Wracałam do domu z imprezy. Byłam zmęczona, a alkohol nieco przytępił moje zmysły. Postanowiłam wrócić przez park - to o wiele krótsza droga, lecz nieco złowroga. Gęste drzewa sprawiały, że docierało do mnie bardzo mało światła. Były tu latarnie, jednak albo dawały bardzo mało światła, albo migały, co nadawało temu parkowi jeszcze bardziej złowróżbnego charakteru...
Będąc w połowie drogi usłyszałam szelest liści. Spojrzałam w kierunku, z którego doszedł do mnie dźwięk, lecz niestety nic nie zauważyłam. Ale poczułam go... Poczułam jego wzrok... "To tylko moja wyobraźnia" - zachichotałam nerwowo. Co ja sobie wyobrażałam, że wybrałam tę drogę?! Usłyszałam trzask łamanej gałęzi. Przyspieszyłam kroku. Słyszałam kiedyś o dziewczynach, które ginęły w tym parku... - ale to tylko durne historyjki! A jeśli nie? Po mojej lewej mignęła mi niewyraźna sylwetka. Zaczęłam wpadać w panikę... Zmrużyłam oczy i starałam się dostrzec, co czai się wokół mnie... Powoli uspokajałam oddech - nic tu nie ma, nic nie słychać, nic nie widać... Ale to uczucie bycia obserwowanym nie chciało odejść...
- "Widzę cię..." - jego szept sprawił, że włosy stanęły mi dęba... Krzyknęłam i zaczęłam biec...

Wracałam do domu z imprezy. Byłam zmęczona, a alkohol nieco przytępił moje zmysły. Postanowiłam wrócić przez park - to o wiele krótsza droga, lecz nieco złowroga. Gęste drzewa sprawiały, że docierało do mnie bardzo mało światła. Były tu latarnie, jednak albo dawały bardzo mało światła, albo migały, co nadawało temu parkowi jeszcze bardziej złowróżbnego charakteru...
Będąc w...

Wracam z zajęć. Jest zimno, ciemno i późno.
Powoli zmierzam w kierunku domu, do którego zostało mi jakieś 12 minut. Na ulicach prawie w ogóle nie ma ludzi, a jeśli już są, to po kilku głębszych. W takich momentach bardzo chciałabym wtopić się w tłum, ale jak na złość, wychodząc z domu, założyłam jaskrawą spódniczkę. Odwracam się - teren czysty, chwila ulgi i przed siebie. Idę słabo oświetloną drogą, po drugiej stronie jakaś grupka mężczyzn, coś do mnie mówią, śmieją się, pokazują, machają, mi robi się gorąco, a po plecach spływa dreszcz przerażenia. Cały czas mówię sobie w myślach: wyprostuj się, wyglądaj na pewną siebie, nie szukaj zaczepki, odpowiadaj tylko wtedy, jeśli o coś cię zapytają i najważniejsze - bądź cały czas czujna. Obejrzałam się przez ramię, minęli mnie, spojrzałam jeszcze w prawą stronę i zobaczyłam kilku znajomych - od razu lepiej.
Chwilowy spokój, zostało mi tylko kilka ulic... Mijam sklepy, czuję na sobie czyjś wzrok, odwracam się - nie ma nikogo. Przechodzę koło kościoła, znowu to samo. Staram się nie panikować, ale zaczyna mi być duszno. Jestem bardzo poddenerwowana, jakby moja intuicja krzyczała:" Nie powinnaś tu być!". Nagle, usłyszałam hałas, nie zdążyłam się nawet odwrócić, kiedy usłyszałam męski głos i krótkie: "Widzę Cię"...

Wracam z zajęć. Jest zimno, ciemno i późno.
Powoli zmierzam w kierunku domu, do którego zostało mi jakieś 12 minut. Na ulicach prawie w ogóle nie ma ludzi, a jeśli już są, to po kilku głębszych. W takich momentach bardzo chciałabym wtopić się w tłum, ale jak na złość, wychodząc z domu, założyłam jaskrawą spódniczkę. Odwracam się - teren czysty, chwila ulgi i przed siebie....

Był wieczór. Jako, że była wtedy zima to na dworze było już ciemno. Wracałam sama od koleżanki na piechotę, bo nie miałam aż tak daleko do domu. Ciągle odwracałam się za siebie, bo chociaż wmawiałam sobie, że przecież się nie boję to jednak czułam lekki niepokój. Sama na ulicy, wokół tylko drzewa, a domy oddalone od siebie. Jak tylko usłyszałam jakiś szmer to od razu serce zaczynało bić szybciej, a mój lęk się pogłębiał. Dźwięk dzwoniącego telefonu w tej ciszy był przerażający. Nie patrząc nawet kto dzwoni, odebrałam. Usłyszałam słowa ''Widzę Cię''. Na początku spanikowałam jeszcze bardziej, zaczęłam się rozglądać za osobą, która mnie widzi i w dodatku do mnie dzwoni. Wtedy dopiero spojrzałam na wyświetlacz i zrozumiałam, że dzwoniła moja koleżanka, która mieszka niedaleko mnie i obiecała, że po mnie kawałek wyjdzie. Z tego niepokoju, który towarzyszył mi przez całą drogę, wmówiłam sobie różne rzeczy i nie od razu zrozumiałam, że to był telefon od niej. Strach czasem zmienia nasze spostrzeżenia i reakcje, sama tego wtedy doświadczyłam.

Był wieczór. Jako, że była wtedy zima to na dworze było już ciemno. Wracałam sama od koleżanki na piechotę, bo nie miałam aż tak daleko do domu. Ciągle odwracałam się za siebie, bo chociaż wmawiałam sobie, że przecież się nie boję to jednak czułam lekki niepokój. Sama na ulicy, wokół tylko drzewa, a domy oddalone od siebie. Jak tylko usłyszałam jakiś szmer to od razu serce...

Z dnia na dzień coraz bardziej zamykałam się w sobie. Wydawało mi się, że ogarnia mnie mrok. Od paru dni miałam wrażenie, że jestem obserwowana. Co gorsza, to uczucie, że ktoś mnie obserwuje, miałam tylko w swoim nowym mieszkaniu. Miejscu, gdzie powinnam czuć się bezpiecznie, miejscu, które powinno być moim azylem. Ze swoimi podejrzeniami nie podzieliłam się nawet ze swoimi współlokatorami, może powodem było to, że Maję i Filipa znam dopiero od trzech miesięcy i bałam się ich reakcji?
Trzy miesiące temu para studentów zorganizowała casting, na nowego współlokatora. Bardzo się ucieszyłam, kiedy to ja wygrałam. Jednak z upływem czasu moje wątpliwości i obawy narastały. Moi współlokatorzy ciągle biegali na zajęcia i rzadko się widywaliśmy. Niepokoiło mnie to, że często zamykali się w pokojach oraz to, że szeptali coś po kontach. Nogi się pode mną uginały, kiedy napotykałam wzrok Filipa, w jego spojrzeniu dostrzegałam coś niepokojącego. Przez głowę przechodziły mi najczarniejsze myśli, aż do dnia, kiedy wszystko stało się jasne...
W sobotni poranek jak co tydzień szykowałam sobie śniadanko, gdy nagle usłyszałam za swoimi plecami krzyk „Widzę cię Orzeszku, a więc to ty niszczyłeś nasze prace i podjadałeś ciasteczka”. Nie wiedząc co, się dzieje, uciekałam do pokoju. Po chwili moi współlokatorzy uwiadomili mnie, że Orzeszek to szczur ich kolegi. Okazało się, że mu uciekł i zadomowił się w naszym mieszkaniu, a moje podejrzenia były tylko wytworem wyobraźni.

Z dnia na dzień coraz bardziej zamykałam się w sobie. Wydawało mi się, że ogarnia mnie mrok. Od paru dni miałam wrażenie, że jestem obserwowana. Co gorsza, to uczucie, że ktoś mnie obserwuje, miałam tylko w swoim nowym mieszkaniu. Miejscu, gdzie powinnam czuć się bezpiecznie, miejscu, które powinno być moim azylem. Ze swoimi podejrzeniami nie podzieliłam się nawet ze swoimi...

Niestety, przez 2 lata byłam mocno prześladowana. Facet wchodził do mojej szkoły, rozmawiał o mnie z pracownikami, kiedyś nawet śledził mnie, kiedy szłam do sklepu, a ja nie miałam gdzie uciekać, bo rodzina mieszka daleko, a ja byłam w internacie. Każdego dnia strasznie się bałam...

Niestety, przez 2 lata byłam mocno prześladowana. Facet wchodził do mojej szkoły, rozmawiał o mnie z pracownikami, kiedyś nawet śledził mnie, kiedy szłam do sklepu, a ja nie miałam gdzie uciekać, bo rodzina mieszka daleko, a ja byłam w internacie. Każdego dnia strasznie się bałam...

Wyszłam z pracy, ale czułam na sobie czyjś wzrok. Czułam spojrzenia, wiedziałam że ktoś mnie obserwuje w każdej sytuacji.
Zaczęło się w od zerwania z Tomkiem. Byliśmy parą trzy lata, ale jego kochanka przysłała nagranie z ich namiętnej nocy, kiedy to był na ważnej konferencji, nie mogłam mu wybaczyć. Ból był tym większy, że ich romans trwa już trzy miesiące! Nie umiem mu wybaczyć. Jest mi ciężko, bo naprawdę go kochałam. Niestety bez wzajemności, gdyby mnie kochał nie oszukiwałby mnie tak długo.
Spakowałam Tomka rzeczy, a gdy wrócił włączyłam nagranie i powiedziałam, że nie chcę go więcej widzieć i że ma natychmiast zniknąć, bo jeśli tego nie zrobi mogę stracić nad sobą panowanie.
Próbował mnie przepraszać, ale chyba zrozumiał, że nie żartowała. Od tego dnia otrzymuje codziennie bukiety kwiatów z wyjaśnieniami i przeprosinami. Prosi o spotkanie kiedy będę już gotowa.
Nie wiem dlaczego od tego dnia mam wrażenie, że ciągle ktoś za mną chodzi, obserwuje każdy mój ruch. Tego dnia wyszłam z pracy z tym samym uczuciem i moim rowerem zmierzałam w stronę sklepu, żeby zrobić zakupy.
Wyszłam z uśmiechem na twarzy, który zniknął zaraz po tym, jak zobaczyłam mój rower! Rama byłam porysowana, a do przedniego koszyka wrzucony list: „Widzę Cię. Śledzę każdy Twój ruch. Nie pozwolę Ci zabrać Tomka. On należy do mnie, więc nie radzę Ci próbować tego zmienić!”
Zrozumiałam, że to Kaśka, jego kochanka. Od razu zadzwoniłam do Tomka, z którym umówiłam się na spotkania, aby wyjaśnić całe zajście!

Wyszłam z pracy, ale czułam na sobie czyjś wzrok. Czułam spojrzenia, wiedziałam że ktoś mnie obserwuje w każdej sytuacji.
Zaczęło się w od zerwania z Tomkiem. Byliśmy parą trzy lata, ale jego kochanka przysłała nagranie z ich namiętnej nocy, kiedy to był na ważnej konferencji, nie mogłam mu wybaczyć. Ból był tym większy, że ich romans trwa już trzy miesiące! Nie umiem mu...

Dlaczego nazywasz mnie prześladowcą? Przecież nie zrobię Ci krzywdy. Nigdy nie wtargnąłem w Twoje życie natarczywie ani nie musiałem szukać informacji o Tobie.
Ja bardzo dużo widzę, wiesz? Sama mi na to pozwalasz.
Przecież nic dziwnego w tym, że ostatnio jadłem śniadanie w tej samej kawiarni. Czytamy te same książki, oglądamy te same filmy, czasem nawet na tej samej sali kinowej. To przypadek, że stałem obok Ciebie w kolejce po drinka w sobotę w klubie a w niedziele niechcący wpadłem na Ciebie w supermarkecie. Czasem przypadkowo stoję pod Twoim oknem albo pod pracą ale przecież sama tego chciałaś! Sama mnie tutaj zapraszasz. Dlaczego więc się mnie boisz? Mówisz mi codziennie o sobie tak dużo. Czuję jakbyśmy znali się od lat. Wiem jak wygląda Twoje mieszkanie, moje powoli zaczyna wyglądać tak samo ale ciągle brakuje mi też dużej białej lampy koło łóżka.
Nie bój się mnie.
Widzę Cię. Widzę tak często jak tylko chcę, ale nigdy nie jestem zbyt blisko. Gdybyś tylko częściej pokazywała swoje życie na instagramie, facebooku... może wtedy bylibyśmy już razem. Proszę rób to częściej. Nie chce byś Twoim obserwatorem, chce być częścią Twojego życia.
Daj mi tylko znak, proszę.

Dlaczego nazywasz mnie prześladowcą? Przecież nie zrobię Ci krzywdy. Nigdy nie wtargnąłem w Twoje życie natarczywie ani nie musiałem szukać informacji o Tobie.
Ja bardzo dużo widzę, wiesz? Sama mi na to pozwalasz.
Przecież nic dziwnego w tym, że ostatnio jadłem śniadanie w tej samej kawiarni. Czytamy te same książki, oglądamy te same filmy, czasem nawet na tej samej sali...

Mam coś takiego, że jeśli śpię i ktoś na mnie patrzy budzę się.
Środa wieczór, pogoda paskudna. Mój chłopak będzie dopiero późną nocą. Zazwyczaj czkam, ale dziś padam to pewnie przez pogodę. Jest 22:30 dotąd dotrwałam, wiem że On będzie koło 2. Trudno idę spać, pewnie jak przyjedzie obudzi mnie stukot pazurków naszego pieska, przecież Pan wróci :D. Zasnęłam, smacznie sobie śpiąc nagle poczułam spojrzenie na sobie i od razu otworzyłam oczy, byłam odwrócona do ściany, więc po prostu powiedziałam "Cześć kochanie", ale nie usłyszałam odpowiedzi. Odwróciłam się, zapaliłam światło i zdałam sobie sprawę, że nikogo nie ma. Najgorsze było to, że mój pies patrzył w sumie ścianę i merdał ogonem. Znacie tą teorie, że psy widzą duszę? Jestem prawie pewna, że ktoś tam był. Myślę, że to była dobra dusza, bo przecież mój pies się cieszył. Od tego dziwnego doświadczenia zawsze czekam na mojego ukochanego, bo gdy zasypiam koło niego czuję się bezpiecznie.

Mam coś takiego, że jeśli śpię i ktoś na mnie patrzy budzę się.
Środa wieczór, pogoda paskudna. Mój chłopak będzie dopiero późną nocą. Zazwyczaj czkam, ale dziś padam to pewnie przez pogodę. Jest 22:30 dotąd dotrwałam, wiem że On będzie koło 2. Trudno idę spać, pewnie jak przyjedzie obudzi mnie stukot pazurków naszego pieska, przecież Pan wróci :D. Zasnęłam, smacznie sobie...

Jestem więźniem własnego domu.
Gdzie nie pójdę czuję na sobie Jego wzrok.
Nie ma miejsca gdzie mogłabym się schować.
Nie raz próbowałam uciec od Niego; na próżno. Wszędzie mnie znajdzie, zawsze wie gdzie jestem. Nie potrafię się od Niego uwolnić.
Któregoś razu odważyłam się. Udało mi się uprosić Go o wyjście na zakupy, pilnie potrzebowałam podpasek. Taka drobnostka, a taka niezbędna. W markecie chciałam poprosić o pomoc kogokolwiek, ale nawet nie zdążyłam otworzyć ust, a już dostałam sms: "Nawet nie próbuj. WIDZĘ CIĘ."
Wtedy straciłam nadzieję na ratunek.
Mój mąż jest brutalnym sadystą.
A ja nie potrafię sobie pomóc...

Jestem więźniem własnego domu.
Gdzie nie pójdę czuję na sobie Jego wzrok.
Nie ma miejsca gdzie mogłabym się schować.
Nie raz próbowałam uciec od Niego; na próżno. Wszędzie mnie znajdzie, zawsze wie gdzie jestem. Nie potrafię się od Niego uwolnić.
Któregoś razu odważyłam się. Udało mi się uprosić Go o wyjście na zakupy, pilnie potrzebowałam podpasek. Taka drobnostka, a...

Ja mam odwrotnie. Żadnego wrażenia, że jestem obserwowany. Po prostu pełen luz. A jednak. Można być poddanym permanentnej inwigilacji nic o tym nie wiedząc. Niestety, dowiaduję się o tym w najmniej spodziewanym momencie i w najmniej przyjemny sposób:
- Co to za blond włos na sweterku?
- Co zrobiłeś dziś dla domu?
- Znowu piłeś piwo!
- Miałeś wrócić z pracy prosto do domu!
Codziennie, choć wydaje się, że nikt nie patrzy, baczny Obserwator daje znać: "Widzę Cię!"

Ja mam odwrotnie. Żadnego wrażenia, że jestem obserwowany. Po prostu pełen luz. A jednak. Można być poddanym permanentnej inwigilacji nic o tym nie wiedząc. Niestety, dowiaduję się o tym w najmniej spodziewanym momencie i w najmniej przyjemny sposób:
- Co to za blond włos na sweterku?
- Co zrobiłeś dziś dla domu?
- Znowu piłeś piwo!
- Miałeś wrócić z pracy prosto do domu!
...