Znów przeszywa mnie dreszcz.
Ktoś mnie obserwuje.
Boję się.
Obracam się. Widzę tłum ludzi, jednak nikt nie zwraca na mnie uwagi. Każdy podąża w swoim kierunku. Dźwięki kroków, rozmowy, płacz dzieci… wszystko miesza się. Powstaje szum, który mnie przytłacza. Padam na kolana, ściskając dłońmi głowę na przepełnionej stacji metra.
-Wszystko w porządku, dziecko?-mówi jakaś starsza kobieta, wyciągając dłoń w moim kierunku.
Chcę ją złapać, ale wtedy słyszę:
-WIDZĘ CIĘ
To było jak podmuch wiatru, tuż za mną cichy szept, ale przeszył całe moje ciało.
Kobieta przygląda mi się dalej z przyklejonym sztucznym uśmiechem na twarzy. Wstaje i uciekam jak najdalej od niej, od JEGO szeptu i oczu.
Wybiegam ze stacji, przedzieram się przez bezosobową masę ludzi. BOJĘ SIĘ. Nie mam gdzie uciec. ON zawsze mnie znajdzie.
Pójdę na policję. Zgłoszę, że ktoś mnie prześladuje. Powinni mi zapewnić ochronę, prawda?
…
-Wy nic nie rozumiecie! Ja nie oszalałam. ON mnie prześladuje.
-Spokojnie dziecko, wszystko będzie dobrze.
Czuję ukucie w ramieniu i za chwilę wszystko się rozmywa.
…
Budzę się zdezorientowana. Nie wiem gdzie jestem. Próbuje wstać, ale nie mogę. Zostałam przypięta pasami do łóżka.
Nic nie mogę zrobić.
Leżę i wpatruje się w jarzącą się nade mną świetlówkę, a do oczu napływają mi łzy.
Otwierają się drzwi.
-Widzę, że już się obudziłaś. Jak się czujesz?
Milczę. Wiem, że nawet jeśli opowiem jej moją historię ona mi nie uwierzy.
-Nie martw się, niedługo przyjedzie tu twój doktor.
…
-Mówiłem, ode mnie nie możesz uciec- ON

Znów przeszywa mnie dreszcz.
Ktoś mnie obserwuje.
Boję się.
Obracam się. Widzę tłum ludzi, jednak nikt nie zwraca na mnie uwagi. Każdy podąża w swoim kierunku. Dźwięki kroków, rozmowy, płacz dzieci… wszystko miesza się. Powstaje szum, który mnie przytłacza. Padam na kolana, ściskając dłońmi głowę na przepełnionej stacji metra.
-Wszystko w porządku, dziecko?-mówi jakaś...

Szybko przeszłam na drugą stronę ulicy. Było już bardzo późno. Dookoła ciemno, nikogo nie widać, a jednak podejrzewam, że ktoś mnie obserwuje. Czuję czyjś wzrok na mnie. Odwracam się, ale nikogo nie widzę. Jednak to uczucie mnie nie opuszcza. Może czai się w krzakach? Nie, nie będę sprawdzać. Przyspieszam kroku. Co zrobię, gdy wyskoczy przede mną, złapie za rękę i pociągnie za sobą? Jestem zbyt słaba, nie obronię się. Czuję, że oblewa mnie fala potu. Jeszcze tylko trochę, zaraz zobaczę znajomy budynek. Na ulicy nie ma żywej duszy. Idę dalej przestraszona. Lampy pogasły. Problem w tym, że czuję się nadal dziwnie. Jakby mnie ktoś nieustannie obserwował... To uczucie staje się bardziej nachalne. Wydaje mi się, że kątem oka widzę jakby czyjeś kontury... Znowu się odwracam, ale kompletnie nic nie ma... Jeszcze tylko parę kroków. Jestem przed drzwiami wejściowymi. O cholera, znowu poszła żarówka! Wyciągam telefon, by oświetlić sobie domofon. Nagle dostrzegam SMS: Widzę cię, zaraz ci otworzę. Słyszę, jak po schodach zbiega mój brat. Uff, jestem bezpieczna.

Szybko przeszłam na drugą stronę ulicy. Było już bardzo późno. Dookoła ciemno, nikogo nie widać, a jednak podejrzewam, że ktoś mnie obserwuje. Czuję czyjś wzrok na mnie. Odwracam się, ale nikogo nie widzę. Jednak to uczucie mnie nie opuszcza. Może czai się w krzakach? Nie, nie będę sprawdzać. Przyspieszam kroku. Co zrobię, gdy wyskoczy przede mną, złapie za rękę i pociągnie...

Późnym wieczorem mało kto tu zaglądał, więc alejka była pusta. Przyspieszyłem kroku, byłem pewny że ktoś obserwuje mnie z ukrycia. Wtedy też go zobaczyłem. Znajoma twarz wpatrywała się we mnie pustym wzrokiem. Chciałem powiedzieć „cześć”, ale i tak by mi nie odpowiedział, z brzucha Roberta ziała dziesięciocentymetrowa dziura. Dźwięk tłuczonej butelki i głośne przekleństwa wyrwały mnie z chwilowego zamyślenia. Kilka kroków i byłem na miejscu. Czas pędził nieubłaganie. Ignorując jak tylko się dało wlepione we mnie oko kamery, przystąpiłem do działania. Nie miałem wyboru!

Tymczasem piętnaście metrów dalej w pokoju monitoringu marketu:

-No Heniu, za pięć minut zamykamy!
-Szkoda mi tego baneru z Robertem Lewandowskim, no jak żywy! Miałem go zabrać dla moich synów...
-A no nieźle ktoś go przedziurawił, szkoda... To co jeszcze jeden zakład?
-Dobrze. Stawiam, że ten koleś przy półce z pieczywem weźmie niekrojony!
-Zakład stoi!
-Przegrasz Edziu! Krojony chlebek już wykupiony! Koleś nie ma wyboru!

Późnym wieczorem mało kto tu zaglądał, więc alejka była pusta. Przyspieszyłem kroku, byłem pewny że ktoś obserwuje mnie z ukrycia. Wtedy też go zobaczyłem. Znajoma twarz wpatrywała się we mnie pustym wzrokiem. Chciałem powiedzieć „cześć”, ale i tak by mi nie odpowiedział, z brzucha Roberta ziała dziesięciocentymetrowa dziura. Dźwięk tłuczonej butelki i głośne przekleństwa ...

Widzę cię... – usłyszałam. Od razu się poderwałam, przy okazji bez wdzięku uderzając głową w półkę nad łóżkiem. Chwilę mi zajęło uświadomienie sobie, że to był tylko sen. Ten dzień nie zapowiadał się dobrze.

Na początku szłam. Z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej ciążyła mi jednak świadomość, że czas nie działa na moją korzyść. Stopniowo przyspieszałam, by w końcu zacząć biec.
Biegłam, nie wiedząc, dokąd biegnę, szukając jakiegoś miejsca, w którym mogłabym się schować. Miejsca, w którym on by mnie nie znalazł. Zegar tykał. Gorączkowo rozglądałam się na boki, jednocześnie próbując nasłuchiwać. Miałam wrażenie, że on jest o krok przede mną, że nieważne, co zrobię – nie ukryję się przed nim. Musiałam jednak podjąć jakąś decyzję. „Najciemniej pod latarnią” nie wchodziło w grę, był na to za sprytny. I kiedy już postanowiłam zaufać fragmentowi dawnego muru, usłyszałam go. Blisko. Rozpaczliwie rzuciłam się przed siebie, byle dalej. Po chwili zdałam sobie jednak sprawę, że nie mogę dłużej biec. Nie, jeśli nie chcę, by mnie usłyszał. W panice wpadłam między drzewa i nieporadnie wspięłam się na to, które miało najwięcej gałęzi. Nie pozostawało mi nic innego, jak zaszyć się w koronie i… czekać.

Już po kilkudziesięciu sekundach usłyszałam kroki. Gwizdał. Kiedy wszedł do lasku, zamarłam. Niczym skamieniała patrzyłam, jak powoli unosi głowę, a jego spojrzenie krzyżuje się z moim. Widział mnie. I, do licha, kolejny raz udowodnił, że zasługuje na miano mistrza gry w chowanego.

Widzę cię... – usłyszałam. Od razu się poderwałam, przy okazji bez wdzięku uderzając głową w półkę nad łóżkiem. Chwilę mi zajęło uświadomienie sobie, że to był tylko sen. Ten dzień nie zapowiadał się dobrze.

Na początku szłam. Z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej ciążyła mi jednak świadomość, że czas nie działa na moją korzyść. Stopniowo przyspieszałam, by w końcu...

Zeszłam po schodach do laboratorium poniżej parteru, przede mną ukazał się widok lodówek zamkniętych na klucz. „Ciekawe, co w nich trzymają...”- pomyślałam, po czym spojrzałam na probówki w statywie, które wypełniały kolorowe płyny. Nie wiedziałam właściwie, co robię, powiedziano mi tylko, że wykonuję pracę badawczą w ramach grantu na uczelni. Trochę zagubiona w celowości działania znajdowałam się w piwnicy budynku z pudełkiem pełnym lodu, w którym tkwiły tajemnicze probówki. Kazano mi je odnieść do pokoju A-10. Przez cały czas wędrowania słyszałam dźwięk poruszającej się kamery, kątem oka jednak nie umiałam jej namierzyć. Stanęłam w miejscu, ruch wydający szelest także. Zrobiłam krok naprzód i dwa w lewo. Coś zrobiło „iii.. uu...” Świetnie, pilnowali mnie. Tylko gdzie ta kamera jest? Zapukałam do A-10. Drzwi otworzyły się same, nikogo kompletnie w środku nie było. Przełknęłam ślinę, nie chciałam tam wchodzić. Zrobiłam krok do tyłu i zawróciłam. Nagle czerwone światło z rogu zamigało dwukrotnie i usłyszałam: „Wracaj! Połóż pudło na blacie, otwórz szafkę 154, weź klucz, otwórz lodówkę 112, schowaj probówki.” Przeraziłam się, lecz zrobiłam jak maszyna to, co mi nakazano. Gdy otworzyłam lodówkę i zobaczyłam jej wnętrze, zemdlałam. Leżałam w bezruchu 10 minut. Tyle mi powiedzieli ludzie, których zobaczyłam po raz pierwszy w życiu. Tak samo jak miejsce, w którym się obudziłam...

Zeszłam po schodach do laboratorium poniżej parteru, przede mną ukazał się widok lodówek zamkniętych na klucz. „Ciekawe, co w nich trzymają...”- pomyślałam, po czym spojrzałam na probówki w statywie, które wypełniały kolorowe płyny. Nie wiedziałam właściwie, co robię, powiedziano mi tylko, że wykonuję pracę badawczą w ramach grantu na uczelni. Trochę zagubiona w celowości...

Kiedy znów siedzę przed lustrem i patrzę w swoje spuchnięte i zakrwawione oczy, zdaję sobie sprawę, że to nigdy nie minie. Nigdy nie będę w stanie porzucić myśli z mojej głowy, uczucia bezsilności i strachu przed tym co spotka mnie poza ścianami mojego domu, które, przynajmniej w teorii powinno zapewniać mi bezpieczeństwo. Biorę się w garść i po raz setny w tym miesiącu powtarzam sobie : DASZ RADĘ, NIE PODDAWAJ SIĘ, TO JUŻ OSTATNI DZIEŃ. Wychodzę na zatłoczoną ulicę i ze wszystkich sił, które jeszcze pozostały w moim wątłym ciele staram się wtopić się w tłum. Być anonimowa. Nigdy nie sądziłam, że aż tak będę chciała zniknąć. Kiedy staję przed gmachem sądu zamykam oczy. Nadal nie mogę pozbyć się uczucia, że ktoś mnie obserwuje. Tył mojej głowy niespokojnie pulsuje, powodując, że moje dłonie trzęsą się jak nigdy dotąd.Czuję na sobie czyjś wzrok, mimo że resztka mojej świadomości podpowiada mi iż to niemożliwe. Zaciskam pięści i mimo rosnącej paniki postanawiam ten ostatni raz spojrzeć w oczy oprawców… Kiedy jestem już w sali modlę się o siłę. Mimo to ich twarze powodują napływ wspomnień nad którymi nie jestem w stanie zapanować.Podczas,gdy sędzia ogłasza wyrok ukradkiem odważam się zerknąć na ławę oskarżonych. Jeden z nich patrzy się wprost na mnie a jego oczy mówią „to nie koniec kochanie”. Wychodzę z budynku, którego już nigdy nie zamierzam oglądać i jedyne o czym marzę to aby uczucie strachu zniknęło z mojego ciała raz na zawsze. Wracając do domu, dzwoni mój telefon. Odbieram i słyszę głos mówiący:"Widzę Cię, tęskniłaś?” Wtedy wiem, że moje starania były bezcelowe,a przerażenie uderza we mnie ze zdwojoną siłą. Ostatnie co widzę to kawałek nieba i wtedy myślę „wolność”. Potem nie ma już nic.

Kiedy znów siedzę przed lustrem i patrzę w swoje spuchnięte i zakrwawione oczy, zdaję sobie sprawę, że to nigdy nie minie. Nigdy nie będę w stanie porzucić myśli z mojej głowy, uczucia bezsilności i strachu przed tym co spotka mnie poza ścianami mojego domu, które, przynajmniej w teorii powinno zapewniać mi bezpieczeństwo. Biorę się w garść i po raz setny w tym miesiącu...

Niejednokrotnie śledził mnie wzrok tajemniczej osoby.
Było to w pomieszczeniu, gdzie były dziecięce ozdoby.
Siedziałem na dywanie położonym na drewnianych panelach.
Podobnym do tego, który spotykamy na uroczystych apelach.
Kolorowałem spokojnie obrazki świecowymi kredkami.
Wiedziałem, że ktoś spogląda na mnie groźnie oczami.
Nie wiedziałem dlaczego, przecież nie robiłem nic złego?
Napiłem się w tych nerwach mleka zsiadłego.
Na dodatek w tle leciała relaksująca muzyka z radia.
Człowiek momentami sobie myślał: „Kurczę, no Arkadia!”
Rozglądam się dookoła i widzę tylko ludzi śpiących.
Jak kwiaty kwitnących, jak bobasy chrapiących.
Ni stąd, ni zowąd trzask, huk i zza pleców krzyk kobiety.
Jakby dostała na romans do kina bilety.
Odwracam się przerażony i widzę w oddali złe oczy.
Ta postać szybko jak w maratonie do mnie kroczy.
„Miałeś zrobić sobie drzemkę jak reszta dzieci!”
Tymi słowami odebrała mi do kolorowania chęci.
Dodała: „Pamiętaj Patryk, że ja Widzę Cię.”
Pomyślałem: „I tak nie boje się!”
W tamtym momencie miałem ochotę napić się alkoholu.
Lecz zabraniają nam tego w powiatowym przedszkolu...

Niejednokrotnie śledził mnie wzrok tajemniczej osoby.
Było to w pomieszczeniu, gdzie były dziecięce ozdoby.
Siedziałem na dywanie położonym na drewnianych panelach.
Podobnym do tego, który spotykamy na uroczystych apelach.
Kolorowałem spokojnie obrazki świecowymi kredkami.
Wiedziałem, że ktoś spogląda na mnie groźnie oczami.
Nie wiedziałem dlaczego, przecież nie robiłem nic...

Kiedy interesujesz się pewnymi specyficznymi rzeczami, mogą cię spotkać różne rzeczy. Możesz je wypierać, tłumaczyć płatającą figle wyobraźnią, próbować znaleźć zawsze racjonalne i logiczne wytłumaczenie. Ale nie możesz wiecznie uciekać przed swoimi cieniami. Musisz stawić im czoła, albo cię dopadną...
To dzieje się naprawdę. Leżę i prawie pogrążam się już we śnie, gdy nagle czuję TO. Porażająco silne uczucie obserwowania. Wbite we mnie zimne, nieruchome spojrzenie.
Nikogo wokół nie ma. Tylko ciemność, bardziej gęsta niż zwykle. Pokój, taki sam jak zwykle, a jednak dziwnie obcy. Nieprzyjemny i zimny. Temperatura spada z każdą chwilą. Przed chwilą było mi ciepło i wygodnie pod kołdrą. Teraz mimo naciągnięcia na siebie dodatkowego koca całe moje ciało drży. Nie mogę powstrzymać szczękania zębami. To uczucie jakby lodowaty chłód rozprzestrzeniał się w moim wnętrzu, paraliżując mnie i nie pozwalając oddychać.
Coś jest pośród tej ciemności. Natarczywie mnie obserwuje i czeka. Widzi mnie, jak dygoczę pod kołdrą. Widzi też moje myśli. Czuję to. Wiem to. Czuję jak wdziera się do mojego umysłu. Poznając każdą moją myśl, każde najskrytsze pragnienie, marzenia i nadzieje. A ja nie mogę nic zrobić. Tylko czekać końca tego koszmaru. Mieć nadzieję, że się zaraz skończy. Przekonywać samą siebie, że to tylko moja wyobraźnia. Nikogo tu nie ma. Nikt mnie nie obserwuje. Nie czyta mi w umyśle. To się nie dzieje. Przestań wariować. Przestań wierzyć w te głupoty. Przestań...
...uczucie obserwowania powoli zanika. Tak jakby ten, kto czaił się w ciemności, znudził się obserwowaniem mnie - a może po prostu dowiedział się wszystkiego, co chciał o mnie wiedzieć?... i odszedł. Zostawił mnie w spokoju... ale na jak długo?
To się nie działo. Oczywiście wmawiasz to sobie. Nie istnieją żadne duchy odwiedzające nas w nocy by zbierać o nas informacje. Podobnie jak nie istnieją potwory pod łóżkami. To bajki w które wierzą dzieci, żadna dorosła osoba nie wierzy w żadne nadprzyrodzone byty...
...prawda?

Kiedy interesujesz się pewnymi specyficznymi rzeczami, mogą cię spotkać różne rzeczy. Możesz je wypierać, tłumaczyć płatającą figle wyobraźnią, próbować znaleźć zawsze racjonalne i logiczne wytłumaczenie. Ale nie możesz wiecznie uciekać przed swoimi cieniami. Musisz stawić im czoła, albo cię dopadną...
To dzieje się naprawdę. Leżę i prawie pogrążam się już we śnie, gdy...

Czy mieliście kiedyś wrażenie bycia obserwowanym?
Uważam na każdy krok, mam napięty każdy mięsień. Czuję jak włoski na rękach stają mi dęba. Niby nic się nie dzieje, cisza i pustka, wirujące drobinki kurzu w powietrzu – ale coś mi podpowiada, że nie jestem sama w pokoju. Rozglądam się ostrożnie, nie poruszając głową. Czy – czy nie drgnęła tam aby firanka?
Czy ta cisza nie jest zbyt cicha...?
Cień szybko przemknął, skrzypnęła za mną delikatnie posadzka...
Moje serce dudni w klatce piersiowej. Staram się uspokoić oddech, ale przed oczami zaczynają mi tańczyć mroczki. Ktoś mnie obserwuje.
Jak drapieżca ukryty gdzieś w ciemności. Przyczajony. Gotowy do ataku.
Zawsze o krok za tobą.
Przewierca mnie wzrokiem na wylot. Czuję niemal jak skwierczy na mnie koszula.
Pot spływa mi po plecach.
Pac!
Tam! Odwracam głowę błyskawicznie, ale nie dość szybko. Oddech mi przyspiesza, słaniam się.
- Daj mi spokój, dobrze..? - pytam, próbując daremnie ukryć drżenie głosu. Brzmi jak błaganie. - Czego chcesz...?
Jest zaraz za mną, dokładnie za moimi plecami. Czuję jego obecność. Staram się ze wszystkich sił nie odwracać. Jakim cudem jest taki szybki ...? Drętwieję. Już po mnie.
Naprawdę czuć woń spalenizny.
- Miauuu!
- Aj, Misiu! - mówię, lecąc do kuchni gdzie właśnie przypaliłam rybę. - Widzę cię, widzę! Dopiero co jadłeś, daj mi żyć!
Mój kot gna za mną jak na drapieżcę przystało.
- Ach, masz! - mówię serwując mu niewielki kawałek. Znowu dałam się upolować.

Czy mieliście kiedyś wrażenie bycia obserwowanym?
Uważam na każdy krok, mam napięty każdy mięsień. Czuję jak włoski na rękach stają mi dęba. Niby nic się nie dzieje, cisza i pustka, wirujące drobinki kurzu w powietrzu – ale coś mi podpowiada, że nie jestem sama w pokoju. Rozglądam się ostrożnie, nie poruszając głową. Czy – czy nie drgnęła tam aby firanka?
Czy ta cisza nie...

Nie masz pojęcia kim jestem, chociaż widywaliśmy się codziennie. Mijałaś mnie na korytarzach biblioteki i nie zwracałaś na mnie uwagi, ale ja uważnie Cię obserwowałem. Na początku było to tylko niewinne zauroczenie tym jak się uśmiechasz i tym jak pięknie się śmiejesz, ale odkąd po raz pierwszy spojrzałaś mi w oczy i posłałaś mi ten swój uśmieszek, moje oczarowanie Twoją osobą zmieniło się w obsesję. Musiałem wiedzieć o Tobie wszystko. Zacząłem Cię wypatrywać i zdobywać o Tobie informacje. Wiem gdzie mieszkasz, gdzie mieszkają Twoi znajomi, gdzie robisz zakupy, co lubisz czytać... Wiem wszystko. Nawet to, że kochasz swojego najlepszego przyjaciela oraz to, że nigdy już go nie spotkasz, wiem, ponieważ sam o to zadbałem. Obserwowałem Cię cały czas i nie masz już przede mną żadnych tajemnic. Dlaczego chcesz gdzieś teraz dzwonić? Poświęć ten czas tylko dla mnie. Nie próbuj otworzyć tych drzwi, nie wydostaniesz się stąd. Nie płacz, nie zrobię Ci krzywdy. Pewnie zastanawiasz się skąd to wszystko wiem? Otóż ja zawsze jestem z Tobą, nawet teraz i widzę Cię.

Nie masz pojęcia kim jestem, chociaż widywaliśmy się codziennie. Mijałaś mnie na korytarzach biblioteki i nie zwracałaś na mnie uwagi, ale ja uważnie Cię obserwowałem. Na początku było to tylko niewinne zauroczenie tym jak się uśmiechasz i tym jak pięknie się śmiejesz, ale odkąd po raz pierwszy spojrzałaś mi w oczy i posłałaś mi ten swój uśmieszek, moje oczarowanie Twoją...