Jedna szuflada w szafie pełna jest zapisanych zeszytów. Są tam kontynuacje powieści znanych na całym świecie, bo dlaczego by właściwie nie? Są tam opowiadania inspirowane twórczością innych, które zupełnie nie odpowiadają temu, co obecnie lubię pisać. Są tam i całkowicie autorskie pomysły, których głębia obecnie jedynie mnie śmieszy. Czasami jednak miło spojrzeć na te historie, w których każdy zakochiwał się w każdym, gdzie miłość była wieczna, dozgonna i wspaniała, a przyjaźń tak wielka, że nic nie mogło jej zniszczyć. Żałuję jedynie, że nie mam nigdzie swoich dwóch pierwszy opowiadań. Tych, które wyszły spod mojej ręki, gdy miałam może osiem lat. Jedna z nich opowiadała o niesamowitej podróży zwyczajnego kota, który trafił aż do cyrku, a potem uciekł stamtąd skacząc na trampolinie. Druga była zaś pełną emocjonujących zwrotów akcji historią rodzeństwa wiewiórek, z których jedna była mądra, a druga głupiutka, ale strasznie się kochały. Trzeba przyznać jedno - od zawsze w tym, co pisałam pełno było świata magii, braku realizmu i miłości, która nigdy się nie kończy. Zostało tak do dzisiaj.

Jedna szuflada w szafie pełna jest zapisanych zeszytów. Są tam kontynuacje powieści znanych na całym świecie, bo dlaczego by właściwie nie? Są tam opowiadania inspirowane twórczością innych, które zupełnie nie odpowiadają temu, co obecnie lubię pisać. Są tam i całkowicie autorskie pomysły, których głębia obecnie jedynie mnie śmieszy. Czasami jednak miło spojrzeć na te...

My z koleżankami w podstawówce, na próbach chóru pisałyśmy własne przeróbki piosenek. Zazwyczaj opowiadały o nauczycielach lub ich śmiesznych nawykach. Naszą najczęstszą ofiarą padał właśnie opiekun chóru. Mogę zaprezentować krótki fragment piosenki, której podstawową formę śpiewałyśmy na festynie myśliwskim.
,,Siedzi sobie Jasio, pod szkoła, pod szkoła
A uczniowie o nim nie wiedzą, nie wiedzą
Po szkole się rozbiegali, aby Jasia zadźgali łopatą łopatą
Skoro Jasio dzwonek usłyszy, usłyszy
zaraz się w swym duchu ucieszy, ucieszy
Że nie siedzi z baranami, w pokoiku z panienkami
ma kawę chlać, kawę chlać''
Kiedyś jedną naszą przeróbkę przypadkiem zostawiłyśmy w klasie, gdzie potem lekcje miał dyrektor.Najadłyśmy się strachu, ale on tylko się uśmiechnął i stwierdził, że powinnyśmy należeć do kółka poetyckiego.

My z koleżankami w podstawówce, na próbach chóru pisałyśmy własne przeróbki piosenek. Zazwyczaj opowiadały o nauczycielach lub ich śmiesznych nawykach. Naszą najczęstszą ofiarą padał właśnie opiekun chóru. Mogę zaprezentować krótki fragment piosenki, której podstawową formę śpiewałyśmy na festynie myśliwskim.
,,Siedzi sobie Jasio, pod szkoła, pod szkoła
A uczniowie o nim...

Dobrze pamiętam czas zimowych ferii, gdy po przeczytaniu "Emilki ze Srebrnego Nowiu" Lucy Maud Montgomery, tak jak główna bohaterka chciałam spróbować swoich sił w wymyślaniu wierszyków. Napisałam wtedy parę rymowanek. Oto przykłady:

Nadejście Jesieni
Jezioro tonęło w blasku gwiazd, a Księżyc śnił o Ziemii.
Wplecione kwiaty w kłosy zbóż dawały znak Jesieni.
Ona szła tak piękna złota, a w ręku sto snów miała.
I każdy, każdy jeden sen nam wszystkim rozdawała.

Starzec i wdowa
Za wielkimi lasami i za wielką wodą,
mieszkał sobie starzec z pewną ową wdową.
Lecz czuli do siebie tylko pewną mętność
Oraz czasami dziwną obojętność.


A trochę wcześniej, jako fanka disneyowskiej gwiazdy Hannah'y Montany próbowałam układać teksty piosenek, które spisywałam w zeszycie z Hannah'ą Montaną na okładce, rzecz jasna. Znalazłam tam coś takiego:
Żyj teraz teraźniejszością, nie przejmuj się swoją przeszłością.
Bo co było jest już za nami, a Ty idziesz ciągle dalej.
Nie bój się swojej przyszłości, ona i tak w Twym życiu zagości,
więc problemami nie przejmuj się i uwierz w siebie!

Dobrze by było mieć teraz więcej tego pozytywnego nastawienia z czasów dzieciństwa.

Dobrze pamiętam czas zimowych ferii, gdy po przeczytaniu "Emilki ze Srebrnego Nowiu" Lucy Maud Montgomery, tak jak główna bohaterka chciałam spróbować swoich sił w wymyślaniu wierszyków. Napisałam wtedy parę rymowanek. Oto przykłady:

Nadejście Jesieni
Jezioro tonęło w blasku gwiazd, a Księżyc śnił o Ziemii.
Wplecione kwiaty w kłosy zbóż dawały znak Jesieni.
Ona szła tak...

Panie i panowie! Pewnie nie wiecie, ale gdyby J.K Rowling nie wyrobiła się z pisanie 6 części Harry'ego Potter'a to zapewne do druku poszłaby książka mojego autorstwa, a mianowicie "Harry Potter i wojna z Czarnym Panem".

Jako dziewczynka w podstawówce nie mogłam się doczekać aż wyjdzie szósta część mojej ulubionej książkowej sagi, dlatego wraz z bratem i koleżanką sami ją napisaliśmy. Narysowaliśmy na okładce Harry'ego z różdżką strzelającą zielonym kolorem (Avada Kedavra). Książka miała 137 stron i skończyła się.. uwaga uwaga... tym, że Harry postanowił odejść z Hogwartu i zaczął planować zniszczenie Voldemorta! To jedyna zbieżność z orginalną szóstą częścią Książe Półkrwi. Do dzisiaj sięgam do tego zeszyciku i dostarcza mi wielu niezapomnianych wspomnień. Wydaje mi się, że miałam wtedy więcej wyobraźni niż teraz, życie dorosłe i studia prawnicze zabijają ją w człowieku.

Panie i panowie! Pewnie nie wiecie, ale gdyby J.K Rowling nie wyrobiła się z pisanie 6 części Harry'ego Potter'a to zapewne do druku poszłaby książka mojego autorstwa, a mianowicie "Harry Potter i wojna z Czarnym Panem".

Jako dziewczynka w podstawówce nie mogłam się doczekać aż wyjdzie szósta część mojej ulubionej książkowej sagi, dlatego wraz z bratem i koleżanką sami ją...

Pamiętam jak dostałam swój pierwszy komputer, jeszcze nie miałam internetu a i gry za bardzo mnie nie interesowały. Wcześniej pisałam dużo opowiadań na kartkach i teraz miałam okazję zapisać je na dysku. Byłam zachwycona, że będą trwałe, nie zgubią się, nie potargają. Siedziałam godzinami i opisywałam przygody superbohatera, który był rudym kociakiem. Jak sobie teraz szczegóły przypomnę to momentami przypominało „Wojowników” tylko, że koty miały magiczne moce. Napisałam ponad 100 stron i wszystko się skasowało... Pewnie teraz bym podeszła bardzo krytycznie o tego opowiadania ale strasznie mi go szkoda. Za to dużo opowieści pisanych na kartkach przetrwało do dziś. Może kiedyś je rozszyfruję, pomyślę i poprawię na coś ciekawego.

Pamiętam jak dostałam swój pierwszy komputer, jeszcze nie miałam internetu a i gry za bardzo mnie nie interesowały. Wcześniej pisałam dużo opowiadań na kartkach i teraz miałam okazję zapisać je na dysku. Byłam zachwycona, że będą trwałe, nie zgubią się, nie potargają. Siedziałam godzinami i opisywałam przygody superbohatera, który był rudym kociakiem. Jak sobie teraz...

Głęboko w szafie przechowuję swoje pudełko z opowiadaniami, w tym pierwszą książkę, którą napisałam w wieku 10 lat w zwykłym szkolnym zeszycie w linie. Jej bohaterką był mój pies, Kropka, która spędziła w mojej rodzinie długie 12 lat. W książce Kropka była taką psią panną Marple: rozwiązywała zagadki i pomagała innym psom np. w znalezieniu zagubionej piłeczki czy ukradzionej kiełbasy. Oprócz tego przeżywała rozmaite zwykłe (wyprawa do lasu) i niezwykłe przygody (jazda na nartach, bal przebierańców) a kiedyś nawet zorganizowała teleturniej dla psów (widać, że w dzieciństwie uwielbiałam oglądać teleturnieje;).Gdy czytam to po latach to czasem śmieję się na głos. Dobrze mieć takie pudełko z dziecięcą twórczością na poprawę humoru czy rozbudzenie nostalgicznych wspomnień…

Głęboko w szafie przechowuję swoje pudełko z opowiadaniami, w tym pierwszą książkę, którą napisałam w wieku 10 lat w zwykłym szkolnym zeszycie w linie. Jej bohaterką był mój pies, Kropka, która spędziła w mojej rodzinie długie 12 lat. W książce Kropka była taką psią panną Marple: rozwiązywała zagadki i pomagała innym psom np. w znalezieniu zagubionej piłeczki czy...

Moja twórczość dotyczyła głównie nauczycieli. Pamiętam jak razem z koleżanką z ławki kupiłyśmy zeszyt, gdzie każda z nas zapisywała swoje dzieła. Były to krótsze bądź dłuższe wierszyki a ich treść była niezwykle bezlitosna wobec nauczycieli. Nic nie umkło naszej uwadze. Polonistka miała nos tak długi jak kij od szczotki; historyk prowadził tak nudne lekcje, że aż muchy usypiały w powietrzu; pan uczący geografii nosił różowe koszule i krawaty, więc wiadomo o czym pisałam. Wyjątek stanowił nieziemsko przystojny pan od wychowania fizycznego, w którym bez wyjątku kochały się wszystkie dziewczyny. To właśnie jemu poświęcone były nie tyle wiersze, co nawet listy miłosne, pełne westchnień i marzeń o wspólnej przyszłości. Nic więc dziwnego, że do jego żony adresowałyśmy listy z pogróżkami. Zeszyt ten trzymam do tej pory. Gdy spotam się z moją koleżanką i czytamy naszą twórczość, proszę mi wierzyć, niepotrzebne staje się oglądanie kabaretu. Jest się z czego pośmiać. I łezka w oku niejeden raz się zakręci.

Moja twórczość dotyczyła głównie nauczycieli. Pamiętam jak razem z koleżanką z ławki kupiłyśmy zeszyt, gdzie każda z nas zapisywała swoje dzieła. Były to krótsze bądź dłuższe wierszyki a ich treść była niezwykle bezlitosna wobec nauczycieli. Nic nie umkło naszej uwadze. Polonistka miała nos tak długi jak kij od szczotki; historyk prowadził tak nudne lekcje, że aż muchy...

Jako mała dziewczynka uwielbiałam oglądać kreskówki. Bajkowy, kolorowy świat był dla mnie idealny i zdecydowanie wolałam spędzać czas z moimi "przyjaciółmi" zza ekranu niż z realnymi rówieśnikami. Wiem, nie ma się czym chwalić, ale dzięki temu szybko zapragnęłam stworzyć swój własny świat. Moim marzeniem w dzieciństwie było tworzyć bajki dla dzieci. Potrafiłam całymi dniami siedzieć nad kartką papieru i tworzyć moich bajkowych bohaterów. Każdy z nich miał jakąś charakterystyczną cechę, np. pieprzyk na policzku, albo kolorowe włosy. Nadawałam im imiona, wymyślałam cechy charakteru, a gdy już wszystko było ustalone, wycinałam tekturowe figurki z moimi bohaterami i wręczałam mojej siostrze jako lalki do zabawy. Nic nie sprawiało mi większej satysfakcji niż widok mojej zadowolonej siostry bawiącej się przez cały dzień moimi tekturowymi postaciami. Chyba nawet do dzisiaj leżą gdzieś na strychu i chociaż pewnie już dawno zatraciły pierwotną strukturę, wciąż mają dla mnie dużą wartość sentymentalną.

Jako mała dziewczynka uwielbiałam oglądać kreskówki. Bajkowy, kolorowy świat był dla mnie idealny i zdecydowanie wolałam spędzać czas z moimi "przyjaciółmi" zza ekranu niż z realnymi rówieśnikami. Wiem, nie ma się czym chwalić, ale dzięki temu szybko zapragnęłam stworzyć swój własny świat. Moim marzeniem w dzieciństwie było tworzyć bajki dla dzieci. Potrafiłam całymi dniami...

Moja pierwsza książka – „Kubuś Puchatek”, miałam lat 8. Wtedy zakochałam się w literaturze. Mając 13 lat napisałam swoje pierwsze dzieło na 7stron o miłości Korysa i Flory na konkurs.

(…)Korys wypowiedział słowa: „zgrzeszyłeś bracie, ale ja ci wybaczam.” Po czy spadał i wydał ostatnie tchnienie. Flora podbiega do ciała kochanka. Jej twarz zalała się łzami. Po chwili podniosła się z ziemi i podeszła do władcy.
„O Panie, tyś wygrał ten pojedynek
Tobie powinnam się oddać.
Lecz nie zrobię tego.
Grodesie, Tyś złym człowiekiem,
Nie potrafiłabym żyć z Tobą,
Więc jeśli ja nie mogę mieć Korysa,
To Ty nie będziesz mieć mnie.”
Po tych słowach podniosła z ziemi miecz ukochanego i wbiła go sobie w brzuch. Po chwili upadła obok ciała ukochanego. Rodzina dziewczyny, pochowała Kochanków w jednym grobowcu, Na jego płycie umieściła napis:
„Los nie pozwolił im być razem,
Lecz oni się mu sprzeciwili.
Kochankowie byli i pozostaną,
Razem na zawsze,
Pochowani w jednym grobowcu.”

W podobnym czasie napisałam jeszcze jedno dzieło, o małej dziewczynce – Sally, która wychowywała się w zastępczej rodzinie i była tak bardzo przekonana, że przybrani rodzice jej nie kochają, że popełniła samobójstwo wieszając się w kościele(O tak, z perspektywy czasu przeraża mnie moje myślenie gdy miałam 13-14 lat). Potem zaczęłam pisać bloga z wierszami i opowiadania podróżnicze. I tak to moja miłość zarówno do czytania i pisania dalej trwa, a dzieła skrzętnie chowam w szufladzie.

Moja pierwsza książka – „Kubuś Puchatek”, miałam lat 8. Wtedy zakochałam się w literaturze. Mając 13 lat napisałam swoje pierwsze dzieło na 7stron o miłości Korysa i Flory na konkurs.

(…)Korys wypowiedział słowa: „zgrzeszyłeś bracie, ale ja ci wybaczam.” Po czy spadał i wydał ostatnie tchnienie. Flora podbiega do ciała kochanka. Jej twarz zalała się łzami. Po chwili...

Gdy byłam jeszcze małym berbeciem, chodziłam na scholkę. Uczyliśmy się tam chwytliwych utworów o podłożu religijnym. Kiedyś pomyślałam, że przecież te wszystkie piosenki są o tym samym, więc postanowiłam spróbować moich sił w tej dziedzinie. Napisałam trzy zwrotki piosenki o obecności Boga w naszym życiu, wymyśliłam prostą melodię i poszłam zaprezentować utwór rodzinie. Oczywiście wszyscy mnie chwalili, lecz tylko do momentu, w którym powiedziałam, że sama to napisałam. Mama się zdenerwowała i powiedziała, że nie wolno kłamać. Nikt mi nie uwierzył! Wtedy byłam naprawdę zrozpaczona, a dziś, gdy o tym pomyślę, jestem z siebie dumna — w wieku 8 lat napisałam całkiem ładną, miłą i mającą sens piosenkę.

Gdy byłam jeszcze małym berbeciem, chodziłam na scholkę. Uczyliśmy się tam chwytliwych utworów o podłożu religijnym. Kiedyś pomyślałam, że przecież te wszystkie piosenki są o tym samym, więc postanowiłam spróbować moich sił w tej dziedzinie. Napisałam trzy zwrotki piosenki o obecności Boga w naszym życiu, wymyśliłam prostą melodię i poszłam zaprezentować utwór rodzinie....