Znamy się z tą dziewczyną od podstawówki. Nieświadoma nauczyła mnie jednej ważnej rzeczy - żeby ZAWSZE BYĆ SOBĄ. Jeśli chodzi o aktorstwo szło jej to znakomicie. Przy innych udawała osobę bez wad. Często udawała kogoś innego, nawet przedstawiała się fałszywym imieniem. Opowiadała niestworzone historie o swojej rodzinie i swoim życiu. Tylko ja wiedziałam, że jej tata wcale nie jest właścicielem firmy, a mama nie pracuje jako stażystka w filmach. Nie zwiedziła całego świata i wcale nie umie mówić w kilkunastu językach. Nie zna osobiście Daniela Radcliffe'a i wcale nie ma z nim zdjęcia. Do dziś pamiętam jak wszystkie dzieciaki jej zazdrościły. Z czasem ludzie przestali w to wierzyć i zaczęli się z niej wyśmiewać. Ona jednak nadal opowiadała bajki, bo już nawet nikt nie wierzył jej, gdy mówiła prawdę. Nikt jednak nie wiedział, że ona po szkole przychodziła do mnie i płakała, że nie może znaleźć sobie przyjaciółki czy chłopaka i jak jej ciężko z tym. Do dzisiaj żałuje tego co robiła, bo nadal nazywają ją "bajkopisarką" i mało kto chce się z nią przyjaźnić. Dziękuję Bogu, że ja nie potrafiłam opowiadać bajek tak jak ona. Kłamstwo przecież ma krótkie nogi.. BĄDŹCIE SOBĄ ZE WZGLĘDU NA WSZYSTKO!

Znamy się z tą dziewczyną od podstawówki. Nieświadoma nauczyła mnie jednej ważnej rzeczy - żeby ZAWSZE BYĆ SOBĄ. Jeśli chodzi o aktorstwo szło jej to znakomicie. Przy innych udawała osobę bez wad. Często udawała kogoś innego, nawet przedstawiała się fałszywym imieniem. Opowiadała niestworzone historie o swojej rodzinie i swoim życiu. Tylko ja wiedziałam, że jej tata wcale...

Często mam tak, że te najważniejsze lekcje w życiu dostaję od nieznajomych lub osób z którymi mam mało wspólnego. Tylko czy naprawdę tak mało wspólnego mam z innymi ludźmi? Każdemu trzeba poświęcić swój czas, aby dany człowiek cię zadziwił. Uważam, że każdy, nawet ten co wydaje się opryskliwy czy nudny, ma w sobie coś, co wzbudzi Twoje zainteresowanie. Jeśli tego jeszcze nie odkryłeś to widocznie za mało czasu temu poświęciłeś. Właśnie tego nauczyłam się od mojej koleżanki z podstawówki. Osoba, która z początku wydawała mi się humorzasta i nieprzystępna, stała się moją najlepszą towarzyszką dziecięcego i wczesnomłodzieńczego życia. To ona mnie nauczyła, że najważniejszą rzeczą, którą możemy komuś podarować jest nasz własny czas. Niestety gdzieś nasze drogi się rozeszły. Może tego czasu mi zabrakło, ale teraz dokładam wszelkich starań, aby po pierwsze "naprawdę" poznawać ludzi a po drugie pielęgnować przyjaźnie.

Często mam tak, że te najważniejsze lekcje w życiu dostaję od nieznajomych lub osób z którymi mam mało wspólnego. Tylko czy naprawdę tak mało wspólnego mam z innymi ludźmi? Każdemu trzeba poświęcić swój czas, aby dany człowiek cię zadziwił. Uważam, że każdy, nawet ten co wydaje się opryskliwy czy nudny, ma w sobie coś, co wzbudzi Twoje zainteresowanie. Jeśli tego jeszcze...

Będąc nastolatką borykałam się ze straszliwą odmianą trądziku. Moja twarz pokryta była nie tylko wypryskami, ale też wielkimi, bolesnymi bąblami. Rodzice jeździli ze mną do najlepszych dermatologów, ale nie zawsze ich finanse pozwalały na zakup drogich maści i tabletek dla mnie. Przez połowę mojego życia wyglądałam bardzo źle. Najgorzej było właśnie w gimnazjum. Dzieciaki odsuwały się ode mnie, twierdziły, że jestem "brudna". To było bardzo bolesne. Nigdy nie zapomnę nowej dziewczyny w naszej klasie, która dołączyła pod koniec szkoły, bo się przeprowadziła. Była ruda i miała piegi na całym ciele. Tylko ona nie bała się ze mną rozmawiać. Zaprzyjaźniłyśmy się i ta przyjaźń trwa już 15 lat! I co jest w tym wszystkim najpiękniejsze? To, że pokazała mi, że to, jak wyglądamy nie dość, że jest ruchome i zmienne, to jeszcze zupełnie nieistotne.

Będąc nastolatką borykałam się ze straszliwą odmianą trądziku. Moja twarz pokryta była nie tylko wypryskami, ale też wielkimi, bolesnymi bąblami. Rodzice jeździli ze mną do najlepszych dermatologów, ale nie zawsze ich finanse pozwalały na zakup drogich maści i tabletek dla mnie. Przez połowę mojego życia wyglądałam bardzo źle. Najgorzej było właśnie w gimnazjum. Dzieciaki...

Jako osoba małomówna i introwertyczna nigdy nie miałam zbyt dużo znajomych, nawet we wczesnych latach szkolnych. W podstawówce inne dzieci wyśmiewały mnie, bo byłam bardzo wysoka jak na swój wiek, pochodziłam z biednej rodziny, a więc zawsze nosiłam niemodne rzeczy, a do tego bardzo dobrze się uczyłam. Na pewno ważną nauką, jaką wyniosłam od rówieśników z tego okresu w moim życiu, była wiedza na temat podłości i zła, które noszą w sobie inni ludzie. Mimo że nie byłam niczemu winna, deptano moje rzeczy w szatni, rzucano moim plecakiem, potrącano mnie na schodach. Dzieci w podstawówce czerpały mściwą satysfakcję z okazywania mi swojej pogardy i dopuszczania się wobec mnie złośliwych uczynków. Nauczyło mnie to dystansu i rezerwy wobec innych – tego, że nie należy nikomu ufać, tylko polegać wyłącznie na samym sobie.

Jako osoba małomówna i introwertyczna nigdy nie miałam zbyt dużo znajomych, nawet we wczesnych latach szkolnych. W podstawówce inne dzieci wyśmiewały mnie, bo byłam bardzo wysoka jak na swój wiek, pochodziłam z biednej rodziny, a więc zawsze nosiłam niemodne rzeczy, a do tego bardzo dobrze się uczyłam. Na pewno ważną nauką, jaką wyniosłam od rówieśników z tego okresu w moim...

Jak byłem młody nauczyłem się od kolegi wytrwałości w dążeniu do celu. Mówiliśmy na niego Wiaterek. Powtarzał wszystkim, że nie zamierza zdać i nie zdał.

Jak byłem młody nauczyłem się od kolegi wytrwałości w dążeniu do celu. Mówiliśmy na niego Wiaterek. Powtarzał wszystkim, że nie zamierza zdać i nie zdał.

Wiele nauczyło mnie obcowanie z kolegą na wózku, który mimo choroby starał się poszerzać wiedzę i żyć jak zwykły człowiek. Na początku czuliśmy się obco, kiedy rodzice przyprowadzili go do naszej klasy, ale już po miesiącu grał z nami i bawił się jak zwykłe dziecko, więc nikt nie zwracał uwagi na jego niepełnosprawność. Od tamtej pory osoby chore, niepełnosprawne, czy wymagające opieki, nie przerażają mnie i z chęcią pomogę im, aby mogły żyć tak jak sprawni ludzie.

Wiele nauczyło mnie obcowanie z kolegą na wózku, który mimo choroby starał się poszerzać wiedzę i żyć jak zwykły człowiek. Na początku czuliśmy się obco, kiedy rodzice przyprowadzili go do naszej klasy, ale już po miesiącu grał z nami i bawił się jak zwykłe dziecko, więc nikt nie zwracał uwagi na jego niepełnosprawność. Od tamtej pory osoby chore, niepełnosprawne, czy...

Byłam chłopczycą. W dodatku w przedszkolu przez jeden semestr w grupie o rok starszej. Dużo się wtedy nauczyłam. Nie czytać i pisać, to już umiałam, czego jako młodszej nie mogli mi wybaczyć. Nauczyłam się walczyć. Z przeciwnikiem silniejszym i liczniejszym. Nie, nie wygrywałam często. Ale nauczyłam się nie obrywać mocno, kąsać słowami tak, by przeciwnicy atakowali mnie pojedynczo, uderzać boleśnie, wykorzystywać chwyty zwracające siłę agresora przeciwko niemu samemu.
Ale najważniejszego nauczyłam się dopiero w podstawówce od wrednej Anki i jej przyjaciółki. Ciągle mnie zaczepiały. Ale pamiętajcie: byłam chłopczycą. Bardzo. Honor i takie tam. I oczywiście “dziewczynek się nie bije”. Nie ma problemu, zaprawa z przedszkola i częste starcia z chłopakami dawały mi sporą przewagę, mogłam bronić się nie krzywdząc przeciwniczek.
Za którymś razem, gdy już niemal trzymałam je obie w bezpiecznym chwycie, Anka nagle mi się wyszarpnęła, wyrwała mi Kingę, pchnęła ją na podłogę, zasłoniła własnym ciałem i zaczęła krzyczeć, żebym JUŻ jej nie biła, że przecież tamta nic mi nie zrobiła, więc czego od niej chcę. Osłupiałam.
Interweniowała nauczycielka.
Zdaje się, że Anka zobaczyła za moimi plecami otwierające się drzwi i błyskawicznie upozorowała sytuację, której początku psora nie mogła widzieć.

Nauczyłam się, że nie tylko prawda się liczy, że czasem pozory mogą okazać się nawet ważniejsze. Że cokolwiek robię, nie mogę pozwolić, by dało się to kłamliwie wykorzystać przeciwko mnie.

Byłam chłopczycą. W dodatku w przedszkolu przez jeden semestr w grupie o rok starszej. Dużo się wtedy nauczyłam. Nie czytać i pisać, to już umiałam, czego jako młodszej nie mogli mi wybaczyć. Nauczyłam się walczyć. Z przeciwnikiem silniejszym i liczniejszym. Nie, nie wygrywałam często. Ale nauczyłam się nie obrywać mocno, kąsać słowami tak, by przeciwnicy atakowali mnie...

Kolega ów Zwał się Alek i miałem z nim przyjemność uczyć się w pierwszych czterech klasach podstawówki. Był zawsze wyluzowany i z otwartą głową czesząc z każdego przedmiotu piątki do tego utrzymując że wcale się nie musi uczyć. Kompan ów był jak skarb jak chodząca ściągawka ze wszystkiego co było możliwe bo siedział ze mną w ławce. Problemy się zaczęły gdy nauczycielki się zorientowały i zaczęły nas przesadzać na klasówkach i wtedy się załamałem. Wtedy zacząłem się dopytywać Alka jak on to robi że tak mu dobrze idzie wtedy on mi wytłumaczył że jak coś czyta to czyta to jak gazetę codzienną z entuzjazmem i ciekawością i nigdy się nie stresuje przed klasówkami dlatego wszystko to czego uczą to dla niego dziecinada i radzi sobie z tym na przód dwie klasy. Zacząłem tak robić jak on i okazało się że jego wykłady na temat nauki sprawdzają się i pełen entuzjazmu z klasy na klasę zacząłem osiągać coraz lepsze sukcesy w nauce i do dziś wiem że to dzięki jego talentowi motywującemu doszedłem tam gdzie jestem z nostalgią wspominając jego przejście do innej szkoły po czwartej klasie.

Kolega ów Zwał się Alek i miałem z nim przyjemność uczyć się w pierwszych czterech klasach podstawówki. Był zawsze wyluzowany i z otwartą głową czesząc z każdego przedmiotu piątki do tego utrzymując że wcale się nie musi uczyć. Kompan ów był jak skarb jak chodząca ściągawka ze wszystkiego co było możliwe bo siedział ze mną w ławce. Problemy się zaczęły gdy nauczycielki się...

Ja pamiętam takiego kolegę z podstawówki. Mieszkaliśmy niedaleko i naprawdę się kumplowaliśmy. Gdzieś w 4 klasie nauczył mnie jednak nieświadomie, że świat nie jest taki jakim chcielibyśmy go oglądać. Pierwsza rysa pojawiła się, gdy zauważyłem go jak kradnie cukierki ze sklepu. Byłem tam z nim i byłem przerażony, że ktoś mógłby pomyśleć, że robimy to razem. To było jak ugryzienie jabłka z zakazanego drzewa. Nagle zauważyłem, że na świecie jest zło. Moje beztroskie dzieciństwo się skończyło. Ten "przyjaciel" pokazał swoją prawdziwą twarz później, gdy byłem w tzw. "biedzie", ale to już inna historia. Lekcja była gorzka.

Ja pamiętam takiego kolegę z podstawówki. Mieszkaliśmy niedaleko i naprawdę się kumplowaliśmy. Gdzieś w 4 klasie nauczył mnie jednak nieświadomie, że świat nie jest taki jakim chcielibyśmy go oglądać. Pierwsza rysa pojawiła się, gdy zauważyłem go jak kradnie cukierki ze sklepu. Byłem tam z nim i byłem przerażony, że ktoś mógłby pomyśleć, że robimy to razem. To było jak...

Byłam bardzo niepewnym siebie dzieckiem, czego nie dało się nie zauważyć w szkole. Moi rodzice chyba nie widzieli problemu, nie starali się zaszczepić we mnie jakiejkolwiek pewności siebie. Miałam dobrze się uczyć i nie stwarzać problemów. Tak też przechodziłam z klasy do klasy z czerwonym paskiem na świadectwie. Ale wewnętrznie byłam coraz bardziej zamknięta w sobie.
Na szczęście w szóstej klasie szkoły podstawowej pani usadziła mnie z Moniką, której miałam pomóc w nauce. I oczywiście pomogłam. Natomiast ona dostrzegła we mnie ciekawą osobowość, wyciągnęła do ludzi... po prostu uratowała. Będę jej za to zawsze wdzięczna.

Byłam bardzo niepewnym siebie dzieckiem, czego nie dało się nie zauważyć w szkole. Moi rodzice chyba nie widzieli problemu, nie starali się zaszczepić we mnie jakiejkolwiek pewności siebie. Miałam dobrze się uczyć i nie stwarzać problemów. Tak też przechodziłam z klasy do klasy z czerwonym paskiem na świadectwie. Ale wewnętrznie byłam coraz bardziej zamknięta w sobie.
Na...