Mazdy 6. Samochodu Antoniego. Ich samochodu, który kupili sobie na 5 rocznicę ślubu...

[Warszawa 9:34]
To już wszystko? Książka kucharska mamy, ostatnia pamiątka po niej, dwie pary jeansów, cztery T-shirty, koszula w kropki, wkładana bluza z kapturem, bielizna, dokumenty. Wszystko. Resztę kupię na miejscu. Klucze oddane nowym właścicielom, kluczki do samochodu będą czekać na Samantę w skrzynce na listy. Dobra, mogę wychodzić. Albo może wezmę jeszcze to nasze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Inaczej wyobrażałam sobie moją pierwszą wyprowadzkę samodzielnie i w ogóle. Moje życie potoczyło się tak, że musiałam przeprowadzić się na jakiś czas do Stavanger. Gdyż dostałam tam pracę tłumaczki książki, miałam zrobić jej przekład, więc wydawnictwo wysłało mnie tam abym była w stałym kontakcie z autorem. Podróż trwała całe wieki, przynajmniej miałam takie odczucie. Po dotarciu na lotnisko i skontaktowaniu się z moim hotelem, okazało się że nie mają w tej chwili wolnych pokoi. Świetnie pomyślałam w duchu. Trzeba było to załatwić samej jeszcze w domu. Ale recepcjonistka powiedziała, że w pobliżu Preikestolen jest bardzo fajny pensjonat, który mieści się w przytulnej kamienicy, i do tego będę miała piękny widok na norweskie fiordy. Podała mi dokładny adres. Po przemyśleniu pojechałam tam pociągiem. Gdy dotarłam na miejsce, rzeczywiście była tam kamienica o nazwie,pensjonat przy klifie. Świetnie, na jakim odludziu wylądowałam. Ale mówiłam sobie,że to tylko miesiąc. Dam radę. Wytrzymam. Po czym zaczęłam kierować się do drzwi, coś zwróciło moją uwagę, popatrzyłam w górę, zamachało w powietrzu białe prześcieradło, a na nim.... zsuwała się jakaś blondynka...po chwili była tuż nade mną, z jakieś 200 m nad ziemią, ...zauważyła mnie, po czym wykonała gest żebym była cicho i bez obaw skoczyła. Za chwilę wybiegł jakiś koleś, który okazał się potężnym mężczyzną i jej szukał, przyjrzał mi się. Był wysoki, ciemnowłosy i miał brodę. Przypominał mi wikinga.Po chwili zaczął biec w stronę klifu. Kiedy w końcu weszłam do środka, przywitała mnie jakaś babcia w różowych włosach. Oczywiście rozmowa była jak dla mnie za przyjemna, co oni chcą tu ukryć? Dała mi klucz do pokoju. Idę po schodach mój pokój znajdował się na poddaszu, wchodzę do środka , świetnie, zapewne obok tej blondynki co skakała, bo i z mojego okna było widać zasupłane prześcieradło.Co tu się dzieje?! co ja tu robię?
Gdzie ja wylądowałam! co to za banda świrów!Świetnie, będę na nich skazana na kolejnych parę tygodni.

Inaczej wyobrażałam sobie moją pierwszą wyprowadzkę samodzielnie i w ogóle. Moje życie potoczyło się tak, że musiałam przeprowadzić się na jakiś czas do Stavanger. Gdyż dostałam tam pracę tłumaczki książki, miałam zrobić jej przekład, więc wydawnictwo wysłało mnie tam abym była w stałym kontakcie z autorem. Podróż trwała całe wieki, przynajmniej miałam takie odczucie. Po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A więc tak, mój nowy dom. Na pierwszy rzut oka wygląda jak dom wariatów. Po przyjrzeniu się bliżej mieszkańcom tylko sie w tym utwierdziłam: A więc pod numerem jeden mieszka dwumetrowy, łysy mięśniak jeżdżący harleyem. To ten typ którego nie chcemy spotkać o północy w ciemnym zaułku. Omijałam go przez kilka pierwszych dni, ale gdy chciałam pożyczyć cukier i zapukałam do drzwi, otworzyła mi urocza, niska staruszka, która o dziwo była jego matką. W czasie mojej krótkiej wizyty mięśniak leżał na kanapie wśród pięciu kotów, dygając nóżką do piosenki Edyty Górniak, a gdy się ociągał na prośbę matki by przynieść cukier, ta zdzieliła go ścierką po plecach. Dwa razy. Tak więc cały mój strach wyparował. Pod dwójką mieszkał młody chłopak. Nie byłam pewna czy gdzieś pracuje bo ciągle przebywał w mieszkaniu. Jak się okazało co noc z inna dziewczyną. Tak więc nie był bezrobotnym, raczej nazwałabym go zapracowanym dawcą plemników. Zapomniałam dodać, ze miał na imię Michał. Skąd wiem? Słyszałam to imię między jękami i stęknięciami co noc z innych ust. Sąsiad na przeciw który chodził bez względu na pogodę zawsze w krótkich spodenkach udawał, ze nie istnieję. Myślałam, że się obraził chociaż chyba jeszcze nie dałam mu powodu do tego. Po kilku dniach dowiedziałam się od starszej pani spod jedynki, że jego przodkowie pochodzą od brytyjskiej rodziny królewskiej i krótkimi spodenkami a także nie rozmawianiem z pospólstwem (czytaj: z sąsiadami) stara się podkreślić swoje pochodzenie. To nic, że jego nazwisko jest setki kilometrów od imienia Elżbiety II, najważniejsze , że łączą je wspólne korzenie, prawda? Na górnym piętrze mieszkała rodzina chińczyków. Przynajmniej dwunastu. Później okazało się, że to jedynie młode małżeństwo z żywiołową dwójką dzieci, które uwielbiały robić maraton po mieszkaniu o czwartej nad ranem. Tak więc wygląda na chwilę obecna moja '' oaza spokoju''.

A więc tak, mój nowy dom. Na pierwszy rzut oka wygląda jak dom wariatów. Po przyjrzeniu się bliżej mieszkańcom tylko sie w tym utwierdziłam: A więc pod numerem jeden mieszka dwumetrowy, łysy mięśniak jeżdżący harleyem. To ten typ którego nie chcemy spotkać o północy w ciemnym zaułku. Omijałam go przez kilka pierwszych dni, ale gdy chciałam pożyczyć cukier i zapukałam do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A. popełniła samobójstwo. Gdy ją znalazłam, moje serce pękło i byłam pewna, że nie zdołam poskładać go na nowo. Uciekłam od tamtego życia - do kamienicy przy klifach, w której wynajęłam mieszkanie. Rozpakowywałam ostatnie pudło, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Zdziwiona wyjrzałam przez wizjer i zobaczyłam młodą blondynkę z tacą w ręku. Otworzyłam jej.
- Zula - przedstawiła się wyciągając kościstą dłoń - Mieszkam piętro wyżej i zdaje się, że w końcu trafiła mi się sąsiadka w moim wieku. Mogę wejść?
- Jasne, czemu nie. - odparłam. Zula usiadła przy kuchennym stole a ja zaparzyłam herbatę. Taca, którą trzymała, okazała się „ciastem na przywitanie”.
- Od lat nie spotkałam tu nikogo, kto miałby mniej niż 70 lat. - przyznała - Naprzeciwko ciebie mieszka Moherowa Zofka. Jeśli nie jesteś katoliczką, lepiej się do tego nie przyznawaj. W przeciwnym razie czeka cię niejedno kazanie. II piętro dzielą na pół Głuchy Antoni i Podglądaczka Baśka. Oboje są siebie warci – jedno głuche jak pień, drugie – plecie trzy po trzy, jedno patrzy przez wizjer, drugie przez okno. Nic nie umknie ich uwagi. III piętro w całości zajmuje Lady, która twierdzi, że pochodzi z arystokratycznej rodziny. Nigdy nie rozstaje się ze swoją tiarą. Mieszkanie obok mnie należy do pana Sławka – człowieka z kryminalną przeszłością. 5 lat temu zatłukł kochanka swojej żony na śmierć, a ją samą wepchnął do Wisły.
- A na poddaszu kto mieszka?
- Nikt, chociaż mówią, że duchy, że tam straszy. Podobno kiedyś Niemcy rozstrzelali tam żydowską rodzinę i ich krzyki wciąż niosą się po kamienicy. Ja nic nie słyszałam, ale kto wie...

A. popełniła samobójstwo. Gdy ją znalazłam, moje serce pękło i byłam pewna, że nie zdołam poskładać go na nowo. Uciekłam od tamtego życia - do kamienicy przy klifach, w której wynajęłam mieszkanie. Rozpakowywałam ostatnie pudło, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Zdziwiona wyjrzałam przez wizjer i zobaczyłam młodą blondynkę z tacą w ręku. Otworzyłam jej.
- Zula - przedstawiła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z daleka widać tylko czerwony punkt, a na nim szarą postać. To ona siedzi na swojej walizce, do której spakowała cały dorobek swojego życia. Za chwilę dostanie klucze do mieszkania w kamienicy, z której będzie miała piękny widok na klify. Nie raz patrząc przez okno, przejdzie jej przez myśl, jakby to było, gdyby z nich zeskoczyła. Czy w końcu przestałaby cierpieć? Czas miał zagoić rany, ale tak się nie dzieje. Jej serce nadal cierpi, krzyczy z bólu. Zostało złamane i nie wygląda na to, aby doszło do siebie.

Budzi ją mocne walenie do drzwi.
- Wstawaj! - Krzyczy mocny, ale kobiecy głos.
- Już idę! - Ola otwiera drzwi, a do jej mieszkania wparowuje grupka, zupełnie jej nieznanych osób.
- Przyszliśmy się przywitać z nową sąsiadką. - Mówi starszy, łysawy mężczyzna. Gdy się uśmiechnął, zobaczyła brak kilku zębów. I zamiast popaść w złość, nie wiadomo dlaczego zaczęła się śmiać.
- Skoro już sami się wprosiliście, to się rozgośćcie. Rozpakujcie to co przynieśliście, zróbcie mi mocną kawę, a ja idę się przebrać z piżamy w coś bardziej odpowiedniego.
- Nie przebieraj się, ten piżamowy dresik w kolorowe świnki jest naprawdę świetny. - I wszyscy jakby dopiero teraz zauważyli, co Ola ma na sobie. Zupełnie nie przejmowali się tym, że gospodyni może poczuć się urażona. Jedna dziewczyna aż popłakała się ze śmiechu. A gdy do samej Oli doszło w co jest ubrana, również poczucie humoru jej nie opuściło. W jednej chwili poczuła, że znajduje się w odpowiednim miejscu, z odpowiednimi ludźmi.

Minął miesiąc od przeprowadzi, a dziewczyna już się wyleczyła z miłości, przez którą cierpiała. W nową się nie pchała, bo po co. Teraz ma blisko siebie przyjaciół i to jej wystarcza. Grubą Ankę, która mieszka nad nią i ma niesamowicie silną osobowość, chudego Jacka, który na każde jej pytanie, w odpowiedzi kiwa tylko głową, tak jakby oszczędzał głos, bliźniaczki, które mieszkają naprzeciwko siebie, które zarażają śmiechem, lecz w nocy ten śmiech budzi całą kamienicę i jeszcze Tomek, który pojawia się nie wiadomo skąd i znika nie wiadomo dokąd.

Z daleka widać tylko czerwony punkt, a na nim szarą postać. To ona siedzi na swojej walizce, do której spakowała cały dorobek swojego życia. Za chwilę dostanie klucze do mieszkania w kamienicy, z której będzie miała piękny widok na klify. Nie raz patrząc przez okno, przejdzie jej przez myśl, jakby to było, gdyby z nich zeskoczyła. Czy w końcu przestałaby cierpieć? Czas miał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej