Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

doughnut
Annabel
mikser
Alicja
colargol

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

doughnut
Annabel
mikser
Alicja
colargol

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Ja :) w młodości utożsamiałam się z Martinem Edenem Jacka londona . Martin Eden zakochał się w kobiecie z wyższych sfer i robił wszystko aby pozyskać jej względny. Na początku swej drogi nie wiedział nawet do czego służy szczoteczka do zębów . Nauczył się bardzo wiele. Podejmował próby pisarskie bezskutecznie aż do momentu gdy jego dzieła zyskały zainteresowanie redakcji. Został on bogaty i w tedy to jego ukochana postanowiła z nim się w końcu związać . Wydawało się że ma on wszystko czego pragnął . Lecz tak naprawde według siebie nie miał nic. Cała edukacja , wszystkie trudy które podjał by zdobyć swoją ukochaną Ruth przestały mieć dla niego jakiekolwiek znaczenie . Przestały gdyż zorientował się że kobiecie nie zależy na niej lecz na ja go pieniądzach. Idealny wizerunek kobiety pęknał jak bańka mydla a bohater niestety popełnił samobójstwo. Bardzo interesująca książka napisana fantastycznym językiem wszystkim ją polecam. Dylemat może się wydawać z cyklu takich jak " Wokulski i Izabela Łęcka ale to tylko powierzchowne podopieństwo. Z tego co pamiętam Martin Eden chyba nie wiedział kim są jego rodzice ( moge się mylić gdyż książkę czytałam dawno) . Wybitne dzieło polecam :)

Ja :) w młodości utożsamiałam się z Martinem Edenem Jacka londona . Martin Eden zakochał się w kobiecie z wyższych sfer i robił wszystko aby pozyskać jej względny. Na początku swej drogi nie wiedział nawet do czego służy szczoteczka do zębów . Nauczył się bardzo wiele. Podejmował próby pisarskie bezskutecznie aż do momentu gdy jego dzieła zyskały zainteresowanie...

Energiczna, sarkastyczna dziewczyna z określonymi zasadami i hierarchią wartości. Czasem kapryśna, lecz o wielkim sercu. Jej celem życiowym nie jest wielka kariera czy sława, lecz czynienie dobra. Uśmiech to dla niej bezcenna nagroda. Czasem leniwa i nieznośna, ciągle stara się naprawiać błędy i zmieniać na lepsze. Uwielbia przenosić swoje uczucia na papier i podróżować z ulubionymi bohaterami po obcych krainach. Jest inna od wszystkich, ale wie KIM jest i jaki sens ma życie, mimo chwil zwątpienia i słabości. Bywa że gubi się w swoich niedoścignionych ideałach, bo nie jest w stanie im sprostać. W głębi duszy jest wrażliwa. Choć nie zawsze to w sobie lubiła, wie że nie warto udawać kogoś kim się nie jest. Mimo to jest odważna i waleczna, a przede wszystkim wierzy w ludzi. Pełna sprzeczności jak każdy człowiek, który nigdy nie jest stały ze względu na uczucia, nastroje i samorozwój. Spokojna i wybuchowa, poważna i szalona, delikatna i twarda zarazem. Kocha Boga nad życie i nie wstydzi się mówić o Jezusie. Wiara jest dla niej najważniejsza. Wie ile zawdzięcza Jezusowi, jak On ją ciągle zmienia i leczy rany z przeszłości. Wyciągnął ją nie raz z dna i działa w jej życiu częściej niż ktokolwiek byłby tego świadomy. Jest dumna z tego co robi, a dobro potrafi dostrzec w każdym człowieku. Jest radosnym "promykiem nadziei". Czasami upada, lecz zawsze potem się podnosi. Wiara, nadzieja i miłość. Z nich zaś największa jest miłość.

Energiczna, sarkastyczna dziewczyna z określonymi zasadami i hierarchią wartości. Czasem kapryśna, lecz o wielkim sercu. Jej celem życiowym nie jest wielka kariera czy sława, lecz czynienie dobra. Uśmiech to dla niej bezcenna nagroda. Czasem leniwa i nieznośna, ciągle stara się naprawiać błędy i zmieniać na lepsze. Uwielbia przenosić swoje uczucia na papier i podróżować z...

Nastolatka, troche zakompleksiona jak to w tym wieku bywa, ale nie narzekająca na swoje wady. Jej rodzice są zwykłymi ludźmi, niezbyt bogaci, ale też nie biedni. Ma swoich najbliższych przyjaciół i to głównie z nimi sie trzyma. Dobrze się uczy, ale nie jakoś wybitnie, co jej rodzicom niezbyt się podoba, bo oczywiście chcieliby, żeby córka była jak najlepsza. Jest raczej lubiana, miła, chociaż potrafi być wredna. Stara się nie pomiatać sobą i nie bać się wyrażać swojego zdania, co czasem jest problematyczne. I oczywiście uwielbia czytać i marzyć. Najbardziej lubi książki młodzieżowe mimo, że posiadają tysiące schematów i nie są najwybitniejszą literaturą. Ale lubi w nich utożsamiać się z innymi bohaterami. Czasem sobie myśli co by było gdyby to ona była postacią jakiejś książki. Pewnie byłaby to bohaterka nudna, schematyczna, jak wszystkie inne, a historia byłaby tylko o jej głupich problemach. Nic wyróżniającego się. Nic nowego. A jednak lubimy sięgać po tego typu książki, bo zdajemy sobie sprawę, że życie nie jest takie ciężkie tylko dla nas i inni też mają swoje problemy. Czyli jednak może taka historia by się sprzedała?

Nastolatka, troche zakompleksiona jak to w tym wieku bywa, ale nie narzekająca na swoje wady. Jej rodzice są zwykłymi ludźmi, niezbyt bogaci, ale też nie biedni. Ma swoich najbliższych przyjaciół i to głównie z nimi sie trzyma. Dobrze się uczy, ale nie jakoś wybitnie, co jej rodzicom niezbyt się podoba, bo oczywiście chcieliby, żeby córka była jak najlepsza. Jest raczej...

Julia to drobna dziewczyna o bladej cerze i krótkich, mysich włosach. Jest obdarzona niezwykłą wrażliwością na otaczający ją świat i łagodnością, dzięki czemu nie potrafi nikomu powiedzieć złego słowa. Mimo to, rówieśnicy Julii nie darzą ją sympatią. Nikt nie zatrzymuje się na korytarzu, by z nią porozmawiać i nikt nie dzieli z nią stolika w stołówce. Wszyscy z jakiegoś nieokreślonego powodu stronią od przebywania w jej towarzystwie. Wiele razy staje się ofiarą głupich żartów i zawsze znajduje się ktoś kto sprawia jej przykrość, często doprowadzając ją do płaczu. W chwilach wolnych od zajęć czyta więc książki, znajdując w ich słowach pocieszenie i możliwość ucieczki w świat, gdzie każdy jest kochany i rozumiany. Prowadzi też pamiętnik, w którym zapisuje wszystkie swoje myśli, plany i najskrytsze marzenia, traktując go jak najbliższego przyjaciela. Dotkliwie jednak odczuwa brak szczerej relacji z żywą osobą o podobnych zainteresowaniach i potrzebach. Po zakończeniu szkoły decyduje się wreszcie porozmawiać z rodzicami o poczuciu zagubienia i pustki, której nie jest w stanie niczym wypełnić. Otwarcie mówi im o swoim strachu przed przyszłością oraz o wielkim pragnieniu, by wyruszyć w samotną podróż po świecie. Julia z trudem uzyskuje ich zgodę na to odważne przedsięwzięcie i w przeciągu kilku dni jest już poza domem, ufając że ta przygoda pomoże jej lepiej zrozumieć samą siebie i odkryć swoje miejsce na tym świecie.

Julia to drobna dziewczyna o bladej cerze i krótkich, mysich włosach. Jest obdarzona niezwykłą wrażliwością na otaczający ją świat i łagodnością, dzięki czemu nie potrafi nikomu powiedzieć złego słowa. Mimo to, rówieśnicy Julii nie darzą ją sympatią. Nikt nie zatrzymuje się na korytarzu, by z nią porozmawiać i nikt nie dzieli z nią stolika w stołówce. Wszyscy z jakiegoś...

Kochani, poznajcie Alexa. Ma on siedemnaście lat, kruczoczarne włosy, błękitne oczy i niby-normalne życie. Bo jakby na to nie patrzeć: ma kochającą rodzinę, dwójkę najlepszych przyjaciół i dobre wyniki w szkole. Żyć nie umierać. Tyle że: rodzice za nic nie chcą go zrozumieć. Wróć, oni sądzą że już go zrozumieli. I że zaplanowana dla niego kariera prawnika (w ślad jego ojca i ojca jego ojca) jest dokładnie tym, o czy chłopak marzy… (Uwaga, spoiler: mylą się).
Przyjaciele? I ona i on przebojowi, nie bojący się zaszaleć i pozadzierać z prawem. A Alex, jako istota wierząca w ogólne dobro świata i ludzkości, a poza tym szalenie uprzejma i sympatyczna, jest gotów zrobić dla nich wszystko, o cokolwiek go poproszą. A oni dla niego… no cóż, nie wypierają się znajomości z nim, a to już coś. Bo zasadniczo Alex wyróżnia się na dwa sposoby, co nieco utrudnia mu dogadanie się z resztą homo sapiens. Otóż Alex jest nerdem. Stuprocentowym, podręcznikowym przykładem nerda. Uwielbia seriale Netflixa, film Marvela i jest w stanie zaskoczyć ludzi losowo wybraną ciekawostką z dowolnej dziedziny nauki/życia/kultury. Poważnie. I to bez względu na zaangażowanie słuchaczy. Poza tym kocha fantastykę, muzykę i angielskich poetów. No i swojego najlepszego przyjaciela. I tu na scenę wkracza inność numer dwa: Alex jest gejem. I boi się komukolwiek o tym powiedzieć, ponieważ: nie zaakceptowaliby tego jego rodzice, przyjaciele i ogólnie środowisko. Ale najgorsze jest to, że on sam tego nie akceptuje…

Kochani, poznajcie Alexa. Ma on siedemnaście lat, kruczoczarne włosy, błękitne oczy i niby-normalne życie. Bo jakby na to nie patrzeć: ma kochającą rodzinę, dwójkę najlepszych przyjaciół i dobre wyniki w szkole. Żyć nie umierać. Tyle że: rodzice za nic nie chcą go zrozumieć. Wróć, oni sądzą że już go zrozumieli. I że zaplanowana dla niego kariera prawnika (w ślad jego ojca...

Cisza... Pada deszcz, śpiewa, nie, wyje. Przeciągła ulewa, a ona siedzi sama, w parku i to bez parasola. Czyta książkę. Tak... Tak jakby nie zwracała uwagi, że całe strony są zupełnie mokrusieńkie.
Czarny płaszcz tańczy w porywie wichru, ale... dostrzegam, dostrzegam, że żyje, że czyta, choć krople zamazały litery...

Nie wiem, kim jest, kim są jej rodzice, już miałem przejść, ale nie, nie chciałem. Strasznie leje, przemokłem do suchej nitki i to pod parasolem, ale..., ale ona się odsunęła jakby chciała mi zrobić miejsce... Taka... Usiadłem, rzecz jasna, z parasolem w łapie.
Cofnęła go ręką. Puściłem. Odleciał w tan z wiatrem.
Przewraca stronę, mokniemy, razem, nawet się na mnie... To teraz nieważne. Pozostało czytać jej książkę, siedząc w parku, w parku, gdy pada deszcz, czytać tę, której zamazane litery... Nie wiem, na razie przewraca stronę, na razie czytamy.

Cisza... Pada deszcz, śpiewa, nie, wyje. Przeciągła ulewa, a ona siedzi sama, w parku i to bez parasola. Czyta książkę. Tak... Tak jakby nie zwracała uwagi, że całe strony są zupełnie mokrusieńkie.
Czarny płaszcz tańczy w porywie wichru, ale... dostrzegam, dostrzegam, że żyje, że czyta, choć krople zamazały litery...

Nie wiem, kim jest, kim są jej rodzice, już miałem...

Myślę, że najlepiej utożsamiłabym się z Meridą. Tak, tą Waleczną, postacią z bajki dla dzieci. Mimo wszystko mamy ze sobą bardzo dużo wspólnego, obie jesteśmy rude, obie mamy rodzeństwo, obie czasem przeklinamy swoje mamy, obie uwielbiamy zwierzęta, jeździmy konno, trenujemy łucznictwo. Ale przede wszystkim charakter- obie chcemy jednocześnie być niezależne i móc same o sobie decydować oraz żeby, mimo wszystko pojawił się ktoś, kto sprawi, że wszystko będzie łatwiejsze.

Myślę, że najlepiej utożsamiłabym się z Meridą. Tak, tą Waleczną, postacią z bajki dla dzieci. Mimo wszystko mamy ze sobą bardzo dużo wspólnego, obie jesteśmy rude, obie mamy rodzeństwo, obie czasem przeklinamy swoje mamy, obie uwielbiamy zwierzęta, jeździmy konno, trenujemy łucznictwo. Ale przede wszystkim charakter- obie chcemy jednocześnie być niezależne i móc same o...

Adam jest jednym wśród wielu poszukiwaczy siebie, którzy trzymając desperacko nadzieję za spódnicę, nieustannie obijają się o marzenia. Fascynuje go muzyka przyrody: dźwięki deszczu, burzy, skrzypienie śniegu pod butami. Jako dziecko usiłował zamknąć odgłosy lasu w słoiku. Przesiadywał godzinami pod drzewem z otwartym naczyniem, licząc na to, że szum liści i świergot ptaków wypełnią je po brzegi. Chciałby wynaleźć instrument, który naśladuje wiatr i zagrać na nim nocny koncert na dachu jednego z szarych, odurzonych zmęczeniem bloków, nawet jeżeli jego jedynymi słuchaczami miałyby być pierwiastki wchodzące w skład powietrza. Prowadzi pamiętniki miasta, opisując w nich życie ludzi których spotyka, widziane z własnej perspektywy. W cudzych historiach próbuje odnaleźć momenty, które kiedyś były także jego udziałem. Bezsenne noce odsypia w teatrze, w trakcie spektakli, ponieważ gra aktorska go uspokaja. Pozwala pozbyć się natłoku myśli i płynnie rzeczywistość zamienić w sen. Jego rodzice są malarzami, żyjącymi na własnej, dość ciasnej sztaludze, gdzie rzeczy niezwiązane ze sztuką, niestety się nie mieszczą. Mylą pojęcie poświęcania uwagi synowi z poświęcaniem uwagi podobiźnie syna uwiecznianej przez siebie na płótnie. Adam czuje się jak jeden z niedokończonych szkiców swoich rodziców - nieokreślony, niepełny. Chciałby odnaleźć klej, który sklei odłamki jego zainteresowań w jedną drabinę, po której będzie mógł się wspinać, ścigając swoje powołanie.

Adam jest jednym wśród wielu poszukiwaczy siebie, którzy trzymając desperacko nadzieję za spódnicę, nieustannie obijają się o marzenia. Fascynuje go muzyka przyrody: dźwięki deszczu, burzy, skrzypienie śniegu pod butami. Jako dziecko usiłował zamknąć odgłosy lasu w słoiku. Przesiadywał godzinami pod drzewem z otwartym naczyniem, licząc na to, że szum liści i świergot ptaków...