Mi z dzieciństwem i najlepszymi wspomnieniami z dzieciństwa kojarzy się moja babcia, spędzanie u niej czasu i jej jedzenie :-) Najlepsze danie mojej babci zupa fasolowa i placki ziemniaczane z cukrem. Mogłam jeść codziennie. Babcia zawsze przygotowywała je jak do niej przyjeżdżaliśmy i przyjeżdżamy, bo za każdym razem na pytanie co byśmy zjedli, oczywiście pada odpowiedz: zupa fasolowa i placki :D

Mi z dzieciństwem i najlepszymi wspomnieniami z dzieciństwa kojarzy się moja babcia, spędzanie u niej czasu i jej jedzenie :-) Najlepsze danie mojej babci zupa fasolowa i placki ziemniaczane z cukrem. Mogłam jeść codziennie. Babcia zawsze przygotowywała je jak do niej przyjeżdżaliśmy i przyjeżdżamy, bo za każdym razem na pytanie co byśmy zjedli, oczywiście pada odpowiedz:...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno, dawno temu, park wokół pałacu w Mosznej obejmował prawie 300 hektarów. Alejki, kanały, mostki, ozdobne bramy, kwitnące azalie, pomniki, konie i sam pałac – tak dziwny, jak pijany Disneyland. Ja jednak najlepiej pamiętam prostą, kasztanową aleję wiodącą do pałacu, a zwłaszcza kasztany, które uwielbialiśmy zbierać i wykorzystywać później w domu do tworzenia przeróżnych dekoracji, figurek, scen...

Dawno, dawno temu, park wokół pałacu w Mosznej obejmował prawie 300 hektarów. Alejki, kanały, mostki, ozdobne bramy, kwitnące azalie, pomniki, konie i sam pałac – tak dziwny, jak pijany Disneyland. Ja jednak najlepiej pamiętam prostą, kasztanową aleję wiodącą do pałacu, a zwłaszcza kasztany, które uwielbialiśmy zbierać i wykorzystywać później w domu do tworzenia przeróżnych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z dzieciństwa najmilej wspominam zawsze wieczorny czas, kiedy siadałam w łóżku, przysiadała się do mnie Mama albo Tata i nie wychodząc z domu przenosiliśmy się w odległe krainy, inne światy. Pokochałam książki i wszystkie moje bajki z dzieciństwa stoją w mojej biblioteczce do dziś. Teraz ja jako matka czytam je moim synom. Najwięcej radości sprawia mi fakt, że uczą się rozumieć książki, sami domagają się by czytać im coraz więcej, dłużej i częściej. Kiedy ktoś pyta ich co chcieliby dostać na prezent odpowiadają, że książkę. Puchnę wtedy z dumy, bo mam świadomość, że zrobiłam kawał dobrej rodzicielskiej pracy. Dzięki tym nieco podniszczonym zębem czasu i pożółkłym książkom mogę każdego dnia, choć na chwilę poczuć dziecięcą radość i beztroskę, a co ważniejsze, dzielić ją z moimi dziećmi.

Z dzieciństwa najmilej wspominam zawsze wieczorny czas, kiedy siadałam w łóżku, przysiadała się do mnie Mama albo Tata i nie wychodząc z domu przenosiliśmy się w odległe krainy, inne światy. Pokochałam książki i wszystkie moje bajki z dzieciństwa stoją w mojej biblioteczce do dziś. Teraz ja jako matka czytam je moim synom. Najwięcej radości sprawia mi fakt, że uczą się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzieciństwa czar...
Sławetne kopki mojej babci których już nie ma i nigdy nie będzie bo te czasy przemineły... Biegałyśmy wokół nich, chowałyśmy się, wakacje to były te właśnie kopki... Na zdjęciu widać beztroskę i luz której już nie ma.

Dzieciństwa czar...
Sławetne kopki mojej babci których już nie ma i nigdy nie będzie bo te czasy przemineły... Biegałyśmy wokół nich, chowałyśmy się, wakacje to były te właśnie kopki... Na zdjęciu widać beztroskę i luz której już nie ma.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

O beztroskich czasach dzieciństwa przypominają mi puzzle.
Uwielbiałam godzinami siedzieć z mamą przy stole w kuchni i dopasowywać te małe elementy. Sprawiało mi to ogromną radość.
Muszę przyznać,że trochę tej miłości do puzzli zostało mi do dziś.
Lubię czasami z 9-letnią siostrą pogrążyć się w tej cudownej rozrywce. Wtedy nic innego się nie liczy :)
Nie muszę dodawać,że siostra ma pół pokoju zagraconego puzzlami...Odziedziczyła to zamiłowanie po mnie, co mnie bardzo cieszy. Dzięki temu bez skrępowania mogę znów powrócić do dzieciństwa...

O beztroskich czasach dzieciństwa przypominają mi puzzle.
Uwielbiałam godzinami siedzieć z mamą przy stole w kuchni i dopasowywać te małe elementy. Sprawiało mi to ogromną radość.
Muszę przyznać,że trochę tej miłości do puzzli zostało mi do dziś.
Lubię czasami z 9-letnią siostrą pogrążyć się w tej cudownej rozrywce. Wtedy nic innego się nie liczy :)
Nie muszę dodawać,że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dom moich dziadków - bieganie po trawie za uciekającą kurą, wieczorne chodzenie po krowy z dziadkiem, gotowanie zupy z kwiatów i jarzębiny dla Ciapka. Moje dzieciństwo swoje najwspanialsze momenty zamknęło na wsi, w gospodarstwie dziadków. Z wiekiem obowiązków przybywało, ale i przyjemności zaczęły wychodzić poza bramę podwórka - w dzień były sianokosy, a wieczór spędzany ze znajomymi. Uwielbiałam tam jeździć też na studiach - pomagając w codziennych czynnościach, ładowałam akumulatory do powrotu do rzeczywistości.
To tam przeczytałam pierwszą książkę, przeżyłam pierwszą piękną miłość, nawiązałam przyjaźnie trwające do dziś. To dziadkowie nauczyli mnie doceniania piękna rosy na trawie, zachodu słońca nad łanami zbóż czy zająca pomykającego przez leśną polanę.
Dziś babci już nie ma, dziadek z racji niesamodzielności mieszka u córki. Rzadko bywam w ich domu, ale zdarza mi się zajechać na tą wieś, a kiedy się zbliżamy, powietrze zaczyna pachnieć zupełnie inaczej, mam wrażenie, że rozwijają się moje skrzydła wolności. To moje miejsce na ziemi, gdzie do dziś zapominam o codziennych troskach - tam liczy się tylko szczęście.

Dom moich dziadków - bieganie po trawie za uciekającą kurą, wieczorne chodzenie po krowy z dziadkiem, gotowanie zupy z kwiatów i jarzębiny dla Ciapka. Moje dzieciństwo swoje najwspanialsze momenty zamknęło na wsi, w gospodarstwie dziadków. Z wiekiem obowiązków przybywało, ale i przyjemności zaczęły wychodzić poza bramę podwórka - w dzień były sianokosy, a wieczór spędzany...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zastosowałem technikę fotomontażu. W zdjęcie mojego taty z 1960 roku wmontowałem współczesny skan książeczki, którą posiadałem już we wczesnym dziecinstwie „Kon-tiką do nikąd”:
Na zdjęciu mam pewnie dwa i pół roku i jest ono na tle jeszcze większej dumy mojego taty – własnego samochodu DKW rocznik 1939. Było to w podpoznańskiej wsi rodzinnej taty, gdzie spędzałem urocze chwile na zabawie z kuzynostwem. Wkrótce jednak moją prawdziwą miłością stały się książki. Początkowo nieśmiało i niewiele, bo tylko te kupione, ale od końca pierwszej klasy kiedy poznałem wreszcie wszystkie literki ruszyła lawina co ułatwiły biblioteki szkolna i publiczna(im.Raczyńskich). „Kon-tiką do nikąd” nie wiem czy słusznie utkwiła w mej pamięci jako ta pierwsza. Miała cudowne ilustracje, które pamiętałem przez lata i kapitalny pomysł literacki przybliżający najmłodszym słynną wyprawę tratwą przez ocean,

Zastosowałem technikę fotomontażu. W zdjęcie mojego taty z 1960 roku wmontowałem współczesny skan książeczki, którą posiadałem już we wczesnym dziecinstwie „Kon-tiką do nikąd”:
Na zdjęciu mam pewnie dwa i pół roku i jest ono na tle jeszcze większej dumy mojego taty – własnego samochodu DKW rocznik 1939. Było to w podpoznańskiej wsi rodzinnej taty, gdzie spędzałem urocze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje dzieciństwo to przed wszystkim książki czytane na dobranoc :)
"Królowa śniegu", "Świniopas" czy "Calineczka" należą już do rodzinnej tradycji, a książka Andersena ze zdjęcia sięga pokolenie wstecz.
Te zasłuchane istotki wokół to oczywiście moje maskotki, których nie mam serca się pozbyć. Jest nawet mój najlepszy przyjaciel - Izek, którego sama zrobiłam z chustki na włosy i paru guzików, mając 5 lat (no dobra, mama trochę mi pomogła :P).

Moje dzieciństwo to przed wszystkim książki czytane na dobranoc :)
"Królowa śniegu", "Świniopas" czy "Calineczka" należą już do rodzinnej tradycji, a książka Andersena ze zdjęcia sięga pokolenie wstecz.
Te zasłuchane istotki wokół to oczywiście moje maskotki, których nie mam serca się pozbyć. Jest nawet mój najlepszy przyjaciel - Izek, którego sama zrobiłam z chustki na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

O czasach dzieciństwa przypomina mi anime "Naruto". Oglądałam je jeszcze, kiedy odcinki były emitowane na Jetixie. Wciągnęłam się bez reszty i niecierpliwie czekałam na nowe odcinki. Pamiętam radość, gdy udało się je obejrzeć. Jest naprawdę świetnie wykonane i wywołało we mnie gamę różnych emocji. Również pokazało mi, co tak naprawdę jest w życiu ważne. Od tego czasu zaczęłam interesować się anime, potem mangami i oczywiście książkami. Do tej pory emocjonalnie na mnie działa, mam ogromny sentyment i czuję się o wiele młodsza, kiedy oglądam je sobie na nowo. Chciałam oczywiście porównać anime z pierwowzorem, stąd tomik mangi na zdjęciu.

O czasach dzieciństwa przypomina mi anime "Naruto". Oglądałam je jeszcze, kiedy odcinki były emitowane na Jetixie. Wciągnęłam się bez reszty i niecierpliwie czekałam na nowe odcinki. Pamiętam radość, gdy udało się je obejrzeć. Jest naprawdę świetnie wykonane i wywołało we mnie gamę różnych emocji. Również pokazało mi, co tak naprawdę jest w życiu ważne. Od tego czasu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej