Najbardziej problematyczne nazwiska, które usłyszałam, były to oczywiście te ze szkolnych lat. Najwięcej problemów sprawiały te z podwójnymi literami np. Gattner, Hippmann oraz te popularne, ale trochę zmienione np. Owczarczak zawsze był mylony z Owczarzak.

Najbardziej problematyczne nazwiska, które usłyszałam, były to oczywiście te ze szkolnych lat. Najwięcej problemów sprawiały te z podwójnymi literami np. Gattner, Hippmann oraz te popularne, ale trochę zmienione np. Owczarczak zawsze był mylony z Owczarzak.

Mam na imię Jagoda - stąd pseudonim który mam na tej stronie:)
Uwielbiam swoje imię i nigdy nie chciałabym nazywać się inaczej. Kiedy byłam mała myślałam, że to imię jak każde inne ale z czasem jak dorastałam, ludzie których poznawałam uświadamiali mi jakie jest ono niezwykłe i oryginalne.
Wymyśliła je moja mama (a tato zgodził się baz szemrania) która naoglądała się popularnego serialu " Czterdziestolatek ". A jak jeszcze usłyszała, że ktoś tak ochrzcił dziecko to już przepadło - następna córka będzie Jagoda.
Jest pewna historia którą znam z opowiadań babci i chrzestnego. Otóż kiedy się urodziłam babcia z tatą udali się do księdza proboszcza ustalić datę chrztu. Ksiądz - dobrze ale kiedy usłyszał imię to zbladł i powiedział, że on mnie nie ochrzci bo tu cytuję " Jagoda to nie jest imię ". Tato musiał wtedy ostro interweniować w zakrystii i na szczęście jakoś księdza przekonał. (Może udobruchało go to, że na drugie mam Maria :)Przy rodzinnych spotkaniach mój chrzestny zawsze się z tego śmieję i dodaję, że już podczas chrztu wodą przed tą formułką " Ja Ciebie chrzczę.." ksiądz nie mógł się powstrzymać i powiedział (po cichu): "Jagoda, co to za imię??"

Jak już powiedziałam bardzo lubię swoje imię ale nie zliczę sytuacji kiedy komuś się przedstawiałam a ten ktoś nie mógł uwierzyć, że ja tak się nazywam, dopiero kiedy pokazywałam dowód - wierzyli :)

Mam na imię Jagoda - stąd pseudonim który mam na tej stronie:)
Uwielbiam swoje imię i nigdy nie chciałabym nazywać się inaczej. Kiedy byłam mała myślałam, że to imię jak każde inne ale z czasem jak dorastałam, ludzie których poznawałam uświadamiali mi jakie jest ono niezwykłe i oryginalne.
Wymyśliła je moja mama (a tato zgodził się baz szemrania) która naoglądała się...

Mam koleżankę, która ma na imię Sylwestra. Dla większości jest Sylwią i sądzę, że część osób nawet nie zna jej prawdziwego imienia.
Znam Wieńczysława. Na początku nie wiedziałam, jak się do niego zwracać, lecz on sam życzył sobie po prostu "Winek".
Znam Leszka, ale wiem, że to nie jest jego imię i tym kryje jakieś inne. Nie dociekałam prawdziwego, bo i po co?
Spotkałam się z nazwiskiem "Tuman" i nie wiem, czemu ktoś go sobie nie zmienił. Rozumiem, że dorosłemu to i tak już wszystko jedno, ale mężczyzna miał małego synka, któremu może być ciężko z takim nazwiskiem.
Znam dwie osoby, niezadowolone ze swojego imienia i przedstawiające się inaczej. Jednym z tych imion jest Wiesława, a drugim Seweryn. Zamiast tego przedstawiają się jednymi z najbardziej popularnych imion.
Pośrednio spotkałam się z imionami takimi jak Ismena i Vanessa, ale widzę, że te ostatnio zyskały na popularności.
Wszystkie wymienione tu osoby wspominam jako bardzo miłe i uczynne. Nie spotkałam się z sytuacją, by któraś z nich miała jakieś problemy w związku z imieniem.
Jednak najbardziej nietypowe imię, z jakim się spotkałam, posiadała pewna pani, pracująca w jednej z firm, w których miałam dawno temu praktyki szkolne. Pani miała na imię Anuncjata. To imię najbardziej zapadło mi w pamięć, może dlatego że spotkałam się z nim tylko raz w życiu.

Mam koleżankę, która ma na imię Sylwestra. Dla większości jest Sylwią i sądzę, że część osób nawet nie zna jej prawdziwego imienia.
Znam Wieńczysława. Na początku nie wiedziałam, jak się do niego zwracać, lecz on sam życzył sobie po prostu "Winek".
Znam Leszka, ale wiem, że to nie jest jego imię i tym kryje jakieś inne. Nie dociekałam prawdziwego, bo i po co?
Spotkałam się...

Pozwólcie,że przedstawię dwie historie :)

Najbardziej intrygujący jest dla mnie przypadek mojej ciotki. Od zawsze znałam ją jako Annę. Jakie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że tak na prawdę ma na imię Henryka! Gdy mój dziadek szedł rejestrować narodziny córki zwyczajnie zapomniał, jak miał ją nazwać. Dzień wcześniej zabalował i jakoś wszystko mu uleciało. Pani w urzędzie wyskoczyła więc z cudownym pomysłem. Zapytała dziadka, jak ma na imię jego żona, po czym zaproponowała, że córkę też tak nazwie. Dziadek na kacu, zmęczony, za nim kolejka, więc się zgodził. W domu babcia zrobiła mu niezłą awanturę, ale nikomu nie chciało się nic zmieniać i ganiać z papierami, więc została Henryka. Ciotka szczerze nienawidziła swojego imienia i już jako kilkulatka kazała mówić do siebie Ania. Teraz utrzymuje, że na nagrobku chce mieć po śmierci wyryte swoje wybrane imię, a jeśli ktokolwiek wyryje tam Henrykę, to będzie go nawiedzać zza grobu.

Drugi przypadek dotyczy mojej koleżanki Marysi, której jako nazwisko trafiło się imię męskie - Artur. W szkole wiadomo, dzieciaki wołały po nazwisku już od pierwszej klasy, więc Maryśka zawsze była Arturem lub Artkiem. Najweselej było jednak przy zamawianiu czegokolwiek do domu. Z tego, co słyszałam normą były słowa "przesyłka do PANA Marii" - co z tego, że w drzwiach stanęła kobieta. Przesyłka i tak w 70% przypadków była do pana ;) Możecie sobie wyobrazić jej szczęście, gdy po ślubie mogła zmienić sobie nazwisko na standardową panią Kowalską.

Pozwólcie,że przedstawię dwie historie :)

Najbardziej intrygujący jest dla mnie przypadek mojej ciotki. Od zawsze znałam ją jako Annę. Jakie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że tak na prawdę ma na imię Henryka! Gdy mój dziadek szedł rejestrować narodziny córki zwyczajnie zapomniał, jak miał ją nazwać. Dzień wcześniej zabalował i jakoś wszystko mu uleciało. Pani w...

Bohaterka książki to moja imienniczka. Kinga to zdrobnienie od Kundegundy. Dowiedziałam się o tym, będąc już w gimnazjum. To właśnie wtedy zaczęły się pierwsze docinki w moją stronę ze względu na 'Kunegundę'.
I wiecie co? Nie wstydziłam się tego, nie rozpaczałam z tego powodu, ani nie płakałam. Byłam dumna, odpowiadając na zaczepki słowami :'Ja jestem jedyną Kundegundą w szkole, a nawet w okolicy. A Ty jesteś tylko jednym z wielu Tomków czy Patryków w klasie; jesteś kolejną Asią lub Marysią na tym piętrze szkoły.'

Moje imię jest ciekawe, nietuzinkowe i dość rzadko spotykane w tej formie. Do dziś dnia potrafię przedstawić się nie jako Kinga, lecz Kunegunda, patrząc na zdziwione miny innych. I jest mi z tym dobrze.

Bohaterka książki to moja imienniczka. Kinga to zdrobnienie od Kundegundy. Dowiedziałam się o tym, będąc już w gimnazjum. To właśnie wtedy zaczęły się pierwsze docinki w moją stronę ze względu na 'Kunegundę'.
I wiecie co? Nie wstydziłam się tego, nie rozpaczałam z tego powodu, ani nie płakałam. Byłam dumna, odpowiadając na zaczepki słowami :'Ja jestem jedyną Kundegundą w...

Moim prawdziwym imieniem jest... Konstancja. Przy przedstawianiu raz mi się zdarzyło, że chłopak sprawdzał w google, czy takie imię na pewno istnieje czy go tylko wkręcam. Znajomi z reguły wołają na mnie Kosta, Kostek, Kościa. I pomimo, że bardzo lubię moje imię, to te pseudonimy zupełnie mi nie przeszkadzają. A na bierzmowanie (tak jak moją mamę przy chrzcie) poniosła mnie wyobraźnia i na trzecie mam Narcyza.

Moim prawdziwym imieniem jest... Konstancja. Przy przedstawianiu raz mi się zdarzyło, że chłopak sprawdzał w google, czy takie imię na pewno istnieje czy go tylko wkręcam. Znajomi z reguły wołają na mnie Kosta, Kostek, Kościa. I pomimo, że bardzo lubię moje imię, to te pseudonimy zupełnie mi nie przeszkadzają. A na bierzmowanie (tak jak moją mamę przy chrzcie) poniosła mnie...

Mam na imie Jadwiga niby zwyczajne imie ale nawet z niego mozna sie posmiac. W szkole podstawowej nie mialam z nim problemow wszyscy mowili do mnie Jadzia albo Jagódka."Klopoty" zaczeły sie w szkole sredniej.Kolezanki wolaly "Jadzka przynies piwo" tekst z pewnego serialu albo "Jadzka pomoc Ci".Gdy poznawalam nowych chlopcow i przedstawialam sie Jadwiga odzew byl" O krolowa sie znalazła" Gdy mowiłam Jagoda to w odpowiedzi slyszalam "A czemu nie wisnia albo czeresnia. Moj siostrzeniac jak byl maly mowil do mnie ciocia Jadziunia,szfagier to podlapal i do dzis mowi do mnie Dziunia.Moi znajomi to np.Oliwia jest"Bambino" ,Józef to Stalin.Kolejny kolega ma na imie Jaroslaw a na nazwisko Marek to mowia na niego Jarmarek.W szkole mialam tez kolegów:Tomasz Boligłowa to byl Apap,Tadeusz Śmietana byl Siadle mleko a Bubel Marcin byl Podróba.Kolezanki zas Joanna została "Jojanek",Elżbieta Pała awansowała na "Szóstka plus",Marcin Hajnosz - Hajnotu a Małgorzata Pipa -Szparka.W tym wszystkim zabawne jest to,ze przezwiska smiesza tylko tych ktorzy je wymyslaja.

Mam na imie Jadwiga niby zwyczajne imie ale nawet z niego mozna sie posmiac. W szkole podstawowej nie mialam z nim problemow wszyscy mowili do mnie Jadzia albo Jagódka."Klopoty" zaczeły sie w szkole sredniej.Kolezanki wolaly "Jadzka przynies piwo" tekst z pewnego serialu albo "Jadzka pomoc Ci".Gdy poznawalam nowych chlopcow i przedstawialam sie Jadwiga odzew byl" O krolowa...

Było to w szkole podstawowej mieliśmy kolegę o imieniu Anzelm.Prawie nikt nie umiał wymawiać tego imienia więc nazywaliśmy go Am co jeszcze śmieszniej brzmiało.

Było to w szkole podstawowej mieliśmy kolegę o imieniu Anzelm.Prawie nikt nie umiał wymawiać tego imienia więc nazywaliśmy go Am co jeszcze śmieszniej brzmiało.

Oryginalne imię miała moja Babcia, mama mojej Mamy - Anatolia (zdrobniale: Tola)i moja Mama - Tomira (mówiono do niej Mirka, ale też przekręcano imię na Mirosława). Moja mama zawsze powtarzała, że dziecku trzeba dać NORMALNE imię, żeby się nie wstydziło. Niestety, babcia "zaszalała". Może dlatego, że Tomir w rodzinie było 2, a jedna z nich od serca. Ja natomiast bardzo wstydziłam się nazwiska: Skory. Uważałam, że tak może nazywać się tylko chłopak i w szkole podstawowej figurowałam jako Skora. W ostatniej klasie musiałam sprawę nazwiska "wyprostować", aby na świadectwie była taka sama forma, jaka była w dokumentach, np. chrztu. Po wakacjach figurowałam już pod faktycznym pod właściwą formą. Niestety, przez jakiś czas musiałam każdemu nauczycielowi tłumaczyć dlaczego teraz piszę się Skory a nie Skora. A potem poznałam wiadomości gramatyczne na temat nazwisk zakończonych na -y. I już się nie wstydziłam. Ba, byłam nawet dumna, że się wyróżniam. :)

Oryginalne imię miała moja Babcia, mama mojej Mamy - Anatolia (zdrobniale: Tola)i moja Mama - Tomira (mówiono do niej Mirka, ale też przekręcano imię na Mirosława). Moja mama zawsze powtarzała, że dziecku trzeba dać NORMALNE imię, żeby się nie wstydziło. Niestety, babcia "zaszalała". Może dlatego, że Tomir w rodzinie było 2, a jedna z nich od serca. Ja natomiast bardzo...