Mam wiele takich nawyków czy też rytuałów. Część z nich jest identyczna z tymi, które przedstawiono w ,,Dniu Świra’’. Zawsze gdy wstaję rano, pierwszy m zdaniem jest : ,,Ja pie**ole’’. Jednak moim ulubionym zachowaniem jest tak zwane ,,kręcenie sobie filmu’’. Do czynności, która wymaga ode mnie pięć minut pracy, zbieram się cały tydzień i to w niesamowitych cierpieniach i lękach.
Zawsze sprawdzam po kilka razy czy zamknąłem pokój. Sprawdzam budzik, nawet jeżeli wiem, że uczyniłem to przed chwilą. Zawsze zaglądam za siebie a w nocy przed siebie, bo wydaje mi się, że ktoś tam stoi. Zawsze uśmiecham się do ludzi, których nie cierpię- to już naturalny odruch obronny! Nie potrafię robić jednej czynności naraz- zawsze muszę dodać kolejną. Jeżeli czytam książkę to w przerwach muszę czytać drugą, gdy coś piszę to od razu kilka tekstów.
Gdy ludzie mają dobry humor o uśmiecham się z nimi, po rozstaniu automatycznie wracam do bezwyrazowej miny. Gadam do siebie, do różnych przedmiotów- szczególnie tych, które mnie denerwują. Przed spaniem opowiadam sobie w głowie bajkę- bez niej nie zasnę. To parę nawyków.

Mam wiele takich nawyków czy też rytuałów. Część z nich jest identyczna z tymi, które przedstawiono w ,,Dniu Świra’’. Zawsze gdy wstaję rano, pierwszy m zdaniem jest : ,,Ja pie**ole’’. Jednak moim ulubionym zachowaniem jest tak zwane ,,kręcenie sobie filmu’’. Do czynności, która wymaga ode mnie pięć minut pracy, zbieram się cały tydzień i to w niesamowitych cierpieniach i...

-kochanie czy ja mam jakieś dziwactwa?
-...no masę!!! siedzisz pod kocem nawet jak jest skwar, malujesz się nawet jak jesteś chora, albo idziesz do piwnicy, nie zjesz pomidora nie na kanapce, tenisówki musisz mieć białe bo inne kolory tenisówek są bee, jakoś dziwnie dzielisz ścierki w kuchni. Kobieto! Ścierka to ścierka! nie wychodzisz z domu bez książki nawet jak do pracy idziesz, lub po zakupy........
i tak było przez dłuższą chwilę. Teraz żałuję, że spytałam.

-kochanie czy ja mam jakieś dziwactwa?
-...no masę!!! siedzisz pod kocem nawet jak jest skwar, malujesz się nawet jak jesteś chora, albo idziesz do piwnicy, nie zjesz pomidora nie na kanapce, tenisówki musisz mieć białe bo inne kolory tenisówek są bee, jakoś dziwnie dzielisz ścierki w kuchni. Kobieto! Ścierka to ścierka! nie wychodzisz z domu bez książki nawet jak do pracy...

1. Boję się zapalonego światła w dzień, a tym bardziej gdy jest słoneczne letnie południe.
2. Gdy jestem nad wodą i widzę krążące ważki, to daje nura pod wodę bo przypominają mi małe helikoptery.
3. Zasypiam, gryząc mały paluszek
4. Gdy nie potrafię się wysikać, a czuję ,że mam taką potrzebę, to śpiewam sobie pod nosem " kap, kap , kap" , a w miejscu publicznym puszczam kran, żeby owe pieśni zagłuszyć.

1. Boję się zapalonego światła w dzień, a tym bardziej gdy jest słoneczne letnie południe.
2. Gdy jestem nad wodą i widzę krążące ważki, to daje nura pod wodę bo przypominają mi małe helikoptery.
3. Zasypiam, gryząc mały paluszek
4. Gdy nie potrafię się wysikać, a czuję ,że mam taką potrzebę, to śpiewam sobie pod nosem " kap, kap , kap" , a w miejscu publicznym puszczam...

Jak czegoś bardzo pragnę, albo czegoś bardzo się boję, stresuję, coś nie daje mi spokoju wypisuję prośby palcem na ścianie. O dziwo działa. Uspokaja mnie. Np. Zdam dzisiejszy egzamin, nic złego się nie stanie, (wstaw imię) wyzdrowieje. Oprócz tego, że pozbywam się stresu okazuje się, że ściany spełniają moja życzenia :P boję się jednak prosić o pierdoły, bo wyczerpię ich moc na trudne sytuacje :).
Inne moje dziwactwa: zagaduję do nieznajomych, zatrzymuje się przy każdym kocie, żeby dłużej na niego popatrzeć, unikam huśtawek (nie lubię się huśtać ani patrzeć jak ktoś się huśta), podglądam okładki książek kiedy ktoś czyta w miejscu publicznym (wariacji dostanę jak się nie dowiem co czyta) , dokręcam wszędzie kran, jak jestem u kogoś gdzie kapie woda to kombinuje jak to zrobić niepostrzeżenie

Jak czegoś bardzo pragnę, albo czegoś bardzo się boję, stresuję, coś nie daje mi spokoju wypisuję prośby palcem na ścianie. O dziwo działa. Uspokaja mnie. Np. Zdam dzisiejszy egzamin, nic złego się nie stanie, (wstaw imię) wyzdrowieje. Oprócz tego, że pozbywam się stresu okazuje się, że ściany spełniają moja życzenia :P boję się jednak prosić o pierdoły, bo wyczerpię ich...

Moje dziwactwo to raczej zabezpieczenie przed wymiarami o których nie mamy pojęcia.

Kiedy łapie mnie ochota na jakiś horror do obejrzenia, zwykle nie myślę o konsekwencjach późniejszych. To znaczy: "W jaki sposób zasnąć w miarę szybko i udawać, że ręcznik na krzesełku to nie zjawa z urwaną głową tylko ręcznik na krzesełku?"

Także gdy już dochodzi do faktu dokonanego, horror się kończy i trzeba iść spać, to stosuję trzy niezawodne kroki bezpieczeństwa:
1. Stosuję ochronę anty-potworową i zawijam kołdrę pod nogi tak, aby nic nie wpełzło we śnie.
2. Stosuję ochronę anty-demonową i zakładam różaniec na szyję.
3. Odwracam się twarzą do ściany i staram się ignorować wszystko co za moimi plecami wychodząc z prostego założenia: Czego nie widzę, to nie istnieje.

Do tej pory wszystko się sprawdza.

Moje dziwactwo to raczej zabezpieczenie przed wymiarami o których nie mamy pojęcia.

Kiedy łapie mnie ochota na jakiś horror do obejrzenia, zwykle nie myślę o konsekwencjach późniejszych. To znaczy: "W jaki sposób zasnąć w miarę szybko i udawać, że ręcznik na krzesełku to nie zjawa z urwaną głową tylko ręcznik na krzesełku?"

Także gdy już dochodzi do faktu dokonanego,...

To, że nie wychodzę z domu bez książki, to nie jest żadne dziwactwo. To absolutnie normalne i chyba wszyscy tak robią? No bo jak to: wyjść z domu bez broni? A jakie są najpowszechniejsze zagrożenia dzisiejszego świata? Nuda samotności w tłumie obcych i wszechobecny hałas informacjopodobny - najlepiej obroni lektura.

Moje prawdziwe dziwactwo to jakiś atawizm, bo dotyczy broni, której raczej się już dziś nie używa. Teraz jest to tylko zwykłe narzędzie, ale dla mnie na zawsze pozostanie bronią i przedmiotem godnym szacunku.
Nóż. Zawsze musi być czysty i ostry. Nie zostawię brudnego na blacie, nie wrzucę do zlewu, od razu umyję. A z dala od wody nie schowam finki do pochwy dopóki do czysta nie wyliżę, nie wytrę w trawę lub w ubranie. Jeśli w dziczy pożyczę, a chętniej podzieliłabym się grzebieniem, to z oka nie spuszczam i ledwie się powstrzymuję, żeby nie odebrać, gdy pożyczalski upaćka rękojeść lub odkłada z brudnym ostrzem. A w ogóle to jak można wyjechać bez własnego noża, jak?!
Co ciekawe, wszystko to nie dotyczy noży z piłką, stołowych i obieraków do jarzyn - liczą się tylko noże "prawdziwe", ostre i groźne.

To odchył z lat jednocyfrowych, kiedy nóż był zakazanym narzędziem podkradanym niekiedy dorosłym, a własny - wyznacznikiem podwórkowego statusu i przez lata niedostępnym obiektem pożądania.
Podsycany literaturą od Robinsona po Fremenów.

Jeśli kiedyś spotkacie mnie na szlakach, pamiętajcie: moja finka to moja świętość, używając szanuj, ale lepiej wcale nie dotykaj!

To, że nie wychodzę z domu bez książki, to nie jest żadne dziwactwo. To absolutnie normalne i chyba wszyscy tak robią? No bo jak to: wyjść z domu bez broni? A jakie są najpowszechniejsze zagrożenia dzisiejszego świata? Nuda samotności w tłumie obcych i wszechobecny hałas informacjopodobny - najlepiej obroni lektura.

Moje prawdziwe dziwactwo to jakiś atawizm, bo dotyczy...

Ludzie się nie mogą nadziwić, jakie mądre oczy ma mój pies. A to dlatego, że czytam mu na głos książki ;)

Ludzie się nie mogą nadziwić, jakie mądre oczy ma mój pies. A to dlatego, że czytam mu na głos książki ;)

Przed wyjściem do sklepu, czy na jakiekolwiek zakupy, sprawdzam co najmniej 3 razy portfel. Mam wrażenie, że jeśli tego nie zrobie to pieniądze magicznie przepadną xD

Przed wyjściem do sklepu, czy na jakiekolwiek zakupy, sprawdzam co najmniej 3 razy portfel. Mam wrażenie, że jeśli tego nie zrobie to pieniądze magicznie przepadną xD

Ja raczej nie mam żadnych "dziwactw", albo jeszcze ich nie zauważam, bądź nie chce zauważać, ale moja dwuletnia córka ma bardzo ciekawe rytuały.
Gdy wracam z pracy córka od progu wita mnie mocnym uściskiem po czym ciągnie mnie za rękę do pokoju żeby zrobić "bach" czy położyć się razem z nią na łóżku. I tak leżymy przez pół godziny do godziny, nawet jak chwilę przed moim powrotem zjadła duży obiad, córka z cycem w zębach ciągle przebierając po moich włosach palcami, ciągnąc je i szarpiąc czym doprowadza mnie już do szału.
Nikt nie może przestawiać rzeczy. W łazience każdy kosmetyk ma zostać odstawiony na swoje miejsce, to samo jest w pokojach. Tylko szkoda, że nie zauważa bałagany, który sama zrobiła, bo ten jej kompletnie nie przeszkadza. Telefon dziadzia ma zawsze leżeć na szafce i nikt oprócz niego nie może go dotykać. Wszelkie próby ruszenia go powodują włączenia alarmu, żywego alarmu.
Jeszcze mycie zębów. Ma być zawsze ta sama pasta, nie ma możliwości zamiany. Zanim otworzy buzię i pozwoli sobie umyć ząbki musi powąchać, czy na pewno nie podmieniłam jej pasty. Zęby idziemy myć wszyscy razem, nie ma od tego wykrętów, a każdy ma swoje wyznaczone stanowisko do tej czynności, mąż przy wannie, ja przy umywalce. Gdy już kończymy mycie córka ucieka ze swoją pastą i szczoteczką do pokoju dziadków i tam, kąciku próbuje zjeść choć odrobinkę pasty.

Ja raczej nie mam żadnych "dziwactw", albo jeszcze ich nie zauważam, bądź nie chce zauważać, ale moja dwuletnia córka ma bardzo ciekawe rytuały.
Gdy wracam z pracy córka od progu wita mnie mocnym uściskiem po czym ciągnie mnie za rękę do pokoju żeby zrobić "bach" czy położyć się razem z nią na łóżku. I tak leżymy przez pół godziny do godziny, nawet jak chwilę przed moim...

Był to ostatni dzień funkcjonowania starej porodówki.Położna Teresa dziergała na drutach nowy splot.Skupiona,liczyła w myślach: 2 lewe,3 prawe itd. Zapowiadała się spokojna noc i w końcu mogła skończyć cały przód nowego modelu swetra z „Burdy” dla pani doktor.Bardzo jej na tym zależało,bo zapas kawy już się diametralnie skurczył,a w owych czasach trzeba było się nie źle nakombinować,aby zdobyć coś delikatesowego. Dzwonek do drzwi wyrwał Teresę z jej pasji tworzenia.Położna niechętnie odłożyła robótkę. Dyżurny właśnie otworzył drzwi,aby przyjąć rodzącą. „Człowiekowi spokoju nie dadzą.Rodzić po nocach im się zachciewa.”
Od czasu przyjęcia ciężarnej na porodówkę minęło już jedenaście godzin. Nagle do sali wtargnął z impetem ojciec dziewczyny rozwalając zamek w drzwiach i odpychając wzburzonego dyżurnego,który groził policją. Chwycił położną za bety i nie zważając na jej piski rzekł: ”Albo zacznie Pani coś robić i moja córka urodzi,albo połamię pani wszystkie kości!” Dziadka siłą wyciągnięto z sali,a Położną chyba coś tknęło, gdyż zaczęła przygotowania do akcji porodowej.
Sina,ledwo oddychająca mała dziewczynka,dokładnie za pięć dwunasta w dzień,złapała swój pierwszy oddech.
Mam szczęście,że żyję, ale godzina moich narodzin stała się moim dziwactwem. Od kilkunastu lat choćbym stawała na głowie, to zawsze kończę działanie na ostatni gwizdek. Horyzont dziwnych zdarzeń, które mi się przytrafiają,oddala mój cel notorycznie do momentu „za pięć dwunasta”.

Był to ostatni dzień funkcjonowania starej porodówki.Położna Teresa dziergała na drutach nowy splot.Skupiona,liczyła w myślach: 2 lewe,3 prawe itd. Zapowiadała się spokojna noc i w końcu mogła skończyć cały przód nowego modelu swetra z „Burdy” dla pani doktor.Bardzo jej na tym zależało,bo zapas kawy już się diametralnie skurczył,a w owych czasach trzeba było się nie źle...