Tamtej nocy, której z myśli żadnym funkcjom nie pozwolę odebrać wspomnień, stało się to po raz pierwszy i ostatni. Powolnymi ruchami przekręcając w zamku klucz, oparłam eksplodującą głowę o drzwi znajdując się w pokoju o ciemnych barwach. Z zapłakaną twarzą ruszyłam w stronę łóżka, aby zaraz znaleźć się na nim w pozycji embrionu. Z oczu kolejne przepełnione smutkiem łzy skapywały na szarą poduszkę, a płacz przeradzał się w lament, finalnie w głośny krzyk. Z zaciśniętą wargą po kilku minutach powróciłam na plecy, przecierając piekące policzki. Otworzyłam szklane oczy. Gwałtownie podnosząc się na łokciach z oszołomieniem i strachem wgapiałam się w istotę ukazaną w pomieszczeniu przy oknie. Za przezroczystą niczym okno mgłą pojawiła się subtelna twarz kobiety, z ustami wydłużonymi w wymuszony uśmiech. Po chwili wykrzywiła twarz w gorzkim grymasie. Postać wisiała w powietrzu coraz bliżej. Dygocząc ze strachu, nie wiedząc co powinnam zrobić, natychmiast zerwałam się z łóżka biegnąc przez mgłę do okna, odsłaniając żaluzje. W tamtej chwili zdyszana, oblana potem i przecierająca oczy obudziłam się w ciepłym, ogrzanym pokoju. Poprzednia noc była podobna do innych: byłam smutna, poważnie rzecz biorąc naprawdę płakałam. Oparłam głowę o ścianę, rozumiejąc, że we śnie spotkałam to, do czego nie mogę więcej dopuścić. Strach. Tak. Z każdą nocą, aż o nim zapomniałam. Ze wszystkich poprzednich, to chyba najszczęśliwszy zawód pamięci.

Tamtej nocy, której z myśli żadnym funkcjom nie pozwolę odebrać wspomnień, stało się to po raz pierwszy i ostatni. Powolnymi ruchami przekręcając w zamku klucz, oparłam eksplodującą głowę o drzwi znajdując się w pokoju o ciemnych barwach. Z zapłakaną twarzą ruszyłam w stronę łóżka, aby zaraz znaleźć się na nim w pozycji embrionu. Z oczu kolejne przepełnione smutkiem łzy...

Tuż przed wyjazdem na wakacje, pakując walizki w swojej deszczowej kurtce znalazłam 300 zł. Moje zdziwienie było ogromne, ale i też od razu w mój umysł wdarł się jak nieproszony gość strach. Przecież ta kasa musiała do kogoś należeć, przecież musiałam ją od kogoś dostać w jakimś konkretnym celu, może coś załatwić za kogoś. Groza zaczęła przepełniać mój umysł, zamiast skupić się na pakowaniu i szykowaniu do wyjazdu cały dzień zaprzątało moją głowę właśnie te nieszczęsne trzysta złotych. Przeanalizowałam wszystkich swoich znajomych oraz najbliższą rodzinę, którzy mogli być potencjalnymi właścicielami pieniędzy. Byłam gotowa kalać się na kolanach i przepraszać, że zapomniałam na pewno o czymś ważnym dla ich posiadaczy. W końcu z nastaniem wieczoru, kiedy nie było już innego wyjścia jak zabrać się za dalsze pakowanie na chwilę zapomniałam o swoim nurtującym problemie i wtedy! O Eureko! Olśnienie! pieniądze były moje... za zwrot z podatku... Takim sposobem Urząd Skarbowy dorzucił się odrobinkę do mojego wyjazdu;)

Tuż przed wyjazdem na wakacje, pakując walizki w swojej deszczowej kurtce znalazłam 300 zł. Moje zdziwienie było ogromne, ale i też od razu w mój umysł wdarł się jak nieproszony gość strach. Przecież ta kasa musiała do kogoś należeć, przecież musiałam ją od kogoś dostać w jakimś konkretnym celu, może coś załatwić za kogoś. Groza zaczęła przepełniać mój umysł, zamiast skupić...

Kiedyś, na początku pracy w zawodzie, a konkretnie na praktykach, bylam tak przejęta i zestresowana, że zapomniałam uzupełnić tlen w karetce. Oczywiście pech chciał, że nasz pierwszy wyjazd był skierowany do pacjenta z astmą oskrzelową, co oczywiście wiąże się z dusznością. Zorientowałam się mniej więcej w połowie drogi do pacjenta i za chiny ludowe nie wiedziałam jak przyznać się do tego starszym kolegom i jak w ogóle zacząć temat. Dojechaliśmy na miejsce, usłyszałam, że mam wziąć butle z tlenem i zamarłam. Rozhisteryzowana powiedziałam że nie ma i że na pewno ktoś przeze mnie umrze. Okazało się, że koledzy wiedzieli, że tego nie zrobiłam i zrobili to za mnie. Od tej pory ,mimo to, że mam już kupę lat doświadczenia, dziesięć razy sprawdzam sprzęt, ale mam też świadomość i stu procentowe zaufanie, że w pełni mogę liczyć na mój zespółw razie "w", które nigdy więcej nie miało już na szczęście miejsca.

Kiedyś, na początku pracy w zawodzie, a konkretnie na praktykach, bylam tak przejęta i zestresowana, że zapomniałam uzupełnić tlen w karetce. Oczywiście pech chciał, że nasz pierwszy wyjazd był skierowany do pacjenta z astmą oskrzelową, co oczywiście wiąże się z dusznością. Zorientowałam się mniej więcej w połowie drogi do pacjenta i za chiny ludowe nie wiedziałam jak...

Jestem zapalonym fotografem.
Miałem okazję odwiedzić Londyn. Gdy się o tym dowiedziałem przed oczyma pojawiło mi się tysiące kadrów: te zabytki, ulice, parki, czy obrośnięte bluszczem cmentarze. Wszystko było gotowe. Aparat sprawdzony, bateria naładowana. Obiektyw wyczyszczony. Lista: „must see” sporządzona. Spakowane i gotowe do drogi!
Aby nie zapomnieć, dzień przed wyjazdem, aparat położyłem na szafce przy drzwiach wyjściowych.
Plan 10/10.
Nie może się nie udać.

Poranek wyjazdu. Zabieram torby, walizy, walizki, walizeczki. Szybki kurs taksówką na dworzec autobusowy. Pół godziny później, zamknięty w rozpędzonej metalowej puszce wraz z kilkoma innymi towarzyszami niedoli (była to nieprzyzwoicie wczesna godzina), jadę. Jadę i przewijam w myślach swoją „pako-listę”. Portfel, bilet samolotowy, dokumenty, aparat.

Moja ręka bezwiednie wędruje w stronę futerału z aparatem, ale… jedyne co łapie, to materiał kurtki.

Przez chwilę zapominam o oddechu. Czuję, że moje serce się zatrzymuje, że krew zastyga w żyłach i że wszystkie komórki mojego ciała krzyczą: NIE! TO NIE MOŻLIWE!

Łapię za telefon. Krótki SMS: szafka przy drzwiach, aparat?

Po chwili otrzymuję odpowiedź: ano został :)

Podejrzewam, że odgłos uderzenia otwartą dłonią w czoło niósł się za autobusem jeszcze przez parę ładnych kilometrów, a ludzie z pobliskich wsi zastanawiali się: dlaczego strzelają? Na sylwestra przecież za wcześnie…

Jestem zapalonym fotografem.
Miałem okazję odwiedzić Londyn. Gdy się o tym dowiedziałem przed oczyma pojawiło mi się tysiące kadrów: te zabytki, ulice, parki, czy obrośnięte bluszczem cmentarze. Wszystko było gotowe. Aparat sprawdzony, bateria naładowana. Obiektyw wyczyszczony. Lista: „must see” sporządzona. Spakowane i gotowe do drogi!
Aby nie zapomnieć, dzień przed...

Zapomniałam kiedyś do kiedy trwa konkurs. Miałam genialny pomysł, miałam niemal skończony tekst, skończony właściwie, ale zostawiłam wysłanie na później, bo może jeszcze coś doszlifuję, poprawię jakieś słowo czy zdanie, tekst genialny przemienię w skończenie doskonały. I zapomniałam o nim. Pamiętałam, że czeka, ale nie: do kiedy czekać może. Wydawało mi się, że przy śniadanku w najbliższy dzień wolny jeszcze zdążę. Gdybym pamiętała datę, to wysłałabym wcześniej w stanie takim, w jakim był. Albo poświęciłabym chwilę przed północą na ostatnie poprawki.
Ale zapomniałam. Potem było już za późno.
A przecież mój tekst był genialny, jedyny w swoim rodzaju, bijący na głowę wszystkie, które wygrały. Na pewno bym zwyciężyła! Na pewno!!! Bezkonkurencyjnie!
Zmarnowałam taką szansę, a do wygrania była akurat taka książka, na której naprawdę mi zależało, nie jak zwykle, kiedy startuję dla samego konkursu, nie dla nagrody.
Dostanę rekompensatę? Słowo, że napisałam kiedyś tekst, który musiałby wygrać, nagroda mi się należy, co z tego, że tamtego tekstu nie widzieliście :)

Zapomniałam kiedyś do kiedy trwa konkurs. Miałam genialny pomysł, miałam niemal skończony tekst, skończony właściwie, ale zostawiłam wysłanie na później, bo może jeszcze coś doszlifuję, poprawię jakieś słowo czy zdanie, tekst genialny przemienię w skończenie doskonały. I zapomniałam o nim. Pamiętałam, że czeka, ale nie: do kiedy czekać może. Wydawało mi się, że przy...

Zawsze chciałam jeździć na rolkach. Razem z mężem zakupiliśmy rolki i rozpoczęliśmy treningi. W moim przypadku po krótkim czasie zostały szczęśliwie zastąpione treningiem zmieniania pieluch. Kiedy wczesny okres macierzyństwa przeminął, postanowiłam wrócić do lekcji „rolkowych” Zabraliśmy się z mężem na „rolkową randkę” na pobliskie boisko . Mój ślubny jeździł już jak primabalerina. Ja, ubrana we wszystkie możliwe ochraniacze swoimi „ zgrabnymi” ruchami przypominałam bardziej terminatora. Po chwili ej mordęgi, stwierdziłam, że rozczłapały mi się stopy po ciąży i zbyt ciasne buty uniemożliwiają mi normalną jazdę. Korzystając z asekuracji męża pokuśtykałam do najbliższej ławki i zaczęłam dopasowywać. Już po pierwszym bucie wiedziałam, że trafiłam w sedno. Szybko poluzowałam drugiego buta. Stanęłam, skomentowałam słowami „ od razu lepiej” i hopla! Wyjechałam na środek boiska. Bez ochraniaczy. Płynęłam po tym betonie lekka i zwinna jak motylek. ZAPOMNIAŁAM, że nie umiem jeździć. Taka byłam szczęśliwa z tych dopasowanych butów. Dojechałam do męża a on ma oczy jak koreczki od butelek. I czar prysł. Przypominało mi się. Włączył się terminator i to w dodatku panikarz (bo bez ochraniaczy). Ale teraz już wiem, że doskonalenie jazdy na rolkach – przynajmniej w moim przypadku – należy zacząć od wyłączenia umysłu…

Zawsze chciałam jeździć na rolkach. Razem z mężem zakupiliśmy rolki i rozpoczęliśmy treningi. W moim przypadku po krótkim czasie zostały szczęśliwie zastąpione treningiem zmieniania pieluch. Kiedy wczesny okres macierzyństwa przeminął, postanowiłam wrócić do lekcji „rolkowych” Zabraliśmy się z mężem na „rolkową randkę” na pobliskie boisko . Mój ślubny jeździł już jak...

Był 18 października. Coś mi ta data mówi...tylko co? nie mogę sobie przypomnieć co takiego...to może nic ważnego. Na drugi dzień wieczorem, gdy jestem u znajomych...odzywa się telefon...moja siostra odbiera...to nasz brat...po czym z ich rozmowy wynika, że Zuza wysyłała mu życzenia..................no TAK! nagle wszystko staje się jasne, wczoraj były imieniny Łukasza. Jak ja mogłam zapomnieć o nich? przecież zawsze pamiętałam, i wiedziałam że coś mi się kojarzy, ale nie mogłam sobie przypomnieć wczoraj. Po czym słyszę dzięki za życzenia, i jakiś przytyk do mnie. Czemu nikt mi nie przypomniał? Przecież ja zawsze pamiętam! Nawet przypominam innym. Ale ostatnio miałam tyle na głowie, więc mogło coś wylecieć mi z głowy.Po czym wracamy do domu, odpalam laptopa i piszę na czacie do brata wiadomość:" spóźnione wszystkiego najlepszego! ;*przepraszam, na prawdę zapomniałam. nie wiem jak to się stało, po prostu miałam ciężki dzień, ciężki tydzień.;/
Dostaję odp prawie od razu:" <3 nic się nie stało;*"
PS. a najlepsze jest to,że on o moich też nie pamiętał;D

Był 18 października. Coś mi ta data mówi...tylko co? nie mogę sobie przypomnieć co takiego...to może nic ważnego. Na drugi dzień wieczorem, gdy jestem u znajomych...odzywa się telefon...moja siostra odbiera...to nasz brat...po czym z ich rozmowy wynika, że Zuza wysyłała mu życzenia..................no TAK! nagle wszystko staje się jasne, wczoraj były imieniny Łukasza. Jak...

Opowiem wam coś , czego nie opowiedziałam mojemu mężowi przez długie lata małżeństwa . Tak mi było wstyd . Wie o tym tylko moja najlepsza przyjaciółka , bo wtedy ze mną była . Było to sporo lat temu . Ja młoda mężatka , płocha i wstydliwa , stwierdziłam że chyba jestem w ciąży , według testu kupionego w aptece . Podzieliłam się tym z moją przyjaciółką i uzgodniłyśmy , że na razie nic nie powiem przyszłemu tatusiowi , puki nie będę naprawdę pewna , więc umówiłam sobie prywatną wizytę do ginekologa . Oczywiście dla odwagi zabrałam ze sobą przyjaciółkę . Było piękne lato , ginekolog przyjęła mnie po krótkim oczekiwaniu , wyłożyłam jej o co mi chodzi , że test , że chyba ciąża itd. Pani doktor , zbadała i stwierdziła że owszem , że ciąża , że mam zrobić wyniki , ale na jej wiedzę i oko wszystko jest w porządku . Ucieszona niewymownie tą wiadomością niczym rącze źrebię zeskoczyłam z '' samolotu '' obciągnęłam spódniczkę i wprost na skrzydłach radości wybiegłam z gabinetu . Oczywiście radosną nowinę przekazałam przyjaciółce . Paplałyśmy całą drogę do domu . Już pod klatką schodową zawiał wiaterek unosząc mi spódnicę . Chcąc ją przytrzymać spostrzegłam że ....tak moi drodzy , że ZAPOMNIAŁAM u pani doktor majtek :) Musiałam zmienić lekarza , bo do tamtej skądinąd świetnej lekarki , za skarby świata nie wróciłabym już .

Opowiem wam coś , czego nie opowiedziałam mojemu mężowi przez długie lata małżeństwa . Tak mi było wstyd . Wie o tym tylko moja najlepsza przyjaciółka , bo wtedy ze mną była . Było to sporo lat temu . Ja młoda mężatka , płocha i wstydliwa , stwierdziłam że chyba jestem w ciąży , według testu kupionego w aptece . Podzieliłam się tym z moją przyjaciółką i uzgodniłyśmy , że...

Przyznaję , że aż miło się czyta te wszystkie historie o zapominaniu , czuję się jak w gronie swoich :) A wydawało mi się czasami , że to tylko ja jestem zapominalska , aż tak zapominalska . Przypadków mojego zapominalstwa znalazłabym całkiem sporo , jednak jeden utkwił mi w głowie szczególnie . Pewnego dnia wyszłam na przystanek autobusowy , aby udać się na nockę do pracy . W autobusie spotkałam jeszcze dwie koleżanki z mojej pracy , które zawsze nim jeździły , wsiadając dwa przystanki wcześniej . Rozmawiałyśmy , śmiałyśmy się było fajnie i wesoło jak zawsze . Lubiłyśmy swoje towarzystwo . W pracy zadzwoniła moja komórka , zauważyłam że to mój mąż , pomyślałam że coś się musiało stać , ponieważ on nigdy do mnie na nocnej zmianie nie dzwonił . Odebrałam , a mąż pyta '' jak pojechałaś do pracy bez portfela '' ? Rzuciłam się do torebki , rzeczywiście portfela ani widu ani słychu , przypomniało mi się że wysyłałam córkę do sklepu z moim portfelem , a potem ona nie odłożyła go do torebki , został na ławie , a ja nie zauważyłam i go zapomniałam . Najgorsze w tym wszystkim było to że był tam mój bilet miesięczny , a ja przyjechałam do pracy NA GAPĘ !! nic o tym nie widząc . Koleżanki miały ubaw po pachy , a ja dylemat jak ja rano z tej pracy wrócę . Oczywiście dziewczyny się śmiały , że tak samo jak przyjechałam . Jednak nie dałam rady tak . Co innego jechać bez biletu nieświadomie , a co innego z premedytacją , to jest chyba tak samo jak z tym oczkiem w rajstopach , kiedy się nie wie że się go ma , wszystko jest oki . Jednak jak ktoś tylko zwróci uwagę '' oczko ci poszło '' , wydaje się że od razu cały świat o tym wie i wszyscy się gapią tylko na to oczko . Jak z tego wybrnęłam ? po prostu , pożyczyłam te parę złotych na bilet . Jednak od tamtej pory ZAWSZE sprawdzam czy mam portfel w torebce , wychodząc z domu .

Przyznaję , że aż miło się czyta te wszystkie historie o zapominaniu , czuję się jak w gronie swoich :) A wydawało mi się czasami , że to tylko ja jestem zapominalska , aż tak zapominalska . Przypadków mojego zapominalstwa znalazłabym całkiem sporo , jednak jeden utkwił mi w głowie szczególnie . Pewnego dnia wyszłam na przystanek autobusowy , aby udać się na nockę do pracy...

Zapewne w to nie uwierzycie ale ja zapomniałam iść do pracy. Był czwartek a mi cały czas wydawało się że jest już piątek. Wychodząc z pracy życzyłam dziewczynom miłego weekendu a one jakoś dziwnie na mnie spojrzały. Skoro nie musiałam wstawać rano to trochę dłużej niż zwykle poczytałam książkę, nie nastawiałam budzika i jeszcze wyciszyłam telefon. Następnego dnia wstałam po 8.oo i nie świadoma niczego założyłam maseczkę, zrobiłam śniadanie ale ciągle słyszałam wibracje swojego telefonu. Wreszcie go znalazłam a tam 15 połączeń z pracy. Zdziwiłam się w sobotę. Jakie było moje zdziwienie gdy zobaczyłam na telefonie że dziś piątek i przypomniałam  sobie że dziś mam o 10:30 spotkanie z ważnym kontrahentem. Oblały mnie zimne poty. Gdy dotarłam do biura była już 11.00 i na moje szczęście kontrahent też się spóźnił. Ale konsekwencje musiałam ponieść i od tego dnia codziennie rano muszę meldować się u prezesa że już jestem i nie wolno mi wyciszać telefonu.

Zapewne w to nie uwierzycie ale ja zapomniałam iść do pracy. Był czwartek a mi cały czas wydawało się że jest już piątek. Wychodząc z pracy życzyłam dziewczynom miłego weekendu a one jakoś dziwnie na mnie spojrzały. Skoro nie musiałam wstawać rano to trochę dłużej niż zwykle poczytałam książkę, nie nastawiałam budzika i jeszcze wyciszyłam telefon. Następnego dnia wstałam po...