Kto by się spodziewał, że zostanę sama na Morfeuszu. Ja, zwykła techniczna. Miałam być jednym z trybików, który umożliwi kapitanowi Stevovi, major Ann, nawigatorowi Patrykowi, astronaucie Scottowi oraz doktorom Elvisowi i Vasilijowi zbadanie powierzchni Jureli, nowoodkytej planety.

Wszystko szło zgodnie z planem. Lot był spokojny, nie spotkaliśmy żadnej chmury asteroid, nie było żadnych usterek statku. Nie miałam co robić. Czas spędzaliśmy na grze w karty, pogawędkach i innych możliwych do robienia rzeczach w kosmosie.

Po niemal 11 miesiącach lotu przed nami jaśniała nareszcie skorupa Jureli w kolorze piasku Sahary, gdzie jej doskonałość była przerwana hebanowymi pasmami oraz jaśniejszą wielką plamą odbijającą promienie Słońca 2.0. Ta plama to być może ocean, woda. Ciemny kolor widoczny prawdopodobnie w uskokach to może gleba zdolna zaakceptować ziemskie rośliny, pozwalająca im się rozwijać. To w tej planecie naukowcy pokładali nadzieję na miejsce dalszego rozwoju ludzkości.
Potrzebne były tylko kolejne próbki powietrza, gleby i wody. Wyniki przesłane przez rosyjskie łaziki były obiecujące, potrzebowaliśmy większej ilości materiałów i badań zrobionych przez człowieka na miejscu. Miała to być standardowa akcja - wylądować, pobrać co trzeba, wstępnie zbadać i wracać jak najszybciej do domu. Kto by pomyślał, że po wylądowaniu,gdy członkowie ekipy badawczej oraz przywództwo statku zejdą na ląd ta z pozoru stabilna skorupa ich pochłonie. Wyglądało to jakby wciągnęły ich ruchome piaski. Czyżby kolor pustynny planety nie był przypadkowy? Przed naszą misją wysłane łaziki bez trudu poruszały się po planecie, co się zmieniło? Czyżby ona żywiła się organizmami
złożonymi z wapnia, fosforu, wody i innych składników?

Nicość... Pustka... Głęboka próżnia... Tak można określić tę planetę teraz.

Czas skontaktować się z NASA, poinformować o śmierci załogi... Brak sygnału, nie mogę wysłać żadnej wiadomości! Statek drgnął - coś go zaczyna od strony silnika wciągać. Co robić???

Kto by się spodziewał, że zostanę sama na Morfeuszu. Ja, zwykła techniczna. Miałam być jednym z trybików, który umożliwi kapitanowi Stevovi, major Ann, nawigatorowi Patrykowi, astronaucie Scottowi oraz doktorom Elvisowi i Vasilijowi zbadanie powierzchni Jureli, nowoodkytej planety.

Wszystko szło zgodnie z planem. Lot był spokojny, nie spotkaliśmy żadnej chmury asteroid,...

22:01:2570 godzina 21:15
Przybyliśmy na Ziemię 20 ziemskich dni temu. Ta planeta zamieszkana jest mn. przez dwunożne istoty zwane ludźmi. Zwyczaje ludzkie są dość specyficzne, ale z samych obserwacji jeszcze na długo przed lądowaniem uznaliśmy, że nie stanowią dla nas zagrożenia. Za naszą tymczasową siedzibę obraliśmy głęboką jaskinię w Lechuguilla. Wybór padł na to miejsce z powodu niebezpieczeństwa przedawkowania witaminy D przy próbach eksploracji w ciągu dnia.

28:01:2570 godzina 13:27
Operacja „Głęboka Próżnia” jest powoli wcielana w życie. W ciągu ostatnich 5 dni zgromadziliśmy ludzkich obiektów testowych. Dotychczasowe metody grupowania nie są uwzględniane w grupach od F do H.

12:02:2570 godzina 22:03
Opuszczamy planetę po 51 dniach, w statku wypełnionym po brzegi rozmaitymi stworzeniami i roślinami nieznanymi i niezbadanymi dotąd przez żadnego z nas. Obieramy kierunek na planetę Hyperion.

22:01:2570 godzina 21:15
Przybyliśmy na Ziemię 20 ziemskich dni temu. Ta planeta zamieszkana jest mn. przez dwunożne istoty zwane ludźmi. Zwyczaje ludzkie są dość specyficzne, ale z samych obserwacji jeszcze na długo przed lądowaniem uznaliśmy, że nie stanowią dla nas zagrożenia. Za naszą tymczasową siedzibę obraliśmy głęboką jaskinię w Lechuguilla. Wybór padł na to miejsce...

Powoli zaczyna do nas docierać, jak małe szanse mamy na powrót. Zerkamy na ekrany, przeglądamy wykresy i powtarzamy z pamięci procedury. Nasze dzieło, nasz projekt. Na Ziemi wydawało się, że umysł i technika pokona kosmos. Czyżby? Im bardziej zbliżamy się do otchłani, tym mniej w to wierzymy. Przeceniliśmy siebie, nasz statek, naszą technologię. Nasza misja ratunkowa nie powiedzie się, GŁĘBOKA PRÓŻNIA nas też uwięzi.
W roku 2175 myśleliśmy, że poznaliśmy już cały kosmos, że go oswoiliśmy. Zaczęliśmy organizować wycieczki kosmoznawcze, oczywiście za astronomiczne ceny. Dlatego stać było na nie tylko ludzi najbogatszych, właścicieli ogromnych koncernów, władców, celebrytów. Przez trzy lata turystyczne loty w kosmos przebiegały bez problemu i przynosiły ogromne zyski, a zainteresowanie nimi ciągle rosło. Do czasu, aż Klara IV, nowoczesny, wycieczkowy statek kosmiczny, wpadł w Głęboką Próżnię, z trzeba członkami brytyjskiej rodziny królewskiej na pokładzie. Nie znaliśmy Głębokiej Próżni, jej istnienie zaskoczyło nas wszystkich. Ale byliśmy na tyle próżni by twierdzić, że jesteśmy w stanie do niej wejść i wyjść, ratując statek pasażerski. Nasze nowoczesne komputery wszystko obliczyły, wytyczyły trasę. Roboty pod okiem wybitnych inżynierów zbudowały nowy typ statku. A my obwieściliśmy wszystkim, że uratujemy rodzinę królewską, że dla nas to żaden problem. Że coś takiego jak Głęboka Próżnia to żaden problem.
***
Minęły dwa miesiące a my dalej krążymy wokół miejsca, w którym Klarę IV pochłonęła Głęboka Próżnia. Krążymy i krążymy, i nie możemy jej znaleźć. Nie Klary IV, Próżni. Próżnia zniknęła. Pojawiła się na chwilę, zapolowała, i zniknęła. Oddychamy z ulgą kiedy widzimy, że zaczyna nam się kończyć paliwo. To znaczy, że możemy wrócić na Ziemię.

Powoli zaczyna do nas docierać, jak małe szanse mamy na powrót. Zerkamy na ekrany, przeglądamy wykresy i powtarzamy z pamięci procedury. Nasze dzieło, nasz projekt. Na Ziemi wydawało się, że umysł i technika pokona kosmos. Czyżby? Im bardziej zbliżamy się do otchłani, tym mniej w to wierzymy. Przeceniliśmy siebie, nasz statek, naszą technologię. Nasza misja ratunkowa nie...

Łączę ...Błąd. Połączenie niemożliwe...łączę ...

Dziennik "pokładowy" Meredith Hill.
WPIS PIERWSZY
Światło, szkło i cisza. Nowa receptura na szaleństwo?
Jeden dzień na tej planecie przypominał lot przez głęboką próżnię. Otchłań pozbawioną wszystkiego.Tu NIC nie było nośnikiem dźwięku. Wszystko otaczała przezroczysta tafla, nawet drzewa wydawały się być zrobione ze szkła. Niezwykła sterylność tego miejsca wywoływała dreszcze, dziwnie niepasujące do strug potu zalewających skafandry. Nasze oczy przypominały szparki, blask słońc odbijających się od blisko miliona tych niecodziennych luster pozbawiał wzroku. Czy w piekle Lucek przeglądał się we szkle? Czyżbyśmy właśnie spoglądali na jego dzieło?
Świat pełen złudzeń optycznych, niezmącony brudem, a wypełniony bezruchem kusił i przerażał jednocześnie. Nasz cel - zbadanie planety pod kontem użyteczności - wydawał się być niemożliwy do spełnienia. Załoga stworzona z wyrzutków umierającego społeczeństwa nie gwarantowała niczego, wręcz wróżyła wyłączne klęskę .

Łączę ...Błąd. Połączenie niemożliwe...łączę ...

Dziennik "pokładowy" Meredith Hill.
WPIS PIERWSZY
Światło, szkło i cisza. Nowa receptura na szaleństwo?
Jeden dzień na tej planecie przypominał lot przez głęboką próżnię. Otchłań pozbawioną wszystkiego.Tu NIC nie było nośnikiem dźwięku. Wszystko otaczała przezroczysta tafla, nawet drzewa wydawały się być zrobione ze szkła....

Statek badawczy „Galileusz”: Dziennik pokładowy, dzień 753.

Po dwóch miesiącach spędzonych na Ceresie zespół statku badawczego „Galileusz” stwierdza z całą pewnością, że wspomniana wyżej planeta karłowata, pomimo pomyślnych rokowań, nie nadaje się do kolonizacji. Jesteśmy w stanie odbyć trwającą ponad półtora roku podróż kosmiczną, przetrwać do kilku miesięcy w niesprzyjających warunkach i jeszcze wrócić, ale nie dysponujemy na chwilę obecną odpowiednimi technologiami, aby proces terraformowania Ceresa przebiegł skutecznie. Stworzenie korzystnej dla człowieka atmosfery będzie wymagało jeszcze wielu lat badań i gromadzenia danych. Nastroje załogi są nie najlepsze, biorąc pod uwagę, że kolonizacja Marsa również skończyła się fiaskiem, liczyliśmy, że Ceres okaże się strzałem w dziesiątkę.

Załoga w komplecie jest w drodze na Ziemię. Wg obliczeń został około rok podróży. GŁĘBOKA PRÓŻNIA i my z naszym rozczarowaniem.

Dr Miranda Spencer, główny specjalista ds. procesów terraformowania.

Statek badawczy „Galileusz”: Dziennik pokładowy, dzień 753.

Po dwóch miesiącach spędzonych na Ceresie zespół statku badawczego „Galileusz” stwierdza z całą pewnością, że wspomniana wyżej planeta karłowata, pomimo pomyślnych rokowań, nie nadaje się do kolonizacji. Jesteśmy w stanie odbyć trwającą ponad półtora roku podróż kosmiczną, przetrwać do kilku miesięcy w...

Cisza. I ciemność. Czuł, że otacza go nic. Kompletna pustka, GŁĘBOKA PRÓŻNIA. Nie widział nic, ale uczucie bycia maleńkim, nic nieznaczącym pyłem pośrodku niczego była przytłaczająca. Próbował coś powiedzieć, ale ściśnięte gardło odmawiało posłuszeństwa. Był tu bo poszukiwał odpowiedzi, która nie nadchodziła. Bał się poruszyć, żeby nie jej nie sprowokować. Była tu. Nie widział jej i nie słyszał teraz, ale czuł jej obecność. Czekała. Czuł, że minęła już wieczność odkąd się tu znalazł. Człowiekowi trudno jest wyobrazić sobie wieczność. Wyobraził sobie stalową kulę wielkości Ziemi. Na tę kulę co 1000 lat przylatuje wróbelek. Siada i odlatuje. Gdy w ten sposób zetrze ją na proch to nie będzie nawet początek wieczności. Z zadumy wyrwał go dźwięk. Pomruk. Była tu nadal. Zmusił się, żeby otworzyć oczy. Zalała go jasność i ujrzał ją przed sobą. Język miał zdrętwiały, ale wiedział, że nie może dłużej czekać. Musi w końcu odpowiedzieć. Otworzył zaschnięte usta i ze zdziwieniem odkrył, że wydobył się z nich dźwięk. Wypowiedział słowa:
- Czerwona. W czerwonej wyglądasz szczuplej…
- Chcesz mi powiedzieć, że jestem gruba!?
Cisza. I ciemność. Czuł, że otacza go nic…

Cisza. I ciemność. Czuł, że otacza go nic. Kompletna pustka, GŁĘBOKA PRÓŻNIA. Nie widział nic, ale uczucie bycia maleńkim, nic nieznaczącym pyłem pośrodku niczego była przytłaczająca. Próbował coś powiedzieć, ale ściśnięte gardło odmawiało posłuszeństwa. Był tu bo poszukiwał odpowiedzi, która nie nadchodziła. Bał się poruszyć, żeby nie jej nie sprowokować. Była tu. Nie...

Dziennik Kapitana Statku PSS "SPOŁEM"
Dzień podróży"28

To już 28 dzień odkąd opuściliśmy nasz rodziny. Pamiętam twarze bliskich moich załogantów żegnających nas z terminali, na których wypisana była nadzieja w powodzenie misji. Zresztą była to nadzieja uzasadniona, przecież na pokładzie mojego statku badawczego znaleźli się najwięksi światowi specjaliści w swoich dziedzinach, pełni zapału i święcie przekonani, że w końcu uda się to, co nie udało się jeszcze nikomu. Kto by się wtedy spodziewał, że ta misja okaże się misją niewykonalną. Wędrujemy od miasta do miasta, od państwa do państwa i szukamy, lecz bez efektów. Początkowo myśleliśmy, że to tylko Polska przypadłość, jednak po kolejnych porażkach okazało się, że nie ma uczciwych i mądrych polityków. Napotykamy jedynie, jak to określili specjaliści - Głęboką Próżnię, tam gdzie powinien być rozum. Zawiedliśmy!

Dziennik Kapitana Statku PSS "SPOŁEM"
Dzień podróży"28

To już 28 dzień odkąd opuściliśmy nasz rodziny. Pamiętam twarze bliskich moich załogantów żegnających nas z terminali, na których wypisana była nadzieja w powodzenie misji. Zresztą była to nadzieja uzasadniona, przecież na pokładzie mojego statku badawczego znaleźli się najwięksi światowi specjaliści w swoich...

Właśnie gaszono światła. Jak zwykle siedzę przy szybie. Mimo, że jestem na tym statku już tydzień, nie potrafię nie przyglądać się migoczącym w oddali gwiazdom. Głęboka próżnia – to właśnie mnie otacza.
Czas kłaść się spać. Biorąc cienkie nakrycie zauważam jeszcze jedną osobę, która nie śpi. Dziewczyna, odwrócona tyłem, wpatruje się w okno na przeciwległej ścianie. Nie znam jej. Na pewno nie trudni się kobiecymi zajęciami. Wiem, bo pracuję w naprawach i często mam okazję pojawiać się w kuchniach przyjmując lub odnosząc zamówienia. Poza tym wydaje mi się, że zapamiętałabym jej złote włosy pośród samych ciemnych głów.
Musiała coś usłyszeć, bo odwróciła się w moją stronę. Przywitała się szeptem, a gdy jej odpowiedziałam i zauważyłam, że nigdy jej tu nie widziałam odparła:
- Zgadza się. Do tej pory przebywałam w pokojach kapitana i omawiałam z nim plany wyprawy.
Uniosłam brwi zdezorientowana. Myślałam, że wszystko zostało już ustalone. Lecimy poza planetę Neptun, bo prawdopodobnie znajduje się tam nieznane jeszcze ciało niebieskie. Naszym zadaniem jest dowiedzieć się wszystkiego na ten temat. Nie rozumiem więc co trzeba jeszcze ustalać we dwie osoby.
- Och – westchnęła. – Nie przedstawiłam się jeszcze. Jestem Ana Mortac.
Otwarłam szerzej oczy ze zdziwienia. Czy to ona? Taka młoda?
- Widzę, że już o mnie słyszałaś. Tak, to ja odkryłam poruszenie cząsteczek w tej głębokiej próżni.
W końcu zamknęłam rozdziawione usta i stwierdziłam, że szykuje się naprawdę interesująca podróż.

Właśnie gaszono światła. Jak zwykle siedzę przy szybie. Mimo, że jestem na tym statku już tydzień, nie potrafię nie przyglądać się migoczącym w oddali gwiazdom. Głęboka próżnia – to właśnie mnie otacza.
Czas kłaść się spać. Biorąc cienkie nakrycie zauważam jeszcze jedną osobę, która nie śpi. Dziewczyna, odwrócona tyłem, wpatruje się w okno na przeciwległej ścianie. Nie znam...

Obudziłem się i spojrzałem przed siebie, przez okrągły bulaj. Wszędzie było ciemno.
Nie powinienem się dziwić, byliśmy przecież gdzieś pośrodku kosmosu.
Wracaliśmy z wyprawy do jednej z galaktyk.. w sumie to nawet nie wiem do której.
Kapitan w kółko powtarzał jej nazwę, ale jakoś mi wyleciała.
Źle myślało mi się bez kawy. Zaczynałem nią każdy poranek.
Wszedłem do mesy i zacząłem szukać mojego kubka.
Nie mogłem sobie przypomnieć, gdzie go zostawiłem. Chodziłem i zaglądałem do każdego zakamarka, aż w końcu go dostrzegłem.
Znajdował się metr przede mną, w ręku kapitana. Dowódca wydawał się zdenerwowany, a jego usta szybko się poruszały.
Skupiłem się i dobiegły mnie jego słowa:
- ".. a twój mózg to jakaś czarna dziura, otchłań bez dna! Głęboka próżnia!
Nic się tam nie dzieje, zero interakcji między neuronami, każda informacja przepada bez echa!"
Zainteresowany, rozejrzałem się wokół, szukając osoby, do której mówił. Ku mojemu zdziwieniu, nie dostrzegłem nikogo.
- "Boże, John, ty wiesz w ogóle gdzie my jesteśmy i co ty tutaj robisz?"
Dziwny sposób rozpoczynania konwersacji, pomyślałem.
- "No w mesie, po kawę przyszedłem." - odpowiedziałem, zgodnie z prawdą.
- "To nie jest żadna kawa, tylko preparat konserwujący.. Nie masz tego pić, tylko wstrzykiwać to do zebranych próbek.
Bez tego nie wytrzymają transportu, a wtedy cała wyprawa na marne! Co z ciebie za biolog, ile razy mam ci to powtarzać?" - spojrzał na mnie badawczo.
Chyba przeczuwał, że kłamałem w CV..

Obudziłem się i spojrzałem przed siebie, przez okrągły bulaj. Wszędzie było ciemno.
Nie powinienem się dziwić, byliśmy przecież gdzieś pośrodku kosmosu.
Wracaliśmy z wyprawy do jednej z galaktyk.. w sumie to nawet nie wiem do której.
Kapitan w kółko powtarzał jej nazwę, ale jakoś mi wyleciała.
Źle myślało mi się bez kawy. Zaczynałem nią każdy poranek.
Wszedłem do mesy i...

Zanim przystąpię do opisania celu wyprawy statku badawczego, którego jestem głównym przewodniczącym, powiem kilka słów o samej idei powstania. Nazywamy się MÓZGOŚWIDRY i jesteśmy badaczami sfer życia mózgowego różnych istot stąpających po tym skomplikowanym świecie nazywanym: Ziemią. Odwiedzamy naszym statkiem; czyt. Samochodem typu hatchback marki cinquecento różne miejsca na Ziemi, w celu dokonania poprzez krótki wywiad, analizy i ogólnego wyświdrowania niedoborów w człowieczym bycie, bądź ich zaprzeczenia.

Dzień 1: Wyprawa do miejskiej biblioteki
Rozglądamy się w celu znalezienia obiektu do naszych badań. Jest! Młoda dziewczyna…
- Ciężko się zdecydować, prawda ;)?
- Oczywiście… sama najbardziej uwielbiam zagłębiać się w antologię tekstów filozoficznych, ale nie gardzę również beletrystyką, aczkolwiek po krótkim namyśle stwierdzam w pełni mojego umysłowego przekonania, że wszystko z podtekstem egzystencjonalnym powinno przypaść do gustu(….)Polecam się na przyszłość.
Diagnoza: niedoborów mózgowych brak.

Dzień 1- 4 godziny później: Wyprawa na miejską dyskotekę
Nie musimy się rozglądać, bo obiekty same zataczająco na nas wpadają. Jest! Młoda dziewczyna…
- Fajna muzyka, prawda?
-eeeeeeeee noooooo
Diagnoza wstępna: nieśmiałość
- a jaki jest Twój ulubiony zespół?
-eeeeee umc umc umc
Diagnoza końcowa: GŁĘBOKA PRÓŻNIA

Zanim przystąpię do opisania celu wyprawy statku badawczego, którego jestem głównym przewodniczącym, powiem kilka słów o samej idei powstania. Nazywamy się MÓZGOŚWIDRY i jesteśmy badaczami sfer życia mózgowego różnych istot stąpających po tym skomplikowanym świecie nazywanym: Ziemią. Odwiedzamy naszym statkiem; czyt. Samochodem typu hatchback marki cinquecento różne miejsca...